Di fîlmê "Lovîng Vîncent-Ji bo Vîncent bi hezkirin" de karakterê fîlm weha dibêje:
"Di çavên gelek însanan de ez kî me gelo?
Ne tu kes im.
Hîçek im, kesekî hîç ne hêjayî hezkirinê me.
Yekî di vê civakê de ji xwe re cîyek nedîtîye û wê hîç nebîne, bi kin û kinayî, pîsekî dera hanê me.
Baş e naxwe, heger em bibêjin ev hemû rast bin jî, wê çaxê rojekê ez ê di berhemên xwe de nîşanî we bidim bê vî netiştekî, vî zirhîçî di dilê xwe de çi dihewand..."
Anku,
bi kurmancîya em ji hevdu fêhm dikin, karakterê me xwestîye bibêje, li hember nivîskar û hunermendên xwe bi haweyekî pêşhukmî tevnegerin.
Dema bi hêza mejîyê xwe xeyal û fantezîyên xwe li berhemekê bar kirin û ew berhem hat ber destê we, ne nivîskar û hunermendên xwe têxin nav qaliban, ne jî xwe di nav qaliban de bifetisînin.
Nivîskar û hunermend bi haweyekî hosteyî başî û xerabîyê, xweşî û nexweşîyê radixin pêş çavên we û ji we re dibêjin, kesayeta xwe biçêrînin,
li gorî zanîn û tecrûbeyên xwe...
Lê dema bi haweyekî hosteyî ji we re dibêjin kesayeta xwe biçêrînin,
di helwest û şêwaza wan de şîret tune ye.
Kesayet zane, yan jî nizane çi jê re hewce ye-çi jê re ne hewce ye.
Min got,
heger nivîskar nivîskar be, hunermend hunermend be...
Gotina dawî:
Heger we li vî fîlmî nenerîbe, lê binerin, hûn ê poşman nebin...
Û qaliban di hundirê qaliban de asê nekin.
