Off!
Ji hêlekê ve welat xweş e, ji hêlekê ve jî carinan rûniştandin li meriv çênabe, loma jî piştî vegera li malê, meriv bi xwe re nabîne li ser mijarekê hûr bibe û binivîsîne.
Nuha jî dîsa li min wer hatîye; ez bi xwe re nabînim binivîsînim.
Pişt nîvro ez û Leylê derbasî Mêrdînê bûn; Mêrdîna kevn.
Çi bajarekî xweş, çi bajarekî efsûnî; ji nerîna wê çavên meriv têr nabin.
Muzeya xwezayî...
Heger rojekê Kurdistan bibe welatê kurdan, divê Mêrdîn bibe Parîsa kurdan ji qewla Şêro.
Bi taybetî jî Mêrdîna kevn.
Kesên ne hunermend, nivîskar, muzîkjen û sînemager bin, divê li vir nejîn.
Şêro û mazûvantîya wî...
Şeraba wî ya mîna qahweya binê wê bi mirdik
û şaneşîn...
Off!
Çi coşeke xweş e dema meriv li wê şaneşînê rûdinê û şerabê vedixwe.
Mêrdîn...
Şêro...
Şaneşîn...
Şerab...
Û cizba cin û pîrebokan a li ber muzîka kurdî.
Sibê belkî berfirehtir binivîsînim, lê nuha
ew qas!
