sersaxî

Zilm û qetlîama zarokên Xwedê ne bes bû, îro li Dêrika çîyayê mazî û li Dîlokê Xwedê bi xwe jî qetlîamek kir.

Bi dehan kurd mirin, bi dehan kurd birîndar in.

Ruhê mirîyan şad be û şifaya xêrê dixwazim ji bo birîndaran.

Serê dêrikîyan, serê kurdan sax be!

havîn e û hewa germ e

Wêrekî û xwebawerîya min ji duristbûna min tê. Kesên durist, her weha xwedan sekn û helwest, xwedan prensîb in jî. Û kesên xwedan sekn û helwest û prensîb jî ji tiştekî natirsin. Mixabin, pêyase ketîye destê qûnalês û pûştan. Kesên xwe ne ji dêrê dikin ne jî ji mizgeftê, ku ro li wan germ bibe, sîya wan ê jî bi kêrî wan neyê herin xwe bispêrinê.

Belê...

Heger hûn bibin sî, sîya we yê jî bi kêrî we neyê!

Pervîn Chakara ku bêhn û tehma elîtîzma îngilîzan ji "ç"ya paşnavê wê difûre, li ser twîtterê ji hezkiriyên xwe yên dîyarbekirî re bi zimanê dîyarbekirî yê jê fêhm bikin, mizgînîya serdana xwe ya Dîyarbekirê daye.

Kurdên elîtîst û populîst, heta digihêjin armanca xwe bi kurdî destên xwe vedigirin û parsê ji kurdan dikin, lê piştî têra xwe pars dikin û ji bo lotikên elîtîst û populîst xwe digihînin bi hezaran kesan, êdî dev ji parsê berdidin, bi çavê parsekan li kurdî û kurdan dinerin.

Mixabin, dem û zeman xerab e û tu carî naguhere; dêr jî ya wan e, mizgeft jî; tenê kiras û slogan diguherin.

Meleyên tirk û eskort anku fahîşe!

Rast derew nizanim lê ne li ser bextê min be, dibêjin dîyanetê li ser deh meleyên tirk ên doxînsist dest bi lêpirsîneke asayîşî û ehlaqî kiriye.

Êê!

Fantezî û xwenermkirin heqê meleyan e jî, heyran!

Ma ji we re adet, ji wan re qebhet e?

Ji dewleteke fahîşe re, meleyên doxînsist û weldizne anku weledên zinê divê.

Rehmetîyê Konfuçyuz di saxîya xwe de gotîye:

"Rê, ne ji bo meriv bigihînin qonaxekê, rê, ji bo rêwîtîyê hene..."

Lê ka aqil!

Yên bi haweyekî VIP bi firokan li seranserê dinyayê digerin jî, hay ji wan heye xwe jî dinyayê jî nas dikin!..

Reîzê mezin anku ne Sedat, Teyyo bi xwe, ji bo salvegera damezrandina AKPyê 1000 seetên li Swîsreyê xusûsî hatine çêkirin, wek dîyarî li damezirîner û parlamenterên AKPyê belav kirine; lê ez ditirsim pir kes ji tirsa qûnê wê seetê nexin destên xwe, lewra belî nabe sibê çi diqewime û kî yê li ser text bimîne û kî yê li bin text...

Haa! Seet jî seet e; buhayê wê 1.700 euro ye.

Gotina Dawî

Êdî kes nakute bext û ûjdên! Dem dema pîç û pûçan e, mixabin.

aqilê ji kîsê xelkê anku aqilê protez

Hinek eşkere, hinek bi dizî, hinek jî bi fisgenîtî 15ê Tebaxê bi bîr tînin; tenê di pencereya qehremanîyê re lê dinerin,

lê di esasê xwe de 15ê Tebaxê destpêka qirkirina nifşekî kurdîperwer û welatperwer bû.

Piştî 15ê Tebaxê bi 38 salan li bakurê welêt ax û keviran jî kurdî ji bîr kir û bi zîhnîyeteke teres û qeşmerane pûç û lal man!..

Bêsiûdî û bextreşîya wan gulîsor û xweşmêran ew bû, ji bîr kiribûn pirê caran rişma deveyên kerwanan bi qûşa keran ve dihat girêdan.

Û bi herikîna dem û dewrên re êdî ker jî li ber çavê deveyan vediguherîn deveyan!

Mixabin...

Heta ev îdeolojî û zîhnîyeta apocîtîyê bi hûrgulî neyê tehlîlkirin, bi xwîna kurdan, li ser axa kurdan ew ê tenê zîhnîyeteke pûç û pîç şîn û şên bibe!

Heyf e ku hin xwendeyên ji xwendina xwe hînî "xwe" nebûne, hîn jî radibin di 15ê Tebaxê de sloganên nebalixbûyî diavêjin û ji zarok û ciwanan re dibin rolmodel û mînakên xerab û fahş û beradayî.

Encam:

-Kuştin û birîndarkirin û zindankirina bi dehhezaran qîz û lawên jîr û zîrek!..

-Valakirin û şewitandina bi hezaran gund!..

-Hilweşandin û têkbirina sîstema bi dehan bajaran!..

-Qirkirina jîyîn û kultureke kevnare û qedîm!

-Talankirina hêjayî û nirxan!..

-Jahrdadayîna binhişî û zîhnîyeta netewekê!..

-Seqethiştina zimanekî!..

-Li serîyan barkirina aqilekî protez!..

Û qonaxa dawîn: 

-Civakeke nexweş, depresîf, travmatîk û agresîf!

Bijî serok Apo!

Û Apo dijî!..

Ev çend roj in li ser medyaya sosyal ez ji xwe re guh didim nûçeyên di heqê Um"ît" Ozdag de û dixwînim û di bin simbêlan de dikenim.

Di esasê xwe de kêfa min ji hewtehewta wî re tê; hîç ez bi wê hewtînê aciz nabim.

Bi wê hewtehewta wî eşkere dibe ku dewleta wî ber bi têkçûyînekê ve kaş dibe. Û sebeb jî kurd bi xwe ne; 

lewra ew bi xwe jî dibîne û dizane av diçe qûna wan û ev têkçûyîn jî roj bi roj bi xurtbûna kurdan e.

Ê jixwe...

Di wext de ew li ser têkçûyîna me ava bûbûn, îro jî em ê li ser têkçûyîna wan li xwe vegerin, bibin xwe û xurt bibin.

Û ya din jî ne ji hewtehewta van heramzade û dewşîrmeyan be em ê ji wê xewa bêhişî û bêxemîyê şîyar nebin; 

hewce ye ew hewtehewt her û her di guhên me de bike zingînî.

Gotina Dawî

Heta Kurdistan serbixwe û azad dibe, hewce ye kurd ji hemû dîn û îdeolojîyan dûr bisekinin, tenê kurdîtîyê bikin.

Piştî Kurdistan serbixwe û azad bû jî, we xwest bibin çi, bi haweyekî azad biçin bibin ew!..

afirandin û nivîsandin

Demsala zivistanê di şeveke pir sar de qral ji qesra xwe derdikeve derve, dimeşe. Li ber derîyê hewşê li nobedarekî rast tê. Nobedar di bin berfê de maye, serçavê wî nayê naskirin. Qral ji nobedêr dipirse:

-Te ne sar e?

Nobedar dibêje:

-Em hînî sermê bûne, ezxulam!

Qral di bin simbêlan de dibişire, serê xwe dihejîne û li xwe difitile. Dibêje:

-Erê lê ez ê bibêjim bila kincên germtir ji te re bînin.

Qral derbasî hundir dibe lê xwe ji bîr dike. Roja din li meytê nobedar rast tên, ji sermê qefilîye, mirîye, lê berî bimire li ser dîwêr weha nivîsandîye:

"Ez hînî sermê bûbûm, serma êdî ne xema min bû lê hêvî û libendemayîna kincên germ ez kuştim!"

Hêvî û libendemayin!

Mixabin, hestên xweş lê têra xwe dilsoj...

Dîmena Abbas Kîarustemî ya li ser nivînan bi haweyekî nexweş paldayî ye ket bîra min. Li wir hunermenda jin li ber serê wî rûniştîye, ji wî re distirê; dibêje:

"ho bayê biharê ka bibêje çawa ye rewşa bostên

ku bilbilan kirin fîgan bi dengekî xemgîn û kelecan

nabe meriv wî rûyê te yê dilxapînok û gulê bide ber hev

di navbera kulîlkan de mîna guleke hawîrdor bistirî ye tu

ho gencîneya dermanan guh bide nexweşên xwe

çendî melhem di destê te de ye dîsa jî tu meriv birîndar dihêlî

piştî mirina me emrekî din divê

lewra me ev emrê xwe bi hêvîyan bihurand"

Belê, dawîya hêvîyan naye lê ne ji hêvîyan be jî, tehma jîn û jîyanê tune ye.

Heger meriv hêvî bike û ji bo wan hêvîyan hewl bide, li ber xwe bide, cehd bike, ew hêvî meriv jîndar dihêle; lê heger meriv tenê hevî bike û xwe bide benda wan hêvîyan, meriv jan dide, can dide.

-Hêvî dikim li pey hin hêvîyan em ê can nedin!..

Çend hêvî û daxwazên neteweyî:

-Kurdistaneke azad û serbixwe!

-Civakeke medenî, şareza û modern!

-Têkçûyîna her çar dewletên dagirker!

Û çend hêvî û daxwaz jî ji bo xwe:

-Bi bêminetî berdewamîya nivîskarîya xwe...

-Bi bêminetî her sal pêkanîna projeya fîlmekî...

-Jîyîna li Mêrdînê û heta mirinê ger, civat, araq, jin...

-Û berî mirinê bi salekê xurufîn...

Gotina Dawî

Çi çê çi xerab, îşev careke din min hîs kir dema ez diafirînim, dinivîsînim ez xwe baş û bextewar hîs dikim.

 

zîhnîyet

Lal Laleş dibêje:

"Demeke dirêj e her pirsa 'gelo wêjeya kurdî bi çi awayî dikare bibe milkê cîhanê?' ji min naqere.

Ez ê ji te re bibêjim lê baş guhê xwe bide min û li min guhdarî bike...

1- Roja hûn dev ji ego û kompleksên xwe berdin û zimanê xwe di bin zimanên xelkê re negirin/nebînin.

2- Roja hûn nivîskarên kurd, bi sekn û helwesta xwe bihêlin kurd bi kurdî xwe serbilind hîs bikin.

3- Heta welatê kurdan jî wek ên xelk û alemê azad û serbixwe nebe, hûn nivîskarên kurd ji xêndî kurdî bi tu zimanî nenivîsînin.

4- Roja nivîskarî ji quretîyê rizgar bibe û nivîskar bêyî ku pişta xwe bidin partîyekê/rêxistinekê, bi haweyekî wêrek û xweser hukim li qelemê bikin.

Te got erê, Lalê civaka xwe?

Ne tiştekî durist e meriv bi xwelîser û bêxîretan qelema xwe biwestîne lê carinan meriv xwe paş ve bikişîne jî xîreta qelemê nahêle û xwe rep dike.

Selahedînê bi qurbana navê Selahedîn, mîna şêf û qomsêrê xwe dev ji xwe û qûnalêsîya dewletê nake.

Ev zêdeyî pênc salan e di wê qulikê de ye- erê em dibêjin di qulikê de ye lê wek qomsêr û şêfê xwe belkî ew jî ne di qulik milikê de be-, karê wî, bi fikr û nerîn û gotinên xwe civakê jardadayî, bi qelema xwe jî ji ziman û edebîyata tirkî re xizmetê dike.

Çanakkale!

Gelîbolû!

Sarikamiş!

Û ruhê eşmeyê!..

Weyla xwelîya bin nigên toltahjîyan li serê we be!

Li başûrê welatê min, li hêlekê serek û serkirde bi serek û serkirdeyên alemê re lotikan diavêjin:

Pêşwazî...

Merasim...

Lobî...

Hotel...

Restorant...

Dîplomasî...

Kokteyl...

Şampanya...

Civîn...

lê li hêlekê jî hîn û hîn bi zîhnîyeteke eşîrtî dewletê bi rê ve dibin/îdare dikin.

Mesele kûr e, dahwe giran e!..

Gotina Dawî

Heger em vê zîhnîyeta nîverebî, nîvfarisî, nîvtirkî nekujin, ev nîvzîhnîyet ê me temam bike!

sîstema nuh

Jin pê digirin lê wan xwest!..

Çînî, mêran ji wê mineta jinan a neh mehan xelas dikin!..

😂😳😉

Wekhevî, bira jî dibe wekhevî!

Jixwe jinan doza avismayînê û giranîya wî barî li mêran dikirin û ew bar jî li mêran dikirin serhevdayî. 

Çavê mêran ronî be!

Çînîyan malzarokeke çêkirî îcad kir û êdî zarok ê ne di malzaroka dê de, ew ê li derveyî wê malzarokê, di malzarokeke çêkirî de mezin bibin.

Yanî bi gotineke din, 

pîçên ji pîçan pîçtir ê li pêyasê belav bibin.

Ji hîs û hestan dûr, mîna robotan...

Jixwe sîstema nuh a dinyayê vî tiştî dixwaze; jîyaneke mekanîk û ji bo jîyaneke mekanîk jî hewcedarî bi însanan tune ye.

Malzarokên çêkirî!

Pîçên ji pîçan pîçtir!

Robot!

Jîyana mekanîk!

Û têkçûyîna bext û ûjdan û rehmê!..

Gotina Dawî

Ditirsim talîya talî çînî ji jinan re kîrekî jî îcad bikin û êdî mêr bibin jin, jin bibin mêr û qûn li mêran bibe kewara xurêl!..

Ax û sed ax!

Ka ew jinên berê yên jintîyeke estetîk ji wan difûrîya!

havîn û hestên erojen

Min got,

"Tu çi dikî?"

Got,

"Ez xwe ga didim."

Min got,

"Ka were, tu gayekî ji min çêtir nabînî; pişta min ji pişta Xwedê xurttir, arezû û daxwaz û lîbîdoyên min ji yên wî zêdetir in."

Got,

"Heger pîvan ev be, li min negire, lewra min hîç Xwedê bera ser xwe nedaye loma jî ez ê nikaribim tê bigihêm bê tu xwedan hêzeke çawa yî û daxwaz û arezû û lîbîdoyên te bi çi xezebê te bi dîwêr ve radipelikînin!.."

Min got,

"Ya rehet ev e. Ka navnîşana xwe ji min re binivîsîne û ez ê rabim, rahêjim şûşeyek şerab û têkevim kezeba rê; tu li ku bî, ez ê lê ximê werim xwe bigihînim te."

Got,

"Hû hûû! Tu pir bi xwe bawer î."

Min got,

"Heger min ga li ber çavê te nekir mêşek, bi soza mêrê berê, ez ê kîrê xwe di ber de jêkim û lîrelîra quzan lê qedexe bikim!"

Likelik û hakehaka wê ya qûnde di guhên min de tofana arezûyan rakir; daxwaz û xwesteka wê kêlîyê lîbîdoyên min li hev qulipandin.

Û zeman sekinî...

Roj ber bi ava ve diçû; lê berî biçûya ava, li pişt wî çîyayê bajêr xwe spartibûyê, kêlîyekê bajar di nav ronayîyeke romantîk de dihişt.

Otobusa min dagerîya otogara bajêr û li perona jimar-45 sekinî. Min xwe giran kir heya hemû rêwî yek bi yek peya bûn.

Di camê re min li derve dinerî. Jina ku ji bo wê ez di ser çend bajaran re qulipîbûm û hatibûm nig wê, bi kirasekî rengsor û kin û tenik bi heyecan û meraq çav li derîyê otobusê li hêvîya min bû.

Di bin wî kirasê kin û tenik de şehwet ji bedena wê difûrîya; 

bejneke ne kin ne dirêj, porekî zere û li ser rûyekî genimî pozekî findiqî, çavên rengzeytûnî, du lêvên stûr...

Li ser wê bejna ne kin ne dirêj, du çiçikên mîna du şimamokan û qûneke gilover di bin wî kirasê sor de bang dikir.

Dema çav li çavan ketin, heyecana wê kêlîyê ji nişka ve veguherî coşekê û mîna du pêlên avê me xwe li hev girt û min ew himbêz kir. Wê jî her du destên xwe li nava min pêçan; kêlîyekê em werê sekinîn. Pozê min di nav porê wê de, min ew bi xwe ve dewisand, hindik ma ji her du çiçikên wê yên şimamokî şîrê ter bipijiqe. 

Di bin teperepa dilê wê yê bi çargopalî lê dida, nefesa wê ya tîngerm li dora sînga min tovên erojen belav dikirin.

Bi qasî çavên me lêvên me, bi qasî çavên me sîng û berên me jî bêrîya hev kiribûn.

Du gurên har û birçî...

Destên me di destên hev de em di rê de dimeşîyan; lîbîdoyên me jî bi esmanan ve radipelikîn.

Havîn bû lê bêhna gul û kulîlkên hewşên sîteyan xwe li firnikên me diqewimand.

Bêhna gul û kulîlkan şehwet û arezûya me bêtir ditehenand.

Me rêya xwe bi firneyê xist; ji bo taştê me nanên germ kirîn.

Hest germ...

Dil germ...

Beden germ...

Nan germ...

Lê arezû har û sersem!

Li devê derî, berî em solên xwe ji pê bikin, lêvan xwe li hev girtin û bi xezebeke tî û birçî xwe li hev pêçan.

Çav li hev qulipîn, beden perpitîn û hew me xwe dî li ser qenepeya salonê em di ser hev de ne; şeqên wê li nava min gerandî, helkehelk û nalenal e...

"sînem keçika gundî ye kinika efendî ye

kinik a efendî ye kirasê wê meqsî ye

min bi çavê xwe ditîye serê memkê wê xweş e

binê wan deqdeqî ye xweştir e ji sêv û hirmîya

ere lê were lê sînemê

were lê were lê de were sînemê"

Arezû bû kulmek xwê û ji bedenan herikî!..

Berzika xwe bi haweyekî estetîk çêkiribû, tenê li ser pişta quzê xwe bi qasî çengrîha xortekî nuhgihîştî tûmek mû hiştibû; 

zerî... 

û bi xwêdanê dibiriqî

Ez qurisîm ser...

Her ku min alast, ji min jî çend niqut xwêdan herikîn nav wî tûmê şil î zerî.

Ewil min tîna xwe şikenand, 

dû re li ser sîng û berên wê ez bûm sofîyekî bicizbêketî; 

geh min destmêj girt, geh min destmêja xwe şikenand;

geh min destmêj girt, geh min destmêja xwe şikenand.

Di nav lepên min de mîna serçeyeke birîndar şeş caran perpitî.

Û piştî perpitîna şeşan, pişta min jî hat, qîrîna tebayekî hov ji min çû.

Beden li min lerizî, ji derzika pişta min xwêdan herikî qelîşteka qûna min û bi ser wê de ez hatim xwarê; pêsîrên wê di bin defa sînga min de eciqîn. 

Bi çavên sist min devê xwe bir ber guhê wê, serê lêvên min gîhaştin nermika guh û bi dengekî têrşehwet min got,

"Şeş, navê Xwedê û pêxember xweş!"