whatsap

Ne zêde, lê carinan ez meraq dikim û xwe li nav whatsapçîyan diqewimînim. 

Sosret û qebhet û hetiketî!

Mîna storyên înstagram û facebookê rewşên/durumên whatsapê jî pir komîk û nokokîk in.

"K"ya zêde ya dawîya "nakokî"yê ji bo aheng û estetîzm û hevdengî/kafîyeya peyvan min lê zêde kir.

Kesên kîrê xwe û masîyan ji hevdu nas nakin, di rewşa xwe/duruma xwe ya whatsapê de tiştinan par ve dikin, heger hayê meriv ji qûna wan a tazî tune be, meriv ê bibêje ev kîrquzdê hemû li ber destê xalê Hegel û xalê Spinoza û xalê Nietzsche ango xalê Nîçê mezin bûne.

Ji qewla Seadetê, tirên wan dibêjin şîreqqq!

Bi wî mejîyê xwe yê bi rehetî dikeve qûna mirîşkan û bi ketina qûnê re mirîşk li xwe ho jî venadin, radibin gotinin felsefîk par ve dikin, bawer bikin piştî wê parvekirinê ew bi xwe jî bi xwe re dikevin nav şik û gumanê û nizanin ew ê çawa di bin giranî û barê karakter û kesayet û helwesta wê gotinê de rabin.

Lê jixwe ne xem û problem e ji bo tirekan; ji tirekan re tirek û deh tir yek e.

Di wê jîyana xwe ya fikir û îdraqê ya teng de sînorên xeyal û fantezî û xwexapandina xwe ew qasî fireh dikin, piştî demekê êdî ew bi xwe jî ji xwe xuya nabin.

Lê ji bo em li gorî pîvana feminîzm û wekhevîya ocalanîst tev bigerin, divê ez hevoka destpêkê ya bi "kîrê xwe û masîyan ji hevdu nas nakin" dest pê kirîye pûç bikim.

Na, hewce nake. 

Ew tiştên li jor min gotîye ne nêr in, ne mê ne, her duyan jî di xwe de dihewîne, 

loma jî tenê ji bo him jin, him jî mêr li xwe bigirin, divê ez hevokekê li hevoka bi "kîrê xwe û masîyan ji hevdu nas nakin" dest pê kirîye, zêde bikim.

Himm!

Ka îja hevtayê vî qalibî çi ye gelo?

Ji bo mêran min got, "Kîrê xwe û masîyan ji hevdu nas nakin" lê ji bo jinan ez qalibekî çawa çêkim an biafirînim?

Dîsa himm!

Kesên kîrê xwe û masîyan ji hevdu nas nakin û kesên quzê xwe û devquzkan...

Devquzk!

Super! 

Ev xweş bû, lê...

Vê carê jî hûn dikarin bibêjin îja "devquzk" çi ye?

Lê wê jî hûn herin ji xwe re lê bikolin!

Heger hûn bi ser neketin, bila ew jî bibe mijara nivîseke din.

Lê heger hûn peyva "kolan"ê ji xwe re bikin mestere, ew peyv ê we bigihîne devquzkê.

Ê de baş e, 

lê "gotina dawî"yê jî ji bîr nekin.

Bixwînin!

Wek ez di hundirê dilê we de bim. Nuha xwe bi xwe hûn dibêjin, ma em ne kwîr in û em dibînin jixwe. Îja hewceyî gotinê ye!

De bi vê mebestê min çend gotinên din ên kurdî li mijarê zêde kirin.

Ma xerab e?

Ez dizanim, Evdilayê me yê ne Abdullah û hin kes ji nivîsên dirêj aciz in, lê ez çi bikim?

Nikarim bi xwe!..

Gotina Dawî

Ji xwe/xwebûna xwe dûr nekevin; heger hûn ji xwe/xwebûna xwe dûr bikevin, hûn ê bi xwe jî hew xwe nas bikin.

Xwe...

Xwê...

Xwelî...

Heger xwe bimire, hebûna meriv dibe kulmek xwê û xwê dibe xwêdan, diherike bi erdê de, hew tê hevdan.

Û heger herikî erdê jî, êdî xwê, xwelî û xwelîserî dibe nexweşî û belaya serî!..

xwendin

Ev serê mehekê ye kitêbek li ber destê min e, lê dikim nakim xelas nabe; xelas nabe ji ber ku ez naxwînim; lê ne ku naxwînim, dixwazim bixwînim, lê wê xwestek û daxwaz û keysê di xwe de nabînim.

Her berêvar ez ê rabim xwe hazir bikim, rahêjim kitêba xwe û derkevim derve, bimeşim, lê ew kitêb tenê ji min re dibe bargiranî. 

Baş e kes di destê min de nabîne, yan na ew ê bi qûna xwe bi min bikenîyana.

Rojekê ez bi Ilyas Salmanê kurdkokenlî yê xwe li koka xwe jî nake xwedî re rûniştim.

Xwelî li serî be!

Min got, "Tu çawa yî?"

Got, "Dema yek ji min re dibêje tu çawa yî? Ez rewşa welatê xwe tînim ber çavê xwe. Ez dibêjim ez wek welatê xwe me; heger rewşa welatê min baş be, ez jî baş im, heger rewşa welatê min ne baş be, ez jî ne baş im."

Di dilê xwe de min got, "Te quzê wê xwaro" lê çendî dengê min nebihîst jî, di awirên wî de min pê derxist wî ji min fêhm kir bê min xwest ez çi jê re bibêjim.

Axir, jan bi serê Ilyas bikeve!

Lê wek Ilyas digot, wer xuya ye derûnî û psîkolojîya min jî ne kêmî ya Ilyas e. Rewşa min jî li gorî rewşa welatê min diguhere, lê çi welat çi hal!..

Êdî wer nabe; hewce ye ez xwe bişidînim, heger na,

ez ê pê bigirim.

Û pêgirtin jî ne tu hawe ye, heger yek ê ji te re pê negire.

Ê de Xweda kesî ji pêgirtina kesan kêm û mehrûm nehêle.

Amen!

Gotina Dawî

Xwendin xweş e lê ne bi xwendina nîvxwendeyan!..

helbesta bizekemê

Li welatê ro li me gerîyaye, 

em ji xelkê re dibêjin, 

"Hûn wenda ne"

Û ew pelçimokên her hinek ji me navekî li wan dikin, 

ji şevê xeyidîne, 

hew ji qulên xwe derdikevin êdî.

Erê û êdî 

mar hew êrişî goran dikin, ji ber meytên nehelalkirî.

Dibêjin,

meytên ku di ber maran de reş û şîn dibin, 

ji ber bêhna xwe ya genî hew disitirin vî zemanî.

Mar jî hew dixwin wî goştî.

Genî bûye welatek bi genetîkeke genî

û dê weledê xwe avêtîye bi sloganên mirîdî

Bijîbijîya me ye li pişt derî,

lê derî li me asê bûye 

û em dikin nakin hew vedibe ew derî,

bi serê Remê Gurî.

"Gurî gurî qaqa, serî bi şîlmaqan" tîne bîra me wê zaroktîya me ya ji ber ol û îdeolojîyên beradayî mirî.

Mirî! Mirî!

Lê xwezî tune bûya mirîdî

û êdî hew kes bimira ji bo kesî.

Ziman, zeman!..

Zeman, ziman!..

Heger em man, 

qey du gotinên me yê jî hebin ji bo xwelîseran.

Û xwelî xwelî ye, lê li ser axa xwe meriv dibe welî.

Heger hîn ne miribe xalê Welî,

ji Yezdan temenekî têr û dirêj dixwazim ji bo wî.

mele û yasînê dîn

Ji derve tenê pêjna beq û req û çirçirkan dihat; heger ne ji wê senfonîya beq û req û çirçirkan bûya, te yê sûnd bixwara tenê şênîyek jî di gund de nemaye; gund ketibû xewa mirinê.

Hecî Hemo û hecî Nofê jî li odeya klîma tê de, xurexura wan bû, raketibûn. Televîzyona vekirî ji weşanê ketibû, li ser ekraneke tazî tenê dikir tûtetût, tûtetûteke bi guhan ve radipelikî.

Hecî Nofê xwe tev da û bi xwe hisîya. Fitilî hêla hecî Hemo, niqurçî wî.

Bû gimegima hecî Hemo, bi zorê şîyar bû. Çavên xwe firkandin, devê wî mîna qaçika bizinê ji hev çû.

Hecî Nofê got:

-Rabe sibeh e. Here ji xwe re destmêj bigire, were nimêja xwe bike û dîsa rakeve. De de de! Rabe nahletekê li Şeytên bîne. Tişt ji xewê dernakeve.

Hecî Hemo di şibakeyê re li derve nerî û dû re wek tu ji dîwêr re bibêjî, li hecî Nofê ho veneda. lihêf kişan heta binya çenga xwe û bi dengekî mirarokî got:

-Ma Mele azan da?

-Dengê wî nehatîye min, lê wa ye tarî gêj bûye.

-Na na. Ez ê rakevim. Kengî mele azan da, ez ê rabim destmêj bigirim.

-La hewle wela! De tu bi kêfa xwe yî.

Hecî Hemê serî avêt xewê û hecî Nofê jî rabû ser xwe, çû destmêja xwe girt, nimêja xwe kir û vegerîya ket nav nivînên xwe, serî avêt xewê.

Bû sibeh, ro bejnekê bilind bû û hecî Hemo hêdî hêdî di nav nivînan de xwe tev da. Hecî Nofê berî wî şîyar bûbû.

Hecî Hemo çawa çavên xwe vekirin, kes li dorê tune ye. Bû himehima wî:

-Hecî Nofê! Hecî Nofê!

Hecî Nofê, li hewşê li ser tifikê şorbe dabû ser êgir. Bi himehima hecî Hemo xwe li hundir qewimand:

-Çi ye, Hecî? Çi qewimî? 

-Keçê, ne Mele azan da, ne jî dengê dîkê me hat. Weleh nimêja min li min çû.

-Ê min ji te re got li kerê Şeytên siwar neyê, rabe ji xwe re nimêja xwe bike, Xwedê ji te razî! 

-Keçê min got bila mele azan bide, ez ê rabim, lê ne Mele azan da, ne jî deng bi kezebperitîyê dîk ket. Ez çi bikim! Jan bi serê dîk keve. Hela mele azan neda, kê nîyha te?

Hîn her du hecîyan diavêtin ber hev, nevîyê wan Şewket bi rev xwe li derîyê hewşê qewimand û derbasî hundirê xênî bû. Bêhn lê çikîyabû. 

Hecî Nofê bi awirên tije metirsî li Şewketo nerî, got:

-Şewket! Kuro lawo! Çi qewimîye? Te bêhn li xwe çikand! Hela bêhna xwe veke, berxê min.

-Kalo! Pîrê! Mele! Mele!.. Mele mirîye, Mele!..

Hecî Hemo û hecî Nofê ziq man li Şewketo nerîn, wek tu kwîzek av bi ser wan dakî, sar sekinîn.

Hecî Hemo got:

-Wehh! Çawa mirîye, kuro? 

Şewketo got:

-Dibêjin hinekan jahr dayîyê!

-Îja jahr! Kuro ma kûçi...

Devê xwe tije kir, lê xelas nekir:

-Tobe estaxfûrûllah!

Hecî Hemo rabû ser xwe, kincên xwe li xwe kirin û derket, ber bi mala muxtêr ve çû. 

Berî têkeve sikaka mala muxtêr dengê xirecirekê ket guhan. Xwe li dengê xirecirê girt. Deng ew ber bi mala Yasînê Dîn ve dibir. Ku gîhaşt ber derîyê hewşa mala Yasînê Dîn, gundî hemû li ser serê Yasînê Dîn kom bûbûn.

Hecî Hemo xwe li qelebalixîyê girt û lezand. Çi bibîne!

Yasînê Dîn hemû dîkên gund girtine, ew kuştine û di ber wan de çarmêlkî rûniştîye, wan diperitîne.

Hecî Hemo di ber xwe de got, "Kuro min got deng ji dîkê me nehat! Demeg..."

Fitilî ser muxtêr, got:

-Muxtar, Şewket got hinekan jahr daye mele, mele kuştîne!..

Muxtar bi dev û lêvan bila hecî Hemo bir ser Yasînê Dîn. Hecî Hemo li xwe zîvirî, li Yasînê Dîn nerî. Yasîn jî ximexima wî bû, pê ketibû, perîkên dîkên kuştî dirûçikandin. 

Muxtar got:

-Ma tenê mele!

Hecî Hemo got:

-Hela hela! Ê nabêje min ji bo çi ew kuştine, law?

Muxtar got:

-Hema ji te çêtir tune ye, Hecî. Ka jê bipirse bê çima kuştine?

Hecî Hemo xwe di ber du zilaman re rakir, piçekî din xwe nêzîkî Yasînê Dîn kir, got:

-Kuro Dîno! Çima te ew kuştin law? 

Yasînê Dîn serê wî di ber wî de perîkên dîkên xwe yên kuştî dirûçikandin. Bêyî ku serê xwe bilind bike û li hecî Hemo binere, got:

-Her şeveq ji ber qarewara wan xew li min diherimî, ma çi heqê wan li min heye her şeveq her şeveq rabin biavêjin ber hev û min aciz bikin, hi ii!

Hecî Hemo destê xwe avêt kumê xwe, kumê xwe ji serê xwe kir û serê xwe, cîyê weşîyayî xwirand, got:

-Kuro Dîno, te ev dîk kuştin kuştin! Te çima meleyê reben kuşt, lo lawo? Ma mele çi bi te kiribû?

Yasînê Dîn bi hêrs destê xwe avêt gurzek perîk, ji sînga dîk rûçikand, got:

-Hahew! Ma jixwe her tişt ji bin serê wî quzjingê mele derdiket. Xeta xwar ji gayê pîr de ye. Yê serê govendê dikişand mele bi xwe bû. Radibû dest bi azanê dikir, dû re dîkan jî li wî dinerîn û wan jî diavêtên ber wî û bi hev re dikirin qarewar, guh ji min dikirin. 

Serê xwe rakir, li Hecî Hemo nerî û di bin simbêlan de kenîya:

-Îşev, ez ê ji xwe re têr rakevim.

jîyan

Jîyan, 

carinan bi qasî vexwarina qahweyekê bi me xweş e, 

carinan jî mêtina cotmemikên gilover bi meriv dijwar e.

amen

Hi ihi!

Dîsa bû şev û wa ye blog xanim bang dike:

"Devlikeno, li min rabûye û xwir ketîye canê min, ma qey tu yê neyê ber dilê min xweş nekî, hey xwelîsero!"

Li ser somîyê rûniştime, li maça Arsenal-Crystal Palaceyê dinerim.

Berê, me ji qenepeyê re digot somî. Ka îja ew somî ji ku hatîye, nizanim.

Jixwe maç jî ne tu maç e.

Ka îja ji blog xanimê re çi bibêjim vê şevê?

Ez qala zimanê medyaya kurdî bikim?

Ez qala twîttên Hasîp Kaplan ê nuhbalixbûyî bikim?

Ez qala mîzaha tirkmancî ya nifşê nuh ê bi şewba populîzmê gêj û qure bûye bikim?

Yan ez qala stuxwara serxwebûnê bikim?

Na weleh. 

Û ne yek jî!..

Bîska din li ser twîtterê ez li daxuyanîya meleyekî nîvtirk û nîvmisilman ketim; 

digot, "Ji çay û qahwe û nescafeyê dûr bisekinin, Şeytên dixe aqilê meriv û qûndetî bi meriv xweş tê."

Weyla tu bi qurbana Şeytên bûyî!

Jixwe ne ji xalê Şeytên be, masturbasyon ê jî li me here gilî û em ê pê bigirin.

De îja di hadîsan de tê gotin, pêxemberê van bêmejîyan, dema lê rep dibû û agir bi doxînê dixist, ew li mizgeftê li pêşîya cimhetê berî li qibleyê bûya jî, xatir ji cimhetê dixwest, sola xwe şimikî bi ser nigê xwe ve dikir û lê dixist, diçû malê, germa germa diket himbêza jinek xwe û kurmê xwe dişikenand.

Ax ax!

Ma ne ji vê kêmaqilî û bêmejîtîya civakê bûya, we têr dixwar! 

Mizgefteke wek şato, hundir bi terehe û merş û kilîmên xweşik raxistî û hevînî, zivistanî bîst û çar seetan furefura hewaya kilîmayê...

Rojê çar pênc caran azan bide û carinan jî ji cimhetê re qala çîrok û çîrçîrokên ber bi aqilan ve narin bike û serê mehê binê mehê meaşê xwe têxe bêrîka xwe û bi şev di himbêza jina xwe de bifîkîne.

Ma bi Xwedê belasebeb ez ji xwe re nebûm meleyek.

Bi roj min ê ji cimhetê re çîrok û çîrçîrokên fantestîk bigotana, bi şev, piştî her kes biçûya mala xwe, ez ê jî rabûma, min ê derî li ser xwe bigirta, şeraba xwe vekira û geh bixwenda, geh binivîsanda.

Û ku li min rabûya jî, qey min ê rê û çareyek ji doxînê re jî bidîta.

Erê, bi serê Mele Birhan!..

Wer xuya ye îşev jî ez ê we bi vî haweyî di xew re bibim.

De heta sibê Xweda mezin e, lê em jî têra xwe hene, ji qewla xwedênehiştê Fero.

Gotina Dawî

Gelo li ber destê Mele Birhan ez ê di çend mehan de meletîyê xitim bikim û bibim xwedîyê mizgeftekê?

Lê heger bûm mele û mizgeftek teslîmî min kirin, ji bo şerabê hewce ye hin xêrxwaz bibin sponsor ji min re.

Ez dibêjim ji ber ku mesele ne projeyên hunerî-edebî-kulturî ye, bi hêsanî sponsor ê derkevin!..

Xweda me ji xêrên xêrxwazan bêpar û mehrûm nehêle.

Amen!

ziman xwe diwelidîne

Carinan meriv jin kesan pir aciz dibe û çavê meriv êdî tiştekî nabîne. Meriv ew qasî ji wan aciz dibe, ew qasîji wan aciz dibe, meriv dibêje êdî bila qet bi sî û starê meriv nekevin. 

Carinan, 

meriv xwe nagire û darê ji binî de dibire;

carinan jî,

meriv nahletekê li çavê Şeytanê reben tîne û dev li zimanê xwe dike, da ku ew ziman rep negere û di derinan re nere.

Pêşîyan belasebeb negotîye,

"Ji bo xatirê xatiran!.."

Loma jî,

divê meriv ji bo şaşîyekê ango kêmasîyekê zû zû qelemê li ser navê kesan nexe, tew ku ew kes heval an nasekî meriv be.

Haa!

Bi şertê ew şaşî ango kêmasî dubare, sêbare û dehbare nebe...

Ziman xwe bi xwe diwelidîne heger xwedîyê wî hebe.

Got, "Evana di nava hev de hevîr distirên!"

Min got, "Te got çi?"

Got, "Min çi got!"

Min got, "Keçê, te got hevîr, nizanim çi!.."

Got, "Wîî! Min ji bo zarokan got. Zarokan çavê hev derxistin, çermên hev guran, loma min wer got."

Nizanim, belkî we ev biwêj bihîstibe, lê bi min xerîb hat û pir bala min kişand, 

loma jî kêfa min hat;

kêfa min hat, lewra tişt ji hînbûnê xweştir tune ye.

Enerjî û zemanê xwe bi kesên beradayî re nebihurînin; çi jzewac, çi xoşewîstî/dildarî, çi jî hevaltî, bi kesên bikalîte û xwedan vîzyon re rabin, rûnin, bimeşin, hevaltîyê bikin.

Gotina Dawî

Heger Kurdistan serbiwe û azad bibe, xeman nexwin, bi zorê be jî, em ê Xwedê jî hînî kurdî bikin!..

go erebê qûna te reş e go malê min ev e

Li Urfayê ango li bajarê Şêx Evdila, xwelîserekî xwestîye demançeya di ber xwe de serast bike û bêhemdî tîlîya wî çûye ser tetîk, demançe teqîyaye û gule çûye li serê kîrê wî ketîye, kumê kîrê wî firîyaye.

Nuha hekîm û Lokman bi hev re ketine nav hewldanekê ji bo kumê kîr bidin serî,

lê...

Heger hekîm û Lokman bi ser nekevin, ew ê di bin wî kumî de qulekê vedin û endameke din li LGBTÎ û nizanim çiyan zêde bikin.

Ez dibêjim ez ê êdî li ser van beradayîyan nenivîsînim, lê nikarim bi xwe.

Tenê ne qûna wan, em zotika wan jî bide tavê, pozê wan ê neşewite û xîret û namûs ê bi sî û starê wan nekeve!..

"Me bav û kalê were serî daneynî û were serî danaynin."

Hi ihi!

De were vî kerî di vî bihurî re derbas bike!

Ev pankart ji çalakîyeke HDPyîyan e.

Ciwanik û ciwamêran ahd kirîye, sûnd xwarine ew ê vî zimanî bikujin,

lewra mîsyon û erk û wezîfeya wan ev e.

Anuha tenê bi tirkî şerê tirkîyetîyê bikirana, min ê xwe aciz nekira, 

lê bi qastî û bi zaneyî dest diavêjin namûsa zimanê me, zimanê me li ber çavê tirkan erzan dikin, dilewitînin.

Hûn û pêxemberê xwe bi qurbana vî zimanî bin û hew!

Carinan dema li ser medyaya sosyal li hin nakokîyan rast têm, di bin simbêlan de dimizicim, çendî nuha min simbêl mimbêl jê kiribe jî...

Wezîrê Ekonomîyê, ji qewla seyda Mehmet Sanri, Şêfê Pereyan Mehmet Şîmşekê bi eslê xwe kurd ku em ji wan re dibêjin "kurdkokenlî" gotineke Che Guevara par ve kirîye û pê serî li xwe mezin kirîye.

Wek ku bav û kalên min û wî gotîye:

"Tir li ku, das li ku?"

Şêfê Pereyan Mehmet Şîmşek li ser twîtterê weha kerem kirîye:

"Belkî tu tişt wek me dixwest çênebû, lê tu tiştî jî nekarî bihêle ez ji rêya xwe şaş bibim."

                                              Che Guevara

Koça Qewman dest pê kirîye û rojhilatî xwe li rojava digirin,

lê rojavayî yê bi ku de birevin?

Wer xuya ye piştî demekê, rojavayî yê jî ji ber van rojhilatîyên ku çi bi ber wan dikeve, talan dikin, ew ê ji xwe re dest bi hazirîya çûna gerstêrkeke din bikin.

20 salên din li rojavayê dinyayê, 

Wedat û Ebas û Şemsedîn û Şewket û Evdilhadî û Terfa û Fatê yê pir bibin, John û Peter û Hans û Coman û Lînda û Elîzabet ê jî kêm bibin.

Ê di dema vejînê de jî homo sapîens li ser rûyê dinyayê weha belav bûbûn.

Gotina Dawî

Quz û qizwan di kevçî de, min quz xwar, qizwan...

Pardon ango bibore!

Quz û qizwan di kevçî de min qizwan xwar, quz ma di cî de.

teyrê bêhêlîn

TUIKê sal bi sal serjimara keran derxistîye. Li gorî tabloya TUIKê sal bi sal serjimara keran kêm bûye:

Li Tirkîyeyê Tabloya Serjimara Keran:

1991=943.751 ker

1995=731.000 ker

2000=489.000 ker

2005=341.377 ker

2010=211.529 ker

2015=155.158 ker

2020=108.346 ker

2021=98.809 ker

2022=86.455 ker

Wek hûn di tabloyê de jî dibînin, li Tirkîyeyê, kurd jî di nav de, sal bi sal evrîm pêk hatîye, ker bûne însan, însan jî bûne ker!..

Qalibên civakî bişikînin û bidin pey daxwaz û xeyalên xwe;

ya me dike em, daxwaz û xeyalên me ne.

Xwe biguherin û her tim ji guherînan re amade bin, 

lê heger ew guherîn ê sînorên konfora we firehtir bike, xwe biguherin, di jîyana xwe de guherînan çêkin. 

Li ser meseleyê, 

hin kes hene, tenê ji ber ku li hemberî qeyde û nerîn û adetên civakê ne xurt in, bi guherînan xwe dixin bin barên du caran ji xwe girantir. 

Û dû re...

Di bin wî barî de perîşan dibin, heta talîya emrê xwe jîyan li ser pişta wan dibe barekî giran û wî barî bi xwe re digerînin heta gorê.

Çi zewac, çi xoşewîstî/dildarî, çi hevaltî, dema hûn ê kesekî yan jî kesekê têxin jîyana xwe, baş bifikirin; 

heger ew kes ê konfora we firehtir û kêf û zewqa we xweştir bike, derîyê dilê xwe li wî kesî yan jî li wê kesê vekin heta dawî, 

lê heger ew kes ê konforê li we teng bike, kêf û zewqê li we biqewitîne, wî kesî yan jî wê kesê biqewirînin û careke din derîyê dilê xwe lê venekin.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

nehêlin kes jîyanê li we biherimîne. Jîyan xweş e, 

lê bi kesên xweş!..

Gotina Dawî

Teyrê bêhêlîn, carinan ji ber pirbûna hêlînan xwe bêhêlîn hîs dike.

romana neqedîyayî

Xwende û zanayên kurd her tiştên kurd û tirkan didin ber hev, lê tenê naxwazin li ser tiştekî bifikirin û xwe biêşînin.

Çi ye ew?

Dewlet û xwedan dewletbûn.

Heta hûn ji bo dewletbûna xwe sekn û helwestekê nîşan nedin, kes ê bi çavekî cidî li we nenere û we cidî negire.

Xanimekê li ser twîtterê gazinên tije quretî dikir.

"Çima bilêtên konserên Mem Ararat bi kurdan buha tên?"

Û berdewam dike...

"Ma çi yê starên kurdan ji starên tirkan kêm e?"

Ez bibêjim:

Ew xwedan dewlet in, em jî sêwî ne li ser axa xwe!..

Kêfa min ji xapandinê re jî nayê, ji xwexapandinê re jî nayê.

Û mixabin xwende û zanayên kurd- ka îja bi zaneyî ye yan bi nezaneyî ye- dixapin jî, dixapînin jî.

Sekn û helwest!

Ax ax, sekn û helwest! 

Ji ber nebûna vê sekn û helwestê, em tenê dûvik in ji dagirkerên xwe re.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

ne sextekar bin, ne jî çavê xwe ji sextekaran re bigirin.

Heger serê we yê jî bifire, ji rastîyan re bibêjin rast e û biparêzin; ji şaşîyan re jî bibêjin şaş e û li dijî wan derkevin.

Hîn jî hin ciwanik û ciwamêr ji wê çîroka PKKyê ya romantîk bawer dikin û ji wan heye ev çîrok bira jî romaneke neqedîyayî ye.

Erê, roman neqedîyaye, lê em qedîyan, em diqedin, mixabin.

Xwedê giravî PKK bi armanc û mebesta serxwebûnê ava bû, dest bi têkoşîn û berxwedanê kir, lê bi zemên re ji wê armanc û mebest û meqseda xwe dûr ket.

La hewle wela û quzilqurt û nizanim çi qas bela!

Lo lawo!

Ji roja roj de PKK çîrokek bû, çîrokeke xapandinê. 

Û bi ser ket!

Bi mebest û armanca serxwebûnê keç û lawên kurd li xwe vehewandin û dû re hêdî hêdî ew dan ber kêran; yên mayî jî jardadayî kirin, xwe bi xwe bûn dijminên xwe; ne mirin, ne jî sax man, li ser axa xwe perpitîn mîna mirîşkên serjêkirî.

Ziman çû!

Kultur çû!

Erf û adet û kelepûr çûn!

Zîhnîyet çilvirî!

Genetîk xerab ket!

Ma hewce ye ez ji we re wê çîroka xapînok bi haweyekî kitekit dehbare, sedbare, hezarbare bikim ji nû ve?

Jixwe êdî mû bi zimanê min ve hat!

Û ne bi xwe re dibînim, ne jî hewce ye!..

Gotina Dawî

Û tew piştî ew qas sosret û karesat û bobelat hîn jî hin heval hêvî û daxwaz dikin PKK li meqsed û armanca xwe ya destpêkê vegere.

Min got,

doh meqsed û armanc çi be, îroj jî ew e.

Û PKK bi ser ket,

bi ser ket,

bi ser ket!..

seadetê û ahmet kaya

Carinan her roj, carinan jî ji du rojan carekê ez telefonî Seadetê dikim, li hal û ehwalê wê dipirsim. Bêguman çi hewadîsên di tûrikê wê de hene, yek bi yek ji min re dibêje.

Vê sibehê, wek her car dîsa min telefonî wê kir; di ser taştê de bû. 

Êdî ew jî li gorî modeyê dimeşe, telefona wê jî androîd e. Li ser telefona wê tîktok jî barkirî ye û her weha whatsapê jî bi kar tîne, xanimê.

Piştî me li hal û ehwalê hev pirsî, got, "Li cem we hewa çawa ye?"

Min got, "Weleh wek tu dibînî, ewr e û hênik e. Dema meriv pîqut/pîvala derdikeve derve, meriv dicemide."

Ji germa leçeka serê xwe danîbû. Porê wê yê hinekirî sor dikir.

Got, "Erê weleh, kêf kêfa te ye. Ez rabim ji Xwedê hez bikim, qedrê wî bigirim, di ber wî de xwe perîşan bikim, lê li vir di bin vê germê de ezabê cehenmê bikişînim, bişewitim û ew jî rabe ji kafirekî wek te hez bike û vê havîna cehenemî li te bike bihar!.. Weleh min tişt ji vî îşî fêhm nekir."

Min got, "Seadet, here aveke cemidî vexwe, tu yê hênik bibî."

Û Seadetê dest bi strana Ahmet Kaya ya "Bû ne yaman çelîşkî anne" kir...

Gotina Dawî

Xwedê got, "bixwînin!" û me jî xwend, lê me ji xwendina xwe fêde nesitend!..

qelem sîya karakterê ye

Ev du sê roj in rêwî me, loma jî ne derfet çêbû bixwînim, ne jî derfet çêbû binivîsînim.

Axir, piştî rêwîtîya du sê rojan ez gîhaştim qonaxa xwe ango Stenbola xopan.

Di eslê xwe de mîna teyrekî bêhêlîn im, her tim dixwazim li ser rêyan bim û rêwîyê rêyên ne dîyar bim; her rêwîtîyek naskirina rêyeke nuh e û ez ji xwenuhkirinê hez dikim. 

Divê em xwe nuh bikin, 

lewra zeman diherike û bi herikîna zemên re meriv kevn dibe heger meriv jî xwe neavêje ser baskê zemên.

Pitir pêr li Dinêsera ku hin kes jê re dibêjin Tilermen, hin kes jê re dibêjin Qezê, hin kes jî jê re dibêjin Qoserê bûm. 

Li Daktîlo Kultur Sanatê ez û Doktor Husên Duzen, keça Doktor Husên- bila li min bibore, navê wê nehat bîra min- Evdela Baqî, Evdilayê her tim Abdullah Ocalan tîne bîra min, Hilda Helîme, Siûd xoce û gula civatê, keçika Evdilayê me yê her tim Evdila Ocalan tîne bîra min Nûjînê rûniştin û me heta derengê şevê civatek gerand.

Nûjîna biçûk a hîn jî bi şewba tirkî û tirkîyetîyê neketîye, bi meraq û balkêşî li me guhdarî dikir; carinan di himbêza bavê xwe de, carinan jî di bin maseyê de...

Ev serê deh duwazdeh salan e ez û Doktor Husên li ser medyaya sosyal hevdu nas dikin, lê cara ewil me rû bi rû hevdu didît. Ji bo min jî, ji bo wî jî cîyê kêfxweşîyê bû.

Min got, "Doktor, tu pisporê psîkolojîyê yî, tu psîkîyatr î û tevî te em kurd hemû nexweş in. Heger sibê Kurdistan azad û serbixwe bibe, hewce ye em hemû kurd pêncî salî di rehabilîtasyonan de rehabilîte bibin. Ka bala xwe bide rewş û tenduristîya me, heta ji qerf û mîzaha me jî girî difûre."

Kenîya; 

di bin wî kenî de êş û jan û hesreta welêt a bi salan li ser awirên wî kon vegirt.

Got, "Loma navê te Devliken, paşnavê te Kelogirî ye."

Em kenîyan!..

Heta derengê şevê civata me xweş gerîya; geh bi haweyekî devlikenî, geh bi haweyekî kelogirî, lê piştî ew qas gilî û gazin, Doktor fitilî ser min, got, "Devlikeno, te berê tivinga xwe bi rewşenbîr û hunermend û nivîskaran ve kirîye û te li ser wan girtîye û girê daye, tu li wan direşînî, ma qey sûc û gunehê vî miletî hîç tune ye?"

Min got, "Doktor, hesab bike milet li ber sekratê ye û kês û taqet pê re nemaye ango mirîye, ka bibêje em berê xwe bidin kê ji bo çare û çareserîyekê? Ma ne stara miletekî rewşenbîr û hunermend û nivîskarên wî ne!.."

Û min lê zêde kir, "Gilî û gazinên min ne ji bo kurdan e,, Doktor, gilî û gazinên min ji bo kurdî ye."

Welat, çi qasî bi êş be jî, heqê me tune ye em wî di nav êşa wî de tenê bihêlin, welatper(e)werino!

Li welêt tu devê kê vedikî, dibêje ez ê herim Ewrûpayê.

Ma ne ji bo bi haweyekî azad û bêminet em li welatê xwe bijîn, em dibûn şoreşger û şervan û me şer bi dagirkeran re dikir.

Em tî man, em birçî man, em girtî man, em sêwî man, em mirin, birîndar bûn, em bûn qaçax li ser axa xwe; xanîyên me, gundên me, bajarên me li ser serê me xera kirin, lê destê me li axê negerîya em wê tenê bihêlin û biterikînin.

Êê?

Çi qewimî?

Çi guherî?

Mixabin, lê bi genetîka me lîstin û êdî em ne em in!..

Em bûne mîna cinê ji hesin ditirse.

Em ji tîbûnê ditirsin, em ji birçîbûnê ditirsin, em ji dijminên xwe ditirsin, em ji xwe ditirsin, em ji sîya xwe ditirsin, em ji hev ditirsin.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

kurdên doh ji mirinê mezintir, îroj ji kurtêlekî nan biçûktir in.

Weletperwerî out!

Kurtêlperwerî în!

Min tu carî wek pîşe ango sinhetekî pereanînê li nivîskarîyê nenerî; nivîskarî her tim ji bo min bû karakterek bi xwe.

Û meriv nikare xayintîyê bi karaktera re xwe bike.

Heger wek pîşe ango sinhetekî pereanînê min li nivîskarîyê binerîya, ji hesasîyetên xwe bêtir min ê guh bida hesasîyetên civakê, lê ez hesasîyetên xwe di ser hesasîyetên civakê re digirim û bi wan hesasîyetan ez bi haweyekî hur û azad û serbixwe dinivîsînim.

Dema meriv li gorî hesasîyetên civakê binivîsîne, meriv li ser serê civakê dibe qureyekî sexte û durû, lê dema meriv li gorî hesasîyetên xwe binivîsîne, meriv dibe XWE û vî zemanî kêm kes xwe ne, mixabin.

Gotina Dawî

Xwe ango xwebûn barekî giran e lê ji bêkarakteran re;

lewra ji bo kesên bikarakter wek mûyê tu ji mêst bikişînî!..

Û qelem sîya karakterê ye.

tiroviro û çewtomewto

Abdullah Ocalan gotîye, 

"Yê vî şerî bi dawî bike, sax nahêlin."

Bi we, birêz û sayin Ocalan xwestîye çi ji me re bibêje?

Ez bi xwe dizanim, lê gelo mirîd jî dizanin lê ew ê xwe li mirîdî deynin? 

Ango

dixwazin bizanin?

"Kanya Alîya bi tahtik e, simbêl dûvê beranan." pîrejinekê li şwîna mirîyekî diavêt ser mêrê xwe û dilorand.

Mîna îslamê, 

yên quranê dixwînin, xitim dikin, dibin xwedanenas ango ateîst; 

yên quranê naxwînin û hayê wan ji bayê felekê jî tune jî dibin dîn û dîndar û kirasê xwe diçirînin.

Apocîtî jî eynî wisa ye. 

Yên îdeolojîya apocîtîyê dixwînin, nas dikin û hayê wan ji sekn û helwest û fikr û nerîn û vîzyona Apo çêdibin, dibin muxalîf, 

yên îdeolojîya apocîtîyê naxwînin, nas nakin û hayê wan ji sekn û helwest û fikr û nerîn û vîzyona Apo çênabin jî dibin mirîd û difirin.

Şehmus Dîken wêneyê xwe û Aram Tîgran li ser twîtterê par ve kirîye û li ser wêne weha nivîsandîye:

"Hükmetmendê mezin Aram…"

Ez dizanim xwe şaş kirîye. Û ez dizanim qasî min û we Şehmus Dîken jî dizane hunermend binivîsîne, lê...

Erê, divê em bên ser meseleya "lê" 

Ka kerem bikin em bi hev re herin li rûpela Şehmus Dîken a twîtterê binerin bê di twîttên xwe yên tirkî de- jixwe kêm zêde hemû bi tirkî ne- çend peyv, gotin, nav şaş nivîsandîye?

Ne mumkun e, 

lewra bi qasî li hemberî zimanê tirkî nazik û hesas û kubar in, li hemberî zimanê kurdî ne weha ne, ev zîhnîyet.

Loma jî,

li ku hûn pêrgî bêhurmetîyeke wan hatin, texsîr nekin, qûna wan bidin tavê.

Û jixwe vî zemanî li welêt jî tişt wek tavê tûj tune ye!..

Ewil bi zimên lîstin, dû re destdirêjîya kulturê kirin, herî dawî jî nîyhan zîhnîyetê, serî li civakê kirin eşûre.

Xwendineke xav...

Zanîneke pûç...

Modernbûneke çewtomewto...

Û têkçûyîneke mezin.

Carinan li ser medyaya sosyal ez pêrgî hin vîdeoyên kulturî têm; bi taybetî jî vîdeoyên dawetan.

Jinên ku bi feminîzm û wekhevîîzmê serî li wan bûye sûka sobecîyan, di govendan de, xwe jî dihetikînin, govendan jî...

Bi bedeneke nîvtazî, 

carinan serê govendê dikişînin, carinan jî derdikevin pêşîya govendê û bi tena serê xwe li hemberî daholvan sîng û berên xwe xweş dileqînin; pêsîr dilewliqin.

Wê kêlîyê, rebenên pêsîran bi şewba azadîyê dikevin û ji bo serî li ber xwedîya xwe ranekin, xwe diavêjin bextê hevdu, bi zor hevdu distirînin; ji bo ji bin kirês nefilitin û girêza çemekî bi ser devê mêran nexin, bi zorê xwe bi hevdu dişinînin.

Û dû re jî gazinan dikin, 

"Çima mêr wek objeyeke seksê li me dinerin?"

Na.

Ne sûcê mêran e, jixwe bi vê sekn û helwestê hûn ji mêran re dibêjin,

"Em obje bi xwe ne!"

Gotina Dawî

Xweda kesî ji aqil neke!

karakterên pînekirî

Bajooo!

Lê ne ez haa! 

Kelamên pîroz wer dibêjin!..

Fermo!

"Pişta pêxember bi qasî pişta sî mêrî xurt bû."

(Buharî, Muhtasar Teciîd-î Sarîh, hadîs no: 192)

"Di şevekê de pêxember bi neh jinên xwe re yek bi yek ango cîhê cîhê nîyhandin/seks dikir." 

(Buharî, Muhtasar Tecrîd-i Sarîh, hadîs no: 192)

"Cibo ango Cebraîl bi destê xwe ji min re kûzikek anî, min ji wî kûzikî vexwar-ne dîyar e ka di wî kûzikî de av heye an tiştekî din- û piştî vexwarina ji wî kûzikî, pişta min bi qasî pişta çel mêrî xurt bû." 

(İbn Sa'd, et-Tabakatu'l-Kubra, s.374)

"Li ku pêxember çav li jineke xweşik biketa, direvîya malê, diçû diket himbêza jina xwe Zeynebê, kurmê xwe dişikenand." 

(Buhari, Hibe)

Îja dû re,

radibin navê Devliken bi doxînsistî belav dikin û xwe dikin qurbana min. 

Ez ne doxînsist im, heyran;

di rêya pêxemberê xwe de, ez li gorî felsefeya pêxemberê xwe tev digerim.

Bi kin û kurdîya kurmancî, ez hur û resen im, hûn jî kurmî û sexte...

Sedeqalahulez!

Hêdî hêdî seet ber bi duwazdehan ve digindire, lê hîn jî nivîsa blogê neqedîyaye.

Min destpêk bi mijareke radîqal û qerase vekir, loma jî ez nizanim ez ê bi kîjan mijarê ve girê bidim.

Û jixwe min rîh û simbêlê xwe jî jê kirîye, kêfa min ji vê rewşa min re nayê û xwe wek kîrê bêgun hîs dikim.

Xwedê ji Seadetê razî be. Hingî bi ser min de kir pitepit û peyivî, min ji ber nekir der û ez rabûm, min ji binî de birî...

Ax ax!

Poşmanîya piştî her çalakîyê!..

Berê, min digot, 

"Her kî alkolê erzan bike, xelk ê here dengê xwe bide wî" 

lê piştî tehlîl û analîz û tecrûbeyên min ên vê meha ku min li welêt derbas kir, 

her kî bibêje, 

"Ez ê ceryanê erzan bikim ango bikim belaş" ew kes bêkarakterekî pûşt û teres be jî, di her hilbijartinê de ew ê bi ser keve.

Gotina Dawî

Bi peyvforîzma û aforîzmayên feylesofan ên ku humanîzm jê difûre, kesayeta xwe ya pûç û qûnek pîne nekin,

lewra

bêkarakterî pîne nabe!..

wilo û were dinin hev wisa jê dizê

Bala min lê ye, vê pêla dawî tirkên çepgir û sosyalîst ji kurdên neteweperest aciz in; aciz in lewra kurdên neteweperest qûna wan dide tavê.

Bi kin û kurmancî,

"Kurt mîllîyetçîlerî" çima wek apocîyên tirkîperest û tirkîyeyî qûna tirkên çepgir û sosyalîst nealêsin û wan li ser serê xwe nakin tac, dibin cahil û nezan û bikompleks, ne wisa?

Ka were ez serê kîrê xwe nîşanî we bidim, bê aqilê serê kîrê min pir e yan aqilê serê we û şeqşeqçî û tirşikçî û hestîkojên we?

Berê digotin, "Aqil taca zêrîn e, xwe li serê her kesî danîne."

Lê divê em piçekî bi vê gotinê bilîzin ango revîze bikin, 

lewra berî aqil, karakter tê û ji nuha şûn de divê em weha bibêjin, "Karakter taca zêrîn e, lê bi her kesî re nîn e."

Mixabin, di vê sîstema kapîtalîst û civaka nezan û belengaz de, pere karaktera gelek kesan pîne dike.

Pirê kesên ku di civatan de cîyê wan nav sol û şekalan e, bi xêra pereyên xwe enîşkên xwe dikutînin bahlîfan û dibe qebeqeba wan quretîyan dikin.

Û ji ber bêxîretî û bêkarakterîya van tahjîyan, xwedîyên çakêtan top avêtîye!..

Lewra, 

berê, çakêt nîşaneya zilamtîyê bû.

Zaza, dimil, kirmanc...

Îja em zaza ne, ne kurd in!

La hewle wela!

Min digot qey Mahsûn Kirmizigul yek e, lê wer xuya ye nêvîyê zazayan Mahsûn Kirmizigul in.

De oxira we oxira Filîtê Quto be.

Jixwe kurdîtî çilvirîye, xuya ye ew ê baş biçilvire!

Û ne ji kurdan bûya, nuha ji zû de we zimanê xwe ji bîr kiribû û hûn jî wek laz û mazan bûbûn qaz.

Bi serê Seyid Riza,

anuha em xwe ji hevdu bişon, di nava deh salan de tenê zazayek jî namîne, 

lewra ew û zimanê xwe di nav tirkî û tirkan de xweş dimehin.

Evdelayê Xursî digot,

"Îîllallah umrallah, li jor Allah, li jêr Evdela!"

Erê bi serê Şêx, li jor Allah û li jêr Evdela, em hew dizanin em ê êdî berê xwe bidin kîjan evdan!..

Got,

"Dinya ma li ser bertila û gû ket halê feqîra!.."

Xanimeke ku kesk li xwezayê dinerî û ji keskeya xwezayê çav lê kesk bûbûn weha digot...

Xebera wê ye û xweş gotîye. 

Xwedîyê weşanxaneya Avestayê derketîye gera bajarên Kurdistanê û li ser twîtterê nerîn û tehlîl û analîzên xwe jî bi tirkî dike.

Çima?

Ê dema bi kurdî bike, ew ê tenê bala min û çend kesên mîna min serê wan hişk bikişîne, lê dema bi tirkî dike, zir naxirek dixwîne û ew zir naxir nav û dengê wî bi çepik û lîrelîr û halanan li hev diqulipînin û belav dikin.

Min di vê populîzmê nîyho! Ma qe hûn jê têr nabin, haho!

Gotina Dawî

Weleh tişt ji me kêm nabe. Hema kî bi ku de dihere, bila here.

Bijî kurmancîzm!

Bijî serhişkîzm!

Bîjî karaktera nayê pînekirin!..

nav û şoreş

Seadetê bi çengûrê nevîyê xwe girt û bi hêrs ew anî li ser piştê vexist, memika wî xist devê wî û got:

-Bila meriv li ber helehela garisan be, lê ne li ber zarokên biçarpîyan be!..

Li hin herêman ji bo zarokên werê "marfetisîn" jî tê gotin.

Bi kin û kurmancî, 

Seadetê ne neheq e; piştî demekê xulqê meriv ji zarokan re tune ye. Ew enerjîya wan a zêde meriv pert û perîşan dike.

Xweda sebrê bide dêyan!..

Got, "Here ji min re pedekê bikire. "

Ez rabûm derketim derve. Piştî meşeke ne pir kin û ne pir dirêj ez gîhaştim marketekê. Ketim hundir. Min çavê xwe gerand lê min nedîzanî kîjan e! Kasîyera jin, jina sergirtî li min nerî, texmîn kir ez di erênayê de me.

Min got, "Ped, ped dixwazim!"

Wek ku li ber neket. Pozê xwe qermiçand. 

Min got, "Berquzk berquzk!"

Got, "Wîî! Paçikên quzan!"

Min rahişt pakêta xwe ya paçikên quzan û derketim derve. Berî ku du sê gavan biavêjim, dîsa vegerîyam. Min derî vekir û serê xwe di ber derî re dirêj kir, li hêla kasîyerê nerî. Bi çiqîna derî re jixwe ew jî li paşvegera min hayil bûbû.

Min got, "Paçikên quzan pir orjînal e" û kenîyam...

Got, "Ne orjînal, resen resen!.."

Wek ez li kerê bikevim lê di eslê xwe de ker tune be û meriv bi xwe xweş bîne, li min hat.

Paçikên quzan!

Lê...

Berquzk jî têra xwe orjînal e.

Pardon!

Resen e!..

Gotina Dawî

Nêvîyê zimanekî ji navan pêk tê û ji nêvî bêtir navên me bi erebî û tirkî ne, mixabin.

We got şoreş?

Şoreş ji meriv dest pê dike!..

eşîrtî û şikestina sitûna kurdî

Li Kurdistanê tenê dîn û qereçî/aşiq zû bi zû asîmile nabin.

Û ez bi xwe pir ji dînan jî, pir ji qereçîyan jî hez dikim.

Mêrdîn, Mêr-Dîn...

Ê qey ev ne tesaduf ango lihevrasthatin e.

Dîno xwe li min girt û ber bi min ve hat. Ez jî ji qewla xwedênehiştekê, li meydana qebraxan rûniştibûm. (Ji meydana azadîyê re dibêje)

Axir, Dîno li min nerî, li min nerî, xweş bala xwe da min.

Got:

-Devliken, êdî kes ne wek xwe ye, haa! Ji meleyan pîç û weldizne derdikeve, ji dînan jîr û biaqil, ji hin qorucîyan welatperwer û ji hin şoreşgeran jî pûşt û dumbuk derdikeve. Lê ez rica dikim, tu yê kekê xwe şaş fêhm nekî. Tu mîna nêrîyekî yî, her direşînî. Belkî nuha derdor li serê te yê dazlaq, li rîh û simbêlê te yê gijomijo û li van guharên te dinerin, dibe pistepista wan û te diricimînin, lê bi telaq tu pispor û profesor û feylesof î. Û bêehlaqîya te jî, şaş fêhm neke, Devliken. Erê, bêehlaqîya te jî ji ehlaqê van kîrquzdêyan pir pak û paqijtir e.

Min got:

-Dîno, ez kîrê te di jina wan kim ên ji te re dibêjin dîn. Ne ez, tu yî pispor û profesor û feylesof, kuro.

Got:

-Ê ne min ji te re gotibû, gelek kes ne wek xwe ne, haa!

Rabû ser xwe, xatir ji min xwest û qîyame bû. Çend gavek avêt neavêt, min ho kirê:

-Dîno, Dîno!

Fitilî, di ser stuyê xwe re li min nerî.

Got:

-Kerem bike, nêrîyê bi ser serê xwe de direşîne!

Ez kenîyam. 

Min got:

-Nahlet li Şeytanê te neyê! Kuro wê simala keskesor ji serê xwe deyne, vê kelekela germa havînê tu yê di binçav de perîşan bibî.

Got:

-Ji bavê xwe bêminet in. Dema min disekinînin û dibêjin, "Ev çi ye?" ez dibêjim herin febrîqe û atolyeya wê bigirin, dû re werin cem min.

Populîzm nexweşîyek e û hayê nexweş ji nexweş çênabe ku nexweş e.

Xêr û guneh ne di stuyê me de, lê ji bo populîzmê her kes dikare her tiştî bike; êdî em hew dizanin em ê ji kê bawer bikin û ji kê bawer nekin.

Doh,

Osman Taşdemîr li ser pişta jina Selahettîn Demîrtaş, Başak Demîrtaşê xwe xist rojevê û bi rojan raya giştî û çapemenî li ser wî peyivîn, ciwamêr populer bû, êdî her kes wî nas dike û şwîr nema simbêlê wî dibire.

Bi îhtimaleke xurt jî di demeke nezîk de em ê wî wek fîgur û aktorê hereketeke sîyasî bibînin.

Ka îja hesabê malê û sûkê li hevdu derkevin, dernekevin, nizanim.

Îroj jî,

Bedel Boselî xwe xist rojevê û ji Osmên re bû reqîb.

Wek min got, xêr û guneh ne di stuyê me de, ciwamêr got HDPKKyî gefan li min dixwin, bi kuştinê min tehdît dikin.

Ev jî îdeayek e. Çi rast çi derew, ew û bextê xwe...

Lê li bazara kurdan, kîloya populîzmê ji kîloya xîyaran erzantir bûye.

Gotina Dawî

Eşîrên sed sal berê ne eşîrên îroj in. Û bi hilweşandina ruhê êşîrtîyê, sitûna kurdî jî şikest, mixabin.

Gotina Herî Dawî

Maqûlî, li ber derîyê dewlemendan bûye hestîyekî nîvkelî!