Ol!
Tiştên beradayî ne tenê di ola îslamê de, di ola xiristiyantî û ola cihûtiyê de û herweha di êzdiyatî, elewîtî û hemû olên din de jî hene.
Loma jî,
Ol ol e û tu ferqa wan ji hevdu tune ye.
Lê,
pirê caran dibînim hin hevalên xwedêgiravî lîberal-sosyalîst-kominîst-ateîst yên ne musliman, wek ku ola wan oleke cîhê ye û ji îslamê gelekî moderntir û xweşbîntir e pesnê ola xwe didin û îslamê rexne dikin.
Li taxa me ji kesên werê re dibêjin,
"De here qûna xwe li avê xe lo!"
Bextê xwe navêjin.
Ji ûjdanê xwe nexeyidin.
Ji mejiyê xwe ji xwe re rêyekê çêbikin
û bidin pey mentiqa xwe...
Dê!
Min tenê Xwedayek nas kir,
ew jî dêya min e.
Çi wexta berê xwe didimê,
bêyî ku qala kiriya malzaroka xwe û heqê şîrê xwe bike,
her himbêza wê vekiriye ji bo kewandina brînên min.
Li ber dilê wê her tim perçeyek im ez ji bedena wê.
Bi êşên min êşa xwe diêşîne, lê hîç wext nahêle min bi xwe bihisîne.
Ziman!
Ya ku min dike ez û dihêle ez û hûn bibin yek û em bi hev re bibin qewmek...
Ez û dê û bavê xwe,
ez û zar û zêçên xwe ne qewmek in,
heger ne yek be ziman.
Ya min ji we cîhê dike ziman e.
Ya min û wek digihîne hev û dike yek ziman e.
Û...
Zimanê dêya min e ola min.
30 Aralık 2017 Cumartesi
29 Aralık 2017 Cuma
Hîç
Mirin hîçek e.
Mirin zirhîçek e.
Zirhîçek e mirin.
Û em ji mirinê jî,
ji hîçê jî hez dikin,
ji ber ku em bi xwe zir-hîç-ek in.
Tenê em li ser mirinê û hîçan li xwe dixin û digirîn,
ji ber ku lixwexistina me jî, giriyê me jî,
hîçek e,
zirhîçek e,
wek me.
Dagirker li ser axa me pê li serê me dikin,
di hundirê malên me de dest dixin qirika me,
li pêş çavên me dest davêjin "namûs"a me,
em diqîrin,
digirîn,
li xwe dixin,
zimanê me ji devê me dikişe,
em kirasê xwe çîrçîrî dikin,
bi zimanê dagirkerê xwe.
Di cejnan de bi zimanê wan e pîrozbahiyên me.
Di şûnan de bi zimanê wan e sersaxî û serxweşiyên me.
Di eşqê de bi zimanê wan de hestên me.
Di seksê de bi zimanê wan e orgazmên me.
Em qala şoreşa zimên a Celadet Elî Bedirxan dikin,
em pesnê felsefeya Ahmedê Xanî, Melayê Cizîrî, Feqeyê Teyran didin,
em serî li xwe mezin dikin
wexta em ji xelkê re kêfxweşiya dewlemendiya zimanê xwe-edebiyata xwe-hunera xwe dibêjin,
bi zimanê wan.
Em hîç in,
zirhîçek in em.
Qîrîna me,
giriyê me,
êşa me,
gilî û gazinên me,
li ser hîçekê hîç e.
Gilî û gazinên me yên li ser mirinê, hîçek e,
ji ber ku hîç nikare gilî û gazinan bike û bigire.
Hîç nagirî.
Hîç naqîre.
Hîç naêşe.
Hîç hîç e û em ji zirhîçekê pêk tên.
Hîç!
Mirin zirhîçek e.
Zirhîçek e mirin.
Û em ji mirinê jî,
ji hîçê jî hez dikin,
ji ber ku em bi xwe zir-hîç-ek in.
Tenê em li ser mirinê û hîçan li xwe dixin û digirîn,
ji ber ku lixwexistina me jî, giriyê me jî,
hîçek e,
zirhîçek e,
wek me.
Dagirker li ser axa me pê li serê me dikin,
di hundirê malên me de dest dixin qirika me,
li pêş çavên me dest davêjin "namûs"a me,
em diqîrin,
digirîn,
li xwe dixin,
zimanê me ji devê me dikişe,
em kirasê xwe çîrçîrî dikin,
bi zimanê dagirkerê xwe.
Di cejnan de bi zimanê wan e pîrozbahiyên me.
Di şûnan de bi zimanê wan e sersaxî û serxweşiyên me.
Di eşqê de bi zimanê wan de hestên me.
Di seksê de bi zimanê wan e orgazmên me.
Em qala şoreşa zimên a Celadet Elî Bedirxan dikin,
em pesnê felsefeya Ahmedê Xanî, Melayê Cizîrî, Feqeyê Teyran didin,
em serî li xwe mezin dikin
wexta em ji xelkê re kêfxweşiya dewlemendiya zimanê xwe-edebiyata xwe-hunera xwe dibêjin,
bi zimanê wan.
Em hîç in,
zirhîçek in em.
Qîrîna me,
giriyê me,
êşa me,
gilî û gazinên me,
li ser hîçekê hîç e.
Gilî û gazinên me yên li ser mirinê, hîçek e,
ji ber ku hîç nikare gilî û gazinan bike û bigire.
Hîç nagirî.
Hîç naqîre.
Hîç naêşe.
Hîç hîç e û em ji zirhîçekê pêk tên.
Hîç!
26 Aralık 2017 Salı
Xwelîserino
Ev xwelîserên kurd ên tirkiyehez pir ehmeq in.
Hey xwelîserino!
Hûn bibin xwedan dewlet û di navbera we û tirkan de sînor lêbibe çêtir e.
Nuha li nav tirkan hûn tenê xulamtiyê dikin, çi karên qirêj û angariya hebin tirk bi we dikin.
Yên piçekî halê wan xweş jî, serê wan di nav şêqên wan de mîna kûçikên tûle ji kurdbûna xwe bi tirs jiyaneke pûşt dijîn.
Dema hûn ji tirkan veqetin û bibin xwedan dewlet, hûn çiqas qels-kêm bin jî di çavê tirkan de hûn mezin dibin.
Û dema hûn bixwazin ji sînorê xwe derbasî nav sînorê wan bibin, êdî hûn jî mîna îngilizekî-fransiyekî-almanekî turîst in
û mecbûr in we li pişta xwe kin û ji bo kêf-ger-niyhandinê rêbertiyê ji we re bikin.
Hey xwelîserino!
Êdî ji wê derûniya xwebiçûkdîtinê rizgar bibin.
Hûn kurd in, kurd!
Berî Xwedê ji dêya xwe bikeve û were dinyayê bi hezaran sal hûn hebûne.
Xwedê ji ber xof û heybeta we çêbûye
û olperestan ew li serê we kiriye bela da ku qewmekî mîna we xwedan dîrok-xwedan medeniyet hilweşe.
Xwe biparêzin,
zimanê xwe biperêzin,
dîroka xwe biparêzin,
medeniyeta xwe biparêzin.
Ji ol û îdeolojiyan dûr bisekinin.
Hemû ol û îdeolojî li ber hebûna we
feq in, dahfik in, kemîn in.
Xwedayê wan ji we re ne lazim e;
hûn bi xwe bibin Xwedayê xwe.
Û di roja îroyîn de jî,
Xweda dewlet e.
Hey xwelîserino!
Hûn bibin xwedan dewlet û di navbera we û tirkan de sînor lêbibe çêtir e.
Nuha li nav tirkan hûn tenê xulamtiyê dikin, çi karên qirêj û angariya hebin tirk bi we dikin.
Yên piçekî halê wan xweş jî, serê wan di nav şêqên wan de mîna kûçikên tûle ji kurdbûna xwe bi tirs jiyaneke pûşt dijîn.
Dema hûn ji tirkan veqetin û bibin xwedan dewlet, hûn çiqas qels-kêm bin jî di çavê tirkan de hûn mezin dibin.
Û dema hûn bixwazin ji sînorê xwe derbasî nav sînorê wan bibin, êdî hûn jî mîna îngilizekî-fransiyekî-almanekî turîst in
û mecbûr in we li pişta xwe kin û ji bo kêf-ger-niyhandinê rêbertiyê ji we re bikin.
Hey xwelîserino!
Êdî ji wê derûniya xwebiçûkdîtinê rizgar bibin.
Hûn kurd in, kurd!
Berî Xwedê ji dêya xwe bikeve û were dinyayê bi hezaran sal hûn hebûne.
Xwedê ji ber xof û heybeta we çêbûye
û olperestan ew li serê we kiriye bela da ku qewmekî mîna we xwedan dîrok-xwedan medeniyet hilweşe.
Xwe biparêzin,
zimanê xwe biperêzin,
dîroka xwe biparêzin,
medeniyeta xwe biparêzin.
Ji ol û îdeolojiyan dûr bisekinin.
Hemû ol û îdeolojî li ber hebûna we
feq in, dahfik in, kemîn in.
Xwedayê wan ji we re ne lazim e;
hûn bi xwe bibin Xwedayê xwe.
Û di roja îroyîn de jî,
Xweda dewlet e.
24 Aralık 2017 Pazar
Ji Rojeva Me Çend Nûçeyên Tiroviro
Ev serê hefteyekê ye kurd bi Selda Bagcanê radibin-rûdinin.
Serbavê, bibore Seldayê çi gotibû?
Gotibû, "Ez li dijî serxwebûna Kurdistanê me
anku ez naxwazim li herêmê kurd bibin xwedan dewlet."
Kare bibêje û mafê wê ye.
Mesela:
Selda Bagcan hez nake mêran bera ser xwe de.
Selda Bagcan lezbiyen e û tenê ji niyhandina bi jinan re hez dike.
Loma jî mafê me tune ye em jê re bibêjin, "Çima tu carekê xalê Bahrî jî bera ser xwe nadî?"
Xalê Bahrî kurd e û kîrê wî heye.
Lê Seda ne ji kurdan hez dike, ne ji kîran...
Lê, jixwe divê Selda û yên mîna Seldayê ne li ser bala me û ne jî xema me bin.
Me deh, sed-hezar carî gotiye ku,
tirk tirk e,
çi çepgir-çi rastgir,
çi jin-çi mêr,
çi qûnde-çi tiravestî-çi lezbiyen,
çi dîn, çi baqil...
Ez bikutim mejî, kesayet, IQ û zîhniyeta wan hemûyan!
Lê gelî ciwanik û ciwamêran,
dev ji Seldayên xelkê berdin, di nav me de bi milyonan Selda hene.
Berê Seldayên xwe serast bikin, dû re berê kîrê xwe bi Seldayên xelkê vekin.
Serê salê binê salê, xwedê aqilekî bide vê civakê.
Hêdî hêdî em ber bi selake nuh ve diherin.
Lê wek sala çûyîn û salên berî sala çûyîn dîsa em ber be nezaniyê ve bi çargavî dibezin.
Em dîsa kurd in,
dîsa misluman, dîsa mirîd, dîsa belengaz...
Û ya herî ecêb, em dîsa bê helwest in wek her sal û îsal.
Nezaniya me û xwelîseriya me serê me bixwe.
Xweşzûgotinokîzma min çap bû berî em têkevin sala nuh bi mehekê.
Herçend ez wek kedê lê binêrim jî,
kes ne mecbûr e bikire û bixwîne.
Û yên bikirin jî ne mecbûr in bixwînin.
Û dîsa û yên bixwînin jî ne mecbûr in jê hez bikin.
Min hez kir,
min nivîsî,
û min çap kir.
Wekî din saxiya canê min.
Li başûrê hindik mabû bibe serbixwe, serî-bi-xwe ve nehiştin kurdên hîn nebûne "XWE".
Dev ji Kurdistanê bera dan, xwe bi xwe ketin ber hev.
Ji xêndî çar kêrên li ser dilê "MIN" cit bûne, "çardeh kêrên din cit bûn li ser dilê "MIN"
Min got "EZ"
Te got, "EZ"
wî got, "EZ"
me got, "EM"
we got, "EM
wan got, "EM"...
Lê em tu carî nebûn "EM" û bi vê zîhniyetê em ê tu carî nebin "EM" ema ku her tim dibêje, "EZ û EM"
Û encam:
Zewaca bi eşqê?
Zewaca bi mentiqê?
Ez bikutim wê zewacê ku bêjî-pîç ê jê bizê!
Serbavê, bibore Seldayê çi gotibû?
Gotibû, "Ez li dijî serxwebûna Kurdistanê me
anku ez naxwazim li herêmê kurd bibin xwedan dewlet."
Kare bibêje û mafê wê ye.
Mesela:
Selda Bagcan hez nake mêran bera ser xwe de.
Selda Bagcan lezbiyen e û tenê ji niyhandina bi jinan re hez dike.
Loma jî mafê me tune ye em jê re bibêjin, "Çima tu carekê xalê Bahrî jî bera ser xwe nadî?"
Xalê Bahrî kurd e û kîrê wî heye.
Lê Seda ne ji kurdan hez dike, ne ji kîran...
Lê, jixwe divê Selda û yên mîna Seldayê ne li ser bala me û ne jî xema me bin.
Me deh, sed-hezar carî gotiye ku,
tirk tirk e,
çi çepgir-çi rastgir,
çi jin-çi mêr,
çi qûnde-çi tiravestî-çi lezbiyen,
çi dîn, çi baqil...
Ez bikutim mejî, kesayet, IQ û zîhniyeta wan hemûyan!
Lê gelî ciwanik û ciwamêran,
dev ji Seldayên xelkê berdin, di nav me de bi milyonan Selda hene.
Berê Seldayên xwe serast bikin, dû re berê kîrê xwe bi Seldayên xelkê vekin.
Serê salê binê salê, xwedê aqilekî bide vê civakê.
Hêdî hêdî em ber bi selake nuh ve diherin.
Lê wek sala çûyîn û salên berî sala çûyîn dîsa em ber be nezaniyê ve bi çargavî dibezin.
Em dîsa kurd in,
dîsa misluman, dîsa mirîd, dîsa belengaz...
Û ya herî ecêb, em dîsa bê helwest in wek her sal û îsal.
Nezaniya me û xwelîseriya me serê me bixwe.
Xweşzûgotinokîzma min çap bû berî em têkevin sala nuh bi mehekê.
Herçend ez wek kedê lê binêrim jî,
kes ne mecbûr e bikire û bixwîne.
Û yên bikirin jî ne mecbûr in bixwînin.
Û dîsa û yên bixwînin jî ne mecbûr in jê hez bikin.
Min hez kir,
min nivîsî,
û min çap kir.
Wekî din saxiya canê min.
Li başûrê hindik mabû bibe serbixwe, serî-bi-xwe ve nehiştin kurdên hîn nebûne "XWE".
Dev ji Kurdistanê bera dan, xwe bi xwe ketin ber hev.
Ji xêndî çar kêrên li ser dilê "MIN" cit bûne, "çardeh kêrên din cit bûn li ser dilê "MIN"
Min got "EZ"
Te got, "EZ"
wî got, "EZ"
me got, "EM"
we got, "EM
wan got, "EM"...
Lê em tu carî nebûn "EM" û bi vê zîhniyetê em ê tu carî nebin "EM" ema ku her tim dibêje, "EZ û EM"
Û encam:
Zewaca bi eşqê?
Zewaca bi mentiqê?
Ez bikutim wê zewacê ku bêjî-pîç ê jê bizê!
21 Aralık 2017 Perşembe
Şems û Mewlana û Kurd û Kurdî
Mewlana rojekê Şems diezibîne mala xwe,
Şems dibe mêvanê wî.
Piştî Mewlana ji bo wî sifreyê hazir dike, Şems dizîvire li Mewlana dinêre, dibêje:
-Ka te ji min re şerab neaniye ser sifreyê.
Mewlana li ser vê gotinê şaş dibe û bi awayekî ecêbmayî dipirse:
-Min nizanîbû tu şerabê vedixwî. Naxwe tu şerabê jî vedixwî.
Şems dibêje:
-Erê.
Mewlana dibêje:
-Min nizanîbû.
Şems dibêje:
-Madem êdî tu zanî, here ji min re şerabê bîne.
Mewla dibêje:
-Te mejiyê xwe xwariye! Vê şevê ez ê şerabê ji ku bînim?
Şems dibêje:
-Ji xizmetkarekî xwe re bibêje bila here bîne.
Mewlana dibêje:
-Ji bo vê kiryarê ez ê li hizûra xwedê de şermezar bibim.
Şems dibêje:
-Wê çaxê tu bi xwe here.
Mewlana dibêje:
-Li vî bajarî her kes min nas dike, ez ê çawa herim ji taxa fileyan şerabê bînim?
Şems dibêje:
-Heger hurmeta te ji min re hebe û tu bixwazî ez xwe bextewar his bikim, divê tu îşev ji min re şerabê bîne. Her şev heta ez şerabê venexwim, ne karim şîvê bixwim, ne jî xewa min tê.
Mewlana ji mecbûrî radibe ser xwe, kurkê xwe davê nav pişta xwe û şûşeyekê jî dixe bin çengê xwe û berê xwe dide taxa fileyan.
Heta digihêje taxê jî kes nizane mesele çi ye.
Piştî şerabê ji meyxaneyê temî dike û derdikeve derve, komeke misluman wî dibîne.
Û ew kom çawa Mewlana ji meyxaneyê derdikeve dide pey wî.
Her ku dihere li komê zêde dibe...
Wexta Mewlana digihêje nêzîka mizgefta ku lê meletiyê dike, ji nav wan kesên her roj li pey wî nimêj dikin yek ji raqîbên wî derdikeve û dibêje:
-Ya ometa bawermend! Mewlanayê ku her roj hûn li pey wî nimêj dikin, çû ji taxa fileyan şerab kirî.
Û destê xwe diavêje kurkê Mewlana, kurkê wî dişemite erdê.
Bi şemitandina kurk re çavê her kesî dihere ser şûşeya şerabê.
Çav di serê wan de sor dibin û êrişî Mewlana dikin, şaşika wî bi derbekê re ji serê wî dikeve.
Lê li hember vê êrişê deng ji Mewlana dernakeve.
Kesên li wir top bûne li cem xwe difikirin ku bi salan li ser navê mumîntiyê Mewlana ew xapandine.
Li ser vê xirecirê Şems derdikeve û bi hêrs dibêje:
-Ya miletê ehmeq! Hûn çawa fedî nakin hûn rabûne êrişî kesekî mîna Mewlana dikin û van bêbextiyan lê dikin! Ev şûşeya ku hûn dibînin ne şerab e, sîrke tê de ye. Heta sîrkeyê bi xwarina xwe werneke nikare bixwe.
Raqîbê Mewlana diqîrê dibêje:
-Ew ne sîrke ye, şerab e.
Li ser vê gotinê, Şems devê şûşeyê vedike û hindik hindik bera kefa destê wan dide.
Piştî vê kiryarê, ewil raqîbê Mewlana dihere destê wî maçî dike, dû re kesên din dor bi dor..
Û qelebalix belav dibe, her kes dihere mala xwe.
Mewlana difitile ser Şems dibêje:
-Te çima îşev tiştekî weha anî serê min, te ez li pêş çavên însên kêm xistim?
Şems dibêje:
-Min wer kir ji bo çavên te vebin û tu bibînî ku ev hemû tiştên tu xwe pê serbilind his dikî, tenê leylan e-xewn e. Te li cem xwe digot belkî hurmeta çend kesên ji rêzê û beradayî wê ji min re bibe sermiyanekî ebedî, lê te dît çawa bi fen û fûta şûşeyeke şerab yek jî li dora te nema. Êrişî te kirin, li te xistin, tif rûyê te kirin, heta hindik mabû te bikujin. Sermiyanê te hemû ev bû. Û di şevekê de xelas bû. Loma jî, tiştekî weha bike ku ne bi herikîna zemên re, ne bi guherîna bûyeran re xelas nebe.
Dinya HÎÇek e.
Ehl-î dinya HÎÇek e.
Ya HÎÇ! Bi HÎÇekê re nebe yek ji bo HÎÇekê.
Piştî mirinê di kîsê meriv de çi dimîne, tu zanî?
Eşq û Hez û Muhabet,
wekî din HÎÇ!
Ew kesên li ser navê kurdan kurdîtiyê û rêbertiyê dikin, divê derd û xema we ne avakarina civakeke dewar be.
Di civakeke dewar de tenê dewarîzm pêş dikeve.
Dewar jî tenê ceh-ka-gîhê dixwin.
Û bi xwarina ceh-ka-gîhê tenê zik-hûr mezin dibe.
Divê rêberên kurd şerabê vexwin,
şeraba eşqê,
eşqa kurdî...
Bi eşqê meriv kare civakeke xwezan û ne-dewar ava bike.
Ya rêvebirên kurd!
ji bo eşqa Kurdistanê,
şeraba kurdî vexwin û bi civakê bidin vexwarin,
da hûn jî, civak jî nebin
HÎÇ!
19 Aralık 2017 Salı
Xezeba Petrol û Gazê
Ez bikutim petrol û gazê!
Ji qewla Minniyhayû,
bibore, Netanyahû,
xwezî petrol û gaza me jî nebûya û wek cihûyan me jî wî mejiyê xwe yê di nav destên tirk-ereb-eceman de bûye sêleke gû ji bo tiştên zanistî bi kar bianiya.
Heta ev ax baş neyê guvaştin û tenê niqutik petrol û gaz jî tê de nemîne, ev bêbavên berjewendperest ên xiristiyan-misluman ê nehêlin em li ser axa xwe rehetiyekê bibînin.
Ev ax bi petrol û gazê nahletî bûye.
Erê weleh,
"Nahletî!"
Gelo aborjînên Awûstralyayê çend dolim erd ji nav daristana xwe ya ku hîna şopa însên neketiyê nafiroşin me?
Xuya ye bi vê çavnebariya xirîstiyanên emperyalîst
û bi vê zulma mislumanên mejîsist
û bi destê van serok merokên kurd ên xwelîser-nezan-çavbirçî û gundî em ê hîç wext nikaribin li ser axa xwe welatekî azad û serbixwe ava bikin.
Qet nebe em herin bi perekên xwe û bi xêra wan aborjînan ji xwe re welatekî ava bikin û bibin cîranê wan.
Ji Xwedê û ji evdên wî dûr...
Belkî em û aborjîn bi hev re bi awayekî ekolojîk esasê jiyan û medeniyeteke bêminet ji nû ve deynin...
Kî zane!
Belkî ev nifşê genî di nav wê petrol û gazê de biqijin û em û cîranên xwe aborjîn ji nû ve û bi nifşekî ekolojîk jiyaneke hur û azad ava bikin.
Bijî biratiya kurd û aborjînan!
Ji qewla Minniyhayû,
bibore, Netanyahû,
xwezî petrol û gaza me jî nebûya û wek cihûyan me jî wî mejiyê xwe yê di nav destên tirk-ereb-eceman de bûye sêleke gû ji bo tiştên zanistî bi kar bianiya.
Heta ev ax baş neyê guvaştin û tenê niqutik petrol û gaz jî tê de nemîne, ev bêbavên berjewendperest ên xiristiyan-misluman ê nehêlin em li ser axa xwe rehetiyekê bibînin.
Ev ax bi petrol û gazê nahletî bûye.
Erê weleh,
"Nahletî!"
Gelo aborjînên Awûstralyayê çend dolim erd ji nav daristana xwe ya ku hîna şopa însên neketiyê nafiroşin me?
Xuya ye bi vê çavnebariya xirîstiyanên emperyalîst
û bi vê zulma mislumanên mejîsist
û bi destê van serok merokên kurd ên xwelîser-nezan-çavbirçî û gundî em ê hîç wext nikaribin li ser axa xwe welatekî azad û serbixwe ava bikin.
Qet nebe em herin bi perekên xwe û bi xêra wan aborjînan ji xwe re welatekî ava bikin û bibin cîranê wan.
Ji Xwedê û ji evdên wî dûr...
Belkî em û aborjîn bi hev re bi awayekî ekolojîk esasê jiyan û medeniyeteke bêminet ji nû ve deynin...
Kî zane!
Belkî ev nifşê genî di nav wê petrol û gazê de biqijin û em û cîranên xwe aborjîn ji nû ve û bi nifşekî ekolojîk jiyaneke hur û azad ava bikin.
Bijî biratiya kurd û aborjînan!
17 Aralık 2017 Pazar
Çermê Ehmeqiyê
Ola ku li vê dinyayê û li dinyaya dinê, jin ji mêr re tenê kiriye evd-xulam,
ew jin çawa bi dilê xwe dikeve bin tesîra wê olê û wî fîstanî li xwe dike?
Nizanim.
Bi min, divê zanyar û civaknas li ser vê derûniyê lêkolînên zanistî-akademîk bikin.
Tezeke qerase ya akademîk ji vê mijarê derdikeve.
Ji bo sosyologên ciwan ên dilê xwe dibijînin Îsmaîl Beşikçî, ev mijar kare ji wan re bibe bask.
Ji min gotin, li we kirin...
Bingeha mazoşîzmê ji vê ehmeqiyê dest pê dike.
Bi rastî jî hin tişt hene wexta meriv lê nepirse ew tişt dibin kurm û mejiyê meriv dikemirînin û kurmî dikin.
Mesela:
Ayetên xwedê,
hadîsên pêxemberan,
weazên şêx û meleyan
û alimên olî,
hemûyan ji bo mêran mizgîniya xêrê dane-didin.
Ji çemê kewserê û ji hemû kaniyan di şûna avê de,
şerab ê biherike,
heftê û du hûrî,
keçikên pêsîrên wan nuhgîhaştî
û gelek mizgîniyên din ên qûndetî ji bo mêran...
Baş e, ez fêhm dikim,
mêr ketine heyra çêra kîrê xwe,
lê çi agir bi jinan ketiye radibin li pey vê ola ji bo wan tenê mizgîniya xulamtî-cêrîtî-koletiyê aniye, diherin?
Ku hinek radibin dev diavêjin jinan û qerf û tinazên xwe bi ehmeqiya wan dikin, em destê xwe li sînga wan dixin û wan neheq dikin.
Bi gotina "Aqilê heft jinan di serê mirîşkekê de ye, ew mirîşk jî dihere nikilê xwe li gû dixe" em aciz dibin,
lê heyran,
heger Xwedê û pêxember û şêx û mele û alimên xwe, qasî li dij jinê ewqas ayet û hadîs û weaz dane-didin, li dij mirîşkê dabûna, ji sedî sed wê mirîşkê Xwedê û felsefeya olî qebûl nedikir û wê bibûya ateîst-xwedanenas.
Jin, bi qasî li dij desthilatdariya mêran fîstanên curbecur ên îdeolojiyan li xwe dikin, tenê fîstanê vê ehmeqiyê ji xwe bikin û binêrin, gelek tişt ê bi xweber biguherin.
Îja xuya ye, ev fîstan bi wan ve zeliqiye bûye çermê wan.
ew jin çawa bi dilê xwe dikeve bin tesîra wê olê û wî fîstanî li xwe dike?
Nizanim.
Bi min, divê zanyar û civaknas li ser vê derûniyê lêkolînên zanistî-akademîk bikin.
Tezeke qerase ya akademîk ji vê mijarê derdikeve.
Ji bo sosyologên ciwan ên dilê xwe dibijînin Îsmaîl Beşikçî, ev mijar kare ji wan re bibe bask.
Ji min gotin, li we kirin...
Bingeha mazoşîzmê ji vê ehmeqiyê dest pê dike.
Bi rastî jî hin tişt hene wexta meriv lê nepirse ew tişt dibin kurm û mejiyê meriv dikemirînin û kurmî dikin.
Mesela:
Ayetên xwedê,
hadîsên pêxemberan,
weazên şêx û meleyan
û alimên olî,
hemûyan ji bo mêran mizgîniya xêrê dane-didin.
Ji çemê kewserê û ji hemû kaniyan di şûna avê de,
şerab ê biherike,
heftê û du hûrî,
keçikên pêsîrên wan nuhgîhaştî
û gelek mizgîniyên din ên qûndetî ji bo mêran...
Baş e, ez fêhm dikim,
mêr ketine heyra çêra kîrê xwe,
lê çi agir bi jinan ketiye radibin li pey vê ola ji bo wan tenê mizgîniya xulamtî-cêrîtî-koletiyê aniye, diherin?
Ku hinek radibin dev diavêjin jinan û qerf û tinazên xwe bi ehmeqiya wan dikin, em destê xwe li sînga wan dixin û wan neheq dikin.
Bi gotina "Aqilê heft jinan di serê mirîşkekê de ye, ew mirîşk jî dihere nikilê xwe li gû dixe" em aciz dibin,
lê heyran,
heger Xwedê û pêxember û şêx û mele û alimên xwe, qasî li dij jinê ewqas ayet û hadîs û weaz dane-didin, li dij mirîşkê dabûna, ji sedî sed wê mirîşkê Xwedê û felsefeya olî qebûl nedikir û wê bibûya ateîst-xwedanenas.
Jin, bi qasî li dij desthilatdariya mêran fîstanên curbecur ên îdeolojiyan li xwe dikin, tenê fîstanê vê ehmeqiyê ji xwe bikin û binêrin, gelek tişt ê bi xweber biguherin.
Îja xuya ye, ev fîstan bi wan ve zeliqiye bûye çermê wan.
15 Aralık 2017 Cuma
Şorbeşîr û Meyir û Tirşika Fasûliyan
Dîwarê cihûyan ê girî heye.
Dema ji mislimanan dibehecin-aciz dibin, bi wê hêrsê diherin eniya xwe didin wî dîwarî û kela hundirê xwe dirijînin.
Dîwar ji kul û xem û derdê wan re dibe stargeh.
Ji Kurdan re jî mirêkek-eyneyek divê,
mirêka xwelîseriyê.
Ji bo berjewendiyên şexsî, çi wexta xwe firotin-xwelî li serê xwe kirin û piştî wê xwefirotin û xwelîserê pozê wan şewitî, bila herin li ber wê mirêkê bisekinin û tif rûyê xwe bikin.
Dizên berê wek zemanê berê mêrxas bûn;
bi dizî dizî dikirin, lê bi dizbûna xwe serbilind bûn.
Lê dizên nuha wek zemanê nuha tirsonek û qûnek mûnek in;
eşkere diziyê dikin, lê meriv wan li ser diziyê zevt bike jî, li xwe mikur nayên-înkar dikin.
Û di ser halê xwe de jî, qure qure digerin-lotikan diavêjin.
Ji ber pirsgirêkên civakî, ramanên feminîst-îdeolojîk û xwelîseriya mêrên modernfeodalsosyal pirê jinan ketine depresyoneke niyhandinîk û bi nexweşiya firîjîtiyê ketine.
Ji ber jinên firîjît di demeke nêzîk de pirê mêran ê jî bibin firîkîrîjît.
Û hîn jî hin nivîskarên qerase ji "tu"yê re dibêjin "te"
Û dîsa ez ê bibêjim "û" û dawiyê li vê nivîsê bînim.
Qûnalêsiya "rewşenbîr-nivîskar"an ketiya pêşiya qûnalêsiya civakê.
Civaka ku "rewşenbîr-nivîskar"ên wê qûnalês bin, civak ê bi kevçiyan gû bixwe.
14 Aralık 2017 Perşembe
Serdema Megalomanan
Feylesofê hîç wext wek feylesof di nav feylesofan de rûpelên felsefeyê neneqişandiye Evdîkê Elê Eyşo gotiye,
"We lê nêrî ku hûn nikarin dewletan ava bikin, dilan ava bikin û dilê xwe ji xelkê re bikin dewlet"
Feylesofekî din jî weha gotiye,
"Ya muhîm dil e, ne kulmeke bilxur"
Ez ne şaş bim ev feylesof jî di serdema bilxur de jiyaye. Serdema ku bilxur êdî li ser sifreyê xelkê wek savar hat xwarin.
Di serdema me ya nuha de jî, feylesofê nikare tîpa "f"yê bibêje ku kî jê dipirse dibêje ez "eylesof" im weha dibêje,
"Dilo rebeno dilo! Dilo xerîbo dilo! Dilo min di te niyho, kêmaqilo dilo!"
Ji heciyekî pirsîn,
"Ya Hecî, ma tu ji Xwedê natirsî! Tu çûyî mala Xwedê tu bûyî hecî. lê tu araqê vedixwî, tu bi qahpikan re dixwî vedixwî, Tu selefê dikî, perê selefê dixwî. Ka îmana te? Îmana te li ku ye?"
Hecî li hundirê çavê wan dinêre, destê xwe yê rastê datîne ser sînga xwe hêla çepê, dibêje,
"Îmana min di dilê min de ye, lê hûn nabînin..."
Seroka parlamentoya Tirko ji Osman Baydemîr pirsî,
"Birêz Osman, ka Kurdistan? Kurdistan ku ye?"
Osman Baydemîr awirek da seroka parlamentoyê qudûmê wê şikenand. Û pê re pê re destê xwe yê rastê li sînga xwe hêla çepê xist got,
"Kurdistan di dilê min de ye."
Baş e ku seroka parlamentoyê negot herin çakêtê wî jê bikin û ser sînga wî veqelêşin bê bera jî di wir de tişt heye yan tune ye...
Em ê bihetikiyana, bi telaq!
Ji ber ku ez wek navê xwe zanim tişt di bin wî çermî de tune ye.
Jixwe heger Kurdistan di dilê Baydemîr de hebûya, Baydemîr ê ne li wir bûya.
Bi biryar û qanûnên ji wê parlamentoyê derketine-derdikevin, li Kurdistanê kevir li ser kevir nema ye, bi hezaran Kurd hatine kuştin-tên kuştin, birêz Baydemîr.
Û tu jî perçeyek ji wê parlamentoyê yî.
We bi vê megalomantiyê malên Kurdan bi ser serê wan de xera kirin, malên xwe û malbat û xizmên xwe jî li ser vê malxerabiya Kurdan ava kirin.
Lê hûn baqil û jîr û zîrek in.
Ji ber ku hûn Kurdan baş nas dikin û hûn zanin hûn ê bi çi şêwazê Kurdan bixapînin.
Û hûn dixapînin.
Kurdistan ne di dilê we de ye.
Kurdistan pere ye û di bêrîka çakêtê wê we ya çepê de ye.
Loma destê we tim li ser e.
Lê ez vê jî bibêjim,
Osman mifteya deriyê dilê Kurdan jî, mifteya deriyê parlamentoyê jî heta deh salan xist bêrîkê.
Û Kurd ê her bimirin,
yên bimînin jî, wê her sêwî û parsek bin li devê deriyê xelkê, mixabin.
"We lê nêrî ku hûn nikarin dewletan ava bikin, dilan ava bikin û dilê xwe ji xelkê re bikin dewlet"
Feylesofekî din jî weha gotiye,
"Ya muhîm dil e, ne kulmeke bilxur"
Ez ne şaş bim ev feylesof jî di serdema bilxur de jiyaye. Serdema ku bilxur êdî li ser sifreyê xelkê wek savar hat xwarin.
Di serdema me ya nuha de jî, feylesofê nikare tîpa "f"yê bibêje ku kî jê dipirse dibêje ez "eylesof" im weha dibêje,
"Dilo rebeno dilo! Dilo xerîbo dilo! Dilo min di te niyho, kêmaqilo dilo!"
Ji heciyekî pirsîn,
"Ya Hecî, ma tu ji Xwedê natirsî! Tu çûyî mala Xwedê tu bûyî hecî. lê tu araqê vedixwî, tu bi qahpikan re dixwî vedixwî, Tu selefê dikî, perê selefê dixwî. Ka îmana te? Îmana te li ku ye?"
Hecî li hundirê çavê wan dinêre, destê xwe yê rastê datîne ser sînga xwe hêla çepê, dibêje,
"Îmana min di dilê min de ye, lê hûn nabînin..."
Seroka parlamentoya Tirko ji Osman Baydemîr pirsî,
"Birêz Osman, ka Kurdistan? Kurdistan ku ye?"
Osman Baydemîr awirek da seroka parlamentoyê qudûmê wê şikenand. Û pê re pê re destê xwe yê rastê li sînga xwe hêla çepê xist got,
"Kurdistan di dilê min de ye."
Baş e ku seroka parlamentoyê negot herin çakêtê wî jê bikin û ser sînga wî veqelêşin bê bera jî di wir de tişt heye yan tune ye...
Em ê bihetikiyana, bi telaq!
Ji ber ku ez wek navê xwe zanim tişt di bin wî çermî de tune ye.
Jixwe heger Kurdistan di dilê Baydemîr de hebûya, Baydemîr ê ne li wir bûya.
Bi biryar û qanûnên ji wê parlamentoyê derketine-derdikevin, li Kurdistanê kevir li ser kevir nema ye, bi hezaran Kurd hatine kuştin-tên kuştin, birêz Baydemîr.
Û tu jî perçeyek ji wê parlamentoyê yî.
We bi vê megalomantiyê malên Kurdan bi ser serê wan de xera kirin, malên xwe û malbat û xizmên xwe jî li ser vê malxerabiya Kurdan ava kirin.
Lê hûn baqil û jîr û zîrek in.
Ji ber ku hûn Kurdan baş nas dikin û hûn zanin hûn ê bi çi şêwazê Kurdan bixapînin.
Û hûn dixapînin.
Kurdistan ne di dilê we de ye.
Kurdistan pere ye û di bêrîka çakêtê wê we ya çepê de ye.
Loma destê we tim li ser e.
Lê ez vê jî bibêjim,
Osman mifteya deriyê dilê Kurdan jî, mifteya deriyê parlamentoyê jî heta deh salan xist bêrîkê.
Û Kurd ê her bimirin,
yên bimînin jî, wê her sêwî û parsek bin li devê deriyê xelkê, mixabin.
13 Aralık 2017 Çarşamba
Gelo Derhênerê Naskirî Akîra Kurosawa "RAN" li ser me çêkiriye?
Fîlmê "RAN" ê Akîra Kurosawa pir dişibe çîroka Kurdan.
Meriv dibêje qey Kurosawa Kurd e, li Kurdistanê jiyaye û ev fîlm jî ji ber trajediya Kurdan derxistiye û çêkiriye.
Çîrok, li ser dagirkerî-zordestiya lordekî Japonî dest pê dike.
Lordê Japonî êdî kal e û xwedan sê law e.
Heyatê ew betilandiye û dixwaze terka textê xwe bike.
Bang her sê lawan dike wan tîne hizûra xwe.
Lijneya aqilmendan jî hazir e.
Lordê Japonî textê xwe dide lawê mezin û ji her du lawên din re dibêje birayê xwe bi tenê nehêlin.
Kesayeta lawê mezin qels e.
Û peyv peyva jinê ye.
Jin jî qîza lordê kelê yê kevn e.
Wexta lord kelê dagir dike, bavê wê û dêya wê jî dikujin.
Jin bi salan bi hesreta wê tolhilanînê dijî.
Birayê biçûk ji qerara bav aciz dibe û ji wan dixeyide.
Lê ji her siyan ê herî xwedan kesayet lawê biçûk e.
Dû re lawê mezin û yê navîn dikevin nav reqabetekê.
Bi derketina ser text re lawê mezin hemû kontrol û desthilatdariyê dixe destê xwe û bavê xwe bêtesîr dike.
Lawê navîn ji vê yekê pir aciz e.
Bi dizî hewl dide tiştina bike, lê tirsa wî ji birayê wî bêtir ji jinbira wî ye.
Di navbera lawê mezin û bav de pevçûn derdikeve û şerê desthilatdariyê şerekî mezin bi xwe re tîne.
Di wî şerî de, lawê navîn bi fen û fûtan birayê xwe yê mezin dikuje û li şûna wî li ser text rûdine.
Bav perîşan e.
Poşman e,
lê hew tişt ji destê wî tê..
Jina birayê mezin piştî mêrê wê dimire, bi şeytanî birayê navîn jî qanih dike û xwe dike jina wî.
Lewre derdê jinê ne mêr in, ew li pey tola bavê xwe ye.
Axir,
bi hatina lawê biçûk tevlihevî berfireh dibe û şerekî mezin derdikeve.
Jin, bav û her sê bira bera ber hev dide.
Dijminên wan çawa dibînin di nav her sê bira de bêtifaqî derketiye, xwe didin bende ku pev kevin û bi pevketina wan re xwe bi xwe hevdu qir bikin, piştî wê jî yên filitîn ew temam bikin.
Û wer jî dibe.
Ewil ew pev dikevin,
dû re dijminên wan wan qir dikin.
Herçend jin dimire jî, berî bimire bi nefesekê ji kesên tên wê dikujin re dibêje,
"Ez gîhaştim armanca xwe û min tola bavê xwe hilanî."
Bav mir!
Law mirin!
Jin mir!
Û malbat qelihî...
Bêbextî!
Eşqa text!
Nexweşiya desthilatdariyê!
Bêtifaqî!
Û jin...
Çiqas dişibe trajediya Kurdan.
Bêbextî!
Eşqa text!
Nexweşiya desthilatdariyê!
Bêtifaqî!
Û jin...
Meriv dibêje qey Kurosawa Kurd e, li Kurdistanê jiyaye û ev fîlm jî ji ber trajediya Kurdan derxistiye û çêkiriye.
Çîrok, li ser dagirkerî-zordestiya lordekî Japonî dest pê dike.
Lordê Japonî êdî kal e û xwedan sê law e.
Heyatê ew betilandiye û dixwaze terka textê xwe bike.
Bang her sê lawan dike wan tîne hizûra xwe.
Lijneya aqilmendan jî hazir e.
Lordê Japonî textê xwe dide lawê mezin û ji her du lawên din re dibêje birayê xwe bi tenê nehêlin.
Kesayeta lawê mezin qels e.
Û peyv peyva jinê ye.
Jin jî qîza lordê kelê yê kevn e.
Wexta lord kelê dagir dike, bavê wê û dêya wê jî dikujin.
Jin bi salan bi hesreta wê tolhilanînê dijî.
Birayê biçûk ji qerara bav aciz dibe û ji wan dixeyide.
Lê ji her siyan ê herî xwedan kesayet lawê biçûk e.
Dû re lawê mezin û yê navîn dikevin nav reqabetekê.
Bi derketina ser text re lawê mezin hemû kontrol û desthilatdariyê dixe destê xwe û bavê xwe bêtesîr dike.
Lawê navîn ji vê yekê pir aciz e.
Bi dizî hewl dide tiştina bike, lê tirsa wî ji birayê wî bêtir ji jinbira wî ye.
Di navbera lawê mezin û bav de pevçûn derdikeve û şerê desthilatdariyê şerekî mezin bi xwe re tîne.
Di wî şerî de, lawê navîn bi fen û fûtan birayê xwe yê mezin dikuje û li şûna wî li ser text rûdine.
Bav perîşan e.
Poşman e,
lê hew tişt ji destê wî tê..
Jina birayê mezin piştî mêrê wê dimire, bi şeytanî birayê navîn jî qanih dike û xwe dike jina wî.
Lewre derdê jinê ne mêr in, ew li pey tola bavê xwe ye.
Axir,
bi hatina lawê biçûk tevlihevî berfireh dibe û şerekî mezin derdikeve.
Jin, bav û her sê bira bera ber hev dide.
Dijminên wan çawa dibînin di nav her sê bira de bêtifaqî derketiye, xwe didin bende ku pev kevin û bi pevketina wan re xwe bi xwe hevdu qir bikin, piştî wê jî yên filitîn ew temam bikin.
Û wer jî dibe.
Ewil ew pev dikevin,
dû re dijminên wan wan qir dikin.
Herçend jin dimire jî, berî bimire bi nefesekê ji kesên tên wê dikujin re dibêje,
"Ez gîhaştim armanca xwe û min tola bavê xwe hilanî."
Bav mir!
Law mirin!
Jin mir!
Û malbat qelihî...
Bêbextî!
Eşqa text!
Nexweşiya desthilatdariyê!
Bêtifaqî!
Û jin...
Çiqas dişibe trajediya Kurdan.
Bêbextî!
Eşqa text!
Nexweşiya desthilatdariyê!
Bêtifaqî!
Û jin...
12 Aralık 2017 Salı
Lixwemikurhatin Destpêk e
Lawê
Kurdperwerê Şamil Askarov,
anku
Hêjarê Şamil dibêje,
"Xelasiya
Kurdan, ne bi PDK ye,
ne bi
YNKê ye,
ne jî bi
PKK û yên din e.
Xelasiya
Kurdan, bi geşbûn, xurtbûn û pêşveçûna ziman û kultura wan e."
Ez piçekî
din meseleyê veçirînim,
anku ez
bi awayekî cerahî meseleyê li ser piştê deynim û dest bi gurandinê bikim ji nav
şeqan.
Lawê
Şamilê Kurdperwer dixwaze bibêje, "Xêr di siyaset û şerê partî-rêxistinên
Kurdan de tune ye. Her partî, her rêxistin, berî her tiştî netewî nanêrin,
nafikirin,
loma jî
berjewendiyên partiya wan, berjewendiyên rêxistina wan berî her tiştî tê.
Ewil
serok,
dû re
malbata serokan,
û mirîdên
serokan
û herî
dawî jî em tên,
lê heger
em mabin.
"Ji
kesên wek me re ku ji roja bûyîna xwe de hew bi sextekariyê mezin bûne-perwerde
bûne, tenê xwekuştin e çare."
Ciwamêr
jardadayîbûn û bi jahrêketina xwe û yên wek xwe qebûl dike.
Û
lixwemikurhatin êdî diêşîne.
Anku êdî
lixwemikurhatin ji megalomantiyê derketiye û dest xistiye qirikê di ber man û
nemanê de ber xwe dide-diperpite.
Lê ez wek
hevalekî Hejar û wek Kurdekî bêol û bêîdeolojî karim bi dilekî rehet bibêjim
lixwemikurhatina lawê Şamil ji dil e û diêşe;
loma jî
roj bi roj ber xwe dide û hewl dide ji wê sextekariyê rizgar bibe.
Kurdiya
Hejar ji pêr û doh çêtir e îro.
Û ez di
wê baweriyê de me, Kurdiya Hejar ê sibê ji îro çêtir be.
Ew ê
çêtir be ji ber ku, êdî lixwemikurhatinê dest xistiye qirikê û wî diêşîne.
Û ew jî
diêşe...
Û di
berdewamiya axaftina xwe de,
"Berî
hûn ê Kurdan ji Tirk-Ereb-Eceman rizgar bikin, Kurdan ji Kurdan rizgar
bikin." dibêje ciwamêr.
Kesên ku
bi dil, mejî, ziman, kesayet, îdeolojî, hişmendî ketibin bin tesîra dijmin
nikarin kesî rizgar bikin. pêwist e ewil ew kesina bên rizgarkirin.
Heger hûn
ê nikaribin wan rizgar bikin jî, hûn bi xwe nekevin nav hêvî û xeyalên ev
xwelîser ê werin we rizgar bikin.
"Fîlmên
ku em lê temaşe dikin, zimanê wan Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî ne.
Kitêbên
ku em dixwînin, zimanê wan Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî ne.
Heta ji
sedî nodê me,, em eşqa xwe bi zimanê Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî dijîn.
Di
rewşeke weha de bila kes ji min re qala netewbûnê neke. Yên berê ji me re
digotin "Bi vî hawî heger baweriya we heye hûn ê bibin netew mejîdewxî ye,
mafdar bûn."
Bi kurt û
kurmancî,
Ziman
tevna netewekê ye.
Ziman
dengê wê axa hûn li ser dijî ye.
Ziman
rengê bextewariya we ye,
rengê
êşên we,
rengê
eşqa we,
rengê
kenê we,
rengê
giriyê we ye.
Ziman
qalikgirtina brînên we ye.
Hûn
nikarin him bi Kurdî biêşin, him jî bigirîn.
Hûn
nikarin him bi Kurdî şad bibin, him jî bikenin.
Hestên we
li gorî zimanê we tevdigerin.
Û zimanê
we hûn bi xwe ne.
11 Aralık 2017 Pazartesi
Hêza Kurdî
Di nod û yekê de Sowyet hilweşiya û Azerbaycan serbixwe bû.
Azeriyên ku bi edebiyata Rûsan perwerde bûbûn, piştî bûn xwediyê dewleta xwe,
anku ji nod û yekê vir de di warê edebiyatê de tenê berhemeke serkeftî ku bi kêr bê meriv bixwîne û sûdê jê werbigire neafirandin.
Di dema Sowyetê de Azeriyan gelek berhemên hêja dan;
Wek nimûne:
Huseyîn Cawîd-Îblîs,
Semet Vûrgûn-Vakif,
Îsmaîl Şixli-Delî Kur
û gelek ên din...
Dewlet girîng e, lê kesayet girîngtir e.
Kesên bêkesayet dewletan diguvêjin.
Ew dewlet jî wek wan dibin bêkesayet.
Tenê dikevin bin desthilatdarî û kontrola hin kesan ku ew kesina jî tenê li xwe, li zarokên xwe û li xizmên xwe difikirin.
Ne guh didin edebiyatê,
ne guh didin hunerê,
ne jî guh didin aramî û bextewariya civakê...
Ew dibin efendî, xelk dibe xulamê wan.
Gelo Azeriyên berê, yan Azerbaycana nuha?
Kurd hîn nebûne serbixwe û dewleteke wan tune ye.
Û nizanim wek alemê dewleteke wan ê çêbibe yan na?
Lê baş xerab di warê edebiyatê de ji Azeriyan bêtir diafirînin.
Bêyî ku dewleteke wan hebe,
zimanekî standart êdî rûniştiye.
Berhemên baş çap dibin.
Romanên serkeftî,
Çîrokên serkeftî,
helbestên serkeftî derdikevin,
herçend xwendin ji nivîsandinê kêmtir be jî...
Lê ji dil dibêjim, heger dewleteke min ê çêbibe û Kurdên min ê bibin wek Azeriyên nuha, ez wê dewletê naxwazim.
Kurd hîn jî li hêza zimanê xwe hayil nebûne,
ku him bê dewlet in, him jî xemsar in,
lê zimanê wan ligel hemû zor-zahmetî û astengiyan ji wan re bingeha civakekê daniye.
Bawer bikin, heger Kurdî evqas ne xurt û ne bi hêz bûya, nuha ji zû de Kurd miribûn.
Azeriyên ku bi edebiyata Rûsan perwerde bûbûn, piştî bûn xwediyê dewleta xwe,
anku ji nod û yekê vir de di warê edebiyatê de tenê berhemeke serkeftî ku bi kêr bê meriv bixwîne û sûdê jê werbigire neafirandin.
Di dema Sowyetê de Azeriyan gelek berhemên hêja dan;
Wek nimûne:
Huseyîn Cawîd-Îblîs,
Semet Vûrgûn-Vakif,
Îsmaîl Şixli-Delî Kur
û gelek ên din...
Dewlet girîng e, lê kesayet girîngtir e.
Kesên bêkesayet dewletan diguvêjin.
Ew dewlet jî wek wan dibin bêkesayet.
Tenê dikevin bin desthilatdarî û kontrola hin kesan ku ew kesina jî tenê li xwe, li zarokên xwe û li xizmên xwe difikirin.
Ne guh didin edebiyatê,
ne guh didin hunerê,
ne jî guh didin aramî û bextewariya civakê...
Ew dibin efendî, xelk dibe xulamê wan.
Gelo Azeriyên berê, yan Azerbaycana nuha?
Kurd hîn nebûne serbixwe û dewleteke wan tune ye.
Û nizanim wek alemê dewleteke wan ê çêbibe yan na?
Lê baş xerab di warê edebiyatê de ji Azeriyan bêtir diafirînin.
Bêyî ku dewleteke wan hebe,
zimanekî standart êdî rûniştiye.
Berhemên baş çap dibin.
Romanên serkeftî,
Çîrokên serkeftî,
helbestên serkeftî derdikevin,
herçend xwendin ji nivîsandinê kêmtir be jî...
Lê ji dil dibêjim, heger dewleteke min ê çêbibe û Kurdên min ê bibin wek Azeriyên nuha, ez wê dewletê naxwazim.
Kurd hîn jî li hêza zimanê xwe hayil nebûne,
ku him bê dewlet in, him jî xemsar in,
lê zimanê wan ligel hemû zor-zahmetî û astengiyan ji wan re bingeha civakekê daniye.
Bawer bikin, heger Kurdî evqas ne xurt û ne bi hêz bûya, nuha ji zû de Kurd miribûn.
10 Aralık 2017 Pazar
Lixwemikurhatin Destpêk e
Lawê Kurdperwerê Şamil Askarov,
anku Hêjarê Şamil dibêje,
"Xelasiya Kurdan, ne bi PDK ye,
ne bi YNKê ye,
ne jî bi PKK û yên din e.
Xelasbûna Kurdan, bi geşbûn, xurtbûn û pêşveçûna ziman û kultura wan e."
Ez piçekî din meseleyê veçîrînim,
anku ez bi awayekî cerahî meseleyê li ser piştê deynim û dest bi gurandinê bikim ji nav şeqan.
Lawê Şamilê Kurdperwer dixwaze bibêje, "Xêr di siyaset û şerê partî-rêxistinên Kurdan de tune ye. Her partî, her rêxistin, berî her tiştî netewî nanêrin, nafikirin,
loma jî berjewendiyên partiya wan, berjewendiyên rêxistina wan berî her tiştî tê.
Ewil serok,
dû re malbata serokan,
û mirîdên serokan
û herî dawî jî em tên,
lê heger em mabin.
"Ji kesên wek me re ku ji roja bûyîna xwe de hew bi sextekariyê mezin bûne-perwerde bûne, tenê xwekuştin e çare."
Ciwamêr jardadayîbûn û bi jahrêketina xwe û yên wek xwe qebûl dike.
Û lixwemikurhatin êdî diêşîne.
Anku êdî lixwemikurhatin ji megalomantiyê derketiye û dest xistiye qirikê di ber man û nemanê de ber xwe dide-diperpite.
Lê ez wek hevalekî Hejar û wek Kurdekî bêol û bêîdeolojî karim bi dilekî rehet bibêjim lixwemikurhatina lawê Şamil ji dil e û diêşe;
loma jî roj bi roj ber xwe dide û hewl dide ji wê sextekariyê rizgar bibe.
Kurdiya Hejar ji pêr û doh çêtir e îro.
Û ez di wê baweriyê de me, Kurdiya Hejar ê sibê ji îro çêtir be.
Ew ê çêtir be ji ber ku, êdî lixwemikurhatin dest xistiye qirikê û wî diêşşîne.
Û ew jî diêşe...
Û di berdewamiya axaftina xwe de,
"Berî hûn ê Kurdan ji Tirk-Ereb-Eceman rizgar bikin, Kurdan ji Kurdan rizgar bikin." dibêje ciwamêr.
Kesên ku bi dil, mejî, ziman, kesayet, îdeolojî, hişmendî ketibin bin tesîra dijmin nikarin kesî rizgar bikin. pêwist e ewil ew kesina bên rizgarkirin.
Heger hûn ê nikaribin wan rizgar bikin jî, hûn bi xwe nekevin nav hêvî û xeyalên ev xwelîser ê werin we rizgar bikin.
"Fîlmên ku em lê temaşe dikin, zimanê wan Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî ne.
Kitêbên ku em dixwînin, zimanê wan Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî ne.
Heta ji sedî nodê me,, em eşqa xwe bi zimanê Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî dijîn.
Di rewşeke weha de bila kes ji min re qala netewbûnê neke. Yên berê ji me re digotin "Bi vî hawî heger baweriya we heye hûn ê bibin netew mejîdewxî ye, mafdar bûn."
Bi kurt û kurmancî,
Ziman tevna netewekê ye.
Ziman dengê wê axa hûn li ser dijî ye.
Ziman rengê bextewariya we ye,
rengê êşên we,
rengê eşqa we,
rengê kenê we,
rengê giriyê we ye.
Ziman qalikgirtina brînên we ye.
Hûn nikarin him bi Kurdî biêşin, him jî bigirîn.
Hûn nikarin him bi Kurdî şad bibin, him jî bikenin.
Hestên we li gorî zimanê we tevdigerin.
Û zimanê we hûn bi xwe ne.
anku Hêjarê Şamil dibêje,
"Xelasiya Kurdan, ne bi PDK ye,
ne bi YNKê ye,
ne jî bi PKK û yên din e.
Xelasbûna Kurdan, bi geşbûn, xurtbûn û pêşveçûna ziman û kultura wan e."
Ez piçekî din meseleyê veçîrînim,
anku ez bi awayekî cerahî meseleyê li ser piştê deynim û dest bi gurandinê bikim ji nav şeqan.
Lawê Şamilê Kurdperwer dixwaze bibêje, "Xêr di siyaset û şerê partî-rêxistinên Kurdan de tune ye. Her partî, her rêxistin, berî her tiştî netewî nanêrin, nafikirin,
loma jî berjewendiyên partiya wan, berjewendiyên rêxistina wan berî her tiştî tê.
Ewil serok,
dû re malbata serokan,
û mirîdên serokan
û herî dawî jî em tên,
lê heger em mabin.
"Ji kesên wek me re ku ji roja bûyîna xwe de hew bi sextekariyê mezin bûne-perwerde bûne, tenê xwekuştin e çare."
Ciwamêr jardadayîbûn û bi jahrêketina xwe û yên wek xwe qebûl dike.
Û lixwemikurhatin êdî diêşîne.
Anku êdî lixwemikurhatin ji megalomantiyê derketiye û dest xistiye qirikê di ber man û nemanê de ber xwe dide-diperpite.
Lê ez wek hevalekî Hejar û wek Kurdekî bêol û bêîdeolojî karim bi dilekî rehet bibêjim lixwemikurhatina lawê Şamil ji dil e û diêşe;
loma jî roj bi roj ber xwe dide û hewl dide ji wê sextekariyê rizgar bibe.
Kurdiya Hejar ji pêr û doh çêtir e îro.
Û ez di wê baweriyê de me, Kurdiya Hejar ê sibê ji îro çêtir be.
Ew ê çêtir be ji ber ku, êdî lixwemikurhatin dest xistiye qirikê û wî diêşşîne.
Û ew jî diêşe...
Û di berdewamiya axaftina xwe de,
"Berî hûn ê Kurdan ji Tirk-Ereb-Eceman rizgar bikin, Kurdan ji Kurdan rizgar bikin." dibêje ciwamêr.
Kesên ku bi dil, mejî, ziman, kesayet, îdeolojî, hişmendî ketibin bin tesîra dijmin nikarin kesî rizgar bikin. pêwist e ewil ew kesina bên rizgarkirin.
Heger hûn ê nikaribin wan rizgar bikin jî, hûn bi xwe nekevin nav hêvî û xeyalên ev xwelîser ê werin we rizgar bikin.
"Fîlmên ku em lê temaşe dikin, zimanê wan Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî ne.
Kitêbên ku em dixwînin, zimanê wan Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî ne.
Heta ji sedî nodê me,, em eşqa xwe bi zimanê Tirkî-Erebî-Farisî-Rûsî dijîn.
Di rewşeke weha de bila kes ji min re qala netewbûnê neke. Yên berê ji me re digotin "Bi vî hawî heger baweriya we heye hûn ê bibin netew mejîdewxî ye, mafdar bûn."
Bi kurt û kurmancî,
Ziman tevna netewekê ye.
Ziman dengê wê axa hûn li ser dijî ye.
Ziman rengê bextewariya we ye,
rengê êşên we,
rengê eşqa we,
rengê kenê we,
rengê giriyê we ye.
Ziman qalikgirtina brînên we ye.
Hûn nikarin him bi Kurdî biêşin, him jî bigirîn.
Hûn nikarin him bi Kurdî şad bibin, him jî bikenin.
Hestên we li gorî zimanê we tevdigerin.
Û zimanê we hûn bi xwe ne.
8 Aralık 2017 Cuma
Ax!
Ax!
Erê
weleh, ax û dîsa ax!
Ez ê dîsa bi axê dest pê bikim.
Ji bindestiya “ax”ê, ax
û sed carî, hezar carî, hezar hezar carî, ax!
Çi wexta berê min dikeve Azerbaycanê û têm lê dimînim,
bêhemdê xwe Rûsan û Tirk-Ereban didim ber hev.
Xelkê vir heftê salan di bin hukumraniya Rûsan de jiyan.
Netew cuda,
ol cuda,
kultur cuda…
Piştî heftê salan Azerî ser-bi-xwe bûn.
Anku bûn “xwe”
Edebiyat,
huner,
şano,
muzîk,
û medeniyet.
Îro tu dadigerî kîjan malê,
meriv li piyanoyekê rast tê.
Bi kurt û kurmancî, Rûsan van azeriyên ne kêmî Tirk û Ereban
kirin însanên medenî û medeniyetek diyarî wan kir.
Herçend piştî ser-bi-xwe bûnê bi nav wî sermiyanî de rîtin
jî, hîn jî şopên wê medeniyetê tê hiskirin.
Û em!
Kurdên belengaz…
Bi salan e di bin hukumraniya Tirk-Erebên misliman de di ber
halê xwe didin.
Berevacî Rûs û Azeriyan,
Em xwedan medeniyet bûn,
lê di bin destê van hov-tebayên dinyanedîtî de ji medeniyeta
me “M” jî nema.
Çav berdan hemû nirxên me,
çav berdan kultura me,
çav berdan hunera me,
çav berdan folklora me
û heta çav berdan kîrê me; kîrên me jî kirin xwe, da bi tovê
me wî tovê xwe yî pûşt î teres paqij bikin-biguherin.
Û ciwamêran bi stratejiyeke bêhempa-muhteşem em ser-o-bi-nî
hev kirin.
Bi ser ketin.
Çeka herî mezin ziman bû.
Û bi kuştina zimên dest pê kirin.
Piştî ziman kuşt jî, jixwe hemû nirx, huner, kultur, folklor
bi xweber veguherî bûn ên wan.
Xwezî min hemû versiyonên masturbasyonê fêrî Xwedê kiribûya
û Xwedê wê şevê neniyhabûya Xwedawenda Îslamê û ev mislimanên bêjî çênebûbana…
Xwezî!
Te Got Xwendin?
Xwezî xwendinê karîbûya nezanî-cehalet bişuşta...
Lê bi heft hezar Xweda,
ez dibînim bi xwendina heft hezar kitêban jî nezanî-cehalet naye şuştin.
Nezanî-cehalet, tenê reng diguhere; bi formeke din derdikeve pêşiya me
û tenê bi wê xwendinê nezanî-cehalet hêzdartir dibe.
Berê me digot, "Bixwînin da em civakeke pêşketî ava bikin"
Lê ev jî bi serê xwe serkeftinek e.
Dixwînin-naxwînin, em heft xwezî bi berê tînin.
Meriv bi sedan kitêb bixwîne, lê meriv tenê bi awayekî hovtî were guhertin.
Ez li ber tahb û keda wan rebenên van kitêban dinivîsin dikevim.
Hundirê serê wan ji nav û paşnavên nivîskaran û ji navên berhemên wan nivîskaran dibe şorba qereçiyan û ew nav û paşnav û têgeh êşkenceyekê li mejî dikin, dibin kevir-gome û bi ser mejî de dibarin, lê...
Erê, lê mejî tenê xisarê dibîne û ew xisar jî kesayetê şevoquzî dike.
Çav li derekê dinêrin...
Guh li tiştekî ne...
Hiş li dereke din difikire...
Helwest gêjomêjo ye...
Kesayet qop...
Meriv ji sibê heta êvarî rojê deh danan ceh bide ker jî, ker her ker dimîne û nabe hesp.
Tenê zik li xwe mezin dike û piştî demekê heger bi serî negire û ji wî cehî bi dûr nexe wî kerî, ew ceh wî kerî dicehemîne.
Nizanim, divê çare-çareserî-formuleke din hebe.
Em dibînin xwendin xwendeyan nexwendetir dike.
Berî xwendinê çi divê?
Dagirkeran, tecawizî genetîka me kirine.
Kîmya mîmyaya bedena me tev li hev kirine.
Rê li me şaş kirine.
Ne em qibleya xwe zanin, ne qiblegeha xwe.
Helwest têk çûye.
Şexsiyet qûnek bûye.
Û ew xwendina ku dikute mejiyê me, tenê bêjiyan-pîçan diafirîne.
Lê bi heft hezar Xweda,
ez dibînim bi xwendina heft hezar kitêban jî nezanî-cehalet naye şuştin.
Nezanî-cehalet, tenê reng diguhere; bi formeke din derdikeve pêşiya me
û tenê bi wê xwendinê nezanî-cehalet hêzdartir dibe.
Berê me digot, "Bixwînin da em civakeke pêşketî ava bikin"
Lê ev jî bi serê xwe serkeftinek e.
Dixwînin-naxwînin, em heft xwezî bi berê tînin.
Meriv bi sedan kitêb bixwîne, lê meriv tenê bi awayekî hovtî were guhertin.
Ez li ber tahb û keda wan rebenên van kitêban dinivîsin dikevim.
Hundirê serê wan ji nav û paşnavên nivîskaran û ji navên berhemên wan nivîskaran dibe şorba qereçiyan û ew nav û paşnav û têgeh êşkenceyekê li mejî dikin, dibin kevir-gome û bi ser mejî de dibarin, lê...
Erê, lê mejî tenê xisarê dibîne û ew xisar jî kesayetê şevoquzî dike.
Çav li derekê dinêrin...
Guh li tiştekî ne...
Hiş li dereke din difikire...
Helwest gêjomêjo ye...
Kesayet qop...
Meriv ji sibê heta êvarî rojê deh danan ceh bide ker jî, ker her ker dimîne û nabe hesp.
Tenê zik li xwe mezin dike û piştî demekê heger bi serî negire û ji wî cehî bi dûr nexe wî kerî, ew ceh wî kerî dicehemîne.
Nizanim, divê çare-çareserî-formuleke din hebe.
Em dibînin xwendin xwendeyan nexwendetir dike.
Berî xwendinê çi divê?
Dagirkeran, tecawizî genetîka me kirine.
Kîmya mîmyaya bedena me tev li hev kirine.
Rê li me şaş kirine.
Ne em qibleya xwe zanin, ne qiblegeha xwe.
Helwest têk çûye.
Şexsiyet qûnek bûye.
Û ew xwendina ku dikute mejiyê me, tenê bêjiyan-pîçan diafirîne.
7 Aralık 2017 Perşembe
Ez Kurdistan im
Gotineke klasîk heye.
Te dî misliman ji bo derdora xwe bixapînin her tim wek devançeya gule li ber hazir e ew gotin.
"Mislimantiyê ne ji mislimanan, mislimantiyê ji kitêba wê hîn bibin."
Nizanim, lê hîn ez li ciwamêr an ciwanikek ji kitêba wê hînî wê mislimantiya ku pesnê wê didin nehatime.
Yan naxwînin,
yan dixwînin, lê jê fêhm nakin,
yan jî kitêb bi xwe jî ev e.
Axir, mijara min ne misliman û mislimantî ye.
Jan bi serê wan keve!
Êşên me têra me û sed û yek bavên me dikin. Em nikarin ji bo êşê ne êşê xwe jî kevn li serê xwe bigerînin.
Min ji bo çi bi vê anektodê dest bi mijarê kir?
Min ê bigota xwezî xelk û alemê ne bi Kurdan Kurd, bi Kurdî Kurd nas bikirana.
Mixabin û her ku ez Kurdan nas dikim, xewn û xeyala min a Kurdistanê li min dibe zirkabûsek û ew kabûs her şev dixirpişe ser dilê min, dikute min.
Bi salan e bi serok merokên çêkirî me ne xwe nas kir, ne dijminê xwe nas kir, ne jî qible û qiblegeha xwe.
Berî îslamiyetê pûtperestî hebû. Ji bo her gûyî peykerek hebû û hema kê bixwesta çi lê bar bike ew lê bar dikir û rojê nizanim çend caran serê xwe li ber datanîn û qûna xwe belot dikirin.
Ha rewşa berî îslamê, ha rewşa me ya nuha heman quzilqurt in.
Kurdistana ku wê bi van xwenezan-belengaz û xwelîseran bê bila neyê çêtir e.
Heger ew ê tu cudatî di navbera min û Tirkan de, di navbera min û Ereban de, di navbera min û Farisan de tune be, hewce nake, ez naxwazim.
Yanî ez dibêjim, lê li ser navê we jî dipeyivim ha.
Henek henek, tenê ez weha difikirim.
Hûn karin wek berî îslamê jî bijîn,
wek dema îslam nuh hat jî bijîn
û wek nuha jî.
Hûn bi kêfa xwe ne.
Ez Kurdistanek bi qalik Kurdistan, bi kakil Tirkiye, Iraq, Îran an dewleteke din mîna van xwelîseran naxwazim.
Loma jî,
min dev ji her tiştî berda.
Ne serokekî dixwazim,
ne alayekê dixwazim,
ne jî kulmeke axa ku bi nigên we, bi hişê we lewitî...
Ma ji bo serxwebûn û azadiyê çi hewce ye?
Yan jî ez weha bipirsim.
Sînorê azadî û serxwebûnê ji ku dest pê dike, li ku diqede?
Sînorê azadî û serxwebûnê ji Kurdî dest pê dike û li Kurdî diqede.
Ez dipeyivim...
Dixwînim...
Dinivîsim...
Difikirim...
Dijîm...
Û xewnên xwe jî, xeyalên xwe jî bi Kurdî dibînim.
Ez Kurdistan im.
Û Kurdistana we naxwazim.
rast nehatime
6 Aralık 2017 Çarşamba
Min Dît Rojekê Xwedê Li Ser Tutukan Rûniştibû Qûna Xwe Dişuşt
Îşev di xewn de min dît Xwedê destmêj digirt.Li bin siya darekê li ser tutukan rûniştibû, rîha wî bi xwêr re diçû.
Rîheke spîboz.
Rîha wî ji kîr û gunê wî re bûbû stargeh.
Ji bo destmêjê misînkekî mîqa yî şîn li kêleka wî ya rastê bû.
Ji danîna misîn ya li hêla wî yî rastê meriv karîbû têbigihîşta Xwedê ji çepgir û sosyalîst û kominîst mominîstan hez nedikir.
Min got, "Ya Xwedayê di erd û ezmanan de hilnayê, te li vir weha qûna xwe bera çolê daye tu çi dikî?"
Bi hêrs di ser stuyê xwe re li min zîvirî awirek da min, qudûmê min şikest. Got, "Ma tiliyên min ketine çavên te? Tu nabînî ez çi dikim?"
Ya rast, min didît qûna xwe dişo, lê min ê çawa ji Xwedayê di erd û ezmanan de hilnayê re bigota, tu qûna xwe dişo.
Bi ziman û şêwazeke pê neêşe min got, "Tu destmêj digirî?
Bi mirîzekî tirş got, "Ew çi ye?"
Min di ber xwe de got, "Hela hela! Çi bi Xwedê hatiye?"
Lê nayê bîra min Xwedê çêbûye. Ew jî wek her kesî yextiyar bûye û îhtîmal bû ev jî semptom û nîşaneyên xurifînê bin.
Min got, "Ya Xwedayê di erd û ezmanan de hilnayê, ma ne te wek ferman destmêj li ser muslimanan ferz kiribû. Ma te fermana xwe ji bîr kir?"
Bi hêrs got, "Ez rabim ez ê di te û fermanê nim ha! Kê ev zirderew kiriye? Çi destmêj? Çi ferman?"
Min dikira bigota, "Te..." ez bi zimanê xwe re xeyidîm. Min got, "Ya Xwedayê di erd û ezmanan de hilnayê..."
Peyva min ji devê min girt, got, "Bes ji min re bibêje di erd û ezmanan de hilnayê. Tu dibîne ez li bin siya vê darê rûniştime û ji xwe re dirîm û qûna xwe dişom."
Hîn nuh zingînî ji serê min hat ku ew erebên fahş î qûnreş navê qûnşuştinê kirine destmêj.
Min got, "Ya..." û sekinîm û ji nû ve ez li serî vegeriyam. Min got, "Ya hevalê Xwedê, madem te ev ferman nedaye, em çima nimêj dikin?"
Got, "Kuro, baqil bin û şiyar bin. Van oldaran bi darê zorê ez kirim Xwedê û ez anîm li serê vî çiyayî kirim hefsî. Rojê sê caran nan û ava min didin min, lê nahêlin çavên min bi însanan bibin. Û ew bi xwe radibin li ser navê min fermanan didin û bi wan fermanan li ser pişta we hukumraniyê dikin. Dev ji ereb mereban, tirk mirkan, faris marisan berdin, hûn qewmekî pak û paqij in, xwe bi wan nelewitînin.
Ez veciniqîm çeng bûm ser xwe ku di nav xwêdanê de avjeniyê dikim. Min keserek ji nava kezebê kişand û rabûm çûm tuwaletê.
Rehet nîv kîlo mîz ji kîrê min herikî kilozetê.
Ez fikirîm ne fikirîm ji nav derneketim.
Min niyha îmana vê bîrayê!
Ma qey giş dibe mîz?
Ma qey çend xiramên baş tune ku di bedena însên de xwe bigire?
Nizanim.
Tenê ew gotina "Hûn qewmekî pak û paqij in" ket bîra min û keniyam.
Îja pak û paqij!
4 Aralık 2017 Pazartesi
Quzê Kerê
Xwe belasebeb aciz nekin û nekevin nav xewn û xeyalan.
Doh jî quzê kerê du perçe bû,
îro jî du perçe ye
û heger qesab mesabek li ser quzê wê kerê operasyoneke cerahî merahî neke,
wê sibê jî ew quz du perçe be.
Wek ku dengê we tê min!
Çi?
We got Kurdistan?
Heger quzê kerê bibe çar perçe jî, hûn ê Kurdistanê yekperçe nebînin..
Rewşa Kurdistanê ji rewşa kerê girantir û xerabtir e.
Û nebûna Kurdistanê dikin sûcê ker meran hin xwenenasên xwelîser.
Qet nebe ker asîmle nebûne
û her bi zimanê xwe dizirin.
Le hûn?
Îja "Hûn" kî ne, nuha hûn ji xwe re dibêjin.
Ew hûn ji Hûnan jî hûntir in, hûn bawer bikin.
Di hindirê wî "hûn"î de,
têkçûn heye,
jixwedûrketin heye,
xwebiçûkdîtin heye,
mirîdîtî heye,
berjewendperestî heye,
xweperestî heye
kesayeteke kurmî heye,
helwesteke qirêj û gemarî heye.
Me qala quzê kerê dikir, bê em hatin di kîjan qonaxê re derketin.
La hewle wela!
Ez kîrê Fexriyê Gavan di quzê kerê kim!
Û ez ê şîretekê li we bikim.
Berê, wexta mezinekî me şîretek li me bikira û me bi ya wî nekira, dogot,
"Ev jî şîreta kîrê kerê bû"
yan jî "Şîreta kîrê kûçik bû!" baş nehat bîra min,
lê ne mesele ye, ji ber ku di her duyan de jî kîr heye.
De îja nizanim ka xwe dikirin "Kîr" an em dibûn "Kîr" kîr zane.
Ez vegerim hevoka xwe ya serî.
Biborin.
Ji peyva "serî" bila tişt neyê ber dilê we.
Min xwest bibêjim, destpêk yanî.
Erê, min di serî anku di destpêkê de gotibû,
"Xwe belasebeb aciz nekin û nekevin pêy xewn û xeyalan."
Ne dagirker ji ser axa we vedikişin û welatê we ji we re dihêlin,
ne jî ew serok merokên we yên hûn bi serê wan sûnd dixwin dev ji xewn û xeyalên xwe berdidin û dikevin pêy xewn û xeyalên we.
Loma jî,
serê xwe deynin ser sînga Kurdiyê û çavên xwe bigirin; di xewn û xeyalên xwe de welatekî ava bikin.
Kî zane?
Belkî rojekê ew xewn û xeyal veguherin rastiyê.
Doh jî quzê kerê du perçe bû,
îro jî du perçe ye
û heger qesab mesabek li ser quzê wê kerê operasyoneke cerahî merahî neke,
wê sibê jî ew quz du perçe be.
Wek ku dengê we tê min!
Çi?
We got Kurdistan?
Heger quzê kerê bibe çar perçe jî, hûn ê Kurdistanê yekperçe nebînin..
Rewşa Kurdistanê ji rewşa kerê girantir û xerabtir e.
Û nebûna Kurdistanê dikin sûcê ker meran hin xwenenasên xwelîser.
Qet nebe ker asîmle nebûne
û her bi zimanê xwe dizirin.
Le hûn?
Îja "Hûn" kî ne, nuha hûn ji xwe re dibêjin.
Ew hûn ji Hûnan jî hûntir in, hûn bawer bikin.
Di hindirê wî "hûn"î de,
têkçûn heye,
jixwedûrketin heye,
xwebiçûkdîtin heye,
mirîdîtî heye,
berjewendperestî heye,
xweperestî heye
kesayeteke kurmî heye,
helwesteke qirêj û gemarî heye.
Me qala quzê kerê dikir, bê em hatin di kîjan qonaxê re derketin.
La hewle wela!
Ez kîrê Fexriyê Gavan di quzê kerê kim!
Û ez ê şîretekê li we bikim.
Berê, wexta mezinekî me şîretek li me bikira û me bi ya wî nekira, dogot,
"Ev jî şîreta kîrê kerê bû"
yan jî "Şîreta kîrê kûçik bû!" baş nehat bîra min,
lê ne mesele ye, ji ber ku di her duyan de jî kîr heye.
De îja nizanim ka xwe dikirin "Kîr" an em dibûn "Kîr" kîr zane.
Ez vegerim hevoka xwe ya serî.
Biborin.
Ji peyva "serî" bila tişt neyê ber dilê we.
Min xwest bibêjim, destpêk yanî.
Erê, min di serî anku di destpêkê de gotibû,
"Xwe belasebeb aciz nekin û nekevin pêy xewn û xeyalan."
Ne dagirker ji ser axa we vedikişin û welatê we ji we re dihêlin,
ne jî ew serok merokên we yên hûn bi serê wan sûnd dixwin dev ji xewn û xeyalên xwe berdidin û dikevin pêy xewn û xeyalên we.
Loma jî,
serê xwe deynin ser sînga Kurdiyê û çavên xwe bigirin; di xewn û xeyalên xwe de welatekî ava bikin.
Kî zane?
Belkî rojekê ew xewn û xeyal veguherin rastiyê.
2 Aralık 2017 Cumartesi
Stranbêjên Kurmî
Ev pozbilindî û quretiya stranbêjên "Kurd" ji ku tê gelo?
Kêm kes ne di nav de, pirê wan ne baş zanin li amûrekê-enstrumanekê xin, ne jî karin gotin û awazekê çêbikin.
Di ser de jî, ne eyb û ne fedî,
ew stranên ku hazir tên ber destên wan dilewitînin;
bi hemd-bêhemd him zimên, him stranan dikujin-qetil dikin.
Mesele meseleya poz e.
Wexta şewt hew tesîrê li poz bike, poz hew dişewite.
Ji bo poz bişewite,
kulmeke xîret,
çend lîtir namûs
û helwesteke kesayetî divê.
Mixabin, ev jî li cem van xwelîseran tune.
Tune, ji ber ku pêdiviya wan jî pê tune.
Tune, ji ber ku pênasa xîret û namûs û helwestê li cem wan tune.
Li ser sahneyê, bilbilê "Kurdî" li derveyî sahneyê gur û çeqel û rovî...
Yan wê miqrofonê xweşik bidin ber devê xwe û hurmetê bidin ziman û nirxên vî zimanî, yan jî wê miqrofonê rep deynin erdê û li ser rûnin;
ne xwe bihetikînin, ne jî vî zimanî û nirxên vî zimanî.
Ev ziman, ev kultur, ev stran, ev nirx ne amûr in ji bo qûnektî û populîzma we.
Li ser bingeheke kurmî kesayeteke Kurdî çênabe.
Hûn bi kîjan zimanî tên teleb, herin li nav civata wî zimanî gon bixwin.
Hûn zanin heqê we çi ye?
Heqê we meriv we bixesîne, da muzîka kurdî kurdûnde nere.
Kêm kes ne di nav de, pirê wan ne baş zanin li amûrekê-enstrumanekê xin, ne jî karin gotin û awazekê çêbikin.
Di ser de jî, ne eyb û ne fedî,
ew stranên ku hazir tên ber destên wan dilewitînin;
bi hemd-bêhemd him zimên, him stranan dikujin-qetil dikin.
Mesele meseleya poz e.
Wexta şewt hew tesîrê li poz bike, poz hew dişewite.
Ji bo poz bişewite,
kulmeke xîret,
çend lîtir namûs
û helwesteke kesayetî divê.
Mixabin, ev jî li cem van xwelîseran tune.
Tune, ji ber ku pêdiviya wan jî pê tune.
Tune, ji ber ku pênasa xîret û namûs û helwestê li cem wan tune.
Li ser sahneyê, bilbilê "Kurdî" li derveyî sahneyê gur û çeqel û rovî...
Yan wê miqrofonê xweşik bidin ber devê xwe û hurmetê bidin ziman û nirxên vî zimanî, yan jî wê miqrofonê rep deynin erdê û li ser rûnin;
ne xwe bihetikînin, ne jî vî zimanî û nirxên vî zimanî.
Ev ziman, ev kultur, ev stran, ev nirx ne amûr in ji bo qûnektî û populîzma we.
Li ser bingeheke kurmî kesayeteke Kurdî çênabe.
Hûn bi kîjan zimanî tên teleb, herin li nav civata wî zimanî gon bixwin.
Hûn zanin heqê we çi ye?
Heqê we meriv we bixesîne, da muzîka kurdî kurdûnde nere.
29 Kasım 2017 Çarşamba
Zirhîçek
Kurdên ku bi Kurdî najîn, lê xwe Kurd his dikin, tenê ji bo
wê hiskirinê, xwedêgiravî doza kurdayetiyê dikin û dixwazin welatekî ava bikin.
Ji bo tahba Xelef nere ber telef,
hûn bi ya min dikin, rûnin li mala xwe, belasebeb xwe neêşînin û me jî aciz nekin.
Em doza Kurdistanê dikin, ne doza Hisistanê…
hûn bi ya min dikin, rûnin li mala xwe, belasebeb xwe neêşînin û me jî aciz nekin.
Em doza Kurdistanê dikin, ne doza Hisistanê…
Min go:
Edaleta eşîrên berê ji edaleta eşîrnezanên îro ku xwe li ser serê xelkê zana-modern-medenî-pêşketî û nizanim çi dibînin çêtir-baştir-moderntir-medenîtir-pêşketîtir bû.
Xwe qure bikin heta qûn li we diqete.
Edaleta eşîrên berê ji edaleta eşîrnezanên îro ku xwe li ser serê xelkê zana-modern-medenî-pêşketî û nizanim çi dibînin çêtir-baştir-moderntir-medenîtir-pêşketîtir bû.
Xwe qure bikin heta qûn li we diqete.
Wek Nimûne:
Dema bûyerek diqewimî, serokeşîr ligel çend rîhspî û maqûlan
diçûn li ser wê meseleyê digeriyan û li her du helan guhdarî dikirin.
Piştî wê mahkemeyê jî, kî heq, kî neheq li hember wê civatê diyar dibû û bêyî îtraz û lidijderketin ew biryarên di wê mahkemeyê de dihat stendin û ji alî her du hêlan ve dihat qebûlkirin.
Piştî wê mahkemeyê jî, kî heq, kî neheq li hember wê civatê diyar dibû û bêyî îtraz û lidijderketin ew biryarên di wê mahkemeyê de dihat stendin û ji alî her du hêlan ve dihat qebûlkirin.
Em dîsa vegerin serî…
Kurdên ku tenê xwe Kurd his dikin, ew bi xwe jî nizanin doza
çi dikin.
Ziman ne girîng e ji bo van ciwanik û ciwamêran, lê doza nirxên netewekê dikin, yan jî bi me weha didin xuyakirin.
Nizanim!
Ziman ne girîng e ji bo van ciwanik û ciwamêran, lê doza nirxên netewekê dikin, yan jî bi me weha didin xuyakirin.
Nizanim!
Ziman nebe, ew nirx jî ne yên te ne, mixabin.
Lê ew ciwanik û ciwamêr xwe dixapînin û dixwazin me jî bixapînin.
Lê ew ciwanik û ciwamêr xwe dixapînin û dixwazin me jî bixapînin.
Xapanistan!
Min go:
Hûn bi kîjan zimanî bijîn, hûn qebûl bikin-nekin, hûn aciz bibin-nebin, hûn dibin perçeyeke ji wî zimanî.
Bila şaş neyê fêhmkirin; ew ziman nabe zimanê we, hûn dibin xelkê wî zimanî.
Hûn bi kîjan zimanî bijîn, hûn qebûl bikin-nekin, hûn aciz bibin-nebin, hûn dibin perçeyeke ji wî zimanî.
Bila şaş neyê fêhmkirin; ew ziman nabe zimanê we, hûn dibin xelkê wî zimanî.
Tu bi kîjan zimanî binivîsî, tu xizmetê ji edebiyata wî
zimanî re dikî.
Tu bi kîjan zimanî stranan bibêjî-bistirêyî, tu xizmetê ji muzîka wî zimanî re dikî.
Tu bi kîjan zimanî fîlman çêbikî, tu xizmetê ji sînemaya wî zimanî re dikî.
Tu bi kîjan zimanî stranan bibêjî-bistirêyî, tu xizmetê ji muzîka wî zimanî re dikî.
Tu bi kîjan zimanî fîlman çêbikî, tu xizmetê ji sînemaya wî zimanî re dikî.
Kurdî ye, ya Kurd û nekurdan ji hev vediqetîne.
Û axa ku Kurd li ser dijîn ji ber rengê xwe yî Kurdî dibe Kurdistan.
Û axa ku Kurd li ser dijîn ji ber rengê xwe yî Kurdî dibe Kurdistan.
Û
...
Nahlet li wê hisa we bê!
Ez jî car caran xwe pêxember his dikim.
Lê dû re li xwedêtiya xwe vedigerim.
Xelk pêş ve dihere, ez ê çima paş ve herim?
Heger rojekê ji bo Xwedayê Xwedayan rê li ber min vebû,
çima na?
Ez karim bifikirim.
Xwedayê Xwedayan!
Haho!
Çi xeyaleke xweş.
Bi rastî jî, heger rojekê bêhemdî ez bibim Xwedayê Xwedayan, karê min ê ewil, ez ê dest têxim qirika Xwedayê Tirk-Ereb-Eceman û wî bikujim.
Lê nizanim...
Wek ku hevalekê digot,
Xwedê jî dimire!
Û her kes, her tişt dibe zirhîçek.
...
Nahlet li wê hisa we bê!
Ez jî car caran xwe pêxember his dikim.
Lê dû re li xwedêtiya xwe vedigerim.
Xelk pêş ve dihere, ez ê çima paş ve herim?
Heger rojekê ji bo Xwedayê Xwedayan rê li ber min vebû,
çima na?
Ez karim bifikirim.
Xwedayê Xwedayan!
Haho!
Çi xeyaleke xweş.
Bi rastî jî, heger rojekê bêhemdî ez bibim Xwedayê Xwedayan, karê min ê ewil, ez ê dest têxim qirika Xwedayê Tirk-Ereb-Eceman û wî bikujim.
Lê nizanim...
Wek ku hevalekê digot,
Xwedê jî dimire!
Û her kes, her tişt dibe zirhîçek.
28 Kasım 2017 Salı
Dema Ew Hatin Divê Em Nexapin!
Serokê damezrînêr yê Kenyayê gotiye:
“Dema rojavayî hatin, di destê wan de încîl, di destê me de
jî erdên me hebûn. Çavên me girtin û em hînî duakirinê kirin. Dema me çavên xwe
vekirin jî, di destê me de încil, di destê wan de jî erdên me hebûn…”
Dema Ereb hatin, di destê wan de quran, di destê me de azadî
hebû; li ser axa xwe-li welatê xwe bi zimanê xwe em azad û serbixwe bûn. Nirxên
me yên me bûn û bi kultur-çandiniya xwe em hebûn. Kirasekî
spî kişandin ser bedena me, şaşikek dan serê me, rojê pênc caran berê qûna me
bi bakur berê serê me jî bi başûr vekirin. Dema em li ser xwe edilîn jî, ew man
evdên Xwedê û em jî man evdên wan.
Dema Tirk hatin, di zimanê wan de biratî, di dilê me de jî
dilovanî û mirovhezî hebû. Bûn vîrus û ketin xwîna me; bi biratiyeke pûç, vala,
derewîn û xapînok em
xapandin. Dema em ji wê xewa xapînok hişyar bûn û me çavên
xwe vekirin jî, di çav û dilê wan de tunekirin, asîmlekirin, di zimanê me de jî
biratî hebû.
Dema Ewrûpiyan soz dan me, di zimanê wan de demokrasî,
azadî, wekhevî, dad û dadwerî hebû, di destê me de jî çek-seleh. Ji me xwestin
ku em bi rêya siyasî û demokratî mafên xwe bixwazin. Me jî wek wan kir û me xwe
bi wan girêda. Em li xwe hay bûn ku em ji çek û şer dûr sekinîne, lê ew li
gotinên xwe xwedî derneketin. Em bê çek xistin hêmbêza neyarên me û ji bo
berjewendiyên xwe jî her tim çekên xwe firotin me û neyarên me.
Ne rehm ket dilê neyarên me û ne jî Ewrûpiyan çareyek dîtîn ji bo derdê me.
Zarokên me li serê çiyayan bi çekên kîmyewî qeliyan û di sênîkên zêrîn de ji bo xwedayan hatin serwîskirin.
Ne rehm ket dilê neyarên me û ne jî Ewrûpiyan çareyek dîtîn ji bo derdê me.
Zarokên me li serê çiyayan bi çekên kîmyewî qeliyan û di sênîkên zêrîn de ji bo xwedayan hatin serwîskirin.
Dema AKP hat, di zimanê wan de muslimantî û biratiyeke olî,
di dilê me de jî dilsozî hebû. Bi muslimantî û biratiyeke derewîn em xapandin,
bi destên xwe yên qirêj û gemarî mejiyê me yê pak û paqij lewitandin. Dema em
li xwe hay bûn jî, di zimanê wan de terorîst, ateîst-xwedênenas, di dilê me de
jî muslimantî hebû.
Wek tûpişkê ku herçar alî ji êgir dorpêçkirî li me hat.
Wek tûpişkê ku herçar alî ji êgir dorpêçkirî li me hat.
An em ê bi xwe vedin û
xwe ji xwe, xwe ji dinyayê, dinyayê ji xwe xelas bikin, an jî em ê xwe û neyarên
xwe di nav wî agirî de bişewitînin.
Dijminê me yê herî mezin ne Tirk, ne Ereb, ne jî Faris in.
Dijminê me yê herî mezin cehalet û nezanî ye.
Divê em şerê mezin bi xwe re, bi
cehalet û nezaniya xwe re bikin.
An em ê bixwînin û xwe nas bikin, an em ê bixwînin û xwe nas bikin. Wekî din tu rêya din tune ye.
An em ê bixwînin û xwe nas bikin, an em ê bixwînin û xwe nas bikin. Wekî din tu rêya din tune ye.
Têbinî:
Serok û rêberên em bi serê wan sûnd dixwin, bi qasî
gavanekî Kurd jî netewî nanêre-nafikire, mixabin.
27 Kasım 2017 Pazartesi
Tecrûbeya Min a Ewil a Tucarî
Rehmetiyê bavê min hîç li xwe danetianî zarokên xwe bixebitîne.
Li gorî fikir û nêrîna wî ya civakî pir şerm bû em zarokên wî li ber destê hosteyekî bixebitiyana.
Cemîlê Hecî Hisênê Îsa bû û bi nav û dengê xwe, bi mêr û mêrxasiya xwe li mintiqê dengê wî olan dida; şûr simbêlê wî nedibirî.
Bi gotina wî,
Ji bavê kê zêde bû li ber wî bigota ez mêr im.
Di ferhenga wî de tirs ji xwe ditirsiya û tenê tirsê zanîbû tirs çi ye.
Rojekê li nav çarşiyê teqîn çêdibe û ew jî li qahweya ku jê re dibêjin loqalê rûniştiye.
Li derve vize viza guleyan e, her kes xwe ji ber xezeba guleyan diparêze; ji ber nav û esaleta xwe fedî dike wek hevalên xwe ew jî xwe ji ber guleyan bide alî.
Li gorî gotina wî, wê şevê zilaman ji tirsa guleyan xwe di bin maseya ew li ser rûniştî veşartibûn.
Wê şevê piştî derdor aram dibe û her kes li mala xwe vedigere, ew jî tê malê û ji Seadetê re anku ji dêya min re dibêje, "Heyfa navê mêran li ser zilaman..."
Li gorî nêrîna wî, helwesta zilamên xwe ji ber guleyan vedişartin, şaş bû.
Erê bi serê min û we, ew bavêkî weha bû û ez lawê wî yê ewil.
Zêdê pir zêde bi ser min de bû.
Çavên wî bar nedibûn li min binêre; ewqasî yanî.
De îja hûn bifikirin bê bi çi xezebê ji min hez dikir.
Li gorî nêrîna vî xweşmêrî diviya bû kesî zarokên wî li çarşiyê kar dikin nedîta.Tew îja boyaxa qunderan an jî ereboka destan...
Hevalên me yên zarok, hin ji wan xwedan sindoqeke boyaxê bûn, hin ji wan jî xwedan erebok.
Bi me wek kêfekê dihat.
Lê ne rojekê hişt em bi sindoqeke boyaxê şad bibin, ne jî hişt em fêkî û zebzeyên ciwanik an ciwamêrekî têxin ereboka xwe û bibin malên wan...
Tew kula herî mezin tatlî û gerandina tatliyan bû.
Hevalên me şemî û yekşeman ji bo xercana xwe ya dibistanê serê sibehan tatlî digerandin.
Em di ber bavê xwe de reş û şîn dibûn, nedihişt em tatliyan bigerînin.
Rojekê ji rojan bêyî ku ez destûrê jê bixwazim ber destê sibehê berî mele bibêje "Alah û Ekber" min ji mitbexê rahişt firaxekê û ketim kezeba rê.
Ez gîhaştim mala Gulê, min dît hevalên min berî min ketine dora xwe ya tatliyan.
Min jî xwe da bende dora xwe.
Bêhna şerbet û qetreya tatliyan hiş ji serê meriv dibir.
Ya rast, a me zarokan, ji tucariyê bêtir ji çilekiyan bû.
Xaltîka Gulê her ji deh tatliyan yek xwarina me dida me.
Te pêncî tatlî rakira, pênc para te ya xwarinê bû; sed rakira, deh...
Û Gulê, xaltîka Gulê.
Jineke rûken, delal û têra xwe jêhatî...
Li taxa me kesê ku Gulê nas nekira tune bû.
Gulêya tatlîcî...
Axir, em zarok li ser tutukan li dora wê niqreya ku tatlî tê de dipijiyan rûniştî li bende xwe û tatliyên xwe ne.
Piştî kêliyekê tatliyên me pijiyan; bi germî me li ser siniyên xwe kirin û me berî da malê.
Ku ez gîhaştim malê hîn nuh mele azan dida. rehmetî di xew de bû.
Dêya min bi hatina min re şiyar bû.
Siniya min a tatliyan danî ciyekî ewle û ji min re got, "Here ji xwe re rakeve, bi hilatina rojê re derkeve tatliyên xwe bifiroşe."
Ez çûm min serî avêt xewê.
Û piştî çend seetan ez rabûm, da derkevim piyasê tatliyên xwe bifiroşim.
Dêya min sêniya min anî, got, "Bavê te deh tatlî ji zarokan re hilanîne." Pereyên deh tatliyan jî xist bêrîka min û got, "De oxir be."
Bavê min ew tatlî ji zarokan re veqetandibû, da karê min zû biqede.
Ji zarokan bêtir li min fikirîbû.
Rehma Xwedê lê be!
Erê weleh min siniya xwe ya tatliyan danî ser serê xwe û xwe bera sikak û kolanên Qoserê da.
Lê çi fêde...
Mîna Şener Şen ku di fîlmê "Zugurt Aga" de dema gund firot, li qûn rûnişt û ji mecbûrî dest bi firotina zebze kir û fedî dikir bang bike, li min jî wer hat.
Ji qûna min nedihat ez bibêjim, "Tatlî... Tatlî... Werin tatliyan..."
Min û tatliyên xwe ro li xwe anî nîvro û taliya talî min tatliyên xwe giş firotin û min berî da malê.
Ez hatim malê ku hesabê xwe bikim, da kar û xisarê ji hev derxim.
Heqê panzdeh tatliyan li min kêm ket.
Zarokên Qezê şeytan bûn, tu nabêjî kê yek kiriye yekî jî ji paş ve yek-dudu dizî ye.
Rehmetî ji xêndî heqê wan deh tatliyan, heqê wan panzdehan jî da min û ew roj bû roja min a ewil û dawîn a firotina tatliyan.
Hesabê malê û sûkê li hev derneket û jiyana min a tucarî berî dest pê bike qediya.
25 Kasım 2017 Cumartesi
Cizba Bîra û Mûlida Kurmancî
Du meleyên Bismilî tayina wan derdikeve Tokatê.
Her du mele jî girêdayî Diyanetê ne anku karmendên-memûrên dewletê ne.
Eşref jî xortekî Bismilî ye, li Tokatê zanîngehê dixwîne.
Her sê welatî li Tokatê hevdu nas dikin û di navbera wan de destbirakiyek dest pê dike.
Şevekê her du mele ji acizî bi raterqa hev dikevin û berî didin mala Eşref.
Eşref jî Eşref e yanî; şeytan ji ber fiquriya wî berê xwe daye paş çiyayê Qaf.
Têra xwe fiqur, têra xwe melhûn, têra xwe mûdî û bêhawe...
Eşref mîna kevaniyeke ji wan kevaniyên Kurdan ên zemanê bav û kalan, pêşmala xwe li nava xwe digerîne û dikeve mitbexê. Ji her du mêvanên xwe yên îmana wan ji fîstanê li ser wan pak û paqijtir re mirîşkekê hûrhûrî dike, diavê binê beroşê; xweş dikelîne û dû re radiqelîne û bi ava goştê wê mirîşkê jî savareke mêrdînkî pê dadike. Li ber jî zeleteyek û sulhiyeke dew...
Heta her du meleyên me destmêj digirin û nimêj dikin, Eşrefê me li odeya lê rûdinin sifreya xwe radixe û şîva xwe datîne.
Eşref û mêvanên xwe dixirpişin ser şîvê, zikê xwe didin ber savar û goştê mirîşkê; têr dixwin.
Mêvanên wî li ser wê savar û wê mirîşkê qedeheke dew jî li eniya xwe dixin û bi qûnkişkê paşpaşîko ji sifreyê vedikişin, diherin pişta xwe didin bahlîfên xwe.
"Eşrefê hêja, destê te sax be. Xwedê bi ber destê miriyan gihîne. Pir xweş çêbûbû."
"Erê bi Xwedê, ji jinekê xweştir çêkiribû, zalimo! Ji mêj de ye min şîveke weha bi tahm nexwaribû."
Her du mele bi dor a dilê xwe dibêjin û dilê Eşref şad dikin.
"Ez xulamê seydayên xwe me. Ez gelekî şad im ku ji we hêjayan re xizmetê dikim" dibêje û sifreya xwe radike, Eşref.
Axir, piştî şîvê çaya xwe vedixwin, civata xwe digerînin, dibe dereng.
Eşref destûrê ji wan dixwaze ku wan li malê bihêle û ew here mala hevalekî xwe.
Her du mêvan li hev dinêrin, wek ku ji hevdu re bibêjin, "Ev ji ku derket?"
Eşref dibêje, "Seydayên min, ez her şev bîra vedixwim. Heta ez bîra venexwim xewa min nayê. Lê li hizûra du şexsiyetên wek we îmana wan temam bêhurmetî ye; loma jî hûn li vir bin, ez ê herim."
Her du mêvan li çavên hevdu dinêrin, kêliyekê nizanin ew ê ji hev re çi bibêjin.
Piştî wê bêdengiya bi qasî bêhnekê, yek ji meleyên me dibêje, "Na heyran, nere, tu yê ji bo me çima şerpeze bibî. Em ne xerîb in. Emrê me ji Xwedê re. Here bîrayên xwe bikire bîne û vexwe."
Li ser gotina wan, Eşrefê me dizîvire; ku pişta wî dikeve wan, bi awayekî mizawirî di bin simbêlan de dikene. Û derdikeve derve.
Piştî nîvseetekê kîsikekî naylon î reş, çend şûşe bîra di binî de dikeve hundir ,Eşrefê me.
Dihere li hember mêvanên xwe, eniya xwe dide eniya wan û rûdine.
Şûşeyekê ji xwe re vedike, du şûşeyan jî ji wan re vedike û dibe datîne ber wan.
Her du meleyên me şaş û metelmayî li hevdu dinêrin. Wek ku ji xwe re bibêjin, "A ev ji me kêm bû"
Eşref li rewşa wan dinêre, zane mejiyê wan li bin guhê hev ket.
Dibêje, "Ez xulamê we me, şaş fêhm nekin. Jahrtêketa bîrayê bi tenê nayê vexwarin. Xwe bi xwe meriv vedixwe wek şeytan bi meriv bikene, ne xweş e. Bila li ber we be ji bo ez li cem xwe wer his bikim ku em bi civatî vedixwin.
Her du mêvan dengê xwe nakin.
Eşrefê me vedixwe û her du meleyên me jî bi dilbijandinekê lê dinêrin.
Piştî demekê, her du meleyên me li Eşref dinêrin, li şûşeyên ber xwe dinêrin, nikarin bi xwe û ji hev re dibêjin bi gulpekê du gulpan dinya xera nabe û radihêjin şûşeyên ber xwe.
Gulpek...
Du gulp...
Sê gulp...
Mazûvan û mêvan bi hev re şûşeyên xwe diqedînin û dest bi şûşeyên duda dikin.
Ku şûşeyên duda xelas dibe, Eşref ji mêvanên xwe daxwaz dike mûlida Kurmancî bixwînin.
Serî li her du meleyên me germ bûye.
Û yek ji wan dest bi mûlidê dike û direqînê û Eşref û meleyê din jî davên ber hevalê xwe û xwe li ber dihejînin.
Û cizb dest pê dike.
Her cara ku tê ciyê nakaratê, her sê bi hev re dibêjin,
-Esselaaat û esselaaam, esselaaat û esselaaam, eleyke ya resûlelah
-Esselaaat û esselaaam, esselaaat û esselaaam, eleyke ya resûlelah
Û şûşeyên xwe li hev dixin û noş dikin.
Mazûvan û her du mêvan heta dudê şevê vedixwin.
Piştî demekê her yek li ciyê xwe di xew re dihere.
Dibe sibe ku Eşref şiyar dibe, çi bibîne? Her du meleyan xwe li nava hev pêçane û xurexura wan e.
Eşref hêdîka radibe ser xwe dihere tuwaletê dimîze.
Ku vedigere odeyê lê dinêre her du mêvan şiyar bûne.
Eşref di nig de vedigere, derbasî mitbexê dibe da ji mêvanên xwe re taştê hazir bike.
Piştî çend deqeyekî sênîka taştê di dest de ku vedigere odeyê, lê dinêre pêjn û berateya her du meleyan nexuya ye; revîrevî reviyane...
Her du mele jî girêdayî Diyanetê ne anku karmendên-memûrên dewletê ne.
Eşref jî xortekî Bismilî ye, li Tokatê zanîngehê dixwîne.
Her sê welatî li Tokatê hevdu nas dikin û di navbera wan de destbirakiyek dest pê dike.
Şevekê her du mele ji acizî bi raterqa hev dikevin û berî didin mala Eşref.
Eşref jî Eşref e yanî; şeytan ji ber fiquriya wî berê xwe daye paş çiyayê Qaf.
Têra xwe fiqur, têra xwe melhûn, têra xwe mûdî û bêhawe...
Eşref mîna kevaniyeke ji wan kevaniyên Kurdan ên zemanê bav û kalan, pêşmala xwe li nava xwe digerîne û dikeve mitbexê. Ji her du mêvanên xwe yên îmana wan ji fîstanê li ser wan pak û paqijtir re mirîşkekê hûrhûrî dike, diavê binê beroşê; xweş dikelîne û dû re radiqelîne û bi ava goştê wê mirîşkê jî savareke mêrdînkî pê dadike. Li ber jî zeleteyek û sulhiyeke dew...
Heta her du meleyên me destmêj digirin û nimêj dikin, Eşrefê me li odeya lê rûdinin sifreya xwe radixe û şîva xwe datîne.
Eşref û mêvanên xwe dixirpişin ser şîvê, zikê xwe didin ber savar û goştê mirîşkê; têr dixwin.
Mêvanên wî li ser wê savar û wê mirîşkê qedeheke dew jî li eniya xwe dixin û bi qûnkişkê paşpaşîko ji sifreyê vedikişin, diherin pişta xwe didin bahlîfên xwe.
"Eşrefê hêja, destê te sax be. Xwedê bi ber destê miriyan gihîne. Pir xweş çêbûbû."
"Erê bi Xwedê, ji jinekê xweştir çêkiribû, zalimo! Ji mêj de ye min şîveke weha bi tahm nexwaribû."
Her du mele bi dor a dilê xwe dibêjin û dilê Eşref şad dikin.
"Ez xulamê seydayên xwe me. Ez gelekî şad im ku ji we hêjayan re xizmetê dikim" dibêje û sifreya xwe radike, Eşref.
Axir, piştî şîvê çaya xwe vedixwin, civata xwe digerînin, dibe dereng.
Eşref destûrê ji wan dixwaze ku wan li malê bihêle û ew here mala hevalekî xwe.
Her du mêvan li hev dinêrin, wek ku ji hevdu re bibêjin, "Ev ji ku derket?"
Eşref dibêje, "Seydayên min, ez her şev bîra vedixwim. Heta ez bîra venexwim xewa min nayê. Lê li hizûra du şexsiyetên wek we îmana wan temam bêhurmetî ye; loma jî hûn li vir bin, ez ê herim."
Her du mêvan li çavên hevdu dinêrin, kêliyekê nizanin ew ê ji hev re çi bibêjin.
Piştî wê bêdengiya bi qasî bêhnekê, yek ji meleyên me dibêje, "Na heyran, nere, tu yê ji bo me çima şerpeze bibî. Em ne xerîb in. Emrê me ji Xwedê re. Here bîrayên xwe bikire bîne û vexwe."
Li ser gotina wan, Eşrefê me dizîvire; ku pişta wî dikeve wan, bi awayekî mizawirî di bin simbêlan de dikene. Û derdikeve derve.
Piştî nîvseetekê kîsikekî naylon î reş, çend şûşe bîra di binî de dikeve hundir ,Eşrefê me.
Dihere li hember mêvanên xwe, eniya xwe dide eniya wan û rûdine.
Şûşeyekê ji xwe re vedike, du şûşeyan jî ji wan re vedike û dibe datîne ber wan.
Her du meleyên me şaş û metelmayî li hevdu dinêrin. Wek ku ji xwe re bibêjin, "A ev ji me kêm bû"
Eşref li rewşa wan dinêre, zane mejiyê wan li bin guhê hev ket.
Dibêje, "Ez xulamê we me, şaş fêhm nekin. Jahrtêketa bîrayê bi tenê nayê vexwarin. Xwe bi xwe meriv vedixwe wek şeytan bi meriv bikene, ne xweş e. Bila li ber we be ji bo ez li cem xwe wer his bikim ku em bi civatî vedixwin.
Her du mêvan dengê xwe nakin.
Eşrefê me vedixwe û her du meleyên me jî bi dilbijandinekê lê dinêrin.
Piştî demekê, her du meleyên me li Eşref dinêrin, li şûşeyên ber xwe dinêrin, nikarin bi xwe û ji hev re dibêjin bi gulpekê du gulpan dinya xera nabe û radihêjin şûşeyên ber xwe.
Gulpek...
Du gulp...
Sê gulp...
Mazûvan û mêvan bi hev re şûşeyên xwe diqedînin û dest bi şûşeyên duda dikin.
Ku şûşeyên duda xelas dibe, Eşref ji mêvanên xwe daxwaz dike mûlida Kurmancî bixwînin.
Serî li her du meleyên me germ bûye.
Û yek ji wan dest bi mûlidê dike û direqînê û Eşref û meleyê din jî davên ber hevalê xwe û xwe li ber dihejînin.
Û cizb dest pê dike.
Her cara ku tê ciyê nakaratê, her sê bi hev re dibêjin,
-Esselaaat û esselaaam, esselaaat û esselaaam, eleyke ya resûlelah
-Esselaaat û esselaaam, esselaaat û esselaaam, eleyke ya resûlelah
Û şûşeyên xwe li hev dixin û noş dikin.
Mazûvan û her du mêvan heta dudê şevê vedixwin.
Piştî demekê her yek li ciyê xwe di xew re dihere.
Dibe sibe ku Eşref şiyar dibe, çi bibîne? Her du meleyan xwe li nava hev pêçane û xurexura wan e.
Eşref hêdîka radibe ser xwe dihere tuwaletê dimîze.
Ku vedigere odeyê lê dinêre her du mêvan şiyar bûne.
Eşref di nig de vedigere, derbasî mitbexê dibe da ji mêvanên xwe re taştê hazir bike.
Piştî çend deqeyekî sênîka taştê di dest de ku vedigere odeyê, lê dinêre pêjn û berateya her du meleyan nexuya ye; revîrevî reviyane...
Sosreta NivîskEran
"Min xiyarAN xwar-xwarin"
"Te xiyarAN xwar-xwarin"
"Wî xiyarAN xwar-xwarin"
"Me xiyarAN xwar-xwarin"
"We xiyarAN xwar-xwarin"
"Wan xiyarAN xwar-xwarin"
"Te xiyarAN xwar-xwarin"
"Wî xiyarAN xwar-xwarin"
"Me xiyarAN xwar-xwarin"
"We xiyarAN xwar-xwarin"
"Wan xiyarAN xwar-xwarin"
De îja gelek kitêbên nivîskErên me bi vê sosretê çap bûne.
NivîskErên bi vê sosretê nivîskariyê dikin û edîtorên di ser vê çewtî-şaşî-sosretê re gav dikin, heqê we, meriv rûpelên wan kitêban rûpel bi rûpel bipêçe-bike kovik û têxe qûna we.
Û hew!
NivîskErên bi vê sosretê nivîskariyê dikin û edîtorên di ser vê çewtî-şaşî-sosretê re gav dikin, heqê we, meriv rûpelên wan kitêban rûpel bi rûpel bipêçe-bike kovik û têxe qûna we.
Û hew!
Min ji vê gazinê ev encam derxist
1-Xaltîka me Hamiyet ji Kurdên ku Kurdî baş zanin û hewl didin rastnivîsa Kurdî-bikaranîna Kurdî li nav Kurdan belav bikin, pir aciz e.
2-Xaltîka me Hamiyet dide zanîn ku Kurdî malê Kurdan e anku Kurdî made în Kurd e. (Mala wê ava be. Me jî digot belkî Kurdî zimanekî parzemîna Awûsturalyayê ye û tenê qebîleya Aborjînan pê dipeyive)
3-Xaltîka me Hamiyet dixwaze bibêje, "Em çawa dipeyivin-çawa dinivîsin çi bi serê we ketiye?" (Mafê her kesî heye di şûna "tu"yê de "te" di şûna "ew"ê de "we" di şûna "xiyar" de "xiyaran" û di şûna "ker" de "keran" binivîse-bi kar bîne. Jixwe armanc jî kertî ye. Em Kurd in, ne medenî ne. Kî çi deyne ber me, bê lêpirsîn em ê bixwin)
4-Xaltîka me Hamiyet dibêje, "Here were Kurdî ye. We dinya xera kir. Ma we dîdiye me di Tirkî-Erebî-Frisî de zimanekî weha li gorî we şaş-çewt bi kar aniye?" (Jixwe Kurd bi Kurdî nizanin, em rast binivîsin çi ye, em şaş binivîsin çi ye?)
5-Xaltîka me Hamiyet bi dengê binhişiya xwe dibêje, "Mesele têgîhiştin e, mesele fêhmkirin e. Piştî ku kê xwestiye çi bibêje hat fêhmkirin, hewce nake meriv serê xwe bi rêzimana Kurdî re biêşîne.
6-Şeş, navê Xwedê û Pêxember û Hamiyet xweş!
3-Xaltîka me Hamiyet dixwaze bibêje, "Em çawa dipeyivin-çawa dinivîsin çi bi serê we ketiye?" (Mafê her kesî heye di şûna "tu"yê de "te" di şûna "ew"ê de "we" di şûna "xiyar" de "xiyaran" û di şûna "ker" de "keran" binivîse-bi kar bîne. Jixwe armanc jî kertî ye. Em Kurd in, ne medenî ne. Kî çi deyne ber me, bê lêpirsîn em ê bixwin)
4-Xaltîka me Hamiyet dibêje, "Here were Kurdî ye. We dinya xera kir. Ma we dîdiye me di Tirkî-Erebî-Frisî de zimanekî weha li gorî we şaş-çewt bi kar aniye?" (Jixwe Kurd bi Kurdî nizanin, em rast binivîsin çi ye, em şaş binivîsin çi ye?)
5-Xaltîka me Hamiyet bi dengê binhişiya xwe dibêje, "Mesele têgîhiştin e, mesele fêhmkirin e. Piştî ku kê xwestiye çi bibêje hat fêhmkirin, hewce nake meriv serê xwe bi rêzimana Kurdî re biêşîne.
6-Şeş, navê Xwedê û Pêxember û Hamiyet xweş!
Têbinî:
Xaltîka me Hamiyet berpirsa Basnewsê ye ku ez ne şaş bim Basnews heftenameyeke Kurdî tê hesab, herçend beşeke xwe yî bi Tirkî jî hebe.
Xaltîka me Hamiyet berpirsa Basnewsê ye ku ez ne şaş bim Basnews heftenameyeke Kurdî tê hesab, herçend beşeke xwe yî bi Tirkî jî hebe.
De îja werin safî bikin.
Ev jî berpirs merpirsên dezge mezge-sazî maziyên Kurdî ne.
Ax zimano, wax zimano!
Gunehê te çi bû tu bûyî zimanê vî qewmî, zimano?
Ev jî berpirs merpirsên dezge mezge-sazî maziyên Kurdî ne.
Ax zimano, wax zimano!
Gunehê te çi bû tu bûyî zimanê vî qewmî, zimano?
23 Kasım 2017 Perşembe
Xezeba Mîzê
Heqê min, ez anuha rabim kîrê xwe di ber de jêkim û xwe jê xelas bikim.
Tam di çilê xewê de (kêliya xewa herî şêrîn) radibe serî radike, zixta li min dide da ez bi serî bigirim û wî bibim tuwaletê çend niqut mîz jê berdim.
Ez ranebim nabe, nahêle xew têkeve çavê min...
Ez rabim nabe, xew li min diherime.
Derdê bê derman e.
Heger min zanîbûya ez ê bi zimanê xwe karibim wê zewqa îlahî bistînim, bi telaq min ê îşev di ber de jêkira, nedihişt sibê.
Îja heyran,
zewqa ew janpêneket û zewqa ziman didin ne yek in.
Rast e,
ziman jî diedilîne, lê janpêneketo yeman e; him xwediyê xwe, him jî xwediyên xwediyê xwe bi cizbê dixe.
Ya din jî,
jixwe êdî ez bi tenê ne erkdar im ku li ser wî biryar miryaran bidim. Qasî min heqê hin xaniman jî heye...
Çi bikim?
Ez mecbûrê te me, janpêneketo.
Yan na,
heqê te meriv te di binê quzekî genî de veşarta...
Îja ne li ber te, ez li ber xwe dikevim
û dilê min bi wan quzên belengaz û stuxwar dişewite.
Tam di çilê xewê de (kêliya xewa herî şêrîn) radibe serî radike, zixta li min dide da ez bi serî bigirim û wî bibim tuwaletê çend niqut mîz jê berdim.
Ez ranebim nabe, nahêle xew têkeve çavê min...
Ez rabim nabe, xew li min diherime.
Derdê bê derman e.
Heger min zanîbûya ez ê bi zimanê xwe karibim wê zewqa îlahî bistînim, bi telaq min ê îşev di ber de jêkira, nedihişt sibê.
Îja heyran,
zewqa ew janpêneket û zewqa ziman didin ne yek in.
Rast e,
ziman jî diedilîne, lê janpêneketo yeman e; him xwediyê xwe, him jî xwediyên xwediyê xwe bi cizbê dixe.
Ya din jî,
jixwe êdî ez bi tenê ne erkdar im ku li ser wî biryar miryaran bidim. Qasî min heqê hin xaniman jî heye...
Çi bikim?
Ez mecbûrê te me, janpêneketo.
Yan na,
heqê te meriv te di binê quzekî genî de veşarta...
Îja ne li ber te, ez li ber xwe dikevim
û dilê min bi wan quzên belengaz û stuxwar dişewite.
21 Kasım 2017 Salı
Meqap
Xalê Nisret û hevalê xwe yê salan Sofî Remo li dikanê
rûniştine.
Xalê Nisret bi salan e li sûka şewitî solan
difiroşe.
Nasnavê wî Nisretê Meqapçî ye.
Çaya wan li ber wan, ji xwe re qala berê dikin.
Telefona Xalê Nisret dike zingînî û dengê wê olan
dide.
Xalê Nisret ji ser kursîka xwe ya biçûk radibe û ber bi
telefonê ve dihere.
Piştî lêdana sê-çar dengan xwe digihîne ser û radihêjê.
-Elo! Kerem bike...
-Nisretê Meqapçî tu yî?
-Erê, ez im. Tu kî yî?
-Ez berpirsê ERNKyê Doktor Fûad.
-Te got çi? Doktor?
-Erê, ez Doktor Fûad.
-Li ser her du çavên min, Doktor beg. Emir bike, lê te
got kîjan xestexane, min fêhm nekir.
-Ne wexta qerf û henekan e. Ez Doktor Fûad, qûmandanê
partiyê. Sîh û heft cot meqap têxe kîsekî, piştî seeteke din ew ê yek were navê
min bide; tu yê bidî wî. Te fêhm kir?
-Baş, li ser çavan. Lê bila jimarên wan çi bin, heval
Doktor beg?
-Deh cot: 42, deh cot: 43, pênc cot:44, duwazdeh cot jî:
46...
-Weheww! Ez ê 46an ji ku bînim malnexerab? Em solan
nafiroşin hûtan.
-Zêde dirêj meke. Telefonên me tên guhdarîkirin. Haa berî
ji bîr bikim, weleh tenê cotek jî sixte derkeve, ez ê kefenê te ji meqaban
çêbikim.
Û telefonê li ser çavê Xalê Nisret digire.
Xalê Nisret kejika stuyê xwe xurand hat li ser kursîka
xwe li cem hevalê xwe rûnişt û bû pinepina wî.
Sofî Remo lê dinêre rewşa wî nebaş e.
-Xêr e, Nisret? Kî bû? Çi dixwestin?
-Kuro! Ma ez ji ku zanim. Got ez Doktor Fûad qumandanê
partiyê me. Sîh û heft cot meqap ji min xwest.
-Wehew! Bi telaq xuya ye wê îşev bigirin ser qereqola
bajêr.
-Sofî, hela her tişt temam, ez ê solên 46 nimro ji ku
peyda bikim, heyran? Ma febrîqa meqaban li ser navê dêya min ne tapokiriye. La
hewle wela!
-Te got 46?
-Erê kuro. Û ne yek û dudu jî, tam duwazdeh cot...
-Bi telaq ev ne însan in; ev hût in hût.
-Na loo! Bela hingî li çiyê dimeşin, nigên wan mezin
dibin, dibin wek hûtan.
-Himm! Erê weleh te rast got. Kesên bi basketbolê dilîzin
jî bejna wan dirêj dibe.
-Bes yên di bin şelwer de derpîkê kin li xwe nakin, çiyê
wan dirêj dibe, Sofî?
Û dibe hakehaka wan.
Xalê Nisret destûrê ji hevalê xwe dixwaze û ber bi refên
solan ve dihere.
42, 43, 44an safî dike, lê 46 tune ye. Ref mefên dikanê
tîne xwarê lê nabîne. Di şûna 46an 45an hazir dike.
Piştî nîvseeteke din xortek tê li devê deriyê dikanê
disekine û silavê dide.
Li hal û ehwalên hev dipirsin û bi hev re derbasî dikanê
dibin.
Xalê Nisret yek bi yek hemû solan dijmêre, dixe kîsekî û
dide destê wî xortî.
Xort kîs diavêje nav piyê xwe û xwe hazir dike here, Xalê
Nisret dibêje, "Pere!"
Xort kîsê li nav pişta xwe datîne erdê û tûj tûj lê
dinêre.
-Çi pere?
-Heqê solan!
-Ev cirma te ye?
-Çi cirm?
-Yanî çawa dewlet vergiyê ji we distîne û hûn wek
berxikan didin, ev jî cirm e û partiyê li we biriye. Heger hûn wek berxikan nedin
jî, em ê wek ker û kahrikan ji we bistînin.
-Yaw wer mekin. Ne yek, ne dudu; tam sîh û heft sol û
meqap û hur orjînal. Ez şeş mehan bifiroşim, xisara min dernakeve, ezxulam!
-Di ber azadî û serxwebûna axa xwe de hinek canê xwe
didin, hinek jî malê xwe. De va ye ez çûm. Û tu jî, karibe bi zimanê xwe. Em li
jêr û li jor in; her tiştî dibihîzin.
Xort radihêje kîsê xwe yê solan, davê nav pişta xwe û lê
dixe dihere.
Xalê Nisret jî lê dinêre peyv derew e, deng nake û
difiskirîne tê li kêleka hevalê xwe rûdine.
Sofî li hevalê xwe yê şoreşger û malfedayiyê welatê xwe
dinêre, di bin simbêla de dikene.
-Kuro Nisret, bi telaq Kurdistan rizgar bibe, heval ê li
orta sûkê peykerê te bi meqaban lêkin.
***
Axir, wext derbas dibe, dem diguhere, ji rojan rojekê, ji
qereqolê bang Xalê Nisret dikin.
Xalê Nisret, dikana xwe digire û dihere qereqolê.
Li devê qereqolê polîs wî disekinîne.
-Xêr e?
-Weleh xêr e, nexêr e, ez jî nizanim. We şand pey min, ez
jî hatim...
Polîs bi wî re derbasî hundir dibe, wî dibe oda qomsêr.
Qomsêr li ser kursiya xwe rûniştiye bi ewraqina mijûl e.
Bi ketina hundir re qomsêr serê xwe ji ser ewraqan radike
li hêla Xalê Nisret dinêre.
-Tu kî yî?
-Ez ez Nisret... Nisret Ozturk.
-Ooo! Nisret Ozturk. Qey tu ji paşnavê xwe jî şerm nakî,
hey xayin!
Çong li Xalê Nisret sist dibin. Nizane wê çi bibêje.
-Efendim!
-Ez rabim ez ê di efendim nim haa! Terorîstê xayin! Naxwe
desteka lojîstîk tu didî wan terorîstên bolucî, hi ii!
-Çi çi çi? Jofîstik çi ye efendim?
-Jofîstik navê şandina meqabên çiyê ne, Nisret efendî.
Meqap meqap...
Xalê Nisret ji ber wan meqaban şazdeh salan di hefsê de
dimîne.
Pişt lê kûz, rehên stu lê bel dibin, dibe mîna kerengekî
kelandî, di nav wan çar dîwaran de.
Çawa ji hefsê derdikeve, li welêt nasekine, berê xwe dide
Stenbolê.
Xalê Nisretê ku ji ber meqabên hur orjînal şazdeh salan
ceza xwar, nuha li Emînonuya Stenbolê fanêre û tîşortên lakoste yên sixte
difiroşe.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)