Ji qewla kalikê me Hecî Evdo, îroj roja tipê bû. Nizanim ji ku hat xwe li hişê min qewimand, ez rabûm ji malê derketim û piştî siwarbûn û peyabûna çend wesayîtan min xwe avêt Beyoglûya xopan; jixwe stada Kasimpaşayê li binîya hotela Pera Palasê ye.
Ax Pera, ax!
Te gelek caran himbêza xwe ji rewşenbîr û zanayên kurd re jî vekiribû; ew odeyên te ji eşq û arezûya gelek kurdan re bûn hêlînên arezû, şehwet û romantîzmê...
Belê, îroj maça Kasimpaşa û Adana Demîrsporê bû.
Himm!
Wek ez di dilê we gelek hevalan de bim, nuha hûn xwe bi xwe bi deng dibêjin, "Weyla te di min nîyho, Devliken! Ma çi karê te heye li ber temaşeya wan tariş û temaşeyan!"
Kêfa min ji tîma Adana Demîrsporê re jî tê, ji Balotelî re jî.
Û jixwe dema xwe bi xwe dilîzin, ew nijadperestî û hovîtîya wan a fahş xwe nade der!
Stada Kasimpaşayê di ber bêvila Beyoglû/Taksîmê de ye; berî maçê jî piştî maçê jî heger dilê meriv bixwaze, meriv dikare demeke xweş jî derbas bike; bi tenê jî bi cot jî...
Çendî wek alîgirekî Adana Demîrsporê çûbûm di nav alîgirên Kasimpaşayê de rûniştibûm jî, ma qey min diwêrîbû xwe kifş bikira!
Lê jixwe hewce jî nekir. Kasimpaşayê çar golên qut û gilover gindir kirin; ew çar gol li ser dilê min û futbolîstên Adana Demîrsporê tirş kir.
Berî maç biqede, ji bo bi wê qelebalixîyê nelewiqim, ez rabûm ber bi derîyê stadê ve meşîyam, lê berî ez derkevim, ez li Devlikenê biçûk hayil bûm ku zixtan li min dide. Ez di nig de vegerîyam, min berê hespê xwe da tuwaletê.
Ji xêndî min ciwamêrekî din jî serê wî di ber wî de helkehelka wî bû, hewl dida bimîze. Lê ka çima, wek ku dikir nedikir wê mîzê xatir ji kîrê wî nedixwest; rebeno di ber kîrê xwe de reş û şîn dibû lê nedibû, dikir nedikir bi ser nediket. Dilê min pê şewitî. Hew mabû ez dev ji kîrê xwe berdim û herim bi serê kîrê wî bigirim û kil bikim da kêlîyek berî kêlîyekê wî ji wî ezabî xelas bikim.
Berî ez doxîna xwe bişidînim anku fermûara xwe bikişînim, min dît ciwamêr serê wî di ber de, bi haweyekî liberxweketî zîvirî, çû.
Û ez jî, heta niquta dawî jî ji binê kun vala nebe ez hey bi serê kîrê xwe digirim û bi vir de û wê de kil dikim, dihejînim.
Axir, karê min jî qedîya û ez jî derketim.
Li devê derî bêhna kofteyan ji ser tebleyê difûrîya. Bi qasî ez ji wan kofteyên seyarfiroşan hez dikim, ez Ew qasî ji kofteyên restoranta hez nakim. Çendî ne belî ye goştê çi ye û paqij e yan ne paqij e jî ez wan kofteyan bi kofteyên restorantê luks û hîjyen nadim.
Erê weleh, min nêt xera kir li çav û dil zikê xwe bikim dawet lê ji malê telefon kirin...
Li malê şîv hazir bû û li benda min bûn.
Axir, kêfa min li min qewitî û min serê xwe bera ber xwe da û bê silav di ber wan kofteyan re bihurîm. Heta ez gîhaştim ser rê jî bêhna wan kofteyan bang dikir û nifir li ser min dixwend.
Min kofte jî bêhna kofteyan jî li paş xwe hiştin.
Di nav wan kuçe û sikak û avayîyên Tepebaşîyê yên kevnare ku li her derê meriv ilhez li şopeke rûm, ermen an jî cihûyan dihilkume re meşîyam û derketim ser kolana Îstiklalê û hîç nesekinîm, ji Tunelê min xwe bera wê kolana tengik a xwe digihîne ser pira Galatayê da.
Li nêzîka derîyê xêrê (kerxane) wek deh kes bi min biqurincin, ez veciniqîm û bi xweber serê min bi hêla wê sikakê ve zîvirî û ez çûm nuhxortanîya xwe:
Piştî şîvan bû.
Ez û çend hevalên xwe yên mîna min namzetên tolazîyê, me da tengala hev û li ser rûyê wê kolana Îstiklalê me xwe li nav pêlên qelebalixîyê qewimand.
Em nuh hatibûn Stenbolê û mîna berxê maka xwe wenda kiribe çavên me di serê me de dilîstin; mîna lonkizan vêketibûn û çûriskên qûndetîyê ji wan difûrîyan.
Wextê di wê kuçeya tengik de em berjêr bûn, teperepa dilê me zêdetir bû. Em nuh ketibûn hîjdehsalîya xwe û rişma gayê tî ji destê me filitîbû.
Mala nobedarê ber derî ava be, li nasnameyên me nepirsî; heger bipirsîya, yekî duduyan ji me yê pê bigirta, lewra hinan ji me hîn huvdehsalîya xwe tije nekiribûn û neketibûn hîjdehsalîya xwe.
Mîna gurên har û birçî ên xwe li nav kerîyên pez qewimandibin, çavên me li ser sîng û berên jinên nîvtazî digerîyan.
Hew min dît ji nav wan jinan bala yekê li ser min e û ziq li min dinere. Bala min jî kişand wê jina nîvtazî ya şehwetkar. Bêyî îradeya min awirên min jî li ser wê asê man.
Û ji nişka ve hêdî hêdî bi gavên togane ber bi min ve hat.
Êdî hevalên min ji min dûr ketibûn, ez mabûm li pey wan.
Hat bi bişirîneke têrşehwet bi destê min girt û ez ber bi hundir ve kişandim.
Ji bo ez li dikika ber derî nehilkumim min li ber xwe nerî û gava xwe avêt.
Wê kêlîyê ji bêhna parfuma wê serî li min gêj bû, hindik mabû ez ji ser hişê xwe ve herim, lê destê xwe li destê min pêçabû.
Û em bi hev re derketin jor...
Ji heyecanê teperepa dilê min xwe gîhandibû zimanê min, ziman bi zorê digerîya. Heta wê kêlîyê jî çavên min li jineke tazî neketibûn.
Lêvên têrgoşt û zepitî, çavên çakarî, mijangên tenik û dirêj, birûyên kemanî, pozekî di xwêya xwe de, stuzirav, porzerî û du memikên gilover...
dora sermemikan bi rengekî nîvkahweyî û nîvçakarî xemilî...
Ma hewce dike ez qala navik û binnavik û berzik û binberzikê bikim?
Off û off!
Tew ew ten û beden!..
Xweşgenimî û şahîk; çavê meriv bi mûyekî nedibû, heger te mîkroskop li ser bigeranda, tenê mûyek jî bi ber nediket.
Lêvên min ji ser hev çûn; dengekî fedîyok lê qûndetîyeke nerm û xam jê difûrîya, "Pere, pereyê min tune ye. Ez û hevalên xwe jixwe hatibûn; tenê ji bo gerê em hatibûn. Nêta me ya..."
Nehişt ez peyva xwe bi dawî bikim. Hat xwe bi min ve zeliqand û bi haweyekî nazenîn bi destê xwe kincên min ji min kirin.
Destê wê digîhaşt ku dera min, wê dera min di mejîyê min de erdhej çêdikir.
Devê xwe ber bi guhê min ve anî, nefeseke şîrgerm xwe li nav çavê min qewimand. Heta wê kêlîyê jî kîrê min mîna xîlika elokan bi ser stuyê xwe de daliqîyayî bû. Bi tesîra wê nefesê re hêdî hêdî ew gayê girêdayî bi nêrtîya xwe hisîya û xwe rakişand, singê xwe rakir.
"Huşş deng meke! Îşev tu mêvanê min î; em ê ji kîsê min bixwin, şeveke din jî em ê ji kîsê te."
Û kenîya, hakehakeke qahpikane li hundirê odeyê olan da.
Dû re ez ber bi xwe ve kişandim û pişta xwe spart bahlîfan. Destên xwe li min pêçan, ez di himbêza xwe de guvaştim û serê min di nav memikên xwe de dewisand. Bi qasî deh deqeyan em wer man; ne ew peyivî ne ez, tenê carê pozê xwe dixist nav porê min û ew bêhn dikişand hundirê xwe.
Û ji nişka ve ez hêç ketim...
Ez bûm pilingekî hov ê birçî û li ser sîng û berên wê xezalê derketim nêçîra zemên; di nav çar dîwaran de, li ser sîng û berên wê xezalê ziman di zemên de asê ma.
Erê zemano!..
Ji wê kolana tengik min xwe gîhand ser pişta Karakoyê. Berî ez derbasî hêla vapûra Kadikoyê bibim, min li hêla pira Galatayê nerî û bi bişirîn silavek şand ji mîrê zimên Celadet re. Qajewaja qaqlîbazan û qarewara vapûran tev li hev bûn. Di bin wê qajewaj û qarewarê de ez ber bi vapûrê ve meşîyam. Bi zorê min xwe gîhand ser vapûrê.
Û vapûrê mîna marekî pêlên behre ji hev qelaştin û ber bi Kadikoyê ve surikî...
Gotina Dawî
Min ev nivîs doh nivîsandibû, îroj ez bi we re par ve dikim...
