Ol-Dê-Ziman

Ol!
Tiştên beradayî ne tenê di ola îslamê de, di ola xiristiyantî û ola cihûtiyê de û herweha di êzdiyatî, elewîtî û hemû olên din de jî hene.
Loma jî,
Ol ol e û tu ferqa wan ji hevdu tune ye.
Lê,
pirê caran dibînim hin hevalên xwedêgiravî lîberal-sosyalîst-kominîst-ateîst yên ne musliman, wek ku ola wan oleke cîhê ye û ji îslamê gelekî moderntir û xweşbîntir e pesnê ola xwe didin û îslamê rexne dikin.
Li taxa me ji kesên werê re dibêjin,
"De here qûna xwe li avê xe lo!"
Bextê xwe navêjin.
Ji ûjdanê xwe nexeyidin.
Ji mejiyê xwe ji xwe re rêyekê çêbikin
û bidin pey mentiqa xwe...

Dê!
Min tenê Xwedayek nas kir,
ew jî dêya min e.
Çi wexta berê xwe didimê, 
bêyî ku qala kiriya malzaroka xwe û heqê şîrê xwe bike, 
her himbêza wê vekiriye ji bo kewandina brînên min.
Li ber dilê wê her tim perçeyek im ez ji bedena wê.
Bi êşên min êşa xwe diêşîne, lê hîç wext nahêle min bi xwe bihisîne.

Ziman!
Ya ku min dike ez û dihêle ez û hûn bibin yek û em bi hev re bibin qewmek...
Ez û dê û bavê xwe,
ez û zar û zêçên xwe ne qewmek in, 
heger ne yek be ziman. 
Ya min ji we cîhê dike ziman e.
Ya min û wek digihîne hev û dike yek ziman e.

Û...
Zimanê dêya min e ola min. 

  

Hîç

Mirin hîçek e.
Mirin zirhîçek e.
Zirhîçek e mirin.
Û em ji mirinê jî,
ji hîçê jî hez dikin,
ji ber ku em bi xwe zir-hîç-ek in.
Tenê em li ser mirinê û hîçan li xwe dixin û digirîn,
ji ber ku lixwexistina me jî, giriyê me jî,
hîçek e,
zirhîçek e,
wek me.

Dagirker li ser axa me pê li serê me dikin,
di hundirê malên me de dest dixin qirika me,
li pêş çavên me dest davêjin "namûs"a me,
em diqîrin,
digirîn,
li xwe dixin,
zimanê me ji devê me dikişe,
em kirasê xwe çîrçîrî dikin,
bi zimanê dagirkerê xwe.

Di cejnan de bi zimanê wan e pîrozbahiyên me.
Di şûnan de bi zimanê wan e sersaxî û serxweşiyên me.
Di eşqê de bi zimanê wan de hestên me.
Di seksê de bi zimanê wan e orgazmên me.

Em qala şoreşa zimên a Celadet Elî Bedirxan dikin,
em pesnê felsefeya Ahmedê Xanî, Melayê Cizîrî, Feqeyê Teyran didin,
em serî li xwe mezin dikin
wexta em ji xelkê re kêfxweşiya dewlemendiya zimanê xwe-edebiyata xwe-hunera xwe dibêjin,
bi zimanê wan.

Em hîç in,
zirhîçek in em.
Qîrîna me,
giriyê me,
êşa me,
gilî û gazinên me,
li ser hîçekê hîç e.
Gilî û gazinên me yên li ser mirinê, hîçek e,
ji ber ku hîç nikare gilî û gazinan bike û bigire.
Hîç nagirî.
Hîç naqîre.
Hîç naêşe.
Hîç hîç e û em ji zirhîçekê pêk tên.
Hîç!

Xwelîserino

Ev xwelîserên kurd ên tirkiyehez pir ehmeq in.
Hey xwelîserino!
Hûn bibin xwedan dewlet û di navbera we û tirkan de sînor lêbibe çêtir e.
Nuha li nav tirkan hûn tenê xulamtiyê dikin, çi karên qirêj û angariya hebin tirk bi we dikin. 
Yên piçekî halê wan xweş jî, serê wan di nav şêqên wan de mîna kûçikên tûle ji kurdbûna xwe bi tirs jiyaneke pûşt dijîn.
Dema hûn ji tirkan veqetin û bibin xwedan dewlet, hûn çiqas qels-kêm bin jî di çavê tirkan de hûn mezin dibin. 
Û dema hûn bixwazin ji sînorê xwe derbasî nav sînorê wan bibin, êdî hûn jî mîna îngilizekî-fransiyekî-almanekî turîst in 
û mecbûr in we li pişta xwe kin û ji bo kêf-ger-niyhandinê rêbertiyê ji we re bikin.
Hey xwelîserino!
Êdî ji wê derûniya xwebiçûkdîtinê rizgar bibin.
Hûn kurd in, kurd!
Berî Xwedê ji dêya xwe bikeve û were dinyayê bi hezaran sal hûn hebûne.
Xwedê ji ber xof û heybeta we çêbûye 
û olperestan ew li serê we kiriye bela da ku qewmekî mîna we xwedan dîrok-xwedan medeniyet hilweşe.
Xwe biparêzin,
zimanê xwe biperêzin,
dîroka xwe biparêzin,
medeniyeta xwe biparêzin.
Ji ol û îdeolojiyan dûr bisekinin.
Hemû ol û îdeolojî li ber hebûna we 
feq in, dahfik in, kemîn in.
Xwedayê wan ji we re ne lazim e; 
hûn bi xwe bibin Xwedayê xwe.
Û di roja îroyîn de jî,
Xweda dewlet e.

Ji Rojeva Me Çend Nûçeyên Tiroviro

Ev serê hefteyekê ye kurd bi Selda Bagcanê radibin-rûdinin.
Serbavê, bibore Seldayê çi gotibû?
Gotibû, "Ez li dijî serxwebûna Kurdistanê me
anku ez naxwazim li herêmê kurd bibin xwedan dewlet."
Kare bibêje û mafê wê ye.
Mesela:
Selda Bagcan hez nake mêran bera ser xwe de.
Selda Bagcan lezbiyen e û tenê ji niyhandina bi jinan re hez dike.
Loma jî mafê me tune ye em jê re bibêjin, "Çima tu carekê xalê Bahrî jî bera ser xwe nadî?"
Xalê Bahrî kurd e û kîrê wî heye.
Lê Seda ne ji kurdan hez dike, ne ji kîran...
Lê, jixwe divê Selda û yên mîna Seldayê ne li ser bala me û ne jî xema me bin.
Me deh, sed-hezar carî gotiye ku,
tirk tirk e,
çi çepgir-çi rastgir,
çi jin-çi mêr,
çi qûnde-çi tiravestî-çi lezbiyen,
çi dîn, çi baqil...
Ez bikutim mejî, kesayet, IQ û zîhniyeta wan hemûyan!
Lê gelî ciwanik û ciwamêran,
dev ji Seldayên xelkê berdin, di nav me de bi milyonan Selda hene.
Berê Seldayên xwe serast bikin, dû re berê kîrê xwe bi Seldayên xelkê vekin.

Serê salê binê salê, xwedê aqilekî bide vê civakê.
Hêdî hêdî em ber bi selake nuh ve diherin.
Lê wek sala çûyîn û salên berî sala çûyîn dîsa em ber be nezaniyê ve bi çargavî dibezin.
Em dîsa kurd in,
dîsa misluman, dîsa mirîd, dîsa belengaz...
Û ya herî ecêb, em dîsa bê helwest in wek her sal û îsal.
Nezaniya me û xwelîseriya me serê me bixwe.

Xweşzûgotinokîzma min çap bû berî em têkevin sala nuh bi mehekê.
Herçend ez wek kedê lê binêrim jî,
kes ne mecbûr e bikire û bixwîne.
Û yên bikirin jî ne mecbûr in bixwînin.
Û dîsa û yên bixwînin jî ne mecbûr in jê hez bikin.
Min hez kir,
min nivîsî,
û min çap kir.
Wekî din saxiya canê min.

Li başûrê hindik mabû bibe serbixwe, serî-bi-xwe ve nehiştin kurdên hîn nebûne "XWE".
Dev ji Kurdistanê bera dan, xwe bi xwe ketin ber hev.
Ji xêndî çar kêrên li ser dilê "MIN" cit bûne, "çardeh kêrên din cit bûn li ser dilê "MIN"
Min got "EZ"
Te got, "EZ"
wî got, "EZ"
me got, "EM"
we got, "EM
wan got, "EM"...
Lê em tu carî nebûn "EM" û bi vê zîhniyetê em ê tu carî nebin "EM" ema ku her tim dibêje, "EZ û EM"

Û encam:
Zewaca bi eşqê?
Zewaca bi mentiqê?
Ez bikutim wê zewacê ku bêjî-pîç ê jê bizê!

Şems û Mewlana û Kurd û Kurdî

Mewlana rojekê Şems diezibîne mala xwe, 

Şems dibe mêvanê wî.

Piştî Mewlana ji bo wî sifreyê hazir dike, Şems dizîvire li Mewlana dinêre, dibêje:

-Ka te ji min re şerab neaniye ser sifreyê.

Mewlana li ser vê gotinê şaş dibe û bi awayekî ecêbmayî dipirse:

-Min nizanîbû tu şerabê vedixwî. Naxwe tu şerabê jî vedixwî.

Şems dibêje:

-Erê.

Mewlana dibêje:

-Min nizanîbû.

Şems dibêje:

-Madem êdî tu zanî, here ji min re şerabê bîne.

Mewla dibêje:

-Te mejiyê xwe xwariye! Vê şevê ez ê şerabê ji ku bînim?

Şems dibêje:

-Ji xizmetkarekî xwe re bibêje bila here bîne.

Mewlana dibêje:

-Ji bo vê kiryarê ez ê li hizûra xwedê de şermezar bibim.

Şems dibêje:

-Wê çaxê tu bi xwe here.

Mewlana dibêje:

-Li vî bajarî her kes min nas dike, ez ê çawa herim ji taxa fileyan şerabê bînim?

Şems dibêje:

-Heger hurmeta te ji min re hebe û tu bixwazî ez xwe bextewar his bikim, divê tu îşev ji min re şerabê bîne. Her şev heta ez şerabê venexwim, ne karim şîvê bixwim, ne jî xewa min tê.

Mewlana ji mecbûrî radibe ser xwe, kurkê xwe davê nav pişta xwe û şûşeyekê jî dixe bin çengê xwe û berê xwe dide taxa fileyan. 

Heta digihêje taxê jî kes nizane mesele çi ye.

Piştî şerabê ji meyxaneyê temî dike û derdikeve derve, komeke misluman wî dibîne. 

Û ew kom çawa Mewlana ji meyxaneyê derdikeve dide pey wî.

Her ku dihere li komê zêde dibe...

Wexta Mewlana digihêje nêzîka mizgefta ku lê meletiyê dike, ji nav wan kesên her roj li pey wî nimêj dikin yek ji raqîbên wî derdikeve û dibêje:

-Ya ometa bawermend! Mewlanayê ku her roj hûn li pey wî nimêj dikin, çû ji taxa fileyan şerab kirî.

Û destê xwe diavêje kurkê Mewlana, kurkê wî dişemite erdê.

Bi şemitandina kurk re çavê her kesî dihere ser şûşeya şerabê.

Çav di serê wan de sor dibin û êrişî Mewlana dikin, şaşika wî bi derbekê re ji serê wî dikeve.

Lê li hember vê êrişê deng ji Mewlana dernakeve.

Kesên li wir top bûne li cem xwe difikirin ku bi salan li ser navê mumîntiyê Mewlana ew xapandine.

Li ser vê xirecirê Şems derdikeve û bi hêrs dibêje:

-Ya miletê ehmeq! Hûn çawa fedî nakin hûn rabûne êrişî kesekî mîna Mewlana dikin û van bêbextiyan lê dikin! Ev şûşeya ku hûn dibînin ne şerab e, sîrke tê de ye. Heta sîrkeyê bi xwarina xwe werneke nikare bixwe.

Raqîbê Mewlana diqîrê dibêje:

-Ew ne sîrke ye, şerab e.  

Li ser vê gotinê, Şems devê şûşeyê vedike û hindik hindik bera kefa destê wan dide.

Piştî vê kiryarê, ewil raqîbê Mewlana dihere destê wî maçî dike, dû re kesên din dor bi dor..

Û qelebalix belav dibe, her kes dihere mala xwe.

Mewlana difitile ser Şems dibêje:

-Te çima îşev tiştekî weha anî serê min, te ez li pêş çavên însên kêm xistim?

Şems dibêje:

-Min wer kir ji bo çavên te vebin û tu bibînî ku ev hemû tiştên tu xwe pê serbilind his dikî, tenê leylan e-xewn e. Te li cem xwe digot belkî hurmeta çend kesên ji rêzê û beradayî wê ji min re bibe sermiyanekî ebedî, lê te dît çawa bi fen û fûta şûşeyeke şerab yek jî li dora te nema. Êrişî te kirin, li te xistin, tif rûyê te kirin, heta hindik mabû te bikujin. Sermiyanê te hemû ev bû. Û di şevekê de xelas bû. Loma jî, tiştekî weha bike ku ne bi herikîna zemên re, ne bi guherîna bûyeran re xelas nebe.

Dinya HÎÇek e.

Ehl-î dinya HÎÇek e.

Ya HÎÇ! Bi HÎÇekê re nebe yek ji bo HÎÇekê.

Piştî mirinê di kîsê meriv de çi dimîne, tu zanî?

Eşq û Hez û Muhabet,

wekî din HÎÇ!

Ew kesên li ser navê kurdan kurdîtiyê û rêbertiyê dikin, divê derd û xema we ne avakarina civakeke dewar be.

Di civakeke dewar de tenê dewarîzm pêş dikeve.

Dewar jî tenê ceh-ka-gîhê dixwin.

Û bi xwarina ceh-ka-gîhê tenê zik-hûr mezin dibe.

Divê rêberên kurd şerabê vexwin,

şeraba eşqê,

eşqa kurdî...

Bi eşqê meriv kare civakeke xwezan û ne-dewar ava bike.

Ya rêvebirên kurd!

ji bo eşqa Kurdistanê,

şeraba kurdî vexwin û bi civakê bidin vexwarin,

da hûn jî, civak jî nebin

HÎÇ!

 

  

 

 

Xezeba Petrol û Gazê

Ez bikutim petrol û gazê!
Ji qewla Minniyhayû, 
bibore, Netanyahû, 
xwezî petrol û gaza me jî nebûya û wek cihûyan me jî wî mejiyê xwe yê di nav destên tirk-ereb-eceman de bûye sêleke gû ji bo tiştên zanistî bi kar bianiya.
Heta ev ax baş neyê guvaştin û tenê niqutik petrol û gaz jî tê de nemîne, ev bêbavên berjewendperest ên xiristiyan-misluman ê nehêlin em li ser axa xwe rehetiyekê bibînin.
Ev ax bi petrol û gazê nahletî bûye.
Erê weleh,
"Nahletî!"
Gelo aborjînên Awûstralyayê çend dolim erd ji nav daristana xwe ya ku hîna şopa însên neketiyê nafiroşin me?
Xuya ye bi vê çavnebariya xirîstiyanên emperyalîst 
û bi vê zulma mislumanên mejîsist 
û bi destê van serok merokên kurd ên xwelîser-nezan-çavbirçî û gundî em ê hîç wext nikaribin li ser axa xwe welatekî azad û serbixwe ava bikin.
Qet nebe em herin bi perekên xwe û bi xêra wan aborjînan ji xwe re welatekî ava bikin û bibin cîranê wan.
Ji Xwedê û ji evdên wî dûr...
Belkî em û aborjîn bi hev re bi awayekî ekolojîk esasê jiyan û medeniyeteke bêminet ji nû ve deynin...
Kî zane!
Belkî ev nifşê genî di nav wê petrol û gazê de biqijin û em û cîranên xwe aborjîn ji nû ve û bi nifşekî ekolojîk jiyaneke hur û azad ava bikin.
Bijî biratiya kurd û aborjînan!

Çermê Ehmeqiyê

Ola ku li vê dinyayê û li dinyaya dinê, jin ji mêr re tenê kiriye evd-xulam, 
ew jin çawa bi dilê xwe dikeve bin tesîra wê olê û wî fîstanî li xwe dike?
Nizanim.
Bi min, divê zanyar û civaknas li ser vê derûniyê lêkolînên zanistî-akademîk bikin.
Tezeke qerase ya akademîk ji vê mijarê derdikeve.
Ji bo sosyologên ciwan ên dilê xwe dibijînin Îsmaîl Beşikçî, ev mijar kare ji wan re bibe bask.
Ji min gotin, li we kirin...
Bingeha mazoşîzmê ji vê ehmeqiyê dest pê dike. 
Bi rastî jî hin tişt hene wexta meriv lê nepirse ew tişt dibin kurm û mejiyê meriv dikemirînin û kurmî dikin.
Mesela:
Ayetên xwedê,
hadîsên pêxemberan,
weazên şêx û meleyan
û alimên olî,
hemûyan ji bo mêran mizgîniya xêrê dane-didin.
Ji çemê kewserê û ji hemû kaniyan di şûna avê de,
şerab ê biherike,
heftê û du hûrî,
keçikên pêsîrên wan nuhgîhaştî
û gelek mizgîniyên din ên qûndetî ji bo mêran...
Baş e, ez fêhm dikim, 
mêr ketine heyra çêra kîrê xwe,
lê çi agir bi jinan ketiye radibin li pey vê ola ji bo wan tenê mizgîniya xulamtî-cêrîtî-koletiyê aniye, diherin?
Ku hinek radibin dev diavêjin jinan û qerf û tinazên xwe bi ehmeqiya wan dikin, em destê xwe li sînga wan dixin û wan neheq dikin.
Bi gotina "Aqilê heft jinan di serê mirîşkekê de ye, ew mirîşk jî dihere nikilê xwe li gû dixe" em aciz dibin,
lê heyran, 
heger Xwedê û pêxember û şêx û mele û alimên xwe, qasî li dij jinê ewqas ayet û hadîs û weaz dane-didin, li dij mirîşkê dabûna, ji sedî sed wê mirîşkê Xwedê û felsefeya olî qebûl nedikir û wê bibûya ateîst-xwedanenas.
Jin, bi qasî li dij desthilatdariya mêran fîstanên curbecur ên îdeolojiyan li xwe dikin, tenê fîstanê vê ehmeqiyê ji xwe bikin û binêrin, gelek tişt ê bi xweber biguherin.
Îja xuya ye, ev fîstan bi wan ve zeliqiye bûye çermê wan. 

Şorbeşîr û Meyir û Tirşika Fasûliyan

Dîwarê cihûyan ê girî heye.

Dema ji mislimanan dibehecin-aciz dibin, bi wê hêrsê diherin eniya xwe didin wî dîwarî û kela hundirê xwe dirijînin.

Dîwar ji kul û xem û derdê wan re dibe stargeh.

Ji Kurdan re jî mirêkek-eyneyek divê,

mirêka xwelîseriyê.

Ji bo berjewendiyên şexsî, çi wexta xwe firotin-xwelî li serê xwe kirin û piştî wê xwefirotin û xwelîserê pozê wan şewitî, bila herin li ber wê mirêkê bisekinin û tif rûyê xwe bikin.

Dizên berê wek zemanê berê mêrxas bûn;

bi dizî dizî dikirin, lê bi dizbûna xwe serbilind bûn.

Lê dizên nuha wek zemanê nuha tirsonek û qûnek mûnek in;

eşkere diziyê dikin, lê meriv wan li ser diziyê zevt bike jî, li xwe mikur nayên-înkar dikin.

Û di ser halê xwe de jî, qure qure digerin-lotikan diavêjin.

Ji ber pirsgirêkên civakî, ramanên feminîst-îdeolojîk û xwelîseriya mêrên modernfeodalsosyal pirê jinan ketine depresyoneke niyhandinîk û bi nexweşiya firîjîtiyê ketine.

Ji ber jinên firîjît di demeke nêzîk de pirê mêran ê jî bibin firîkîrîjît. 

Û hîn jî hin nivîskarên qerase ji "tu"yê re dibêjin "te"

Û dîsa ez ê bibêjim "û" û dawiyê li vê nivîsê bînim.

Qûnalêsiya "rewşenbîr-nivîskar"an ketiya pêşiya qûnalêsiya civakê.

Civaka ku "rewşenbîr-nivîskar"ên wê qûnalês bin, civak ê bi kevçiyan gû bixwe. 

Serdema Megalomanan

Feylesofê hîç wext wek feylesof di nav feylesofan de rûpelên felsefeyê neneqişandiye Evdîkê Elê Eyşo gotiye,
"We lê nêrî ku hûn nikarin dewletan ava bikin, dilan ava bikin û dilê xwe ji xelkê re bikin dewlet"
Feylesofekî din jî weha gotiye,
"Ya muhîm dil e, ne kulmeke bilxur"
Ez ne şaş bim ev feylesof jî di serdema bilxur de jiyaye. Serdema ku bilxur êdî li ser sifreyê xelkê wek savar hat xwarin.
Di serdema me ya nuha de jî, feylesofê nikare tîpa "f"yê bibêje ku kî jê dipirse dibêje ez "eylesof" im weha dibêje,
"Dilo rebeno dilo! Dilo xerîbo dilo! Dilo min di te niyho, kêmaqilo dilo!"

Ji heciyekî pirsîn,
"Ya Hecî, ma tu ji Xwedê natirsî! Tu çûyî mala Xwedê tu bûyî hecî. lê tu araqê vedixwî, tu bi qahpikan re dixwî vedixwî, Tu selefê dikî, perê selefê dixwî. Ka îmana te? Îmana te li ku ye?"
Hecî li hundirê çavê wan dinêre, destê xwe yê rastê datîne ser sînga xwe hêla çepê, dibêje,
"Îmana min di dilê min de ye, lê hûn nabînin..."

Seroka parlamentoya Tirko ji Osman Baydemîr pirsî,
"Birêz Osman, ka Kurdistan? Kurdistan ku ye?"
Osman Baydemîr awirek da seroka parlamentoyê qudûmê wê şikenand. Û pê re pê re destê xwe yê rastê li sînga xwe hêla çepê xist got,
"Kurdistan di dilê min de ye."
Baş e ku seroka parlamentoyê negot herin çakêtê wî jê bikin û ser sînga wî veqelêşin bê bera jî di wir de tişt heye yan tune ye...
Em ê bihetikiyana, bi telaq!
Ji ber ku ez wek navê xwe zanim tişt di bin wî çermî de tune ye.
Jixwe heger Kurdistan di dilê Baydemîr de hebûya, Baydemîr ê ne li wir bûya.
Bi biryar û qanûnên ji wê parlamentoyê derketine-derdikevin, li Kurdistanê kevir li ser kevir nema ye, bi hezaran Kurd hatine kuştin-tên kuştin, birêz Baydemîr.
Û tu jî perçeyek ji wê parlamentoyê yî.
We bi vê megalomantiyê malên Kurdan bi ser serê wan de xera kirin, malên xwe û malbat û xizmên xwe jî li ser vê malxerabiya Kurdan ava kirin.
Lê hûn baqil û jîr û zîrek in.
Ji ber ku hûn Kurdan baş nas dikin û hûn zanin hûn ê bi çi şêwazê Kurdan bixapînin.
Û hûn dixapînin.
Kurdistan ne di dilê we de ye.
Kurdistan pere ye û di bêrîka çakêtê wê we ya çepê de ye.
Loma destê we tim li ser e. 
Lê ez vê jî bibêjim,
Osman mifteya deriyê dilê Kurdan jî, mifteya deriyê parlamentoyê jî heta deh salan xist bêrîkê.
Û Kurd ê her bimirin,
yên bimînin jî, wê her sêwî û parsek bin li devê deriyê xelkê, mixabin.

Gelo Derhênerê Naskirî Akîra Kurosawa "RAN" li ser me çêkiriye?

Fîlmê "RAN" ê Akîra Kurosawa pir dişibe çîroka Kurdan.
Meriv dibêje qey Kurosawa Kurd e, li Kurdistanê jiyaye û ev fîlm jî ji ber trajediya Kurdan derxistiye û çêkiriye.
Çîrok, li ser dagirkerî-zordestiya lordekî Japonî dest pê dike.
Lordê Japonî êdî kal e û xwedan sê law e.
Heyatê ew betilandiye û dixwaze terka textê xwe bike.
Bang her sê lawan dike wan tîne hizûra xwe.
Lijneya aqilmendan jî hazir e.
Lordê Japonî textê xwe dide lawê mezin û ji her du lawên din re dibêje birayê xwe bi tenê nehêlin.
Kesayeta lawê mezin qels e.
Û peyv peyva jinê ye.
Jin jî qîza lordê kelê yê kevn e.
Wexta lord kelê dagir dike, bavê wê û dêya wê jî dikujin.
Jin bi salan bi hesreta wê tolhilanînê dijî.
Birayê biçûk ji qerara bav aciz dibe û ji wan dixeyide.
Lê ji her siyan ê herî xwedan kesayet lawê biçûk e.
Dû re lawê mezin û yê navîn dikevin nav reqabetekê.
Bi derketina ser text re lawê mezin hemû kontrol û desthilatdariyê dixe destê xwe û bavê xwe bêtesîr dike.
Lawê navîn ji vê yekê pir aciz e.
Bi dizî hewl dide tiştina bike, lê tirsa wî ji birayê wî bêtir ji jinbira wî ye.
Di navbera lawê mezin û bav de pevçûn derdikeve û şerê desthilatdariyê şerekî mezin bi xwe re tîne.
Di wî şerî de, lawê navîn bi fen û fûtan birayê xwe yê mezin dikuje û li şûna wî li ser text rûdine.
Bav perîşan e.
Poşman e,
lê hew tişt ji destê wî tê..
Jina birayê mezin piştî mêrê wê dimire, bi şeytanî birayê navîn jî qanih dike û xwe dike jina wî.
Lewre derdê jinê ne mêr in, ew li pey tola bavê xwe ye.
Axir,
bi hatina lawê biçûk tevlihevî berfireh dibe û şerekî mezin derdikeve.
Jin, bav û her sê bira bera ber hev dide.
Dijminên wan çawa dibînin di nav her sê bira de bêtifaqî derketiye, xwe didin bende ku pev kevin û bi pevketina wan re xwe bi xwe hevdu qir bikin, piştî wê jî yên filitîn ew temam bikin.
Û wer jî dibe.
Ewil ew pev dikevin,
dû re dijminên wan wan qir dikin. 
Herçend jin dimire jî, berî bimire bi nefesekê ji kesên tên wê dikujin re dibêje,
"Ez gîhaştim armanca xwe û min tola bavê xwe hilanî."
Bav mir!
Law mirin!
Jin mir!
Û malbat qelihî...

Bêbextî!
Eşqa text!
Nexweşiya desthilatdariyê!
Bêtifaqî!
Û jin...

Çiqas dişibe trajediya Kurdan.
Bêbextî!
Eşqa text!
Nexweşiya desthilatdariyê!
Bêtifaqî!
Û jin...

Lixwemikurhatin Destpêk e

Lawê Kurdperwerê Şamil Askarov,

anku Hêjarê Şamil dibêje,

"Xelasiya Kurdan, ne bi PDK ye,

ne bi YNKê ye,

ne jî bi PKK û yên din e.

Xelasiya Kurdan, bi geşbûn, xurtbûn û pêşveçûna ziman û kultura wan e."

Ez piçekî din meseleyê veçirînim,

anku ez bi awayekî cerahî meseleyê li ser piştê deynim û dest bi gurandinê bikim ji nav şeqan.

Lawê Şamilê Kurdperwer dixwaze bibêje, "Xêr di siyaset û şerê partî-rêxistinên Kurdan de tune ye. Her partî, her rêxistin, berî her tiştî netewî nanêrin, nafikirin, 

loma jî berjewendiyên partiya wan, berjewendiyên rêxistina wan berî her tiştî tê.

Ewil serok,

dû re malbata serokan,

û mirîdên serokan

û herî dawî jî em tên, 

lê heger em mabin. 

"Ji kesên wek me re ku ji roja bûyîna xwe de hew bi sextekariyê mezin bûne-perwerde bûne, tenê xwekuştin e çare."

Ciwamêr jardadayîbûn û bi jahrêketina xwe û yên wek xwe qebûl dike.

Û lixwemikurhatin êdî diêşîne.

Anku êdî lixwemikurhatin ji megalomantiyê derketiye û dest xistiye qirikê di ber man û nemanê de ber xwe dide-diperpite. 

Lê ez wek hevalekî Hejar û wek Kurdekî bêol û bêîdeolojî karim bi dilekî rehet bibêjim lixwemikurhatina lawê Şamil ji dil e û diêşe; 

loma jî roj bi roj ber xwe dide û hewl dide ji wê sextekariyê rizgar bibe.

Kurdiya Hejar ji pêr û doh çêtir e îro.

Û ez di wê baweriyê de me, Kurdiya Hejar ê sibê ji îro çêtir be.

Ew ê çêtir be ji ber ku, êdî lixwemikurhatinê dest xistiye qirikê û wî diêşîne.

Û ew jî diêşe...

Û di berdewamiya axaftina xwe de,

"Berî hûn ê Kurdan ji Tirk-Ereb-Eceman rizgar bikin, Kurdan ji Kurdan rizgar bikin." dibêje ciwamêr.

Kesên ku bi dil, mejî, ziman, kesayet, îdeolojî, hişmendî ketibin bin tesîra dijmin nikarin kesî rizgar bikin. pêwist e ewil ew kesina bên rizgarkirin.

Heger hûn ê nikaribin wan rizgar bikin jî, hûn bi xwe nekevin nav hêvî û xeyalên ev xwelîser ê werin we rizgar bikin. 

"Fîlmên ku em lê temaşe dikin, zimanê wan Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî ne.

Kitêbên ku em dixwînin, zimanê wan Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî ne.

Heta ji sedî nodê me,, em eşqa xwe bi zimanê Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî dijîn.

Di rewşeke weha de bila kes ji min re qala netewbûnê neke. Yên berê ji me re digotin "Bi vî hawî heger baweriya we heye hûn ê bibin netew mejîdewxî ye, mafdar bûn."

Bi kurt û kurmancî,

Ziman tevna netewekê ye.

Ziman dengê wê axa hûn li ser dijî ye.

Ziman rengê bextewariya we ye,

rengê êşên we,

rengê eşqa we,

rengê kenê we,

rengê giriyê we ye.

Ziman qalikgirtina brînên we ye.

Hûn nikarin him bi Kurdî biêşin, him jî bigirîn.

Hûn nikarin him bi Kurdî şad bibin, him jî bikenin.

Hestên we li gorî zimanê we tevdigerin.

Û zimanê we hûn bi xwe ne.

    

Hêza Kurdî

Di nod û yekê de Sowyet hilweşiya û Azerbaycan serbixwe bû.
Azeriyên ku bi edebiyata Rûsan perwerde bûbûn, piştî bûn xwediyê dewleta xwe, 
anku ji nod û yekê vir de di warê edebiyatê de tenê berhemeke serkeftî ku bi kêr bê meriv bixwîne û sûdê jê werbigire neafirandin.
Di dema Sowyetê de Azeriyan gelek berhemên hêja dan; 
Wek nimûne:
Huseyîn Cawîd-Îblîs,
Semet Vûrgûn-Vakif,
Îsmaîl Şixli-Delî Kur
û gelek ên din...

Dewlet girîng e, lê kesayet girîngtir e.
Kesên bêkesayet dewletan diguvêjin.
Ew dewlet jî wek wan dibin bêkesayet.
Tenê dikevin bin desthilatdarî û kontrola hin kesan ku ew kesina jî tenê li xwe, li zarokên xwe û li xizmên xwe difikirin.
Ne guh didin edebiyatê,
ne guh didin hunerê,
ne jî guh didin aramî û bextewariya civakê...
Ew dibin efendî, xelk dibe xulamê wan.
Gelo Azeriyên berê, yan Azerbaycana nuha?

Kurd hîn nebûne serbixwe û dewleteke wan tune ye.
Û nizanim wek alemê dewleteke wan ê çêbibe yan na?
Lê baş xerab di warê edebiyatê de ji Azeriyan bêtir diafirînin.
Bêyî ku dewleteke wan hebe,
zimanekî standart êdî rûniştiye.
Berhemên baş çap dibin.
Romanên serkeftî,
Çîrokên serkeftî, 
helbestên serkeftî derdikevin,
herçend xwendin ji nivîsandinê kêmtir be jî...
Lê ji dil dibêjim, heger dewleteke min ê çêbibe û Kurdên min ê bibin wek Azeriyên nuha, ez wê dewletê naxwazim.

Kurd hîn jî li hêza zimanê xwe hayil nebûne, 
ku him bê dewlet in, him jî xemsar in, 
lê zimanê wan ligel hemû zor-zahmetî û astengiyan ji wan re bingeha civakekê daniye.
Bawer bikin, heger Kurdî evqas ne xurt û ne bi hêz bûya, nuha ji zû de Kurd miribûn.

Lixwemikurhatin Destpêk e

Lawê Kurdperwerê Şamil Askarov,
anku Hêjarê Şamil dibêje,
"Xelasiya Kurdan, ne bi PDK ye,
ne bi YNKê ye,
ne jî bi PKK û yên din e.
Xelasbûna Kurdan, bi geşbûn, xurtbûn û pêşveçûna ziman û kultura wan e."

Ez piçekî din meseleyê veçîrînim,
anku ez bi awayekî cerahî meseleyê li ser piştê deynim û dest bi gurandinê bikim ji nav şeqan.
Lawê Şamilê Kurdperwer dixwaze bibêje, "Xêr di siyaset û şerê partî-rêxistinên Kurdan de tune ye. Her partî, her rêxistin, berî her tiştî netewî nanêrin, nafikirin,
loma jî berjewendiyên partiya wan, berjewendiyên rêxistina wan berî her tiştî tê.
Ewil serok,
dû re malbata serokan,
û mirîdên serokan
û herî dawî jî em tên,
lê heger em mabin.

"Ji kesên wek me re ku ji roja bûyîna xwe de hew bi sextekariyê mezin bûne-perwerde bûne, tenê xwekuştin e çare."

Ciwamêr jardadayîbûn û bi jahrêketina xwe û yên wek xwe qebûl dike.
Û lixwemikurhatin êdî diêşîne.
Anku êdî lixwemikurhatin ji megalomantiyê derketiye û dest xistiye qirikê di ber man û nemanê de ber xwe dide-diperpite.
Lê ez wek hevalekî Hejar û wek Kurdekî bêol û bêîdeolojî karim bi dilekî rehet bibêjim lixwemikurhatina lawê Şamil ji dil e û diêşe;
loma jî roj bi roj ber xwe dide û hewl dide ji wê sextekariyê rizgar bibe.
Kurdiya Hejar ji pêr û doh çêtir e îro.
Û ez di wê baweriyê de me, Kurdiya Hejar ê sibê ji îro çêtir be.
Ew ê çêtir be ji ber ku, êdî lixwemikurhatin dest xistiye qirikê û wî diêşşîne.
Û ew jî diêşe...

Û di berdewamiya axaftina xwe de,
"Berî hûn ê Kurdan ji Tirk-Ereb-Eceman rizgar bikin, Kurdan ji Kurdan rizgar bikin." dibêje ciwamêr.

Kesên ku bi dil, mejî, ziman, kesayet, îdeolojî, hişmendî ketibin bin tesîra dijmin nikarin kesî rizgar bikin. pêwist e ewil ew kesina bên rizgarkirin.
Heger hûn ê nikaribin wan rizgar bikin jî, hûn bi xwe nekevin nav hêvî û xeyalên ev xwelîser ê werin we rizgar bikin.

"Fîlmên ku em lê temaşe dikin, zimanê wan Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî ne.
Kitêbên ku em dixwînin, zimanê wan Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî ne.
Heta ji sedî nodê me,, em eşqa xwe bi zimanê Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî dijîn.
Di rewşeke weha de bila kes ji min re qala netewbûnê neke. Yên berê ji me re digotin "Bi vî hawî heger baweriya we heye hûn ê bibin netew mejîdewxî ye, mafdar bûn."

Bi kurt û kurmancî,
Ziman tevna netewekê ye.
Ziman dengê wê axa hûn li ser dijî ye.
Ziman rengê bextewariya we ye,
rengê êşên we,
rengê eşqa we,
rengê kenê we,
rengê giriyê we ye.
Ziman qalikgirtina brînên we ye.
Hûn nikarin him bi Kurdî biêşin, him jî bigirîn.
Hûn nikarin him bi Kurdî şad bibin, him jî bikenin.
Hestên we li gorî zimanê we tevdigerin.
Û zimanê we hûn bi xwe ne.
   

Ax!

Ax!

Erê weleh, ax û dîsa ax!

Ez ê dîsa bi axê dest pê bikim.

Ji bindestiya “ax”ê, ax

û sed carî, hezar carî, hezar hezar carî, ax!

Çi wexta berê min dikeve Azerbaycanê û têm lê dimînim, bêhemdê xwe Rûsan û Tirk-Ereban didim ber hev.

Xelkê vir heftê salan di bin hukumraniya Rûsan de jiyan.

Netew cuda,

ol cuda,

kultur cuda…

Piştî heftê salan Azerî ser-bi-xwe bûn.

Anku bûn “xwe”

Lê Rûsan têra wan û sed û yek bavên wan sermiyan ji wan re hişt.

Edebiyat,

huner,

şano,

muzîk,

û medeniyet.

Îro tu dadigerî kîjan malê,

meriv li piyanoyekê rast tê.

Bi kurt û kurmancî, Rûsan van azeriyên ne kêmî Tirk û Ereban kirin însanên medenî û medeniyetek diyarî wan kir.

Herçend piştî ser-bi-xwe bûnê bi nav wî sermiyanî de rîtin jî, hîn jî şopên wê medeniyetê tê hiskirin.

Û em!

Kurdên belengaz…

Bi salan e di bin hukumraniya Tirk-Erebên misliman de di ber halê xwe didin.

Berevacî Rûs û Azeriyan,

Em xwedan medeniyet bûn,

lê di bin destê van hov-tebayên dinyanedîtî de ji medeniyeta me “M” jî nema.

Çav berdan hemû nirxên me,

çav berdan kultura me,

çav berdan hunera me,

çav berdan folklora me

û heta çav berdan kîrê me; kîrên me jî kirin xwe, da bi tovê me wî tovê xwe yî pûşt î teres paqij bikin-biguherin.

Û ciwamêran bi stratejiyeke bêhempa-muhteşem em ser-o-bi-nî hev kirin.

Bi ser ketin.

Çeka herî mezin ziman bû.

Û bi kuştina zimên dest pê kirin.

Piştî ziman kuşt jî, jixwe hemû nirx, huner, kultur, folklor bi xweber veguherî bûn ên wan.

   

Xwezî min hemû versiyonên masturbasyonê fêrî Xwedê kiribûya û Xwedê wê şevê neniyhabûya Xwedawenda Îslamê û ev mislimanên bêjî çênebûbana…

Xwezî!

Te Got Xwendin?

Xwezî xwendinê karîbûya nezanî-cehalet bişuşta...
Lê bi heft hezar Xweda,
ez dibînim bi xwendina heft hezar kitêban jî nezanî-cehalet naye şuştin.
Nezanî-cehalet, tenê reng diguhere; bi formeke din derdikeve pêşiya me
û tenê bi wê xwendinê nezanî-cehalet hêzdartir dibe.
Berê me digot, "Bixwînin da em civakeke pêşketî ava bikin"
Lê ev jî bi serê xwe serkeftinek e.
Dixwînin-naxwînin, em heft xwezî bi berê tînin.
Meriv bi sedan kitêb bixwîne, lê meriv tenê bi awayekî hovtî were guhertin.
Ez li ber tahb û keda wan rebenên van kitêban dinivîsin dikevim.
Hundirê serê wan ji nav û paşnavên nivîskaran û ji navên berhemên wan nivîskaran dibe şorba qereçiyan û ew nav û paşnav û têgeh êşkenceyekê li mejî dikin, dibin kevir-gome û bi ser mejî de dibarin, lê...
Erê, lê mejî tenê xisarê dibîne û ew xisar jî kesayetê şevoquzî dike.
Çav li derekê dinêrin...
Guh li tiştekî ne...
Hiş li dereke din difikire...
Helwest gêjomêjo ye...
Kesayet qop...
Meriv ji sibê heta êvarî rojê deh danan ceh bide ker jî, ker her ker dimîne û nabe hesp.
Tenê zik li xwe mezin dike û piştî demekê heger bi serî negire û ji wî cehî bi dûr nexe wî kerî, ew ceh wî kerî dicehemîne.
Nizanim, divê çare-çareserî-formuleke din hebe.
Em dibînin xwendin xwendeyan nexwendetir dike.
Berî xwendinê çi divê?
Dagirkeran, tecawizî genetîka me kirine.
Kîmya mîmyaya bedena me tev li hev kirine.
Rê li me şaş kirine.
Ne em qibleya xwe zanin, ne qiblegeha xwe.
Helwest têk çûye.
Şexsiyet qûnek bûye.
Û ew xwendina ku dikute mejiyê me, tenê bêjiyan-pîçan diafirîne.

Ez Kurdistan im

Gotineke klasîk heye. 

Te dî misliman ji bo derdora xwe bixapînin her tim wek devançeya gule li ber hazir e ew gotin.

"Mislimantiyê ne ji mislimanan, mislimantiyê ji kitêba wê hîn bibin."

Nizanim, lê hîn ez li ciwamêr an ciwanikek ji kitêba wê hînî wê mislimantiya ku pesnê wê didin nehatime.

Yan naxwînin,

yan dixwînin, lê jê fêhm nakin,

yan jî kitêb bi xwe jî ev e.

Axir, mijara min ne misliman û mislimantî ye.

Jan bi serê wan keve!

Êşên me têra me û sed û yek bavên me dikin. Em nikarin ji bo êşê ne êşê xwe jî kevn li serê xwe bigerînin.

Min ji bo çi bi vê anektodê dest bi mijarê kir?

Min ê bigota xwezî xelk û alemê ne bi Kurdan Kurd, bi Kurdî Kurd nas bikirana.

Mixabin û her ku ez Kurdan nas dikim, xewn û xeyala min a Kurdistanê li min dibe zirkabûsek û ew kabûs her şev dixirpişe ser dilê min, dikute min.

Bi salan e bi serok merokên çêkirî me ne xwe nas kir, ne dijminê xwe nas kir, ne jî qible û qiblegeha xwe.

Berî îslamiyetê pûtperestî hebû. Ji bo her gûyî peykerek hebû û hema kê bixwesta çi lê bar bike ew lê bar dikir û rojê nizanim çend caran serê xwe li ber datanîn û qûna xwe belot dikirin. 

Ha rewşa berî îslamê, ha rewşa me ya nuha heman quzilqurt in.

Kurdistana ku wê bi van xwenezan-belengaz û xwelîseran bê bila neyê çêtir e.

Heger ew ê tu cudatî di navbera min û Tirkan de, di navbera min û Ereban de, di navbera min û Farisan de tune be, hewce nake, ez naxwazim.

Yanî ez dibêjim, lê li ser navê we jî dipeyivim ha.

Henek henek, tenê ez weha difikirim.

Hûn karin wek berî îslamê jî bijîn,

wek dema îslam nuh hat jî bijîn

û wek nuha jî.

Hûn bi kêfa xwe ne.

Ez Kurdistanek bi qalik Kurdistan, bi kakil Tirkiye, Iraq, Îran an dewleteke din mîna van xwelîseran naxwazim.

Loma jî,

min dev ji her tiştî berda.

Ne serokekî dixwazim,

ne alayekê dixwazim,

ne jî kulmeke axa ku bi nigên we, bi hişê we lewitî...

Ma ji bo serxwebûn û azadiyê çi hewce ye?

Yan jî ez weha bipirsim. 

Sînorê azadî û serxwebûnê ji ku dest pê dike, li ku diqede?

Sînorê azadî û serxwebûnê ji Kurdî dest pê dike û li Kurdî diqede.

Ez dipeyivim...

Dixwînim... 

Dinivîsim... 

Difikirim...

Dijîm...

Û xewnên xwe jî, xeyalên xwe jî bi Kurdî dibînim.

Ez Kurdistan im.

Û Kurdistana we naxwazim. 

  

 

 rast nehatime  

Min Dît Rojekê Xwedê Li Ser Tutukan Rûniştibû Qûna Xwe Dişuşt

Îşev di xewn de min dît Xwedê destmêj digirt.
Li bin siya darekê li ser tutukan rûniştibû, rîha wî bi xwêr re diçû.
Rîheke spîboz.
Rîha wî ji kîr û gunê wî re bûbû stargeh.
Ji bo destmêjê misînkekî mîqa yî şîn li kêleka wî ya rastê bû.
Ji danîna misîn ya li hêla wî yî rastê meriv karîbû têbigihîşta Xwedê ji çepgir û sosyalîst û kominîst mominîstan hez nedikir.
Min got, "Ya Xwedayê di erd û ezmanan de hilnayê, te li vir weha qûna xwe bera çolê daye tu çi dikî?"
Bi hêrs di ser stuyê xwe re li min zîvirî awirek da min, qudûmê min şikest. Got, "Ma tiliyên min ketine çavên te? Tu nabînî ez çi dikim?"
Ya rast, min didît qûna xwe dişo, lê min ê çawa ji Xwedayê di erd û ezmanan de hilnayê re bigota, tu qûna xwe dişo.
Bi ziman û şêwazeke pê neêşe min got, "Tu destmêj digirî?
Bi mirîzekî tirş got, "Ew çi ye?"
Min di ber xwe de got, "Hela hela! Çi bi Xwedê hatiye?"
Lê nayê bîra min Xwedê çêbûye. Ew jî wek her kesî yextiyar bûye û îhtîmal bû ev jî semptom û nîşaneyên xurifînê bin.
Min got, "Ya Xwedayê di erd û ezmanan de hilnayê, ma ne te wek ferman destmêj li ser muslimanan ferz kiribû. Ma te fermana xwe ji bîr kir?"
Bi hêrs got, "Ez rabim ez ê di te û fermanê nim ha! Kê ev zirderew kiriye? Çi destmêj? Çi ferman?"
Min dikira bigota, "Te..." ez bi zimanê xwe re xeyidîm. Min got, "Ya Xwedayê di erd û ezmanan de hilnayê..."
Peyva min ji devê min girt, got, "Bes ji min re bibêje di erd û ezmanan de hilnayê. Tu dibîne ez li bin siya vê darê rûniştime û ji xwe re dirîm û qûna xwe dişom."
Hîn nuh zingînî ji serê min hat ku ew erebên fahş î qûnreş navê qûnşuştinê kirine destmêj.
Min got, "Ya..." û sekinîm û ji nû ve ez li serî vegeriyam. Min got, "Ya hevalê Xwedê, madem te ev ferman nedaye, em çima nimêj dikin?"
Got, "Kuro, baqil bin û şiyar bin. Van oldaran bi darê zorê ez kirim Xwedê û ez anîm li serê vî çiyayî kirim hefsî. Rojê sê caran nan û ava min didin min, lê nahêlin çavên min bi însanan bibin. Û ew bi xwe radibin li ser navê min fermanan didin û bi wan fermanan li ser pişta we hukumraniyê dikin. Dev ji ereb mereban, tirk mirkan, faris marisan berdin, hûn qewmekî pak û paqij in, xwe bi wan nelewitînin.
Ez veciniqîm çeng bûm ser xwe ku di nav xwêdanê de avjeniyê dikim. Min keserek ji nava kezebê kişand û rabûm çûm tuwaletê.
Rehet nîv kîlo mîz ji kîrê min herikî kilozetê.
Ez fikirîm ne fikirîm ji nav derneketim.
Min niyha îmana vê bîrayê!
Ma qey giş dibe mîz?
Ma qey çend xiramên baş tune ku di bedena însên de xwe bigire?
Nizanim.   
Tenê ew gotina "Hûn qewmekî pak û paqij in" ket bîra min û keniyam.
Îja pak û paqij!

Quzê Kerê

Xwe belasebeb aciz nekin û nekevin nav xewn û xeyalan.
Doh jî quzê kerê du perçe bû,
îro jî du perçe ye
û heger qesab mesabek li ser quzê wê kerê operasyoneke cerahî merahî neke,
wê sibê jî ew quz du perçe be.

Wek ku dengê we tê min!
Çi?
We got Kurdistan?
Heger quzê kerê bibe çar perçe jî, hûn ê Kurdistanê yekperçe nebînin..
Rewşa Kurdistanê ji rewşa kerê girantir û xerabtir e.
Û nebûna Kurdistanê dikin sûcê ker meran hin xwenenasên xwelîser.
Qet nebe ker asîmle nebûne
û her bi zimanê xwe dizirin.
Le hûn?
Îja "Hûn" kî ne, nuha hûn ji xwe re dibêjin.
Ew hûn ji Hûnan jî hûntir in, hûn bawer bikin.
Di hindirê wî "hûn"î de,
têkçûn heye,
jixwedûrketin heye,
xwebiçûkdîtin heye,
mirîdîtî heye,
berjewendperestî heye,
xweperestî heye
kesayeteke kurmî heye,
helwesteke qirêj û gemarî heye.

Me qala quzê kerê dikir, bê em hatin di kîjan qonaxê re derketin.
La hewle wela!
Ez kîrê Fexriyê Gavan di quzê kerê kim!

Û ez ê şîretekê li we bikim.
Berê, wexta mezinekî me şîretek li me bikira û me bi ya wî nekira, dogot,
"Ev jî şîreta kîrê kerê bû"
yan jî "Şîreta kîrê kûçik bû!" baş nehat bîra min,
lê ne mesele ye, ji ber ku di her duyan de jî kîr heye.
De îja nizanim ka xwe dikirin "Kîr" an em dibûn "Kîr" kîr zane.

Ez vegerim hevoka xwe ya serî.
Biborin.
Ji peyva "serî" bila tişt neyê ber dilê we.
Min xwest bibêjim, destpêk yanî.
Erê, min di serî anku di destpêkê de gotibû,
"Xwe belasebeb aciz nekin û nekevin pêy xewn û xeyalan."
Ne dagirker ji ser axa we vedikişin û welatê we ji we re dihêlin,
ne jî ew serok merokên we yên hûn bi serê wan sûnd dixwin dev ji xewn û xeyalên xwe berdidin û dikevin pêy xewn û xeyalên we.
Loma jî,
serê xwe deynin ser sînga Kurdiyê û çavên xwe bigirin; di xewn û xeyalên xwe de welatekî ava bikin.
Kî zane?
Belkî rojekê ew xewn û xeyal veguherin rastiyê.

Stranbêjên Kurmî

Ev pozbilindî û quretiya stranbêjên "Kurd" ji ku tê gelo?
Kêm kes ne di nav de, pirê wan ne baş zanin li amûrekê-enstrumanekê xin, ne jî karin gotin û awazekê çêbikin.
Di ser de jî, ne eyb û ne fedî,
ew stranên ku hazir tên ber destên wan dilewitînin;
bi hemd-bêhemd him zimên, him stranan dikujin-qetil dikin.
Mesele meseleya poz e.
Wexta şewt hew tesîrê li poz bike, poz hew dişewite.
Ji bo poz bişewite,
 kulmeke xîret,
çend lîtir namûs
û helwesteke kesayetî divê.
Mixabin, ev jî li cem van xwelîseran tune.
Tune, ji ber ku pêdiviya wan jî pê tune.
Tune, ji ber ku pênasa xîret û namûs û helwestê li cem wan tune.
Li ser sahneyê, bilbilê "Kurdî" li derveyî sahneyê gur û çeqel û rovî...
Yan wê miqrofonê xweşik bidin ber devê xwe û hurmetê bidin ziman û nirxên vî zimanî, yan jî wê miqrofonê rep deynin erdê û li ser rûnin;
ne xwe bihetikînin, ne jî vî zimanî û nirxên vî zimanî.
Ev ziman, ev kultur, ev stran, ev nirx ne amûr in ji bo qûnektî û populîzma we.
Li ser bingeheke kurmî kesayeteke Kurdî çênabe.
Hûn bi kîjan zimanî tên teleb, herin li nav civata wî zimanî gon bixwin.
Hûn zanin heqê we çi ye?
Heqê we meriv we bixesîne, da muzîka kurdî kurdûnde nere.