sekn û helwesta serek û rêberan

Di şerê cîhanê yê duyem de nazîyên Hîtler lawê Stalîn ê leşker hêsîr digirin. 

Rûs jî generalekî almanan hêsîr digirin.

Ji bo pevguhertina hêsîran danûsitendin dest pê dikin.

Lê Stalîn qebûl nake; dibêje nabe ez generalekî bi leşkerekî biguherim; 

general general e, leşker leşker e.

Dev li reha dilê xwe dike û guh nade kezeb mezeban.

Serek û rêberên me kurdan çi kirin, çi dikin?

Serek û rêberên xwedêgiravî li ser navê miletê xwe têkoşînê dimeşînin, ne ji bo kezeba xwe, dikarin ji bo qoltixa bin qûna xwe bi qedera miletê xwe bilîzin û dilîzin jî...

Lê divê meriv ûjdanê xwe neavêje û bextê xwe xera neke.

Di dema hilweşandina Mahabadê de derfet heye Qazî Muhamed xwe bide alî û xwe xelas bike.

Berî artêşa farisan bajêr dorpêç bike, dikare bireve, lê nareve; nareve, ji ber ku baş dizane bireve, leşkerên faris ê qul bi qul, mal bi mal lê bigerin û heger wî nebînin jî wê zilm û êşkence û tahdeyeke mezin li miletê wî bikin, loma jî nareve û xwe dide destê leşkerên farisan.

Gotina Dawî

Barê berpirsîyarîya miletekî pir giran e; kesên hesabê vê berpirsîyarîyê nekin, bila xwe nedin bin vî barî...

Û piştî meriv ew bar hilgirt û ket wê rêyê, nabe di nêvîyê rê de meriv wî barî biguhere.

Berî hûn derkevin wê rêyê, hesabê xwe baş bikin.

Yên ketin wê rêyê divê hesabê kezeb mezeban nekin.

Û xwezî bi Qazîyan...

çalakîya remo û medo û şerê gurcî û rûsan

Remo berî Medo ezmûna xwe qedand û derket derve, li hewşa zanîngehê xwe da benda hevalê xwe.

Piştî deh-panzdeh deqeyan reşê Medo jî li devê derî xuya bû.

Ji rû û awirên wan meriv pê derdixist ezmûnên wan baş derbas bûne; li hev dinerîn û di bin simbêlan de dimizicîn.

Ketin pîyên hev û ji zanîngehê dûr ketin; berê wan li çarçîyê bû...

Her du xort bi eslê xwe ji Mêrdînê bûn û herweha hevalên hev ên zaroktîyê bûn jî;

dibistana seretayî, dibistana navîn û dibistana amadeyî bi hev re xwendibûn; destê wan ji hev nebûbû, bi hev re qeyda xwe li heman zaningehê jî çêkiribûn.

Sala wan a dawîn bû û bi kêfxweşî û serfirazî ji fînalê anku ji ezmûna dawî derketibûn.

Şîveke xweş ji xwe re çêkirin û bi bêhna fireh zikê xwe dan ber, têr xwarin.

Piştî şîvê derketin li derve li ser xwe gerîyan.

Berî vegerin malê, rêya xwe bi bufeyekê xistin; ji xwe re çend şûşe bîra kirîn.

Di bin awazên Mehemed Şêxo de her yekî sê şûşe bîra vexwarin; hêdî hêdî serî li wan çeqilkêf dibû.

Û kîr li wan rep bû!

Di salên xwe yên çûyî de ji xwe re qewadek nas kiribûn; carnan wexta li xwe diheyirîn, diçûn xwe diavêtin bextê wî.

Remo li Medo nerî, Medo ji awirên Remo hîs kir Remo li finêsîyekê difikire; 

jixwe awirên qûndeyan dîyar in...

Di bin simbêlan de mizicîn; hewceyî gotinê nedikir, her duyan jî sincirandibû, agir bi doxînê xistibûn.

Medo destê xwe avêt telefonê, telefonî qewadê xwe kir.

Piştî nîv seetekê, hîn dem bi ser nîvê şevê neketibû, zîla derî lê ket.

Her du tolaz, berî jin werin, rabûbûn, piçekî dora xwe dabûn ser hev; hundirê xênî kiribûn wek bizbilêq.

Yek rûsî bû, yek jî gurcî; ji xopanê kominîstanê bûn û dîsa wek her car ji bo çalakîyeke komînal hatibûn.

Ji bo jinan zemanekî ne xweş bû; çendî ew hevrêyên dozekê bin jî, dewletên wan ketibûn ber hev, di navbera wan de şerekî dest pê kiribû; 

şerê rûsan û gurcîyan dest pê kiribû; rûsan tofanî ji gurcîyan re çêkiribû.

Cîyê ku êrîş biribûn ser, serobinî hev kiribûn.

Û jixwe em kurd jî heta piçekî li ser sîyasetê nepeyivin, ne sebra me tê, ne xewa me tê, ne jî kîrê me radibe.

Berî çi çalakîyê be, divê ilhez meriv bi sîyasetê kurmê xwe bişikîne.

Remo û Medo jî wer kir.

Erê, jin bîyanî bûn, lê bi salan li ber sîya kîran kêm-zêde hînî tirkî bûbûn;

jixwe zimanê tirkî jî tenê bi kêrî qûndetîyan tê...

Axir, mijar kûr û dahwe giran bû.

Jina gurcî dilê xwe bi xwe şewitand, dest bi gilî û gazinan kir û go qûr û girîya.

Remo û Medo çi qasî li ber gerîyan jî, girîyê wê nesekinî; ji bo bi wê re negirîn, bi zorê xwe digirtin...

Li ser zilma rûsan dawî li gilî û gazinan neanî, bêbavê; 

hindik mabû destên xwe biavêje pêxîla xwe û kirasê xwe biçirîne.

Remo û Medo li hev nerîn û di ser kîrê xwe de ponijîn.

Kêlîyekê bêdengî çêbû...

Dû re Remo ji jina gurcî re got, "Ka tu rabî ji me re bi destên vê bêbava rûs bigirî, em ê heyfa we jê hilînin!"

Ewil jina gurcî tênegîhaşt bê Remo qala çi dike.

Her duyan bi dev û destan jê re got tu ji me re pê bigirî, ew ne îşê te ye.

Jina gurcî bi mirûzekî tênegihiştî rabû çû li pişt jina rûs sekinî, bi her du destên wê girtin û ew li ser piştê xwar kir. 

Serê jina rûs ket valayîya navbera her du memikên jina gurcî.

Remo û Medo rabûn bi alîkarî kincên jina rûs jê kirin û yek ket bin wê, yek jî ket ser dilê wê û axîn û qîrîn û axûwaxa wan bi ser sewta Mehemed Şêxo ket...

Gotina Dawî

Xêra nîyhandina bi feqîr û belengazan re tune ye.

îro û du serpêhatîyên temenkin

Peyivî... Peyivî... Peyivî...

Kêlîyekê devê wê neket tev û nesekinî; peyv li ser peyvê, hevok li ser hevokê, te yê sûnd bixwara nû bi ser nigan ketîye, nû ziman lê vebûye û dest bi xwenasîn û dornasînê kiriye.

Dû re...

Serê xwe berjor ve kir, çavên xwe girtin, her du destên xwe mîna baskên qulingekê ji hev ve fireh kirin û li dora xwe zîz bû.

Berî serî lê gêj bibe bi bêhnekê, sekinî, çavên xwe vekirin, destên xwe li dora stuyê min gerandin û lêva min a jêr di nav lêvên xwe de bi cî kir û mêt; çav lê qulipîn, mest û gêj bû, ji ser hişê xwe ve çû mîna sofîyek bi duayan bi cizbê ketibe, ricifî, ricifî, perpitî, perpitî û xwe paş ve kişand.

Heger wê kêlîyê xwe paş ve nekişanda, lêva min di nav lêvên wê de, bênêfes dima, dimir!

Lê lêvên xwe ji lêva min kişand û piştî li ser hev çend caran bêhn da û stend, da û stend, got:

"Tenê ji bo meriv kurdîya xwe bi pêş bixe mabe jî, divê hefteyê rojekê meriv te bera ser xwe de!" û kir hakehak, kenîya; 

dengê hakehaka wê û qarewara qaqlîbazan tev li hev bûn...

Ji dawîya metrobusê dest pê kir, li derekê nesekinî; xwe li qoltixa kêleka min a vala girt û hat.

Temenê wê li dora balixbûnê bû anku hîn nû ketibû sêzdehê xwe...

Hat di ser serê min re sekinî, lê bala min ne li wê bû; di paceyê re min li der ve dinerî.

Got:

"Apo!"

Bi navê "Apo" re ez veciniqîm, di ser stuyê xwe re li wê zîvirîm. 

Min got Xwedê neke vê bêbavê ez şibandim serokê sererd û binerd gelo!

Lê na, 

ji ber rîha min a spîboz bû...

Ez ê hîç wext bi boyaxa qundereyan rîha xwe nekim mijara qeşmerîyên zarokên nûgîhîştî.

Ya din jî, 

bêguman ev fikir û nerîna min e:

Rîha spî min seksî û karîzmatîktir dike...

heger har û ar bikin barebar

Piştî du mehan li hotelekê hevdu dîtin.

Pir bêrîya hev kiribûn. 

Serê resepsîyonîst di ber de, dixebitî odeyekê ji wan re hazir bike, lê ew her du mîna du pizotên êgir newêrîbûn xwe nêzîkî hev bikin; 

bi zorê li ser nigan disekinîn; ji awirên wan azwerî difûrîya.

Odeya ji wan re veqetandibû, hîn ne vala bû. 

Li du kesên ji xwe kewişîtir rast hatibûn; bi ser wexta xwe xistibûn; lê hîn kurmê xwe neşikenandibûn, nîv seeta din ji xebatkarên hotelê xwestibûn.

Resepsîyonîst lêborîn ji wan xwest û ew derbasî jêrzemînê kirin; heta ode hazir dibû ew ê li wir rûniştana; 

jixwe ew jî odeyek ji wan odeyan bû.

Jinê cixareyek pêça û vêxist; mêr jî xwe bi vexwarina bîrayê şitexiland.

Ji wan wê de xortek dixebitî; pirsgirêkeke teknîkî qewimîbû, arîze ketibû kombîyê, hewl dida çareser bike. 

Hotel kevn bû, kirasekî estetîk kişandibûyê.

Hotel ji dema ermenan mabû; taxa hotel lê, di destpêka komarê de cî û warê ermenan bû.

Xwedê Teela meriv ji misilmanan bisitirîne!

Dikevin ku, ew der wêran dibe, dibe kavil, xêr tê de namîne.

Piştî pênc deqeyan xort karê xwe qedand, ji odeyê derket.

Her du kewişîyên agirpêketî tenê man li odeyê.

Bi zorê xwe digirtin, çavên wan di çavên hev de, guhên wan li derî bû...

Pênc deqe...

Deh deqe...

Kesî nehat li derî nexist.

Hew xwe girtin û lêvên wan bi hev ve zeliqîn û pev kelîyan.

Ji hêlekê ve hev dimêtin, ji hêlekê ve kincên xwe ji xwe dikirin; 

di nava du deqeyan de li ser text, her du beden şilfîtazî bûn, mîna du maran xwe li hev pêçan;

geh mêr diket bin, geh jin...

Çil û pênc deqeyan li ser bedenên hev çêrîyan; cur bi cur pozîsyon ceribandin.

Di kêlîya dawî de jin derket ser mêr, li ser wî rûnişt, her du destên xwe mîna baskên teyran vekirin û bi aheng mîna reqaseyeke spanyolî li ber muzîka flamenko ji ser hişê xwe ve here, xwe bir û anî; ricifî, perpitî û bi qîrîna mêr re wê jî kir qîrînî! 

Pişta wan bi hev re hat...

Ji qîrîna wan resepsîyonîst û jina paqijker bi lez revîyan, xwe li derî girtin û bû reqereqa derî...

Jinê di bin lihêfê de xwe kerr kir; mêr rabû destmal li nava xwe pêça û çû derî veke, hundirê odeyê di bin avê de mabû. 

Bi vekirina derî re nigê xwe paş ve kişand, derket ser text.

Li jêr solên wan li ser gola avê mîna masîyan dilîstin.

Baş e ku kinc mincên wan neşemitîbûn nav avê...

Jina paqijker serê wê di ber wê de dixebitî. Piştî çend tas av bera binê satilê da, serê xwe bilind nekir, bi şêwazeke sîtemkar got, "Ma çawa hûn bi vê avê nehisîyane, hundir di bin gola avê de maye!"

Jina jihaldeketî hêdî hêdî bi ser hişê xwe ve dihat. 

Li hêla jina paqijker nerî, lê mîna wê ne bi sîtemkarî, bi bişirîn got, "Di şûna min de tew ku tu di himbêza vî kafirbavî de bûyayî û di nav pêlên vê azwerî û şehwetê de nefes li te biçikîya, agir jî bi hotelê keta, tu yê bi xwe nehisîyayî...

netewperestî û şerma we

Di şert û mercên îroj de,

mafê nivîskarekî bindest tune ye ji netewperestîyê şerm bike û bi ber bayê "îzm"ên beradayî keve.

Di şert û mercên îroj de,

mafê hunermendekî bindest tune ye ji netewperestîyê şerm bike û bi ber bayê "îzm"ên beradayî keve.

Di şert û mercên îroj de,

mafê rewşenbîrekî bindest tune ye ji ber netewperestîyê şerm bike û bi ber bayê "îzm"ên beradayî keve.

Nivîskarino, hunermendino, rewşenbîrino!

Netewperestî çi ye hûn zanin?

Netewperestî, hebûna te bi xwe ye.

Ziman, nirx, kultur û rengên wê axa tu li ser dijî, hebûnê dike hebûn.

Û xwedîderketina li hebûnê netewperestî ye.

Zimanê we di nav qîlên sê zimannetewan de qetqetî bûye, kultura we di nav qîlên sê kulturnetewan de perçe perçe bûye, nirxên we ji we dizîne, kirine malên xwe û hîn û hîn di bin sîya zimanên wan de hûn doza hebûna xwe ya sexte dikin.

Hûn ji dagirkerên xwe doz û daxwaza fermîyetê dikin.

Fermîyet çi ye?

Qebûlkirina nasnameya te ye.

Nasnameya te çi ye?

Zimanê te ye.

Û zimanê te jî hebûna te ye.

Heger dagirkerên te zimanê te bikin şirîkê zimanê xwe, 

anku zimanê te bikin zimanê fermî û wek zimanên wan zimanê te jî bibe zimanê perwerdehîyê, wê çaxê hebûna te jî qebûl dikin, 

lê belasebeb xwe nexapînin, zimanê te yê tu carî nebe zimanê fermî û di dibistanan de ew ê nehêlin ew ziman veguhere hebûnê û kesayetên pak biafirîne;

lewra hebûna wan li ser nebûna te ava bûye.

Ya din jî, meriv bi rêya demokrasî û medenîbûnê dozê li dewletên demokrat û medenî dike; 

dewletên hov ên bi destê dîktatoran îdare dibin, guh nadin doz û daxwazên demokratîk û medenî.

Lê...

Ez fêhm dikim bê çima hûn ji netewperestîyê ditirsin!

Ez baş fêhm dikim, lewra efendîyên we bi genetîka we lîstîye, êdî hûn ne xwe ne.

Konfora we di nav hebûna wan de veşartî ye, loma hûn nikarin hebûna wan înkar bikin; 

hûn hebûna xwe dikin qurbana hebûna wan û di bin sîya hebûna wan de hûn bi sîya xwe dixapin.

Lê di esasê xwe de hûn bi xwe jî zanin,

hûn zir derewek in!

Her tiştê we derew e;

sekn û helwesta we,

doz û doktirînên we,

îdeolojî û felsefeya we...

Derew e, lewra heger meriv bi xwe re ne durist be, meriv nikare bi duristî bibe neferê doz û dahweyekê jî.

dermanê silhedîn û rebena kerê

Dewrêş da dû kera xwe û hêdî hêdî xwe bera binya gund da...

Silhedîn jî li derveyî gund rûdinişt; wexta meriv ji bajêr dihat gund, li ser devê gund mala ewil a Silhedîn bû; di navbera wî û malên din de sed gavek hebû.

Hîn Dewrêş ji gund fireh neketibû, Silhedîn revî revî xwe li derîyê hewşê qewimand, ber bi Dewrêş ve çû.

Perçeyeke kaxet di destê wî de bû.

Dewrêş li xwe fitilî Silhedîn ber bi wî ve tê. Ji kerê re got, "Şooşşş!" û sekinî.

Silhedîn kaxeta destê xwe dirêjî Dewrêş kir, got:

- Dewrêş, bi xêra gora mirîyên xwe vî dermanî jî bikire lo.

- Dermanê çi ye, Silhedîn?

Silhedîn devê xwe bir û anî, lê nizanîbû wê çi bibêje. 

Berê xwe guherî, di ber xwe de got, "Çi ye ne çi ye, ma bi serê te ketîye! Tobe tobe!" lê deng neçû Dewrêş:

- Tu çima nabêjî? Ma kulîyan zimanê te xwarîye Silho!

- Derman e, dermanê serêşê ye.

Dû re destê xwe avêt bêrîka xwe, ji bêrîka xwe pere derxist, ew jî da destê Dewrêş.

Dewrêş pere xist bêrîka xwe, lê kaxet di dest ma. Bû "ço ço"ya wî û meşîya:

- V... Vvvîîî... Vîe... Vîeg... Vîeggg...

Temam nekir. Kaxet li hev pêça, xist bêrîka xwe û da kezeba rê.

Dewrêş dibistana seretayî heta sinifa duda xwendibû; baş-xerab direqandê, dixwend, bi kin û kurmancî cilka xwe ji avê derdixist, lê vê carê zimanê wî baş negerîyabû navê dermên serast bike.

Dewrêş gîhaşt bajêr.

Berî asûkên xwe bikire, dagerîya loqanteya Mehmed Elîyê Xursî. 

Tasikeke şorbe bi nanekî semûn dewisand ser zikê xwe û rabû yek bi yek dest bi kirîna asûkan kir. 

Herî dawî derbasî dermanxaneyê bû, dermanê Silhedîn jî kirî û zêde xwe neştexiland, berê xwe da gund.

Taveke tûj hebû û Dewrêş dabû kezeba rê.

Piştî kêlîyekê tavê li serî xist, serî lê sincirand; êşekê mejîyê wî leqand.

Dermanê Silhedîn ê serêşê ket bîrê; destê xwe avêt dermanê di kîsik de, hebek jê derxist û avêt kemçika devê xwe, daqurtand.

Piştî çend deqeyan xwêdanekê bedena wî dîl girt û kîr lê rep bû.

Li xwe şaş ma. 

Di şevên har û ar de wexta bêrîya Zerga dikir, Zerga xwe li pêş çavên wî şûtî tazî dikir jî, bi vê xezebê lê rep nedibû.

Devê xwe xwaromaro kir, lêvên xwe qermiçandin, di ber xwe de got, "Çi bi vî mîratî hat!" û dû re serê xwe hejand.

Fêhm kir qulopuloyek di dermanê Silhedîn de heye.

Dewrêş kir û nekir kîr lê sist nebû û her çû daxwaz û azwerî û şehwetê pêl bi pêl xwe li mejîyê wî qewimand.

Nahletek li çavê Şeytên anî, bi serê kera xwe girt, ew bir taldeyekê û têr nîyha kera xwe.

Bi qasî panzdeh deqeyan meşîya nemeşîya, dîsa kîr lê rep bû. 

Careke din bi serê kera xwe girt, bir di taldeyekê de têr nîyhayê.

Heta Dewrêşê me xwe avêt nav gund, şeş caran nîyha rebena kerê; pişta xwe xist ber xwe. Rebeno bi zorê li ser xwe diedilî, hal tê de nema bû.

Li devê hewşê bi dev û rûyan çû erdê, li ser dev tûşî erdê bû; kîsikê dermên ji bêrîkê pengiz bû.

Jina wî Zerga bi rev xwe li wî girt.

Ket bin çengê wî, ew ji erdê rakir; Dewrêş li ser xwe edilî.

Zerga destê xwe dirêjî kîsikê erdê jî kir; lê nerî qutîya dermên e, got:

- Ev derman ê çi ye, Dewrêş?

Dewrêş devê xwe bir û anî, got:

- Dermanê Silhedîn e; ji bo serêşê ye.

Peyva serêşê ji devê Dewrêş derket derneket, Zerga destê xwe da ser enîya xwe, got:

- Ji sibeha Xwedê de êşek ketîye serê min, tu yê sûnd bixwî Cemîlê Aşiq di hundirê serê min de li defê dixe...

Tam hewl da qutîyê veke û hebekê biavêje devê xwe, Dewrêş bi qîrîn got:

- Keçê wê jahrê nexwe! Bi elawekîl tu wê jahrê bixwî, tu mêrên gund gişan bera ser xwe dî jî, agirê te yê venemire û kurmê te yê neşikê! 

Gotina Dawî

Hûn hûn bin, 

tu carî kirasê ji bedena we re mezin e nekişînin ser bedena xwe û li xwe nekin; hûn ê bihetikin.

Dermanê we netewperestî ye; bi îdeolojîyên beradayî û fahş bêhiş nekevin.

Hûn kîrê hemû serdestnetewan di xwe kin jî, "êş"a we yê derbas nebe...

çend nûçe ji rojevê

Meral Akşener dibêje:

"Xîreta netewekê zimanê wê ye.

Tenê qîmetê kesên rûmeta xwe diparêzin heye. Tu kes bi çavekî cidî li bêrûmetan nanere.

Ziman nebe, kultur jî nabe;

kultur nebe, nasname nabe

û nasname jî nebe, heysîyet û rûmet nabe."

Ma dêlegur hey ji min re nabêje.

Jixwe ez ne muxatabê wê me û ne jî cîranê wê me.

Yên ji sibehê heta êvarî di bin çengê hev de mîna mişk û pisîkê li dora hev zîz dibin, belî ne, anku dîyar in.

Min got dîyar, stranbêj Dîyar hat bîra min.

Lê xwezî nehatibûya bîra min!

Kêfa min ne ji dengê wî re, ne ji stranên wî re, ne jî ji sekn û helwesta wî re tê.

Xav e, xav û ji wê xavbûnê durûtîyek difûre.

Wek hin kesan ew jî li ser dikê bi kurdî distirê, li binya dikê jî bi enternasyonalîstkî direpînê.

Û jixwe jinên kurd jî ji enternasyonalîstan hez dikin...

Pirs:

Meral Akşener ji kê re dibêje bêrûmet?

q- Ji tirkan re.

w- Ji kurdan re.

û- Ji dîwêr re.

ê- Ji bûkê re.

x- Ji parlamenterên HDPê re.

Her kî rast pê derxe, Dewlet Bahçelî yê wan li pişta xwe bike û bi slogana "Bijî biratîya gelan!" li kuçeyên Mêrdînê bigerîne...

Xwe ji şer û pevçûnên fahşan bisitirînin!

Li Îskoçyayê jin û mêrek pev diçinin.

Mêrek bi navê James Mckenzie û jinek bi navê Bethanay Ryan...

Hevdu nas nakin û ji nişka ve pev dikevin.

Teqez tiştek qewimîye, yan na ma ne ehmeq in rabin belasebeb pev kevin!

Axir, mêr lê dinere cira jinê ne xweş e, paşîya xwe didê, hewl dide here, jin bi xezebekê xwe çend dike pêxîla wî û mîna mezeloqê lêvên xwe bi lêvên wî ve dizeliqîne û dimêje.

Mîratê, lêv jî pêt û agir in, ma kes kare xwe jê dûr bisekinîne!

Bi mêrik jî xweş tê û mêrik jî lêvên xwe li lêvên wê dijidîne û zimanê xwe li zimanê wê digerîne.

Hîn tam bi mêrik xweş nehatîye, ji nişka ve jin dev li serê zimên dike û serê zimên jêdike-hildiqetîne.

Piştî serê zimên hildiqetîne, ji pêxîla wî dikeve, berê xwe diguhere û tif erdê dike, serê zimên teva wê tûka bi xwîn diavêje erdê.

Ji wan wê de jî qaqlîbazeke mezin sekinîye; qaqlîbaz xwe li wê tûkê digire û dihere nikilê xwe li wî perçekê zimên dixe û dixwe.

Li hevdu gilî dikin, lê yê pê digire mêr e.

Heger qaqlîbazê ew perçekê zimên nexwaribûya, wê pê ve bidirûtana, lê rebeno yê heta talîya emrê xwe lalûte bimîne, mixabin.

Dadgehê ceza li jinê birîye, lê çi ceza lê birîye, hîn ne belî ye, anku ne dîyar e.

Jixwe min çîroka Dîyar ji we re gotibû...

Gotina Dawî

Lêvên her jinê nayên mêtin...

cihû û sînema

Li ser meselê, li hêla me em nabêjin, "mesele", em dibêjin, "li ser meselê"...

Erê, li ser meselê:

Ji dêvla ev partîyên kurdan bi barê qemyonan pere li vê sîyaseta ji xêndî kurdan ji her kesî re xêr e, xerc dikin, salê fîlmek çêkirana, ne çêtir e?

Bi sedan, bi hezaran çîrok, hîkaye, serpêhatî, destan, efsane û bûyerên trajîk hene-qewimîne.

Îroj em dest bi çêkirina-kişandina fîlman bikin, heta sed û salekê dawî nayê, lê...

Erê, lê em nakin;

em nakin, ji ber ku em hînî xizmeta ji bo xwe nebûne; 

ji ber ku aqilê me ji kîsê xelkê ye, bi aqilê protez em radibin, rûdinin, tevdigerin, difikirin, dinerin...

Êê!

Dema aqilê me ji kîsê xelkê be, anku em bi aqilê protez bifikirin, binerin û tevbigerin, kar û xebatên em bikin jî ew ê ne di xizmeta me de, di xizmeta xelkê de bin.

Û jixwe di xizmeta wan de ye jî!

Cihû berî bibin dewlet, bi rêya xebatên edebî-kulturî êş û trajedîya xwe li seranserê dinyayê belav kirin; 

êş û trajedîya xwe xistin her malê.

Edebîyat li hêlekê, bi rêya sînemayê em hemû bi êş û trajedîya cihûyan hisîyan.

Anuha tu herî li bajar û bajarok û gundên Kurdistanê bigerî, tu di ber kîjan tenûrê re derbas bî, ew jinên, ew pîrekên ser tenûran ê zanibin Hîtler kî ye, çi anîye serê cihûyan û cihû li ser vê erdê bi çi qas kuştin û jenosîdan rû bi rû mane.

Bi dehan fîlm hene li ser êş û kuştin û jenosîd û trajedîya cihûyan.

Bi xêra van fîlman dilê her kesî li ser cihûyan êşîya û nahlet li sebebkaran barandin.

Çima berpirs û rêvebirên kurdan çavên xwe ji xebatên kulturî re digirin?

Nizanim, divê meriv ji wan bipirse, lê tiştek tê aqlê min; aqlê min bi xwe ha, ne yê protez...

Gelo ew jî mîna dewletên mezin ji kaosê diçêrin, loma?

Îhtimal e.

Kê ji xebatên kulturî têr xwarîye ku ew têr bixwin!

Jixwe dewleteke kurdan çê bibe, konfor û textê îroj li ser diçêrin ê bi destê wan nekeve.

Û huzûr û konfora welatîyan jî ne xema wan e.

De ya min jî xewn û xeyalek e lo!

Te dî ew aqilê min ê ne protez carina dihêle ez li ser van tiştan bifikirim.

Ez jî difikirim, lê fikirîn vediguhere ponijînê û tenê di ser efendîyê xwe de diponijim.

"Ger dê hebûya me îttifaqek..." gotîye gorbihuştê Xanî.

Erê, ne tifaq heye, ne jî aqil,

mixabin!

cejna zimên

Sibê dîsa cejna zimên e û ji nişka ve em ê hemû bibin zimanperest.

Zimanperestîya me 24 seetan dewam dike, lê ev jî baş e, ji tunebûnê çêtir e.

Ez ê kin lê xim û kin bibirim!

Em radibin rûdinin doza zimên dikin û ji dewletê re dibêjin çima hûn zimanê me jî nakin zimanê fermî?

La hewle wela!

Di fermîyetê de hîn hebûn û nebûna me ne dîyar e, em tilîyên xwe li çavên xwe, biborin, li çavên dewletê dixin û doza fermîyeta zimanê xwe dikin.

Heyran, hûn tune ne, kes hebûna we qebûl nake û dewlet li ser nebûna we ava bûye, hûn rabûnin doza fermîyeta zimên dikin.

Qebûlkirina fermîyeta zimanê we, mirina wan e, loma jî bi derewan xwe nedin ber baranê...

De cejna we ji mecbûrî pîroz be!

Lê ji bîr nekin,

heta her roj wek cejn be em kurdî pîrozwer nekin, em ê nikaribin cejnê bikin cejn.

kurd û xwedê

Doh...

Kurdan bi şertekî misilmantî qebûl kiribû û bi Xwedê re peyman çêkiribû; 

heger Xwedê li gorî berjewendîyên wan tevbigerîya; 

na, heger Xwedê li gor berjewendîyên wan tevnegerîya, her kes li mala xwe bû...

Li Çîyayê Mazî gundîyek bizinan xwedî dike.

Gundîyê me piçekî timakar e; destê wî li pereyan nagere. Hesabê çend qurişên zêde dike, ji mesrefê direve.

Xwe bi xwe dibêje, "Jixwe çêre pir e, ez ê vê zivistanê ji bizinên xwe re êm û ceh û kayê nekirim; li vî çîyayî nefel û pincar û gîyha heta meha biharê ya dawî jî li çongan e."

Û zivistan tê...

Berfek dibare, çav çavan nabîne; bi rojan nasekine; seranserê wî çîyayî spîboz dibe, di bin berfê de dimîne; berf dide heta çongan.

Hesabê malê û sûkê li hev dernakeve.

Di govê de bizin birçî, ne êm heye, ne çêre...

Dibe teperepa dilê wî!

Dikeve nav mitalan û hey diponije.

Xwe bi xwe dibêje, "Îja min pê girt!"

Heta destê sibehê xew nakeve çavan.

Serê sibehê radibe dihere govê, lê dinere du bizin li erdê bûne term. 

Bi çengûrên wan digire, bi erdê re dixirxirîne, dibe termên wan diavêje derveyî gund.

Roja din du bizinên din dimirin.

Sisêyên din dimirin...

Çarên din dimirin...

Pêncên din...

Tenê bizinek wî dibîne. 

Dibêje hema ev jî nemira...

Serê sibehê radibe dihere govê, lê dinere ew jî mirîye. 

Bi nigê wê yê paş digire û termê wê jî dibe diavêje ser termên din û li ser tutukan rûdine, qederekê li termên bizinên xwe yên nêvîyê wan di bin berfê de maye, dinere.

Wê kêlîyê hingî hêrs bûye, tu kêrê tê ra bikî, niquta xwînê yê jê nere.

Li jor li esmên dinere.

Berf bi xezebekê dibare, nikare çavên xwe veke û binere.

Bi hêrs diqîre:

"De bibarîne, bibarîne! Heger min jî careke din enîya xwe da erdê û nimêj kir, bila te nîyhabe min! Heger te dît careke din nigê min bi hewşa mizgeftê bû, ji min bênamûstir tune ye! De bibarîne!"

Havîn e.

Li berîya Mêrdînê agir ji ber têlên ceryanê dihere û ew agir bi genimê seridî dikeve.

Di nava çend seetan de 200 dolim erd dişewite, dibe qîjot; tenê simbilek jî li ser nigan nabîne.

Fexrîyê me jî piçekî lalûte ye, ziman baş nagere.

Dema çav li genimê xwe dikeve, ronî di çav de nabîne, ji dîn û îmanê derdikeve.

Revî revî teşkên wî li hev dikevin, berê xwe dide nav gund.

Berî nêzîkî malê bibe, dibe "Fexo Fexoya wî..." 

Ji ber ku lalûte ye, ziman baş nagere, ji dêvla bibêje "Fexro" dibêje, "Fexo"

Fexro, kitana wê li serî, hirbîya wê di dest de, bi xwas xwe li derve diqewimîne:

-Çi ye kuro? Çi qarewara te ye?

-Min di dîn û îmana te nîyhê! Ka Teşkova min!

Ji teşkofê qesta wî teleşkov-keleşkov e.

Haya jina reben ji bayê felekê tune, hay jê heye mêrê wê û gundî ketine ber hev...

Fexro bêyî ku lê vegerîne, bi rev dîsa xwe li hundirê malê diqewimîne. Dihere keleşkovê ji kulînê derdixe û tîne dide Fexrî.

Fexrîyê me li wê hewşê berê keleşkovê bi jor ve dike û dibe reqereqa wî direşîne:

-Lo Xwedê! Hey min di te kiro!

Reqereqa keleşkovê ye, direşîne. Piştî cercûra xwe vala dike, cercûreke din diajo ber. Li ser hev heta fîşeka dawîn li ser girêdide, direşîne:

-De were dakeve jêr, em hesabê xwe li jêr bibînin, de! Min di te kiro! Ma ya tu dikî mêranî ye! De were dakeve jêr, de!

Heyv hatîye girtin û li gund roja mahşerê ye.

Mezin radihêjin çek û selehan; zarok jî bi tenekeyan;

dengê çek û selehan û reqereqa teneke û wîrewîra zarokan qîyametê radike.

Hecî Bişar telefonî Evdilkirîm dike:

-Kuro Evdilkirîm, ev çi reqereqa çek û seleh û teqereqa tenekeyan e, hi ii?

-Kuro, heyv hatîye girtin, heyv!

-Kuro, çi eleqeya reqereqa çek û selehan bi girtina heyvê re heye? Alahûekber!

-Îja çi eleqe! Meriv dibêje qey tu ne ji vî welatl ye! Wan fîşekan bera Xwedê didin, ji Xwedê re dibêjin heyva me berde, heyva me ronî bike.

Gotina Dawî

Heft xwezî bi kurdên berê...

Kurdên berê, ji bo bizinekê, ji bo çend dolim genim hesab ji Xwedê dipirsîn û dîn û pêxemberên wî bêminet dikirin; 

lê îro ro, misilmanên Xwedê li ser axa kurdan dest diavêjin namûsa kurdan; biçûk mezin, jin mêr kurdan dikujin, lê dîsa jî kurd terka misilmantîya Xwedê nakin û bêvila xwe ji qûna wî dernaxin.

Erê weleh, namûs bûye bexdûnis û bizinên rebenê gundî jî ji nebûna qefleke bexdûnis di bin berfa Xwedê de can dan...

nivîseke şolî

Binivîsînin!

Heta nuha min digot çima her kes dinivîsîne? Tenê bila yên ji heq nivîsandinê tên anku yên xwedan vîzyon û afîrîner binivîsînin.

Li dij vê tevgerê derdiketim, 

lê na...

Êdî wek berê nafikirim.

Divê her kes binivîsîne; çi baş, çi xerab, hîç ne girîng e, 

divê her kes binivîsîne!

Heta Şeytan li me tê rehmê û dewleteke me çêdibe, çi ji kê hat, bila texsîr neke, binivîsîne.

Jixwe asîmilasyonê bi xezebekê em dane ber xwe û me dihêre, 

qet nebe berî em hemû di nav diranên wî aşê dirinde de bên hêrandin û xêr di me de nemîne, em binivîsînin;

em binivîsînin, da ku ew peyvên li ser kaxizan, li ser hişê komputeran tomar dibin, rojekê xwe li hişê nifşekî nuh biqewimînin.

Peyv û axavtin mîna sura bê ye, tê û dihere, lê nivîs bi ber sura bê nakeve; tomar dibe.

Çi ji kê hat, texsîr neke, binivîsîne.

Mixabin, pozê nifşê îroj naşewite, belkî sibê ji xêretê nifşek bizê 

û ev zimanê bi rêya nivîsandinê tomar dibe, xwe li devê vî nifşî biqewimîne, ji vî nifşî re bibe zimanek û ji vî zimanî neteweke ava bibe; neteweke zimankurdî...

Jixwe rojekê bêjing ê li me nivîskaran bê xezebê; xerab ê bi bin kevin, çê yê jî li ser bimînin...

Tenê nivîs kare kurdî ji nav diranên wî aşê dirinde yî devbixwîn rizgar bike.

Binivîsînin!

Pîrê nemire bihar hat, kero nemire qîvar hat!

Tirkên hîn nuh ji ser pişta ker û hesp û qantiran peya bûne, nêt xera kirine herin ser heyv û Marsê...

Û hîn tirimbêla ku wê pê herin ser heyv û Marsê îcat nekirine, nîqaşên li ser bidestxistina kolonîyan dest pê kir.

Li ser axa Marsê kî yê ku dagir bike; ku yê para kê bikeve?

Normal e!

Genên wan genî ne û tenê li ser kuştin, qirkirin, talankirin û dagirkirinê difikirin.

Berf, tenê li xwezayê tê;

mîna bûkeke serxêlî ya bi bûkanîya spî paktîyê sembolîze dike, berf jî xêlî û bûkanîya xwezayê ye.

Berf li bajaran nayê; di bin şopa nigên însên û tekerên tirimbêlan de, berf bajêr mîna zir sergoyekî nîşan dide...

Nahlet li romantîzma we ya ji bo min romatîzma ye, bê!

Û pere jî pere nake, heger ew pere yê ji bo kêf û ger û zewq û bextewarîya te nebe kole...

Û dîsa û

Pişkandin nîv orgazmek e, lê carina dema hindik dimîne meriv bipişke û ew pişkîn xwe bi paş ve dikişîne, şeytan bi meriv bikene, çêtir e.

Gotina Dawî

Di şerê Xwedê û Şeytên ê desthilatdarîyê de, roj bi roj Xwedê ber bi têkçûyînê ve dihere...

şeva regaîbê

Şeva Regaîbê anku şeva Xwedê rehm û xêr û bereket û alîkarîyê belav dike...

Lê heta nuha ji vê rehm û xêr û bereket û alîkarîyê kê çi bi dest xistîye?

Nizanim.

Mesela:

Hîn min nebihîstîye sibeha vê şevê birçîyek şîyar bûye û li ser sifreya xwe ya her sibeh nanê tisî diçîne çayê, penêr, hêk, to, hinguv û zeytûn dîtîye...

Hîn min nebihîstîye piştî keçekê destên xwe li ber Xwedayê xwe vekirine û li ser daxwaz û duayên wê, sibeha vê şevê bavê wê ji dêvla pismamê wê ew daye dildarê wê...

Hîn min nebihîstîye sibeha vê şevê li ser bergerîna zarokeke berşîr, Xwedê destê xwe ji pêxîla dêya vê zarokê kişandîye û nehiştîye ev zarok sêwî bimîne...

Hîn min nebihîstîye sibeha vê şevê li ser gilî û gazinên bindestan, bindest ji zilma serdestan xelas bûne...

Hîn min nebihîstîye sibeha vê şevê kedkaran têr xwarine û di çavên kedxwaran re derketîye...

Hîn min nebihîstîye sibeha vê şevê li ser bergerîn û daxwaza dêyeke bindest, law an jî keça wê ji nav destê serdestan rizgar bûye û ji mirinê filitîye...

Bi kin û kurmancî:

Hîn min nebihîstîye bê sibeha vê şevê ev rehm û xêr û bereket û alîkarî li gorî kîjan pîvanê û kî li kê û li ku belav dike?

Û bi qasî min bihîstîye tenê birçî, sêwî, ketî, bindest û kezebşewitî di vê şevê de destên xwe li ber Xwedê vedikin û dua û îbadetê dikin.

De bila destên we her vekirî, enîya we jî her li erdê be; 

belkî dora rehm û xêr û bereket û alîkarîyê bê we jî...

We got "Regaîb!"

Ew jî rojeke ji rojên din e; ne kêm, ne zêde;

tam 24 seet...

tuwalet

Mîzê zor da min, ez çûm tuwaletê.

Ji tirsa prostatê ji mêj de ye hew şipîya dimîzim; mîna sofîyan...

Te dît sofî dibêjin mîztina şipîyakî guneh e.

Nizanim ka çi qasî rast e(!)

Nebû ez ê ji doktorê xwe bipirsim; 

Esero ji min re bibêje li ser piştê vekeve, rep bike û bireşîne hewa û bila mîna baranê bi ser te de bibare jî, ez ê wek wî bikim.

Doktor çi pêşnîyar bikin, ji bo çêya meriv e; divê meriv şîret û pêşnîyarên wan bike guhar û...

De îja hûn wî guharî bi ku xwe ve dikin, hûn serbest in.

Axir, ez zêde dernekevim derveyî tuwaletê, pardon, derveyî mijarê...

Ez li ser kevirê klozetê rûniştim.

Heşa ji huzûra we, eyb e meriv bibêje, li hundirê xênî du tuwalet hene, 

lê her du jî alafiranga ne; lewra kes ji me destmêj nagire; 

wexta bawermendek dadigere jî, heta ew xwedêjêsitend destmêj digire, deh caran pozîsyona qûna xwe diguhere.

Erê, li hundirê xênî du tuwalet hene, lê li yekê kitêb heye, li yekê tune ye; 

jixwe ya kitêb lê tune ye, bi piranî ji bo mîztinê ye.

Tebhekî min heye, çi kitêba bi darê zorê ez dixwînim, ez dibim datînim tuwaletê; 

ji mecbûrî mabe jî ez zanim ez ê rahêjimê û bixwînim.

De ez li tuwaletê rûniştime, nabe ez bi nav bikim, lê jixwe yên tenê li tuwaletan tên xwendin, ew xwe zanin, 

hewce nake em li rehetgehê wan nerehetîyan nerehet bikin.

Li hember min topeke ji pêlîstinê kevn bûye sekinîye, li min dinere, ez jî li wê; 

top mîna dinyaya em li ser in pîne pîne ye; tu yê sûnd bixwî her pîneyek welatekî sembolîze dike.

Çavên min li ser wê topê, ez ketim nav xewn û xeyalan û ponijîm!

Ji nişka ve ez veciniqîm!

Çavên min li ser topê, tew min dît ez di xeyalên xwe de derketime lêgerînekê; 

li nexşeya welatê xwe digerim.

Xwedê kesî bêwelat nehêle.

Bêwelatî zor e, mîna bêdêtîyê ye; ji awir û dilqê meriv sêwîtî difûre...

Berî ji nû ve mîza min bê, ez rabûm ser xwe, lê çîpê min ê çepê ji hişkbûna kevirê klozetê pûç bûbû.

Min destê xwe avêt çemilê derî, hîn min derî venekiribû, çavên min dîsa çûn ser wê topê û ji kûrayîya kezebê min keserek kişand...

Gotina Dawî

Heger berî mirinekê ez bibînim welatê min azad û serbixwe bûye, ez ê li şûna wê topê di şeklê topê de nexşeya dinyayê bibim deynim tuwaletê 

û her cara ez herim lê rûnim, ji dêvla xwendina kitêbê, bi deqeyan ez ê li nexşeya welatê xwe binerim û xwe rehet bikim; him jêra xwe, him jora xwe...

bindestî

Ji mizgefta taxa jêrîn bîst gavekî wê de, 

li ser xanîyekî axînî, 

jinek temenê wê li dora mirinê, 

pişta wê li bakur, 

berê wê li başûr, 

serê wê di ber wê de, 

piştxûz, 

bi herîyê destmêj digirt li ber azana meleyê ku 

ji bo nimêjê xelk li xwe vedihewand, wê esiriyê.

Ne Xwedê li ser bala wê bû,

ne mele,

ne jî nimêja wê kêlîyê.

Bi wan destên xwe yên kedê li ser wan li xwe dixist, 

bi herîyê ser pişta xanîyê xwe yê mîna rûyê xwe yê qelişî diseyinand ji bo zivistanî xwe biparêze ji xezeba Xwedê.

Borîna çêlekekê bilind dibû

û bi ser dengê melê diket wê esiriyê;

yan ji bo teşteke ka bû

yan jî digot ka avê.

Ji borîna çêlekê dengê melê neçû kevanîya malê;

gunehê wê rebenê ket stuyê çêlekê;

ne ji borîna wê bêxwedîya çêlekê bûya,

nimêja wê lê nediçû wê esirîyê.

Jina piştxûz rabû ser xwe,

destê xwe ji nav herîyê derxist

û xist newqa xwe, got,

"Haa Gozê! Ma qey dengê wê çêleka reben î bêziman nayê te tu rabî xwe bikî qurbana wê û kulmeke ka bidê, lêê!"

Dû re,

du niqut av ji jor de niqutî nav herîya ber wê.

Li ser xwe li jor nêrî,

her du destên xwe bilind kirin û got, 

"De îja bigirî li ser bêkêrîya xwe, ya Xwedayê êşê!"

şeytanî

Ji nişka xwe Xwedayê sererd û binerd bi xwe hisîya, veciniqî û çeng bû ser xwe.

Rabû li ser qûna xwe rûnişt; di bin berfê de mabû; 

ji êvar de xwe kifş hiştibû, bêyî ku xwe binixumîne, lihêfekê biavêje ser xwe, di xew re çûbû.

Li dora xwe nerî, Cibo (Berdevkê wî) û milyaketên din ên endamê konseyê li bin kon, lihêf kişandibûn ser serê xwe,xurexura wan bû, qûn li xewê diqetandin.

Bi hêrs bang kir!

Ji qîrîna wî li ser erdê û li bin erdê çi qas candar hene, hemû ji xewê çeng bûn ser xwe; tirs û xofê seranserê gerdûnê dîl girt; 

baş zanîbûn wexta midûr hêrs dibe û diqehere, rewş diguhere, rewşeke awarte dest pê dike.

Cibo anku berdevkê wî bi qûnkişkê û bi tirs ber bi wî ve hat:

-Tu çima hêrs bûyî, kê tu aciz kirîyî, ezxulam?

Reb, berfa xwe li ser rîh û simbêlê wî girtibû, bi kefa destê xwe paqij kir û fitilî ser Cibo, awirek dayê, qudûmê wî şikenand:

-Ez midûrê vê gerdûnê bim, li vê naverastê serkifşbûyî di xew re herim û di bin berfê de biricifim, hûn jî li bin konê xwe lihêfan li xwe bipêçin û kêfa belek bikin! Ne ez ê di dîn û dîyaneta we nim ha!

Cibo devê xwe bir û anî, lê nizanîbû wê çi bersivê bidê; midûr pir hesas bû, ji mêşê hiltanî:

-Ya Reb, berî tu yê li me rep bikî, ka li min xulamê xwe guhdarî bike.

-Qûna xwe bi vir de û wê de nebû û neyne, Cibo! Guhê min li te ye...

-Ezxulam, xwe aciz meke, lê yê Midûr tu yî. Bêyî te kes nikare tirekê bike. Ma hed û kîloyê me çi ye em rabin aqil bifiroşin te.

-Kuro, min erd û esman çêkirin, min hemû candar afirandin, min hûn çêkirin û bêyî îradeya min ez nahêlim yek ji we tenê tirekê jî bike, lê dikim nakim aqilê min nagihêjê bê berf ê kengî bibare, loma jî pirê caran dema di xew de me ev berf dibare û sibehê jî dema ez şîyar dibim, ez dinerim tew min serma girtîye.

Cibo di ber xwe de got, "Te pê girtîye" lê deng neçû Midûr:

-Roja înê li ser çîyayê Alahuekber ez ê kongreya 99emîn çêkim, ji endamên konseyê re bibêje bila hazir û amade bin.

Hîn peyva wî bi dawî nebûbû, şeş caran li ser hev pişkîya; 

bi pişkîna şeşan re ba bi ber wî ket, ne fis bû, ne jî tir, lê deng çû Cibo. 

Cibo beyî ku Midûr bi xwe bihisîne, di bin simbêlan de kenîya û bi dengekî nizm got, "Weleh te bizinkî kir” û fitilî ser Midûr:

-Her bijî, ya Reb, xweş bijî, ya Rep!

Midûr li tîpa "p"yê hayîl nebû; jixwe vê pêla dawî guh jî lê giran bûbû...

...

Roja înê li ser çîyayê Alahuekber konsey civîya. Ji bilî Midûr di destê her kesî de berbarank-şemsîye hebû.

Midûr li wan û berbarankên nerî, li wan şaş ma û tirsekê seranserê bedena wî dîl girt:

-Ew berbarankên di destên we de çi ne? Xêr e, qey dilê we û darbeyekê heye?

Di nav wê qelebalixîyê de çavên xwe li Cibo gerandin. 

Cibo ji nav qelebalixîyê rabû ser xwe, bi lez ber bi wî ve çû. 

Midûr awirek tê de firand, ziravê wî qetîya:

-Ev çi berbarank in, Cibo? Qey hûn hazirîya şoreşekê dikin û hûn ê navê vê şoreşê jî bikin, "Şoreşa Berbarankê"?

-Na ezxulam. Heşa! Ma em karin bêyî te şoreş moreşan çêkin! Xweda tu yî! Reb tu yî û kes nikare li te rep bike...

Gotina dawî ya piştî "û"yê di ber xwe de bi dengekî nizm got; Reb peyva rep nebihîst.

-Lê ev berbarank merbarank çi ne, Cibik efendî?

-Ezxulam, doh bi şev meteorolojîyê got berf ê bibare, em jî bi tedbîr hatin, loma. Heşa! Îja darbe, şoreş! Em çi tahjî ne ku em ê rabin serî li ber te rakin! Tobe!

-Meteorolojî çi kîrê min e, Cibik? Tiştên ez nizanibim, hukm û qudreta min nikaribe, meteorolojî kî ye? Çawa kare? Tiştek bi xweber çênabe, her tişt bi min çêdibe, lê ev meteorolojî çi ye, ji ku derket? Çima haya min jê tune? Heger ne darbe ye, çi ye ev? Ma pêşîyên însên negotine, "Heger ne fen e, ev çi ben e!" 

Cibo devê xwe xist guhê Midûr:

-Ezxulam, li jêrzemînê însan jê re dibêjin karê şeytanî! Li gorî zanîna vê zanistîyê meriv kare bûyerên xwezayê berî biqewimin jî texmîn bike. Doh em li ber televizyonê rûniştibûn, meteorolojîyê got sibê pişt nîvro berf ê bibare...

Berf ji nav lêvên Cibo filitî nefilitî, berfê dest pê kir. 

Midûr li jor nerî, gulîyên berfê mîna guleyên mîtralyozê bi ser de dibarîya; 

çav di serî de sor bûn û bi ser erd û esmên de qîrîya:

-Minnn pêêê girttttt!

Û textê wî di bin wî de hat xwarê.

fahşîtîya min û durûtîya civakê

Dema ez li ser mijarên nîyhanîst-seksîst dipeyivim-dinivîsînim, endamên malbatê xwe aciz dikin; 

li gorî fikir û nerîna wan, dema ez qala mijarên zayendî-cinsî dikim, li ber çavê civakê ez dibim tolazekî bêkêr û xwe biçûk dixim; 

loma jî endamên malbatê; 

çi dê, 

çi bira, 

çi xwişk, 

hewl didin min li ber çavê civakê pêjinxweş-sempatîk bikin.

Ne ku li ber min dikevin, ew bi xwe xwe ne baş hîs dikin, loma vê daxwazê li min dikin.

Ez ê zimanê xwe di ber di jêkim û bi mejîyê xwe re bixeyidim, da ku li ber çavê malbatê reş nebim...

Dema ez li ser mijarên dînî dipeyivim-dinivîsînim, dîndar xwe aciz dikin; 

li gorî fikir û nerîna dîndaran, pêwîst e meriv dîn neke benîşt û necû; 

dîn ne mijarek e ku meriv li ser nîqaşê bike; bibêje, "Estexfurallah" û ne xwe biêşîne, ne jî bihêle dîndar meriv biêşînin. 

Civak dîndar e û hesasîyetên dîn û dîndaran hene;

heger meriv qerf û tinazên xwe bi van hesasîyetan bike, civak qebûl nake; 

ji van hesasîyetan bêhna civakê teng e; 

heger meriv guh nede van hesasîyetan, civak ê li meriv jî teng bibe...

Loma jî...

Divê ez qerf û tinazên xwe bi dîn û dîndaran jî nekim, da ku li ber çavê civakê wek şeytanê nahletulah xuya nebim.

Dema ez li ser sîyaset û îdeolojîyan dipeyivim-dinivîsînim, vê carê jî mirîd xwe aciz dikin; 

li gorî fikir û nerîna wan, heqê kesî tune ye meriv partî û rêxistina wan li ber çavê wan reş bike; 

karê ne karê meriv be, divê meriv li ser nepeyive, nenivîsîne.

Tu yê sûnd bixwî mesele tune ye ez ê rûnim li ser kîr û quz bipeyivim-binivîsînim, ez ê rabim li ser sîyaset û dîn û dîndaran bipeyivim-binivîsînim?

Qey heta ez xwe fahş nekim sebra min nayê?

Çima wek her kesî pêjna xwe xweş û xwe sempatîk nakim?

Ma ez dijminê xwe me ez xwe bêhuzûr dikim?

Gotina Dawî

Jixwe çi hatîye serê vê civakê, ji ber pêjinxweş û sempatîkên durû hatîye serê vê civakê.

Li nav malê bi "edeb" in, lê li ser dilê qahpikan pûştên bêehlaq in;

li cem dîndaran "dîndar" in, lê li cem xwedanenasan kurkure û kuşkuşe û megaloman in;

li cem serxwebûnxwazan, "serxwebûnxwaz" in, lê ji bo berjewendîyên xwe karin serxwebûnê bikin qurbana serê xwe;

li cem çepgiran "çepgir" in, lê ji bo qoltixekê rastgir in û rast tevdigerin;

li cem lîberalan "lîberal" in, lê ew bi xwe lîberlal in;

li cem jinan feminîst in, lê li ser dilê jinan mêrsîstên oportunîst in;

Loma jî...

Ez ê her ez bim û ez ê nehêlim ez li ber çavê malbat û civak û mirîdan bibim pêjinxweş û sempatîkekî durû...

lixwemikurhatin

Şîno ji serşokê derket, derbasî odeya xwe bû.

Çû ji dolabê ji bo xwe çend perçe kinc eciband, li xwe kir û ber bi derîyê salonê ve meşîya; hîn sola xwe nexistibû pê, deng bi telefonê ket:

-Berxê!

-Berxo, karekî min derket, li min negire, ez ê nikaribim derkevim; bibore.

Bi qasî bêhnekê li cîyê xwe sar sekinî; xwe tevneda. 

Kêfa wî lê qewitî.

Paş ve li odeya xwe vegerîya. 

Teva kincên xwe çû li ser dîvanê xwe dirêj kir, her du destên xwe kirin bin serê xwe û çav kutan esmanê odeyê.

Ji bo vê rojê hefteyekê xwe girtibû; neçûbû neketibû himbêza kesî.

Çi bikira!

Masturbasyon!

Lê dû re ji vê fikrê vegerîya; hîs kir masturbasyon ne çare ye, bi masturbasyonê kurmê wî yê neşikê...

Ji nişka ve rabû li qûn rûnişt, rahişt telefona xwe, ket rehberê û dest bi lêgerînê kir.

Li ser navekî sekinî, lê di erênayê de ma; neket serê wî, lêgerîna xwe berdewam kir. 

Li ser navekî din sekinî, dev li lêva xwe ya jêrîn kir û telefonî wê kir:

-Ooo!

-Handan!

-Gur li ku mirîye! Ez dihatim bîra te?

-Tu hîç ji bîra min dernakevî, îja dihatim bîra te çi ye qahpikê!..

-Ez bi qûna te zanim, heta tu mecbûr nemînî, ez nayêm bîra te.

Her du jî kenîyan.

-Handan, tu li ku yî, çi dikî?

-Li mal im, li ber tvyê rûniştime, di netflîxê de li rêzefîlmekî dinerim. Ka were em bi hev re lê binerin.

Kenekî qahpikane ji nav lêvên Handanê pengizî, di guhê Şîno de olan da.

-Heta seetekê li cem te me.

-Çii? Na, nabe. Min henek kir, dîno!

-Keçê, ez henek menekan nizanim, agir bi doxîna min ketîye, heger neyêm bi te de neteqim, ez ê bi xwe de biteqim û xwe perîşan bikim. Li mejîyê min xistîye, divê ez werim xwe rehet bikim.

-Himm! Min fêhm kir, wek her car dîsa hinekan plan û programa te serobinî hev kirîye û serê wî di nav destê te de maye.

Dîsa kenekî qahpikane di guhê Şîno de olan da.

-Off Handan! Min bêrîya te kirîye û ez pir te dixwazim. Heger ez îroj nenim te, ez ê di xwe nim!

-Şîno nabe, jixwe îşev dildarê min ji Mersînê tê, divê ez hazirîyê bikim.

-Off Handan! Tu li ku, şev li ku; tenê du seet. Pleasee! Tenê du seet! Haydê lêê!..

-Manyax! Nabe. Ez dibêjim dildarê min tê, tu dibêjî du seet yaa!

-Handan, ma bi qasî dildarê te jî qîmetê min nema ye li cem te, hi ii?

Bi qasî kêlîyekê bêdengî çêbû. Her du jî nepeyivîn; ji bilî dengê nefesa wan...

-Tenê du seet, temam?

-Off! Temam, tenê du seet, berxê. Ez te bixwim, bixwim, bixwim. Heta seetekê li wir im. Çi lazim e?

-Ji me re bîra bîne.

-Temam.

Şîno bi kêf rabû ser xwe, ber bi derîyê salonê ve meşîya, daqûl bû, sola xwe xist pê û xwe li derve qewimand.

...

Derî vebû, Şîno li ber derî sekinîbû.

Di destê Şîno de kîsikekî reş, di kîsik de çend şûşe bîra û hin çerêz...

Handan teva binkirês ew pêşwazî kir; binkirasekî transparan î reş..

Binkirasê wê bi zorê tangayê wê yê sor veşartibû.

Şîno, berî gava xwe biavêje hundir, ji binê nigên wê heta tepelika serê wê çavên xwe li ser sîng û berên wê gerandin; 

xwezîya xwe daqurtand wexta çavên wî li texma memikan sekinîn.

Serê memikan mîna du mewîjan di bin kirasê transparan de hêç ketibûn.

Bi gavavêtina hundir re Şîno serê xwe ber bi serê wê ve xwar kir û lêva wê ya jêrîn di nav lêvên xwe de guvajt; 

Şîno ji paş ve nigê xwe rakir û derî li ser xwe û wê girt.

Li binya nivînan şûşeyên vala gindirîbûn ser kincên wan.

Şîno di bin Handanê de, nalenala wan bi dîwarên odeyê ve radipelikî.

Şilfîtazî mîna du maran xwe li hev gerandibûn; geh Handan hildikişîya ser dilê Şîno, geh Şîno Handan dikişand bin xwe; 

di wê sermaya derve de hundir bûbû dojeh, xwêdan zîpikzîpikî digindirî li ser bedenan.

Şîno her du çîpên Handanê li nava xwe pêçan, devê xwe xist cotmemikan û bi haweyekî rîtmîk mîna danseke romantîk hêdî hêdî çûn û hatin, çûn û hatin û xwe di hev de vala kirin, 

lê Şîno ji ser wê ranebû. 

Lêvên xwe bi lêvên wê ve venîşt, maçî kir û serê xwe danî ser cotmemikan, li ser wê pal da.

Handan devê xwe ber bi guhê wî ve bir û bi dengekî nerm î azwerî got:

-Çi cara ez yekî bera ser xwe didim, ji wî re dibêjim, lampeyê vemirîne; ji ber ku di tarîyê de her kes dibe tu...

eşq

Eşq çi ye, tu zanî xorto?

Bifikire...

Zivistan e, 

erd ji seqemê pûç bûye,

bi seetan li derve,

li ber wê seqemê

nod û neh caran te dîn guheriye

û tu dikevî hundir...

Li hundir 

ji tîna agirê sobeyê qîrînî bi êzingan ketîye,

dîwar digirîn,

lê tu revî revî dîsa xwe li derve,

xwe li wê seqemê diqewimînî...

Erê, 

eynê tiştekî wisa ye, eşq!

çûyîna ser heyvê

Doh reîs mizgînîya çûyîna ser heyvê da netewa xwe.

Yanî reîs ê netewa xwe ya ku evrîma xwe ya însanî temam nekirîye û hîn jî şempanze, orangûtan û gorîl wan wek pêşîyên xwe dibînin, bişîne ser heyvê.

Bi hêvîya çûyîn hebe û veger tune be...

Lê reîs ê wan bi çi bişîne, di der barê vê yekê de agahî û malûmat neda.

Belkî jî nexwestîye kes ji wan sûd û îlhamê bistîne.

Ehmeq e!

Ma piştî çûyîna we ya ser heyvê, kî yê mala xwe xera bike û were bibe cîranê we.

Loma jî...

Ji destên wan bê, bi destek û piştgirîyê ew ê hewl bidin rojekê berî rojekê hûn xwe bigihînin wir û ji nav însên derkevin, da ku bi çûyîna we re êdî kes hew qala evrîm mevrîmê bike.

Qet nebe piştî li ser rûyê erdê hûn nemînin, bi carekê pêywendîya di navbera însên û meymûnan de wê biqede û êdî bi haweyekî zanistî em ê karibin candaran kategorîze, sinifalîze bikin:

Însan...

Heywan...

Nebat...

Lê ji ber ku hûn hene, serê me tevlihev dibe:

Heywan...

Nîvînsan...

Însan...

Nebat...

Bi hêvîya bi çûyîna we re êdî însan hew li nîvînsanan binerin û ecêbmayî bimînin û bibêjin,

"Erê, bi haweyê fizîkî dişibin me, lê..."

Li ser mizgînîya reîs reaksîyon û berteka muhalefetê:

Îyî Partî:

Hey ehmeq, xelk nikare bi metrobusê ji Mecîdîyekoy xwe bigihîne Beylukduzuyê, îja çûyîna ser heyvê. Hey stuşikesto! Meriv derawan dike, lê ne bi vê xezebê.

CHP:

Ma ku hilbijêrên wî ev hilbijêr bin- ji hilbijêran qesta wî, tirk in û ji tirkan jî pez in û hin ji kurdên me jî dikevin sinifa vî pezî-, reîs bibêje, "Ez ê tekeran ji dewleta me re çêkim û dewleta me biajom bibim li pêşîya hemû dewletên ewrûpî park bikim û em ê ji ewrûpîyên bi rojavayîbûna xwe xwe qure dikin rojavayîtir bibin" kes ê nebêje, "De here qûna xwe li avê xe!"

MHP:

Ne tenê çûyîna ser heyvê reîs, divê em li seranserê heyvê, li ser hemû çîyayên wê "Ne mutlu turkum dîyene" binivîsînin, bi xwîna kurdan...

HDP:

Reîs efendî, rêya çûyîna ser heyvê di Qandîlê re derbas dibe. Heta tu di navbera Enqere û Qandîlê de tunelekê nekolî û navê wî tunelî nekî "Tunelê Biratîyê" em ê li pêşîya çûyîna te ya ser heyvê bi sloganan lêkin.

Gotina Dawî

Tê gotin piştî mizgîna reîs, biçûk mezin hemû urfayî derketina kolanan û dest bi şahî û pîrozbahîyan kirine.

rexneyeke helbestîk

Devliken Kelogirî!

Tu pir zana û jîr î,

Xwediyê pênûsa xurt,

Ronak û rewşenbîr î.

Lê mînanî her kesî,

Te jî hene kêmasî,

Li gel van kêmasiyan,

Gelek taybet û xas î.

Devliken Kelogirî!

Çima b' xeber û çêr î?

Rica dikim dev berde.

Ji gun û quz û kîrî.

Ji kîrê xwe hez dikî,

Bê wî îdare nakî,

Ji du peyvan yek ew e,

Ne şaş e ya tu dikî?

Devliken Kelogirî!

Rexneyan radigirî?

Îko heyranê te ye,

Teqez tu dil negirî!

Xwendevan û şopînerekî min bi terz û şêwazeke helbestvanî ez rexne kirime.

Spas.

Rexneyên te li ser ser û çavan, Îkramê hêja.

Ji kesên jîr hez dikim; 

wek min dinere nanere, wek min difikire nafikire, ne xem e, 

lê wexta ya dilê xwe got, divê hay ji mejîyê xwe jî hebe; lewra carina tenê kumikek kare bi namûsa naverokê bilîze û naverokekê biguhere.

Tu rabî bidî pey dilê xwe û ji mejîyê xwe nepirsî û kumekî li serê "e"yê bikî û wê "e"yê wek "ê" bera çolê bidî, r"e"xne yê bibe r"ê"xne û wê xwedîyê xwe bilewitîne.

Lê Îkram ji ciwamêrîya xwe, rexne û rêxne tev li hev nekirîye, bi şêwazeke kubar û ciwamêrane rexneya xwe kirîye.

Ka îja ez werim ser nirxandina rexnehelbesta vî xweşciwamêrî û bersiva rexneya wî bidim; çarîn bi çarîn...

Devliken Kelogirî!

Erê, nav û paşnavê min li gorî qeydeyên rêzimanî rast nivîsandîye; ne kêm ne zêde.👍

Tu pir zana û jîr î,

Spas, te ji ciwamêrîya xwe gotîye, lê ez jî wek te difikirim; him zana me, him jîr im; çendî pirê caran "k" şûna "j"yê bigire jî...😉

Xwediyê pênûsa xurt,

Pênûsa min xurt û tûj e û pir lê miqate me ku pê re nebim xayîn û bi şaşî ew serê wê yê tûj di qûna min re nere. Heta ji min tê, ez wî serê wê yê tûj li qûna xwelîser, nezan, bêkesayet û bêxîretan digirim...🖕

Ronak û rewşenbîr î.

Çendî mîna pelçimokan-şevşevokan ji tarî û cîyê tarî hez bikim jî, kêfa min ji ronîyê re jî tê û her tim hewl didim tavê bidim qûna civakê, da civak bi gûyê qûna xwe bihise.😷

Lê mînanî her kesî,

Te jî hene kêmasî,

Erê, haya min ji kêmasîyên min hene û hewl didim bi xwenuhkirinê ji wan kêmasîyan rizgar bibim, loma jî xwendin ji bo min ne hobî ye, karek e, erkek e, wezîfeyek e ku her roj wext jê re vediqetînim. Lê piştî demekê mîna wî Xwedayê bawermend bi serê wî sûnd dixwin, ez ê karibim bibim bêqusûr û bêkêmasî, nizanim. Di sed salîya xwe de, piştî hew li min rabû, ez ê dîsa li ser vê mijarê hûr bibim.🤔

Li gel van kêmasiyan,

Gelek taybet û xas î.

Wexta em zarok bûn, carina em diçûn mala apê min û ji ber ku apê min memûr-karmend bû, li mala wan nan ji arvanê xas çêdibû; loma jî ez tahma wî arvanê xas baş zanim bê çi nanekî qure jê çêdibû. Bi vê rêzikê ez jî xwe serbilind û qure hîs bikim gelo?

Bi kin û kurmancî xwestîye bibêje, çendî tu arvanê malê bî jî, bêhna arvanê xas jî ji te difûre.

Devliken Kelogirî!

Ciwamêr dîsa nav û paşnav li gorî qeydeyên rêzimanî rast nivîsandîye. Spas.

Çima b' xeber û çêr î?

Mesele kûr e, dahwe giran e. Axa meriv di nav çar dewletan de perçe perçe bûbe; sîyasetvanên meriv derketibin parsa xwelîyê, ro li rewşenbîrên meriv gerîyabe û ji dêvla pêş ve bi paş ve çûbin; ziman ji ber bêxîretîya hunermendên meriv şerm kiribe û herweha nivîskarên meriv ji dagirkeran bêtir zimanê dagirkeran xurt û şêrîn kiribin, Devliken ê bi kîjan gotinan spasîya van ciwanik û ciwamêran bike?🤒

Rica dikim dev berde.

Ji gun û quz û kîrî.

Kengî welatê min jî azad û serbixwe bû û text ji bin xwelîser û bênamûs û bêkesayetan derket, soz ez ê dev ji çêr û xeberan berdim.🙃

Jixwe heyfa gun û quz û kîr ku tu tînî bi vê mijarê ve girêdidî. 

Û ne ji gun û quz û kîrê me be, bawer bike jîyan nehêjaye boçika cixareyê.

Ji gun û quz û kîrê xwe şerm nekin, wan azad berdin, da ku nifşekî azad çêbibe.😋

Ji kîrê xwe hez dikî,

Bê wî îdare nakî,

Ji du peyvan yek ew e,

Ne şaş e ya tu dikî?

Ma tu ji kîrê xwe hez nakî Îkram?

Heger tu bibêjî, na, ez ji kîrê xwe hez nakim, here cem Hecî Gêncoyê Qesab, bila apê Hecî bi xêra gora mirîyên xwe wî kîrî di ber de jêke û biavêje ber pisîkan. Madem bi kêrî te nayê, bila ji pisîkan re bibe zîyafet...🤪

Û heger binhişîya meriv pak û paqij be, kîr jî mîna poz û lêv û guh û çav û zimanê meriv tenê lebatek e.😉

Çima ez ê ji ber bilêvkirina wî şerm bikim?

Ez zanim, ji bo civakeke bi hevîrtirşê îslamê hatîye stirandin, ji bo civakeke hişk û girtî bêguman mijara kîr û quz mijareke travmatîk e, lê ji xwe Devliken jî hewl dide bi kîrê xwe vê civaka bi genetîka wê hatîye lîstin, veke...

Tabû, qalib, dîn, îdeolojî, kevneşopî, erf û adetên vê civakê tiştên herî normal ku yek ji wan jî nîyhandin e, li ber çavê me kirîye anormal; loma Devliken bi kîrê xwe hewl dide normalên anormal normalîze bike.

Devliken Kelogirî!

Ma hewce dike dubare û sêbare bikkm? Nav û paşnav dîsa bêqusûr e. Bijî!✌️

Rexneyan radigirî?

Erê, rexneyan radigirim, heger "e"yê kum nedabe serê xwe...😉

Lê tiştekî lê zêde bikim: Şaş fêhm neke Îko, ez zêde guh nadim rexneyan.

Çima?

Wexta ez guh bidim rexneyan, ez ê nebim xwe, ez ê bibim hûn; ji ber ku ez û hûn ne yek in û wek hev nanerin, nafikirin, hîs nakin, ez tiştên ne li gorî we tînim zimên, dibêjim, dinivîsînim. 

Wexta ez guh bidim rexneyan, ez nikaribim wek xwe bifikirim, hîs bikim û wan fikir û hîsan binivîsînim, ya min û we ji hev vediqetîne, ev taybetmendî û cudatîya min e. 

Heger Devliken guh bide rexneyên ne devliken, tenê ji qelema devliken ê hestên kelogirî bifûre. Li ser meseleyên edebî, hunerî, civakî ez ê her a dilê xwe bibêjim û hûn jî rexne bikin, mixabin!🤒

Îko heyranê te ye,

Teqez tu dil negirî!

Ez ji kesên jîr hez dikim û her kes di gotina xwe de hur û azad e...🍺✌️🍺

tahba xelef çû ber telef

Wehîd ji heft kûçikan bêtir dixebite. 

Bi azana melê re şîyar dibe, heta tarî dikeve erdê nasekine.

Rebeno çawa ji kar tê malê, xwe dişo, piştî xweşuştinê sifreya nên tê ber, hîn têr şîv nexwarîye, li ser sifreyê di xew re dihere û roja din bi azana melê re dîsa şîyar dibe û berê xwe dide ser kar.

Tenê derdê wî ew e, bi pereyê qezenc dike ji zarokên xwe re xanîyekî bikere û ji kirê xelas bibin.

Lê ji ber misilman e û îmana wî temam e, ne pereyê xwe bi selefê dide kesî, ne jî dispêre bankeyên dewletê.

Li gorî nerîna wî selef û banke heram in.

Her meh piştî meaşê xwe distîne, nêvîyê meêş ji bo debara malê hiltîne, nêvîyê din jî dike zêr û dide jina xwe Kewserê.

De Kewserê jî Kewserê ye; 

heger kesî nebîne, kare here li hewşê li ber pînika mirîşkan rûne û bi seetan bi mirîşkan re bipeyive.

Ji xêndî çend seetên xewê, wexta xwe gişî li kar û xebatê dibuhurîne; 

nizane qûna xwe deyne erdê û rûne.

Tu yê sûnd bixwî li ser nigan çêbûye. 

Heger kar mar nemîne jî, dihere ji selikan kincên şuştî derdixe, ji nû ve wan kincan dişo.

Zêrên Wehîd tîne dide wê, ew jî bêyî ku kesî bi xwe bihîsîne, wan zêran dibe li hewşê erdê dikole û vedişêre.

Bi vî haweyî meh, sal dibuhurin...

Piştî pênc salan,

ji demsalan zivistan e.

Rewşa Kewserê ne wek berê ye, sal bi sal li xwe kêm dike; êdî mejî sînyalan dide, aqil dihere û tê, digire û berdide...

Nîşane û semptomên xurufînê dest pê dike.

Wehîd jî fêhm dike rewşa wê ne baş e. Xwe bi xwe dibêje berî ev bêbav bixurife ez wan zêran ji bin wê bikişînim.

Êvarekê Wehîd çawa ji kar vedigere, berî here serşokê xwe bişo, ji Kewserê re dibêje wan zêran bîne, ez ê xurde bikim.

Baranê li erdê kirîye, seranserê hewşê bûye yekperçe, erd zepitî ye.

Kewserê dihere hewşê, lê dike nake nayê bîra wê bê li ku veşartîye.

Destên wê li paş qûnê li hewşê gêre dike.

Piştî 10-15 deqeyan Wehîd lê dinere deng û pêjna wê naye, ew jî berê xwe dide hêla hewşê.

Li devê derîyê hewşê disekine li Kewsera xwe dinere.

Kewser jî dest li paş qûne ji vî serî dihere serîyê dinê...

Wehîd dibêje:

-Kewserê! Tu li çi digerî lê?

Kewser dibêje:

-Ez li zêran digerim...

Wehîd li ser tutukan rûdine, serê xwe dixe nav lepên xwe û dibêje:

-Îja min pê girt!

Û Wehîd radihêje tevir û mer û bêrê û dest bi kolanê dike. 

Heta nîvê şevê, di ber hev de wê hewşê mîna erdên cotkirî diqelêşe.

Tam zêran dibîne û ruh pê de tê, li derve dibe vîqevîqa tirimbêla polîsan.

Cîran li Wehîd gilî dikin.

Polîs digirin ser malê û Wehîd di ser "sûc" de zevt dikin.

Çendî Wehîd dibêje ev zêrên me ne, jina min veşartîye jî, kes lê guhdarî nake;

bi sûcê qaçaxîya paxir û entîkeyan Wehîd digirin, berê wî didin qereqolê û dest didin ser zêrên wan.

"Tahba Xelef çû ber telef!"

Dû re polîs wan zêran ji xwe re di nav xwe de li hev parê dikin, 

lê...

Wehîd û zarokên xwe hîn jî di xanîyê kirê de kîrê hev dimêjin...

Gotina Dawî

Bêbavên dagirkeran bi genetîkan me lîstin; ne bext bi me re hiştin, ne ûjdan.

Êdî em ji sîya xwe jî dikevin şikê...

senfonîya dengan

Vî zemanî kî baş bi genetîka peyvan bilîze, ew dibe helbestvan û civak, bi taybetî jî nifşê X- ne nifşê Z-, bi serê wî sûnd dixwe.

Wate heye, tune ye...

Metafor xurt in, ne xurt in...

Çi peyamê dide?

Pesnê kê-çi dide?

Li ser çi ye?

Hîç ne xema wan e; tenê li gor fonetîkê bi guhan xweş bê, bes e.

Jixwe li gorî fikir û nerîna van kesan, peyv û gotin çi qas ji naverok û mijarê dûr bin, ew qasî qure ne, xwe qure dikin.

Jixwe ne mecbûr e her kes ji her tiştî fêhm bike.

Yanî wexta helbesvan bibêje:

"ez ê bibim gulek 

û serê xwe bişikînim, 

heger ji serê min pengizî

ew ê serê te jî bişkîne"

Erê, hûn "gul" dixwînin, lê belkî helbestvan di serê xwe de ew gulê kirîye kevir.

Ya din jî, nebêjin çawa him xwe dike gul-kevir, him jî bi wî kevirî serê xwe dişikîne?

Hela hela!

Ma helbestvan mecbûr e metaforên ew bi xwe çêdike bi we bide fêhmkirin an we li ber xe?

Hûn jî li gorî kêfa xwe wateyekê li wan metaforan bar bikin û qedîya...

De va ye ez ê jî helbestekê li jêr binivîsînim û hûn jî li gorî zanîn û nezanîna xwe li metaforên min wete û peyaman bar bikin û xwe jî bikin helbestvan.

Fermo!

li bin konên ereban,

pîrebokên lezbiyen govend digerandin,

li ber senfonîya cizba sofîyên bîseksuel.

hecîyên serserî bonzayî dikişandin, 

li pişt mizgefta gund.

û 

meleyê pedofîl li ber fîlmekî erotîk li ser şujdeyê di xew re çûbû; 

bi sed û yek oxên bi derb 

morîkên tizbîya wî belawela bûbûn.

şêxê mêrê çar jinan bi xwe xweş dianî vê esirîyê,

bi bêhna delingê jinebîyekê.

û 

bi niviştên şêx,

jinên kurdunde, 

mêrên nemêr bera ser xwe didan,

bi hêvîya kurekî din li ser serê keçan zêde bikin.

li vê dinyaya ku,

jîn bi jinê diwelidî,

jîn ji jinê direvîya

û 

li dinyaya din jî dibûn xelata bêehleqîyê,

jin.

pezên bê şivan ji şevînê vedigerîyan,

di bin çavdêrîya guran de.

piştî şoreşa keran, 

kûçik civîyan,

ji bo hilbijartina şivantîyê;

bi navê elo elokek bû şivan.

û 

ji bêhişîya mirîşkan,

jin derketin duayên aqil.

mirîşkan hew nikilê xwe li gû xistin,

dîkan terka azanê kirin,

wê salê çavê kesî bi hêkan nebû.

zivistana îsal,

ji jor de, 

ji dêvla baranê aqil barîya,

tenê kurd ji malên xwe derneketin 

û 

xwe nedan ber.

li ser hêsirên kombûyî, 

dengbêjekî bi zimanekî nedihat fêhmkirin kilam digot.

herfên qaçax yên ji nav lêvên wî dengbêjî difilitîn,

li kumên xwe digerîyan, 

bi dizî.

û 

berî roj hilê bi çar deqeyan,

jinekê ber avêt, 

kur(d)ek ji ber çû.