Hec û Umre

Hec ne bes bû, umre jî derket.
Yê dihere hecê dibe hecî, lê yê him dihere hecê, him dihere umrê dibe çi gelo?
Hechecîk?
Nizanim, lê sosreteke mezin e.
Wek henekekê ye, lê bira ye.
Ez tirk û ereban fêhm dikim, bes derdê kurdan çi ye?
Tirk û ereb xwedan dewlet in û bi wê serxweşiyê her fanteziyê dikin,
çûna hecê jî fanteziyek e ji bo wan.
Lê em?
Yek têr, deh birçî mîna parsek û belengazan em li bin guhê dîwaran dikevin,
ji tenêtî û bêxwedîtiyê em hew zanin em ê destê xwe ji bo çi vegirin ji bo çi venegirin, ev ciwanik û ciwamêr her sal radibin diherin bi hezaran dolar li dolarên wan erebên pîs î fahş zêde dikin.
Hec...
Hec nebû, umre...
De îja ew erebên pîs î fahş jî bi pereyên van bêhişên me diherin li Ewrûpa û Emerîkayê li hotelên pênc-şeş-heft stêrk li ser pêsîr û navikên fahîşeyan araqê vedixwin û bi cizba îlahî dikevin.
Berê kal û pîr diçûn xweliya hecê li serê xwe dikirin, lê piştî îslam bi awayekî siyasî wek şewbekê ket nav xelkê, êdî xort û ciwan, kal û pîran wek aksesuar bi xwe re dibin.
Mîna jinên strîptîzî dikin, ew mêrên nîvtazî, li ber çavên wan berçavkeke seksî, di nigên wan de sandaletên buha yên bi markaya xwe navdar
û bi telefonên Iphone 7-8-9-10 çiqeçiqa wan e xwe dikişînin anku selfî dikin.
Ez bi xwe wexta çav li wê rewşa wan a meymûnî dikevim, mahdê min ji min dixele ku ez jî wek însan di wê kategoriyê de me.
Serî heye,
çav hene,
guh hene,
poz heye,
dev heye,
ziman heye,
lê ya ku van lebatan bi rê ve bibe tune ye.
Mejî!
Seriyekî vala û bê mejî.

Wekxwebûn

Meriv çi be, meriv ew e;

ne kêm, ne zêde...

Yanî qûna xwe belot nekin. Serê we di bin axê de ye

û tav dide qûna we.

Eşîr-eşîrtî bi zemên re duguhere.

Çawa hin qehreman piştî demekê kare bibin xayîn û hin xayîn jî piştî demekê kare bibin qehreman,

zîhniyeta eşîrtiyê jî doh xerab bû, îro baş e.

Doh xerab bû, ji ber ku di navbera kurd û Kurdistanê de zir dîwarek bû. 

Min digot eşîra min,

te digot eşîra min,

wî digot eşîra min,

me digot eşîra me,

we digot eşîra me,

wan digot eşîra me.

Îro baş e, ji ber ku di navbera hebûn û nebûnê de qaweteke sosyolojîk-civakî ye.

Piştî bi derketina partî-rêxistinên siyasî-politîk re, kurd polîtîze bûn, bi wê polîtîzebûnê re kurdayetî di nav kurdan de roj bi roj mehiya-hiliya-şikest;

lê di vî şerê siyasî-politîk de zîhniyeta eşîrtiyê di navbera man û nemanê de dîwarekî stûr-qalind lêkir; 

anku bi vê zîhniyetê kurd ji dewletê dûr ketin, lê vê zîhniyetê nehişt wek netew-milet kurd wenda bibin.

Pir nivîskar-derhêner-stranbêjên ku gelek însan bi serê wan sûnd dixwin, min kitêb-fîlm-stranên wan di nêvî de terikandiye.

Û paşê ez têgihîştim ku gelek kes ji gelek tiştan fêhm nakin û dinirxînin û rexne dikin.

Em ne mecbûr in wek hin kesan binêrin-bifikirin.

Û hin kes jî ne mecbûr in dilê xwe bibiijînin me; 

dilê xwe nebijînin me,

hûn hûn in,

em em in.

Lewra,

Em dilê xwe bibijînin çi em dikin.

Hûn nikarin,

ji ber ku hûn nikarin hûn ê biêşin.

Xwe neêşînin da em jî li ser we neêşin.

Di navbera erê û nayê de di erênayê de nemînin;

heger na, hûn ê jî wek min him ji Stenbolê bimînin, him ji Mêrdînê.

Gelo ez nuha li ku me?

Her kê ez dîtim, ji kerema xwe re bi telefona hevalekî-hevalekê li min bigere,

ev du roj in ez bê telefon im.

Bi rastî jî tenê ji bo rehetî û konfora bêtelefoniyê mabe, ez ê piştgirî û destekê bidim fikra jiyana ekolojîk,

lê xwediyê vê fikrê ne xuya ye.

 

 

Şêrîno Zimano

...
Teva binkirasê xwe yê tenik ê saya ku dora sermemikên wê di bin de bi rengekî qahweyî çav diezibandin gunehan, li ber paceya odeya rojhilat sekinîbû.
Ji çavên nepişî diyar bû nuh ji xewa şêrîn şiyar bûbû.
Pace vekirîbû û bayekî hênik xwe li nav porê wê diqewimand.
Porê wê yê hineyî, li ber nerbûna wî bayê hênik nazê xwe dikir li tava nuh xwe rê dida.
Serê memikan xwe li binkirês diqewimandin, mîna mihîneke rehwan bi xezeba siwarekî hêçketî bi çargavî bibeze, ji ber maç û ramûsanên şeva çûyîn.
...

Ziman, mirêka hest û hisan e.
Ziman, dil e.
Ziman, deng û qîrîna wê axê ye ku em li ser dijîn.
Ziman, pênasa jiyîna kulturî-ramanî-kevneşopî ye.
Zimanê axekê çi be, meriv li gorî zimanê wê axê digirî-dikene, diêşe-şad dibe.
Meriv bi kîjan zimanî bijî, hest û hisên meriv li gorî wî zimanî dibezin...
Û ziman çi be, dil jî ew e.
Kesayeta meriv li ser zimanê meriv ava dibe, şên dibe, geş dibe û rûdine.

Sat Axa Satil Axa-Qûn Axa Qantir Axa

Heyat her çiqas rezîl û teres be jî destê meriv jê nabe;
loma jî,
di ambiyansên romantîk de, li ser mêrxasî û qehremaniyeke birçî qûna qedehên şerabê li hev nexin û bi gotinên qure û bi sloganên têr xwe nekin mêrxas û qehremanên birçî.
Em zanin bê çend ta mû bi qûna kê ve ye.
Piçekî giran bin!

Ji mêj de ye kêfa min hew ji siyaseymegalomaniyan siyasetmedaran re tê, lê wê rojê nûnerekî
HDPê-nav ne hewce ye, peyveke xweş kir.
“Li ber tvyan rûnenin û bi derew merewên çapemeniyê-medyayê mejiyê xwe nebetilînin; ji xwe re Tolstoy bixwînin…”
Jixwe me Tolstoy xwendibûya, hûn nedibûn nûner…

Balkêş e, îslamîstên terk-î însan, li pêş çavên hemû pêxemberan dest avêtin namûsa Xweda, tenê kurdan namûsa wî parast, lê mixabin îro, ne li jêr, ne jî li jor xîret peyda nabe;
Xweda xwe kerr kiriye, pêxember lal in.
Û wek her car dîsa, di ber “bê”namûsiya Xweda û “bê”xîretiya pêxemberan de kurd tenê dimirin.
Mirineke bi xîret sed carî çêtir e ji jiyaneke rezîl û teres…

Kurd neteweke ecêb e.
Ne ji xwe re sîstemekê dixwaze, ne jî entegreyî sîstemên xelkê dibin.
Wexta ruh anarşîst be, ne ji xwe re sîstemekê dixwaze, ne jî ji tu kesî re.
Berî her kesî divê kurd bi ruhê xwe re şer bikin û ew ruh were qanihkirin.
Û Xweda sadîst e.
Li asîmanê heftan li bin siya darekê rûniştiye, vîskiya wî di dest de, bi bêhişiya zarokên xwe serxweş dikeve û piştî wê serxweşiyê bi orgazmeke ekolojîk demsalan diguhere.
Lê kurd her tim di heman demsalê de ne;
demsala xwînê!
Heger Xweda ne sadîst bûya, ji dêvla bi hezaran ziman, ew ê tenê zimanek çêkiribûya û hemû zarokên wî yê di bin siya wî zimanî de bisitiriyana.
Û em ê ji şewba netewbûn û dewletbûnê xelas bibûna.
Lê ji berk u Xweda zarokên xwe bi xwe çêkirine, dê jî ew e, bav jî…
Û ji ber weha jî, em nikarin bibêjin, “Yan xal e, yan fahl e”
Bav sadîst e, zarok jî li bav tên.

Seet dudu û nîv û hîn min taştê nexwariye.
Jixwe berî ez dest bi vê nivîsê bikim, min çayê danîbû ser êgir.
Li ser êgir nuha çaya min bûye qetran mîna şerabeke tîr.
Seadetê ji me re kulmeke qelî anîbû ji welêt.
Ez rabim qeliya xwe biavêjim binê miqilkê û du-sê hêkan biavêjim ser.
De hûn bixwînin;
ji we re qawet, ji min re efiyet be…