Lê dû re ez li tirkan difikirim,
ez li Tirkîyeyê difikirim,
pê re pê re ew daxwaz di dilê min de difetise û ez ji vê fikrê dûr dikevim.
Dolar û euro bi çargavî dibezin...
Bi qasî misqalekî qîmetê aqil nema ye...
Dewlet bûye zirzindanek, bi hezaran kes ji ber fikir û nerîna xwe girtî ne...
Bi sedhezaran kes bê kar in, nikarin bi rehetî ji zar û zêçên xwe re parîyeke nan bibin malê...
Dewlet bi destên ehmeqan îdare dibe, ehmeq li ser aqil qeşmerîyan dikin...
Dîn dest avêtîye namûsa zanistê, dîndar hesabê zanist û aliman nakin...
Civak bûye çêregehek, mîna pez serê her kesî di ber de, çi li ber wan be wê dixwin, çi ji wan re tê gotin wê dibêjin...
Û hîn jî ji ser a xwe danayên,
qure ne,
têr in,
bextewar in
û bi hebûna dewleta xwe serbilind in.
Nîrvana bi xwe ye asta ku tirk gîhaştinê
û arezûyê ji dilên wan bar kirîye, hîsa êşê mirîye,
mixabin!
Na na, ez naxwazim,
ez bêdewletîbûna xwe bi dewletbûna wan nadim.
