Mal li rojhilatê Ataşehîrê ye.
Serê min piçekî çeqilkêf e; bi birayên xwe re li Modayê li qiraxa bahrê me çend qedeh vîskî vexwarin.
Xwedêgiravî ez ji trafîkê revîyam, min berê xwe ji trafîkê guherî, tew min çavên xwe vekirin ku ez di nav trafîkê de asê mame.
Belasebeb negotine, rêya herî baş, rêya her tim meriv tê re dihere û tê ye...
Lê tip jî dibêje, ji bo nexweşîya xurifînê-alzheimer divê meriv her tim rêya xwe biguhere, rabûn, rûniştin, tevger û hereketên xwe biguhere; tevger û hereketên rûtîn xurifînê-alzheimerê no dike anku ditehenîne.
Ka îja em konfora xwe tercîh bikin an li tipê guhdarî bikin û xwe ji xurifandinê dûr bixin?
Di esasê xwe de, piştî demekê di nişka ve ez dixwazim bixurifim û her kesî, her tiştî ji bîr bikim.
Qet nebe belkî wê çaxê meriv bi huzûr, bê kul, bê derd (ji êşa kurdîtîyê dûr) sînga xwe ji mirinê re veke û bi bişirîn serî deyne.
Axir...
Çima carekê ez di rêya xwe ya her tim de perîşan bûm, êdî her cara ez ji Kadikoyê vedigerim malê, ez çavê xwe li rêyeke din digerînim.
Binhiş tiştekî ecêb e, pirê caran dikeve pêşîya aqil û mentiqê.
Lê bi qasî tecrûbeyên min ji min re dibêjin, divê her tim meriv li dengê dilê xwe guhdarî bike, lê çi fêde, carinan meriv lê dihere û pengiz dibe.
Vê qedexeyê malik li me xera kir, anku li milet...
Her kes xwe dide benda seeta berî qedexeyê; berî qedexe dest pê bike bi seetekê wek meriv qulmoza mozan der bike, kes di hundiran de namîne, her kes xwe li derve diqewimîne.
Min di dîn û dîyaneta Stenbolê nîyhî!
Ne serî heye, ne binî...
Û li Stenbolê ji xêndî sinifa bûrjûvazî meriv tenê kesekî jî bextewar nabîne.
Ji dilqê însên bêhuzûrî difûre.
Li vî bajarî tu kes ji bo bijî li vir najî, tenê ji bo birçî nemîne û nemire, li vir dijî.
Jîyîna kûçiktî!
Lê li vî bajarî kûçik jî ji me çêtir dijîn; qet nebe bê berpirsîyarî dijîn; li her deverê ji bo wan xwarin jî heye, av jî
û jixwe pirê wan xesandî ne; dixwin, vedixwin û li ber sîya dar û dîwaran xwe vedizelînin;
problema wan a seksê jî tune ye jixwe...
Gelek însan dilê xwe dibijînin wan, lê li vî bajarî kûçiktî jî bi destê kesî nakeve zû bi zû û bi erzanî.
Bêdewletî, di bin kûçiktîyê re ye vî zemanî, lê aqilê me ji kîsê xelkê ye, bi vê xwelîserîyê em ê tu carî negihêjin meqamê kûçiktîyê jî, bi rehetî.
Û têr, birçî...
kûçik her direyên û terka kûçiktîyê nakin tu carî...
Gotina Dawî
Kîrê kerê xwe di quzê jina wan kesan kim ku em li ber derîyê tirk û ereb û eceman kirin parsek û belengaz û sêwî!
