Kur-d..
Kur-t...
Kurt...
Ne "d" ne jî "t"...
ya girîng dengdana bin hişê te ye
û di bin hişê te de,
ne "d" heye, ne jî "t"!..
Loma jî,
Bi wê binhişîya xwe ya qirêj dest neavêje namûsa herfan,
herf bêguneh in.
Li Qosera Mêrdînê rê mê nema ne,
Qoser bûye zirgundek
û di vî zirgundî de ne gundî hene, ne bajarî,
her kes bûye devquzkê çiravî û avjenîyê dike li ser ava sikak û kuçe û kolanên vî gundbajarî.
Bi salan enerjîya van însanan bi sloganên beradayî xerç kirin.
Û îro ro...
her kes ji sîya xwe ditirse,
dema çav li sîya xwe dikevin, ronîya rojê şermezar dikin.
Her tişt ji bo konfora meriv e,
lê ji bo konforê êdî ji qûnê nayê rabe,
qûn konforê dike konfor, heger qûn ji konfor neketibe...
Ne ermenî xwedîyê wir in, ne azerî, her du jî mêvanên in li wir,
lê mêvan bûne xwedî, xwedî li ber derîyê mêvanan derketine parsa "xwe",
mixabin!
Li xwe digerin em,
li başûr,
li bakur,
li rojhilat,
li rojava.
Lê xwe...
kulmeke xîret e
û xîretê bar kirîye ji pozê me.
Em pir in, em hindik in,
em kevn in, em nuh in,
lê...
em ji xelkê re hene, ji xwe re tune ne.
Û...
Ma çi ma?
Zimanek!
Heger ew ziman ma, em jî man û em ê karibin bi wî zimanî ji bo xwe ava bikin stargeheke hêja,
loma jî ne guh bidin "d"yan, ne jî guh bidin "t"yan.
Lê...
heger ew ziman nema, wê çaxê em ê pê bigirin û bibin kulmeke ka
û pez ê biçêrin û bi me dermale bikin ji bo hinekan.
De bixwe ha!..
