Dema ez ji wê xirxêca Stenbolê aciz dibim, lê dixim, berê xwe didim qiblegeha xwe.
Li ber bêhna Seadetê hêdî hêdî bi ser hişê xwe ve têm
û piştî demekê dibim Devlikenê berê û hest û hîs bi çargavî dibezin.
Ji ber vê kîrquzdêya koronayê, civak lewitîye, li derve dev û rûyên bi maske, meriv xwe di sîrka orangûtan û meymûnan de hîs dike,
her kes bi tirs di ber hevdu re derbas dibe û bi çavê qebhet bi meriv de hatibe, bi dîzî di min çavan re li hevdu dinere...
Tenê yên terkîdinya bê maske ne;
ne korona li ser bala wan e, ne jî morona...
Mor rengekî xwedawendî ye, asta herî bilind a rengan e,
ji bo min, lê ez dibêjm hemû jinperest wek min difikirin.
Piştî şîvan ez û Fero bi haweyekî pir rehet-di vê sermê de bin me kamprî, ser me hirqa em xwe li derve diqewimînin, bi nigên tazî û bi şimikê...
Fero kî ye?
De guh medinê, jixwe piştî çend salên din hûn ê wî nas bikin.
Doh jî ez û ew wek her şev dîsa teva kaprî û hirka û şimikê derketin derve.
Li dora mizgefta mezin me tûrek avêt...
Ji serê çarçîyê heta dawîya çarçîyê du tûr...
Û li dora wî girikê di nava Qoserê de êdî bi zorê xuya dike jî me fetlokek da xwe û dîsa xwe li nav çarçîyê qewimand.
Berî em bigihêjin nav taxa ku mal tê de, me got ka em ji xwe re hinek dendikê cebeş mebeş zebeşan bikirin û em ketin dikanekê.
Xwedîyê dikanê yekî qijmirokî bû, te yê sûnd bixwara qijnikan xwe bi qûnê ve zeliqandibûn û bi haweyekî vampîrane xwîna wî dikişînin...
Her ku ez bi kurmancî peyivîm, neciwamêro bi tirkî li min vegerand...
Kîsikê dendikan wezinand, xist kîsikekî ku markeya dikana wî li ser û tam dikira rahişta kîsik, kîsik bide destê min, ji ser dezge min rahişt pereyê xwe, ew pere xist bêrîka xwe û min got "ez nakirim."
Li pey min şaş û maş li min nerî,
lê min di ber xwe de got- deng çû Fero jî-,
"Here wan dendikan yek bi yek ji kîsik derxe û têxe qûna xwe, gû lawê pênc kîlo gû!"
