bêdengîya şevê û felsefe

Evdilayê ne ji ometa Abdullahan vê êvarê ji nivîseke nivîskar Thomas Bernhard pasajek ji min re şand.

Thomas Bernhard dibêje:

“Ji bo şevên me yên bêxew derbas dibin divê em xwe bi sihûd û şad hîs bikin, lew ew bêxewî teqez meriv ji hêla felsefeyê ve xurt dike anku dihêle meriv bi haweyekî felsefîk li jîn û jîyanê hûr bibe.”

Ev Evdilayê me ji hêlekê ve Abdullahê din ji hêlekê ve, hindik mayê serî li me bibe çîxkofte û em sewsî bibin.

Evdilayê me yê rabe bibêje, “Di şevên bêxew de felsefe bi cizbê dikeve.”

Abdullahê din ê jî rabe ji me re qala judenrat û judenratîzmê bike.

Lê Evdila anku Thomas Bernhard ne şaş e ku qala dîyalektîka şevê, bêxewîyê, bêdengîyê û felsefeyê dike;

ji ber ku enerjîyeke taybet a şevê heye. Û mejîyê meriv bi şev bêtir aîdî meriv e, lew bi şev tenê meriv li xwe guhdarî dike, di bêdengîyê de…

Jixwe pirê nivîskar û hunermend mîna pelçimokan bi şev şîyar in bi roj di xew de ne ku afirînerîya xwe ji bêdengîya şevê werdigirin.

Û hûn qebûl bikin nekin, yek ji wan nivîskar û hunermendan jî ez im.

Ku bi şev tenê dimînim xwe hur û azad hîs dikim û bi wê xezebê dinim mejîyê xwe, mejîyê xwe avis dikim;

carinan berên xurt jê dikevin, carinan jî ber diavêje, lê beravêtin pirê caran ji ber hesasî û qelsîya dil e, mixabin.

Û wek têbinîyekê ev jî got, Evdilayê ne ji ometan Abdullahan. 

Got, “Seyda, tu dizanî mejîyê meriv kengî zelal e? Kêlîya meriv serê xwe datîne ser bahlîfê û hêdî hêdî çav li meriv giran dibin ku êdî meriv ne raketîye ne şîyar e, di wê kêlîyê de mejî pir zelal e. Her weha serê sibehê dema meriv nuh ji xew şîyar dibe. Û dema meriv li tuwaletê rûdine mejî pir zelal e.”

Min got, “Jixwe pirê nivîsên xwe yên blogê ez di tuwaletê de dinivîsînim.”

Û dû re…

Got, “Tê bîra min carekê te ji min re gotibû, ‘Ez di xew de me jî ez şîyar im.’ Wê çaxê zêde bala min nekişandibû vê gotina te, 

lê piştî min ev gotina Thomas Bernhard xwend, rasterast ev gotina te hat bîra min.”

Min got, “Ez jî ne kêmî fîlosofan im lê çi fêde em kurd ji fîlosofan hez nakin; li cem me kurdan qedrê qeşmer û megaloman bêtir e, ezheyran.”

Erê…

lê hevoka dawîn, Evdilayê ne ji ometan Abdullan nebihîst, min di ber xwe de û xwe bi xwe, tenê ji xwe re got.

Axir…

Gotina Dawî

Wek gelek caran nuha jî ez vê nivîsê di tuwaletê de dinivîsînim.

zemano

“Emrê me bi kul û derdan bihurî, kul ji kulê derd ji derdê çilvirî.”

Gotina kesekî ku hîn navdar nebûye

Bîska din spor qedîya û eyb e meriv bibêje bi şofêrtîya xanimê ez hatim malê.

Ne elîtîst im lê piçekî konformîst im û heger min bikarîya di xwe de bigirta bi şev min xew li xwe nediherimand û nediçûm mîzê.

Axir…

Wek hûn jî dizanin piştî sporê divê meriv şûna enerjîya ku çûye dagire,

heger na, 

tehba xelef dihere ber telef,

loma jî her û her divê meriv li zik û binzik miqate be.

Wek di hundirê mejîyê Leylê de bim. Nuha xwe bi xwe dibêje, “Heya tu mijarê neynî ser binzik sebra te nayê jixwe”

Ji nû ve axir…

Erê, li ser sifreyê, sênîkek birinc, sênîkek tirşik, çend kufte, zelete û cacîq heye.

Min kefçîyê xwe li tirşikê xist, ew tirşik danî ser birincê û mîna meriv bêrê li bin xercê bixe min kevçîyê xwe li bin birinca bitirşik xist û avêt devê xwe. Min hebekî cût necût min nîvkufteyek jî avêt devê xwe. Di hundirê devê min de hîn hemû aromayên tehman tev li hev nebûbûn min çetelê xwe dawişand zeletê û herî dawî jî bi ser de kevçîyek caciq…

Lê wê caciqê bi çengûrê min girt ez ber bi qonaxên zemên ve firfirandim; wê kêlîyê ez sîh û pênc salan şûn de çûm:

Em di xanîyê xwe yê kevn de ne ku dora wî bi perekêtan, ser wî ax bû.

Bavê min, dêya min û em zarok li dora sifreyê rûniştine, li ser sifreyê zir mesefek cacîq heye û em bi kevçîyan xirpişîne ser mesefê mîna meriv di ser sêla goştê kahrekî de be, bi xezebekê em dixwin, nayê tarîfkirin.

Mixabin!

Îroj…

her tişt heye, lê tehm tune ye.

Doh…

tişt tune bû, lê tiştê heyî jî bitehm bû.

Gotina Dawî

Şaş fêhm nekin, 

ez romantîzma kurdbûnê nakim, 

ez qala çîroka me ya ku berî em gewî bibin û qûna xwe ji derpî derxin dikim.

tenê kurmancî

Îroj li tiştekî hayil bûm; doh min ji we re gotibû, “Ez herim ji xwe re helbesteke şîzofrenîk binivîsînim” lê yan min xwe ji bîr kirîye, dikim bixurifim yan jî min pê girtîye, ez bi xwe bûme şîzofren.

Di navbera şîzofrenî û narsîzmê de li xwe digerim,

lê ka ez?

Li ku me ez?

Kî me ez?

Gelo dibe bira jî ez şîzofren an narsîstekî tiredîn bim!

Nizanim.

Van rojan min berê qibleyê şaş kirîye, lê jixwe her tim bêdestmêj û li ser axa xwerû nimêj dikim!

Îja nimêj!..

Çawa ku qibleya me ne yek e, nimêja me jî ne yek e, heyran.

Hûn rasterast serî dibin şujdê, ez bermeqlûb dizîfirim li şujdê.

Şujde, sicade; ka îja kîjan a min kîjan a we ye, nizanim.

Jixwe hewce jî nake. 

Êdî her tişt çilvirîye ji qewla rehmetîyê bavê min.

Erê rehmetî, erê…

Mêr dimirin, meydan ji wawîk û rêvî û tahjîyan re dibîne, mixabin.

Û ew wawîk û rêvî û tahjî jî pev dikevin ji bo du hestîyan.

Hoo rehmetîyo!

Piştî te hestî jî nema bi destê kesî dikeve 

û jin jî êdî wek zemanê we hew diherin milên mêran anku hew milên mêran maçî dikin..

Axx!.. Axx,

ew adet û kultura berê…

Ku mêrekî maqûl dadigerîya malekê, kevanîya wê malê bi hemû esîltîya xwe lê bi haweyekî giran diçû pêşîya wî mêrî, ew mêr pêşwazî dikir û serê xwe nêzîkî milê wî dibir, bi nermî maçî dikir û vedikişîya; mêr jî bi esîltîyeke wek esîltîya wê, di eynê xwe de nedianî û dimeşîya.

Erê… erê… 

Lê kê xwar û kê nîyha kerê!

Tew!

Êdî yekî bi serî digire, yek dine rebena kerê.

Axir! 

Qûna min li ser kevirê kilozetê qerimî, ji bo du sê niqut mîz û ew jî nehat, mixabin.

Û dîsa axir…

Gotina Dawî

Gelo ez dîn dibim an jixwe ez dînim û hewl didim we jî dîn bikim?

Min go…

Nizanim!

kurteçîrok

Destar û paporeke rehmetîyê kalkê min hebû. Heya dereng jî li ser papora xwe çaya xwe û xwarin marinên sivik çêdikir, bi destar jî dêya min, emojnên min û cîranên me dihatin dahn, bilxur û nîsk dihêran,

lê wî zemanî…

bajar mîna gundekî mezin bû jixwe, xanîyên bi kerpîç û ax û hewşên dorlêkirî, me xanîyên duqato bi tilîyan rê hev dida. 

Bêguman xwedîyên wan xanîyan jî têra xwe fantezî û qure bûn. 

Me ji wan re digot bajarî.

Û bi herikîna zemên re hêdî hêdî ew xanîyên bi kerpîç û ax, ew hewşên dorlêkirî yek bi yek xera bûn, di şûna wan de xanîyên beton û apartmanên mîna qefesan lê bûn.

Dû re…

hew me dît, ne papor maye li şûna me, ne jî destar 

û me xwe qure kir bi jîyana modern bi haweyekî postmodern!.

Axir…

serdana fewzî bîlge û metirsîyên fantestîk

Çûyin hatina min a cem seyda Fewzî Bîlge bi vê xezebê dewam bike, hin dilnexwaz dikarin tişt miştinan bi me ve bizeliqînin.

Ka bandoreke çawa li seyda Fewzî bike nizanim, lê ez ê pê bigirim;

ez ê pê bigirim, lew ji ber dilxerabîya jinan û gotegot û paşgotinîya dilnexwazan li derdora min jin min namîne, bi telaq.

Ez dikarim li ser navê xwe jî li ser navê seyda Fewzî jî sûnd bixwim ku doxîna min jî doxîna wî jî ji jinan pê ve li tu kesî venebûye û em her du jî heteroseksuel lawê heteroseksuelan in, lê Xwedê meriv ji bêbextî û bêbextan bisitirîne! 

Te dît civak zû bi ser avê dikeve, mixabin.

De îja…

baş e ku çi cara dadigerim cem seyda Fewzî, ez xanimekê jî bi xwe re dibim an na ev civak ê me bike şemo!..

Axir, henek li hêlekê…

îroj jî ez û Dewlet xanimê bi hev re çûn serdana seyda Fewzî. 

Me tûrikên xwe vala kirin; 

me ne edebîyat hişt, me ne sînema hişt, me ne wêne hişt û me ne jî sîyaset hişt;

bêguman…

carinan me qala namûsa xelkê jî kir û me agirê tenûra xwe xweş û gur kir,

lê ez nikarim ji we re ta bi derzîyê ve kim, tenê ez dikarim ji vê civata me ya rengîn çend dîyalogên balkêş bi wê re par ve bikim ku kêm zêde hûn ê texmîn bikin bê civat çawa gerîyaye.

Ez

-Neecibandina min a sînemaya Tarkovskî nayê mahneya ku Tarkovskî derhênerekî xerab e, tenê ji sînemaya wî hez nakim, terza wî ne li gorî min e, ew qas. 

Û dema ez fikr û nerîna xwe ya li ser sînemaya Tarkovskî tînim ziman, ev yek min nake narsîst.

Fewzî Bîlge

-Ez jî ji wêneyên Pablo Pîcasso hez nakim. Li gel ku berhemeke wek Guernîcayê çêkirîye jî kêfa min ji wênesazîya wî re nayê. Û ev yek jî Pablo Pîcasso nake wênesazekî xerab, bêtir ji Van Gogh hez dikim û terz û wênesazîya wî bêtir bala min dikişîne.

Dewlet Serbixwe

-Bêguman, we li ser sînema û wêneyê şîrove kir, ka ez jî bi sîyasetê ve girê bidim.

Li ser meseleyê, dibe Selahattîn Demîrtaş parêzgerekî jîr, sîyasetvanekî jêhatî û kesekî karîzmatîk be, lê kêfa min ji sekn û helwesta wî re nayê.

Gotina Dawî

Kurdîtî xweş e lê bi kurdî…

qudreta serok û quzê gur

Gelo Mazlûm Evdî esrar mesrar kişandîye yan li gorî sîyaset û stratejîya Amerîkayê tev digere?

Heger li gorî sîyaset û stratejîya Amerîkayê çi jê re tê gotin wê dike, pirsgirêk tune ye,

lê na…

heger ji bin fisa serokê xwe dernekeve û nede pey mentiqê, di demeke nêzîk de Amerîka yê çîpên wî li beligoşka guhên wî bixe û ew ê pê bigire. 

Îja ji min gotin, bi kêfa xwe ye!..

Lê tiştê bala min dikişîne û pir û pir bi min ecêb tê, nizanim bingeha vê hêz û qudreta wî ya li ser nezanan ji ku tê! 

Bi gotin û peyv û têgehên ku kes jê fêhm nake bê li ku dixe û di ku re derdixe, zir girseyekê çawa hîpnoze dike.

Hemû sosyolog û psîkolog û psîkîyatrên dinyayê li hev kom bibin, ne bawer im bikarin ji vê nakokî anku paradoksê re çareyekê bibînin.

Balkêş e!

Lê tu kes bi qasî wî bisihûd tune ye. 

Nizanim qey quzê gur pê ve ye, 

lê wer xuyaye ev ne meseleya quzê gur nir e, ji quzê gur wê de quzê şêr, piling, çêlek mêlekan pê ve ye.

Pirtûka E. L. James a bi navê “Pêncî cureyên rengê cûn” tam li vê rewşê tê.

Pêncî cureyên derewan, pêncî cureyên xapandinê, pêncî cureyên megalomanîyê, pêncî cureyên fantezîyan, pêncî cureyên şîzofrenîyê…

lê ciwamêr bi qasî misqalekî li ber çavê girseya xwe reş nabe; girse bi pêncî ton û rengên teqtîkî li pey wî ye.

Axir…

Gotina Dawî

Ji nuha şûn de ku di civatekê de dema mijar bû Apo û apocîtî û dest bi teqtîk û stratejî û têgehên pûç û beradayî kirin, hîç xwe aciz mekin, rabin ser xwe, xatir ji civatê nexwazin û derkevin, herin nav goristanekê guh bidin mirîyan çêtir e.

kurdistanîbûn

Kurdistanîyo!

Heger axa te di bin şopên dagirkeran de, nalenal be,

heya axa te serbixwe û azad nebe, divê bi zimanê dagirkerên xwe 

tu nepeyivî, 

tu nenivîsînî, 

tu nejî 

û kar û xebatên xwe yên edebî, hunerî, kulturî bi zimanê dagirkerên xwe 

tu nekî.

Wekî din…

belasebeb quretîyên populîst neke û nebêje ez neteweperest im.

Gotina Dawî

Heger tu bi xwe re ne durist bî, jixwe tu yê di nav doza xwe de jî ne durist bî.

tav û qûnên bi gû

Tav pîroz e, loma pêşîyên me belasebeb bi tavê sûnd nedixwar.

Û îro tav dide qûnê; 

qûnên bi gû û qûnên ne bi gû kifş dibin.

Lê mixabin,

hîn jî zimanê xwe bi qûnên bi gû dixin xwelîserên terkîmentiq.

De îja…

yên ku meriv bi serê wan sûnd bixwe, aqilê wan ji kîsê xelkê be!

De were safî bike!

Axir…

Gotina Dawî

Go yekî dinîyha kerê yekî jî bi serê kerê girtibû…

şer û serdema nû

Israîl li dijî projeya Tirkîyeyê ye,

ji ber ku…

Tirkîye dewleteke fêlbaz û fenbaz û kone ye. Projeya wê projeya tunekirinê ye 

anku derd û daxwaza tirkan ne biratî miratî, aştî maştî ye;

tenê hewl didin kurdan di nav pirika tirkî de bimehînin û wan jî wek xwe bikin netiştek.

Lê ev proje bi kêrî zarên israîlîyan nayê. 

Zarên israîlîyan baş dizanin ku tirk xurt bibin, vediguherin barbar û hovên har;

loma jî…

heya ji israîlîyan tê, hewl didin kurd bi piştgirî û desteka wan bibin xwedan dewlet.

Û bi vê stratejîyê jî ew ê bikarin kontrola rojhilata nêzîk û navîn têxin destê xwe.

Bêguman…

çendî bi rêya Îmraliyê tirk hewl didin wek her car dîsa serî li kurdan bigerînin û wan bixapînin jî, êdî kurd zû bi zû hew bi dewla Apo dadikevin bîrê;

û bîr…

jixwe israîlî jî hewl didin kurd di bîra xwe de li xwe vegerin û bîra xwe zelal bikin;

ku bîr zelal nebe gemar û qirêja nav avê kifş nabe.

Axir…

hêdî hêdî ax li xwedîyê xwe vedigere.

Gotina Dawî

Li rojhilata nêzîk û navîn avabûna Kurdistanê destpêka serdemeke nû ye.

Û di vê serdema nû de, bi xêra kurdan ew ê ji nû ve şaristanî ji vê axê bifûre…

kapitalîzm û rojên sembolîk

Tu carî ez bi ber bayê kapitalîzmê neketim, jixwe ji rewşa min jî dîyar e, hew ez û şiva kîrê xwe ne,

lê ew jî tune bûya min ê çi xwelî li serê xwe bikira?

Ji rojên sembolîk ên bi destê kapitalîzmê çêbûne hîç hez nakim;

çi roja dêyan, çi roja mamosteyan, çi roja dildar û xoşewîstan, çi roja zimanê dê û xaltîk û metikan, nizanim çi roja pirça paş guhê kalikan û nizanim çi û nizanim çi… 

De îja ev ne bes bûn, tew îja rabûn roja bavan jî çêkirin wek zêdayîya ser kezebê.

Axir…

dema ez çav li hin zarokan dikevim- nifşê z ku jê re dibêjim nifşê ziqûm û quzilqurtê- xwe bi xwe dibêjim, “Xwezî kîrê hin bavan tenê ji bo mîzê hebûya…”

Bêguman…

hin bav jî hene ne hêja ne bişkulekê lê zarokên wek zêr ji pişta wan ketine; 

ê loma jî divê meriv li ser heq be û bextê xwe navêje, here hin quza jî maçî bike.

Gotina Dawî

Xwezî kontrolkirina serjimara însên anku nifûsa însên ne hewceyî şer meran bûya, me bi xwe bikarîya şîret li kîrê xwe bikira, 

lê mixabin…

aqilê gelekan di serê kîrê wan de ye û jixwe quz jî tenê direqise.

Axir…

pêrew

Kêlîyeke berê min “Pêrew”a Fewzî Bîlge xwend û qedand. 

Çi hevokeke rût û beloq û bêhawe. 

Îja min xwend û qedand…

Ku meriv xwend, bêguman qey meriv ê biqedîne jî, 

lê mixabin,

ne werê/wilo/wisa/halo ye.

Hin pirtûk hene, meriv dike nake naqede; meriv li ser qûna xwe rûdine, nigên xwe diavêjin ser hev û dixwîne, nabe;

meriv bahlîfê dide ber pişta xwe, li ser piştê pal dide û dixwîne, nabe;

meriv di nav nivînan de berê qûna xwe dide yarê û dixwîne, nabe;

meriv li tuwaletê rûdine û dixwîne, nabe; 

nabe nabe nabe…

Axir, 

min xwend û min qedand, lew “Pêrew”ê got nabe tu min jî têxî sinif û kategorîya pirtûkên nîvcomayî.

Erê weleh, xebera “Pêrew”ê ye. Nayê bîra min bê min çend pirtûk di nêvî de hiştine û hew li wan vegerîyame.

Fewzî Bîlgeyê ku pirê kesan ewil wî wek wênesaz dû re wî wek nivîskar nas dikin lê di eslê xwe de nivîskarekî qerase ye- bi min hewce ye em ewil wî wek nivîskar dû re wek wênesaz bibînin- bi “Pêrew”ê meriv di qul û tunelên zemên re derbas dike û berê meriv dide şev û şevbuhêrkên berê.

Axx berê…

Zimanekî herîkbar, tevneke rengîn, şêwazeke maqûl û ya herî bala min kişand bikaranîna biwêj û qalibên kurdî.

Bi vê pirtûkê Fewzî Bîlge ji kurdan re dibêje, “Ziman bi kod û şopên xwe ziman e” û ji bo wan kodan jî mejîyekî kurdî divê;

heger mejî ne bi kurdî be, di nav derûnîya zimên de meriv rê bi ser şopa zimên naxe û meriv wenda dibe, piştî demekê ku meriv li xwe dihilkume anku hayil dibe, êdî meriv ne xwe ye, ji xwebûna xwe dûr ketîye.

Piştî “Pêrew”a Fewzî Bîlge, min xwezîya xwe bi Pêrew anî ku ez Pêrew bûma anku bikarîya bibûma Pêrew, tu jin ê ji nav lepên min nefilitîya.

Axir…

gav bi gav ber bi serxwebûnê ve

Xwedê jî ji tirsa Mosadê hew diwêre serê xwe ji pişt ezmanê heftan derxe û li jêr binere.

Ya star û bêlome be!

Navbera Israîl û Îranê zêdeyî 2300 km ye, lê Israîlê wek meriv ji xwe re derkeve nêçîra kewan, sê serkirdeyên yek ji yekî tirtiretir û gebgebetir di eynî wextî de kuştin, 

Fûzeyên ku di kezeba Îranê de teqîyan, ziravê Tirkîyeyê ketand.

Û peyva “Dinya bi dor e” careke din anî bîra me.

Hoo dagirkerino!

Xezeba we ji tirsa nava we ye û hûn ê bi wê tirsê ziravqetîyayî bibin.

Axir…

Gav bi gav ber bi Kurdistana mezin ve…

Gotina Dawî

Kurdino!

Bi qasî kurdî hûn jî xwe bikin kurd!

ehlaq û ehmeq û qebhet

Jinerasyonek anku nifşek derketîye, nahêle kîrê me jî li jinan rabe; 

daxwaz û fantezî û arezûya li hemberî jinê wek qebhet û heqaretê dibînin 

û êdî ji tirsa wan em newêrin devê xwe vekin, mîna mêrekî paşverû û serhişk radibin dibêjin, “Ma em jin objeya seksê ne?”

Heyran, 

êdî we ji adetê derxist. 

Kîr bê quz, quz jî bê kîr nabe, xwe digihînin hev û hev temam dikin.

Çawa ku mêr ji bo fantezîyên xwe jinê dike obje- li ser gotina we dibêjim- hûn jî mêr ji xwe û fantezîyên xwe re bikin obje weyy!

Ez bi xwe, ez ê kêfxweş bibim û bi kêfxweşî dikarim ji daxwaz û arezû û fantezîyên we re bibim obje.

Pêşîyên me gotîye:

“Mîh bi nigê xwe, bizin bi nigê xwe.” anku bila kes xwe berpirs û xwedîyê kesî nebîne û xwe nede ber barê kesî.

Jina ku hûn wê wek objeya seksê dinirxînin, kes demançê nade serê wê û bi darê zorê jê re nabêje bi awir û weynekîyên xwe, bi kinc û bêkincîya xwe here bala mêran bikişîne ser xwe. 

Na.

Bi qasî min, bi qasî we aqilê wan jî heye û hur û azad in ku ji nerîna me ya li wan xwe aciz nakin, berevacî vê, bêtir kêfa wan tê.

Axir…

Bi min hewce ye ehlaq xwe nû bike anku ji nû ve xwe çêke, lewra jîyan, bi zanîn û daxwaz û xeyal û fantezîyên îro yên berfireh hew di qalibê îro yê ehlaqî de hiltê.

Li gorî dem û zemên,

çawa ku her tişt diguhere, xwe nû dike anku kiras diguhere; çi zanîn çi nerîn çi fikir çi vîzyon çi kultur çi rengên jîyînê, hewce ye ehlaq jî biguhere, xwe nû bike.

Her sedsal, 

li gorî şert û merc û derfetên jîyanê di esasê xwe de xwedîyê ehlaqekî ye anku ehlaqek çêkirîye, 

loma jî li gorî şert û merc û derfetên îro hewcedarî bi ehlaqekî nû heye; ehlaqê vê sedsala ku me li pey xwe hişt nekare di bin daxwazên nifşê îro de rabe.

Friedrich Nietzsche anku xalê me Nîçe got, “Xwedê mir!” û rê li ber aqil vekir.

Hewce ye yek ji me jî rabe bibêje, “Ehlaq mir!” û sînorên aqil firehtir bikin.

Gotina Dawî

Ne nezanî, ehmeqî qebhet e, lê hezar mixabin hayê ehmeqan ji qebhetê jî tune ye.

judenrat

Judenrat!

Serokê sererd û binerd bi stratejîyeke nûgihiştî- jixwe mirîdên wî jî hemû di wê astê de ne- her ji çend salan carekê radibe peyveke seksî li ferheng û lîteratura xwe ya mirîdî zêde dike û şêxtîya xwe seksîtir dike.

Û mirîd jî, 

bi bihîstina vê gotina seksî careke din serwext bûn ku şêxê wan li Marks û Hegel zêde kirîye û qûn li gelek feylesofên din jî çirandîye.

Ji mirîdan re mûcîze hewce ne û peyva “judenrat” jî peyveke têra xwe seksî û mûcîzeyî ye.

Gotina Dawî

Kes bi qasî nezanan zane tune ye, ji ber ku ew bi xwe jî nizanin bê çi nizanin!..

sergêjayî

Ez di romantîzma ca we nim!

Ji dêvla hûn ê rabin li ser wan zarokên filistînî hêsirên romantîk bibarînin, herin wê zîhnîyeta qirêj a hovane bikujin ku ew zarok di nav lepên wê zîhnîyetê de nebin milîtanên siberojê.

Heger hûn wê çiravê nexetiminîn, xwîn ê wê çiravê bi we sor bike.

Reîz bi stratejîyeke baqilane him karîzmaya Apo xist bin nigan, him jî ew ensturmana di destê tirkan de ku dilê wan kengî bixwesta apocî dikirin mahne/bahane û êrîşî kurdan dikirin ji destê wan derxist.

Bijî aqilê mezin anku Amerîkayê!

Balkêş e.

Jinên xwe azad û serbixwe û têra xwe marjînal dibînin jî newqê ji min vala dikin û zû bi zû newêrên xwe li nav sînorên min biqewimînin.

Gotina Dawî

Zeman diherike û jîyan mîna rengînîya ser baskên pinpinîkê ye. Guh nedin Elo Welo, li kêfa kîr û quzê xwe binerin.

çend gotinên nîvfelsefîk

Hesûdî, dexesî/dixsî, çavnebarî, zikreşî ne nêzîkî hev bin jî ne dûrî hev in, lê dilxerabî tiştekî din e.

Û di têkilîyekê de heger hesta dilxerabîyê miribe, êdî xêr di wê têkilîyê de nemaye.

Li herêma me anku li derdora Mêrdînê, ji bo mêrên bi sihûd/bi şens em dibêjin, “Filankeso quzê gur pê ve ye.”

Lê nizam ji bo jinan çi tê gotin?

Kîrê gur?

“Filankesê kîrê gur pê ve ye.”

Na na bawerî bi miletê me nabe, bi qasî dikarin bibêjin, “Filankesê kîrê gur tê de ye.”

Nebû. Nabe…

Hewce ye em tiştekî din jê re bibînin.

De ka em bifikirin bê heya sibê çi tê hişê me!

Ji girseyeke nexwende ku hîç naxwîne re em radibin xwe aciz dikin, dibêjin, “Ma ev di guhê gê de ne anku di guhê gê de dijîn?”

Heyran!

Dinya biguhere, zeman bide teqleyan, teknolojî û ragîhandin bi çargavî bibezin jî ev girse li ber sîya xwe di xewa bêhişîyê de raketî ne, loma jî kê çi gotîye, çi guherîye, ne li ser bala wan e.

Li du sloganan dinere û jixwe bi du sloganan qible û qiblegeha xwe dîyar dikin.

Jin ecêb û balkêş in.

Him bi cil û bergên xwe, bi awir û tevger û hereketên xwe dek û weynekîyan dikin, qûn û pêsîrên xwe dixin hundirê çavên me, him jî radibin gazinan dikin û dibêjin, “Çima hûn mîna gurên har û birçî li me dinerin?”

Heyran!

Ne şil li we tê, ne jî zuwa!..

Hûn ê rabin ji bo bala mêran bikişînin ser xwe, her jehrê bixwin/bikin- lê ku tu ji wan bipirsî, ne ji bo mêran dikin- dû re ku mêr dilê xwe dibijînin we jî, hûn radibin xwe dînomîno dikin û navê sapiqtî û sût û serserîtîyê bi pey wan dixin.

Biryarê bidin, hûn dixwazin çi bikin anku çi dixwazin?

Bi serê we ku em mêr tune bin, xwe bi xwe hûn ê di hev nin, bêguman hûn jî tune bin em ê xwe bi xwe di hev nin, lê jixwe êdî nîyhandina xwebixwe jî bûye cureyeke ji cureyên fantezîyan.

Axir…

Gotina Dawî

Dilê we çi çawa xwest wê bikin, gunehên we di stuyê min de!..

objeya seksê

Jin ecêb in.

Ku mêr çavê xwe bera namûsa keran didin, radibin ji mêran re dibêjin, “Ma ker objeya seksê ye?”

Ku jinek ji bo bala mêran bikişîne ser xwe, nîvtazî û bi awirên têrşehwet lotikan diavêje û mêr qala wê dikin, radibin dibêjin, “Ma jin objeya seksê ne?”

Ka îja hûn ji me re bibêjin, 

em kê yan jî çi ji xwe re bikin objeya seksê û bi xwe xweş bînin?

Heyran,

ji kerema xwe re bi wê nezanî û xwenenasîna xwe, xwe nekin parêzvanê ehlaq û edebê.

Jin e, bi dilê xwe fahîşetîyê dike, hûn radibin ji mêrên ku diherin bi wê jinê re seksê dikin re dibêjin, “Bedena jinê ne kêfgeha we ye.”

Na na, wer xuyaye talîya talî em ê mêr ji derdê we jinan xwe bi xwe di hev nin.

Ya din jî,

seks ne qebhet an tiştekî fehş û genî ye; seks asta herî bilind a nîrvanayê ye û bihêlin kî kê ji xwe re dike obje bila bike.

Û jinino!

Her kî bixwaze ez dikarim xwe ji wê re bikim objeya seksê;

jixwe em ê her du alî jî bibin şirîkên wê zewq û kêfê û şahîyê.

Axir….

Gotina Dawî

Ehlaq firêna fantezîyan e, lê carinan firên diteqe…

  

cejna bêzimanîyê pîroz be

Kurdino!

Serjêkirina qurbanan li we nakeve, lew jixwe bi salan di ber dîn îdeolojî û pêxemberên derewîn de we zar û zêçên xwe kirin qurban û qurbanî,

loma jî…

hey we xêr ji serjêkirin û xwîna zar û zêçên xwe nedît, qe nebe belasebeb gunehên wan pez û dewarên bêziman nexin stuyê xwe. 

Axir…

Cejna we ya qetlîama bêziman pîroz be!

Serokê sererd û binerd ku hayê wî ne ji ser erdê heye ne jî ji bin erdê, rabûye ji bo zimanê kurdî gotinên ji xwe mezintir kirîye, 

lê jixwe…

êdî hingî biçûk e û xwe biçûk xistîye, çi jî bibêje ew ê jê mezintir be û jê mezintir bîmîne.

Axir…

birêz û mirêz serok ku zir naxirek li ber te şujde dibe û tu çi jî bikî li pey te ye, ji pey te venagere, 

ka ji kerema xwe re kerem bike were li koşka Devlikenê Cemîlê Hisênê Îsayê Hesoyê Îsayê Gêncoyê Şêxoyê Mehemê Polêd bibe mêvan 

bê do û pêr û îro di wê koşkê de li ser dîrok û civak û ehlaq û felsefe û ilm û mîzaha wê axê bi wî zimanî çi civat û şevbuhêrk gerîyane/digerin, belkî tu fedî bikî, 

lê heger…

qebhet bi ser fedîyê de nehatibe, haa!

Îja berxê xalê xwe…

ku em dizanin bê bezê guhê xalanên te ji ku ye, ew girava xalanên te li ser navê te tapo kirîye, li te pîroz be û tu hezar xêrî jê bibînî, 

lê tu bi ya min dikî… 

meseleya ku ne meseleya te be anku karê ku ne karê te be bêvila xwe nexe nav, çêtir e

heger na…

jixwe kenê me bi te tê, balo kenê guran bi xwe neyne.

It’s okay?

Gotina Dawî

Vê teqtîk û stratejîyê mejî li me bloke kir, kes nema ji guh û çav û aqilê xwe bawer dike, mixabin!

Nizanim, 

belkî ev terz jî terzeke teqtîksel û stratejîstîksel be…

snellman

Em welatekî çawa dixwazin?

Mîna dagirkerên xwe em ê bibin zordest, zalim, faşîst, dîktator

yan em dê li ser zanîn û zanistê geş bibin û bibin welatekî xweşbîn, demokrat, medenî/şareza û modern?

Bêguman…

pirê ji me dê bi quretî bibêjin em welatekî xweşbîn, demokrat, medenî/şareza û modern dixwazin.

Lê berî wê…

divê em xwe ji kultura pûtperestîyê rizgar bikin.

Bi zaneyî bi nezanî, divê em kesan li ser serê xwe mezin nekin. 

Divê em ji herîyê qehremanan çênekin.

Divê em kesî li ser serê xwe nekin Xweda û pêxember û em nebin pez û dewar û mirîdên wan.

Dû re…

ew qehremanên ji herîyê çêbûne, radibin li ser serê me dibin Xweda û pêxember û me jî di nav destên xwe de dikin herî û ji bo berjewendîyên xwe yên şexsî me ji dilqekî têxin dilqekî.

Divê em wek xwe bimînin, mîna margîse/bûkalemon ji kirasekî nekevin kirasekî.

Axir…

Ez dibêjim qey kêm zêde we hemûyan navê Johan Vilhelm Snellman bihîstîye.

Erê, ez qala feylesofê fînî Snellman dikim, Snellmanê ku fînî ji teresîyê rizgar kirîye û ew hînî demokrasî, medenîyet, modernîte, neteweperwerî û birokrasîyê kirine.

Naxwazim li vir rabim bi dehan hevok qala serpêhatî, vîzyon û şoreşa Snellman bikim. Ciwamêr, ne ji herîyê, bi destê xwe, bi aqilê xwe qehreman çêkirine û bi wan qehremanan bingeha dewleteke medenî, modern û pêşketî danîye.

Bi aqil û vîzyona xwe him welatê xwe ji bin esaret û bindestîya swêdîyan rizgar kirîye, him jî pişta xwe spartîye rûsan, bi hêza rûsan hiştîye welatîyên wî enerjîya xwe li pêşxistina welatê xwe xerc bikin.

Û wer jî bûye. 

Îroj, gelek welat ji bo siberoja zarokên xwe berê xwe didin Fînlandîyayê û hewl didin sîstema wan a perwerdeyîyê ji xwe re bikin nimûne/mestere.

Bi kin û kurdîya kurmancî…

bi sloganan kesên ji herîyê çêbûne li ser serê xwe nekin qehreman û rişma siberoj û azadîya xwe û zarokên xwe nedin destê wan.

Naa…

heger ilhez hûn dê bibêjin em bê qehreman nikarin bijîn jî,

herin yên wek Snellman bibînin, bikin qehreman û bidin pey wan;

dê ji we re civakên azad, serbixwe û xwedan vîzyon ava bikin.

Gotina Dawî

Her qehreman dişibe xwedîyên xwe, loma jî ji bo qehremanên çê û hêja derkevin, hewce ye xwedî anku civak xwe tedawî bikin.

narsîst im lê

Carinan hin nas û heval di nav henekan re anku bi henekî ji min re dibêjin, “Narsîst”.

Li ser çavan, ez narsîst, 

lê… 

heger ez narsîst bim jî, narsîstîya min di ber kurdî û kurdîtîyê de ye, 

lê ya we hinekan?

Narsîzma we, we kurmî dike û bi wê kurmîbûnê jî bêhneke genî ji we difûre.

Quretîyeke vala!

Populîzmeke erzan!

Û kaosa ego û kompleksan!..

Doh ez bi hevaleke xwe ya berê re peyivîm ku ev bîst sal in têkilîya me qut bûbû.

Ev xanim ka ji kîjan qewmî ye nizanim lê wek her welatîyê Tirkîyeyê, dê û bavê wê jî di wext de ji xwe re gotîye tirk û ew jî maye tirk, çendî em nizanibin bezê paş guhê bavê wê ji ku ye jî.

Lê divê meriv bextê xwe neavêje û ûjdanê xwe xera neke. 

Wî zemanî… 

ev jin jineke hêja, durist, dilovan û têra xwe jî xwedan vîzyon bû- nuha çawa ye çilo ye nizanim, lê hefteya pêşîya me em ê hevdu bibînin û qedehek du qedeh araq bi hev re vexwin bê çi li xwe zêde kirîye çi li xwe kêm-

Li Almanyayê ji dawa dêya xwe ketîye û li wir mezin bûye. Piştî bîstsalîya xwe hatîye Tirkîyeyê. 

Xanimeke rûken, kubar, maqûl û têra xwe bedew e.

Axir…

tibabekî em peyivîn û wek her car dîsa mijar hat ser sîyaset û kurdî û kurdîtîyê.

Got:

-Ez tiştekî ji parvekirinê te fêhm nakim. Bala min li te ye tenê tu bi kurdî dinivîsînî, loma jî tênagihêjim bê tu qala çi dikî, çi dibêjî! Ma hewce dike bi vê xezebê meriv li dijî tirkî be û nijadperestîyê bike? Sûcê tirkî çi ye?

Kenîyam…

Min got:

-Berxê, ne ku ez nijadperestîyê dikim, ez zimanê xwe ji nijadperestîya tirkî diparêzim.

Û hew peyivî…

Gotina Dawî

Bi tu haweyê xwe ez naşibim we, her weha bi narsîstîya xwe jî û bi doxînsistîya xwe jî…

qûndehelbestek

fedîyê bar kir!

xîretê ber avêt!

namûs ji poz xeyidî!

şeref li dera hanê qûnde bû!

kurm ket kesayetê!

karekter teriqî!

mejî virikî bû!

mentiq çilvirî!

ava reş bi çavan de hat!

guh bi çolê ketin!

ziman derket parsê!

lê tenê kurdên terîqetperest wek xwe man; 

hişk! 

şidiyayî! 

xurt!

nehatin guhertin, nayên guhertin, dê neyên guhertin!..

çîroka teyra baz a nûgihîştî

Rojekê, li nav daristanekê, li qotê darekê ku serê xwe nêzîkî ezmên kiribû, teyrekî baz ê navosere li teyreke baz a nûgihîştî ku nû bi perîk û baskên xwe dihisîya, rast hat. Bi tena serê xwe di hêlînê de bû, ka çi bi malbata wê hatibû, kes nizane. Bi metirsî li dora xwe dinerî û newêrîbû ji hêlîna xwe dûr bikeve. 

Teyrê baz ê navosere metirsîya wê ferq kir û bi dilovanî çû xwe li hemberî hêlîna wê li ser şaxê darekê danî. Teyra baz a nûgihîştî li hemberî heybeta teyrê baz ê navosere ket nav kelecanekê, kelecaneke germ û xweş.

Teyrê baz ê navosere ji bo wê wêrekîyê lê bar bike û wê fêrî xweşîya erd û ezmên bike, ji ser wî şaxê darê bi firê ket û li dora wê çû û hat, çû û hat…

Piştî kêlîyekê, ji wê şên û kêf û coşa teyrê baz ê navosere sûd wergirt û wê jî baskên xwe hêdî hêdî li hev xistin, li hev xistin û ji nişka ve xwe li hewa dît. Da pey teyrê baz ê navosere û bi hev re baskên xwe li hev xistin û derketin gera xwezayê, li ser erdê û li bin ezmên tu der nema ku lê negerîyan, bi hev re li her tehmê nerîn.

Roj, hefte, meh…

Rojekê, serê sibehekê, teyra baz a nûgihîştî ji xew şîyar bû, hêdî hêdî ber bi teyrê baz ê navosere ve çû, ew şîyar kir û bi haweyekî bi xwe bawer li hundirê çavên teyrê baz ê navosere nerî. 

Teyrê baz ê navosere ji awirên teyra baz a nûgihîştî têgihîşt ku tiştin diqewime, lê bi wê neda hîskirin, tenê xwe da bende ku ya dilê xwe bibêje.

 Teyra baz a nûgihîştî got:

-Te ez mezin kirim, te ez bi firê xistim. mala te ava, lê êdî pêdivî bi te nema, ez azad im û dê bi tena serê xwe bifirim û li vê tehmê binerim.

û bêyî ku li benda bersiva wî bisekine, rabû baskên xwe li hev xistin û firîya. 

Teyrê baz ê navosere li pey wê kûr û dûr nerî û bi xemgînî xwezîya xwe daqurtand û bi dizî di ber xwe de bişirî, bişirîneke şikestî.

Xwe bi xwe got:

-Lê te tiştek ji bîr kir, tiştê herî girîng. Te ew tehm li pey xwe hişt, lew ew tehm, azadîya ku te bi dest xist, ez bi xwe bûm!

Gotina Dawî

Azadî xweş e lê heger meriv bi zimanê wê bizane.

romana nîvcomayî

erê delal erê delal

mû bi zimanê min ve hat hingî min go 

delal û delal û delal

ji xew rabûm min go delal

di ser taştê de min go delal

di ser firavînê de min go delal

di ser şîvê de min go delal

ji bo careke dinê li caran zêde bikim

di meha remezanê de bi cenabet min rojî girt

û di paşîv û sihoran de min go delal

lê hezar heyf hezar xebînet hezar mixabin delal

mîna romana apocîyan

romana min û te jî nîvco ma delal

delal û delal û delal

de ka îja em herin xwe biavêjin bextê kîjan helbestvanî

ku bi helbestê re xayîn neketibe

û me li ser baskê helbesta xwe bike bifirîne 

û eşq û evîna me bibe li ezmanê heftan binivîsîne delal

û delal û delal û dîsa delal

Gotina Dawî

Xeyal û hêvî, du têgehên leylanî ne.

Xeyal dine hêvîyê, hêvîyê avis dike, hêvî jî berî biwelide, di meha heftan de ber diavêje!

Bi kin û kurdîya kurmancî,

çîroka PKKê ev e, mîna çîroka min û te…

helbesteke beravêtî

min jinek dît 

qermîçekên li ser rûyê wê ji temenê wê zêdetir

min jinek dît

qedera wê li ser enîya wê bi destê xwedayekî nexwende bi tîpên hêsîrîyê hatibû nivîsandin

min jinek dît

ji bin mêrekî revîyabû bi cenabet revî revî li kulmek av digerîya 

kîjan kanî vedikir xwîn jê diherikî

min jinek dît

reşikên çavên wê ji qîzanî ketibûn şerm dikir li dora xwe binerin

min jinek dît

bedena wê di bin kirês de şerm dikir pêsîrên wê ji hev xeyidîbûn

min jinek dît

veguherîbû mêrekî berî ku feminîst bi sloganên xwe mêran qûnde bikin

min jinek dît

êdî bêhna cenetê ji nav nigên wê nafûre 

dê derîyê horîstanê lê venebe

min jinek dît

di bin wê xavika xwe ya gemarî de porê xwe veşartibû ji xezeba xwedê

spîyên serê wê rêya qiblê şaş kiribûn

min jinek dît

him kurdunde bû him bêdunde bû 

zimanek qewmek welatek ji ber çûbû

elbikek şîrê dê

Seadetê sifra xwe raxist, sinîya pel û kortikên xwe anî danî ser û me dest bi xwarina pel û kortikên xwe kir.

Destê Seadetê di nav sinîya pel û kortikan de, ji nişka ve sekinî û li jor nerî.

Got:

-Ka yê jor nehat!

Min got:

-Ma Xwedê jî ji pel û kortikan hez dike? Min nizanîbû…

Bû niçeniça wê got:

-Law tu meriv dîn dikî! Ferhad Ferhad! Gazî wî bikin, bila dakeve bê şîvê bixwe.

Civat xweş digere. Min û pismamê xwe enîya xwe daye hev, em qala bext û ûjdan û maqûlî û ciwamêrîyê dikin.

Pismamê min got:

-Ji zilaman re pirêze lazim in…

De îja were li ser vê pirêzeyê çîrokan, romanan, helbestan nenivîsîne!..

“Elbikek şîrê dê li min e”

Bi zaroktî şîrê Seadetê kêm bû, loma jî carinan ji ber nebûna şîrê wê ez birçî dimam.

Îja carinan dema ji girî min çember ji ber hiltanî û acizî dida malîyan, radihoştin min ez dibirim mala apê min, emojna min ez şîr didam; ez dibûm şirîkê pismamê xwe; di her pêsîreke emojna min de du kîlo şîr digiha.

Axir…

Vê şevê dîsa mijar bû zemanê berê û em piçekî bi ber bayê bîranînan ketin.

Pismamê min got:

-Tu deyndarê min yê elbikek şîrê dê yî!”

Gotina Dawî

Berê xweş bû lê xweşbûna nuha jî di destê meriv de ye!..

seadetê û sirri sureyya onder

Vê sibehê Seadetê rabû taştêya me hazir kir, danî ber me û ez û ew û Huso, me enîya xwe da hev û em filitîn ser sifreyê.

Qeymaxê mêst, penêrê mêrdînî, hêkên bin mirîşkên Seadetê yên kurmancî, zeytûnên dêrikîyan…

Hîn min parîyek du parî nan avêtibû devê xwe neavêtibû devê xwe, bû qarewara telefona min.

Çavên Seadetê li ser sifreyê, guhên wê li min in. 

Axir, ez ê qala telefonê nekim bê kî bû û em li ser çi mijaran peyivîn, jixwe kêm zêde hûn texmîn dikin…

Piştî me xatir ji hevdu xwest, min telefona xwe danî ber çonga xwe û dîsa dest bi taştêya xwe kir.

Seadetê parîyê devê xwe cût cût û daqurtand. Hêdîka serê xwe bilind kir, bi awirên tije pirs li hundirê çavên min nerî.

Got:

-Ma qey mêrên van togan tune ye, çireçira telefona te ye, yek digire yek digere, yek digire yek digere. Ûde! Weleh êdî fedî jî nemaye. Çawa tu qêmîşî bedena xwe dikî bi van jinan re radibî rûdinî!

Min got:

-Seadet wer nebêje. Ev jin jineke baş e. Gunehan li xwe nebarîne, tu misilman î.

Got:

-Bi mêr e?

Min got:

-Na. Mêrê xwe berdaye.

Got:

-Ne bi xêr û ne bi ahla, tew jinên vî zemanî hew dibin. 

Min got:

-Seadet! Tiştê çû nede dû. Berê çû ji berê re. Zemanê we, jinên baş û xweşik dibûn jinên mêrên netiştek. Û wan rebenan heya talîya emrê xwe bi haweyekî kerr û lal jintî ji wan xwelîseran re dikir; bi dilê xwe ne bi dilê xwe, ji ber nerîn û zîhnîyeta civakê zimanê wan kin bû. Çi tahde, çi neheqî, çi zilm li wan bibûya jî, dev li dilê xwe dikirin û bi haweyekî belengaz heya talîya emrê xwe rûdiniştin û tenê bi mezinkirina zarokan û xirecira malê re dadiketin. Êdî dem û dewran guherî, Seadet xanim. Heqê her jinê heye bi dilê xwe bijî. Heqê her jinê li ser mêrên baş heye. Û mêrekî baş jî nikare tenê xwe bike malê jinekê, heqê gelek jinan li ser wî heye. Û wek tu jî dizanî jixwe, ez jî ne mêrekî xerab im.

Got:

-Erê erê, ji xwe re futûyan derxe! 

Û bû niçeniça wê!..

Sirri Sureyya Onder jî bi hemû sir û nepenîya xwe xatir xwest û çû.

Oxira wî oxira Filîtê Quto be!

Erê, li gorî gelek kurdan Sirri kesekî xweş û baş bû, lê dema meriv di pencereya kurdekî re li Sirri Sureyya dinere, bêguman meriv piçekî lê disekine, 

lewra…

Sirri Sureyya berpirsê projeyekê bû ku bi vê projeyê hewl dida kurdan di nav tirkan de bi haweyekî tirkî/tirkîyetî bimehîne û wan bike dûvikê tirkan

anku Sirri Sureyya ne kurd/kurdîtî, Sirri Sureyya kurdkokentî diparast.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

Sirri Sureyya, di eslê xwe de yek ji parêzvanên tirkîyetîyê bû û di tirkîyetîyê de jî kurd tune ye, tirkê bi eslê xwe kurd heye.

Loma jî…

heger problema me bi vê dewletê re tune bûya û em ne di bin dagirkerîya tirkî û tirkan de bûna, wek meriv wek însan me yê jî şîna wî bigirta, 

lê mixabin…

kurdbûna min nahêle ez wek kesekî ji rêzê anku nekurdekî tev bigerim û şîna wî bigirim.

Axir…

Gotina Dawî

Nedin pey konforê û di rêya xwebûnê de piçekî tahdê li xwe bikin.

Kurdbûn kirasekî ji êgir e, vî zemanî!..

ez û seadet xanim

Min got:

-Seadet! Heq e meriv tivingê têxe enîya Xwedê û wî bikuje, ji jor de bîne xwarê.

Got:

-Tu gunê wî bixwe.

Min got:

-Ma ji dawa te ketîye tu dibêjî, “Gunê wî bixwe”? Tu çawa dizanî nêr an mê ye?

Got

-Offf Devliken! Tu berê qibleyê li ber meriv şaş dikî.

Min got:

-Seadet! Ev 4-5 sert in te li şûnê çi dikir? Meriv dihere nîvseetekê rûdine, fatîheyekê dixwîne û radibe tê mala xwe. 

Got:

-Weleh Emşa, Gula, pîra Fato û Zeyno û bûka xwe jî li wir bûn, civat gerîya, nebû ez rabim.

Min got:

-Heyran! Ya we ne şûn e, aktîvîte ye. Hew şerab û fêkîyên we kêm in.

Got:

-Tarî ket erdê, êvar e û ceryan jî tune ye. Ma nizam mele yê azan bide?

Min got:

-De rabe ser xwe, nimêja xwe bike lê! Îja nizam mele yê azan bide! Ha te deh deqeyan zû nimêj kir, ha te deh deqeyan dereng nimêj kir… ma seeta Xwedê ya cithîzen tune ye rabe te kontrol bike bê Seadetê di wext de nimêj kirîye yan bê wext.

Got:

-Bi Xwedê seeta wî şaş nabe, ne bi pîlan dişixule, ne jî bi tavê, seeta wî tam otomatîk e.

Min got:

-Ma çend Xweda heye ku tu dibêjî, “Bi Xwedê seeta Xwedê şaş nabe?”

Bû niçeniça wê û rabû ser xwe, çû destmêj bigire…

helbesteke bêehlaq

kefenê min li ser pişta min be jî

li tembûrê dixim bi şiva kîrê xwe 

bêminetî

ne xema sergovendê govendê ye 

hîpnoze bûye bênamûso li ber himehima cotmemikên karxezalên sêwî

cizb e ev cizb 

cizba cotmemikên bêxwedî

dê weledê xwe avêtîye vê berêvarê

her memikek bi meqamekî lê dixe 

qîrîn û girî û gazî

di bin wê axa sar î cemidî de rehmetîyê miradê kinê maye tî û birçî

de de de 

baş bilewliqînin wan cotmemikan baş 

bila ew cotmemik der bibin û biniqutin ser wê axa lal

ku bi salan e rehmetî di bin de bi hesreta wan cotmemikan li hêvîya masturbasyonekê sekinîye mîna gurekî har

êêêê

ka zava 

zava wenda ye bûk li hespê 

lê kes nizane bê qismetê kê ye ew bûka li dera hanê

de bûkê bişînin mala bav hespê jî bişînin axurê jêr 

erê axurê jêr erê

hew xwedê dizane bê çi qas kerên kerr û lal bêyî dilê xwe bûn hewîyên jinên serîberjêr 

ka qismetê kê ye ne qismetê kê ye

lê qismetê bûkê di kê de ye ka em herin berî bidin mala muxtêr

heger muxtêr bextê xwe neavêtibe û ji bo wê mohrê nebûbe xayînê zemên

muxtaro lo muxtaro mohra muxtêr lê bû jehro 

ji dûr tê dengê dengbêjekî ku ji dengê xwe xeyidî

û dengê wî olan dide li dora guhê jinebîyeke hiznî

hiznî hiznî

xwedîyê finêz û fantezîyên genî

kes nizane bê te nîyha çend jinên serhewî

bi dizî

lê bizin bi dizî dihere nêrî eşkere dizê timî

ka bipirse bê ji van pîçan çend ji pişta te ne çend jî ji pişta eskerên romî

ma ferq heye ezbenî

ha yekî dest avêtîye keç û jin û bûka te ha dest avêtîye axa te vî zemanî

lê ka aqil

ka xîret

ka ew heyvan û hevîrtirş û genetîka esîl î eşîrî

derûnîya min a îşev

Min go:

"Qîza qereçî nabe xatûn" tu carî, ji qewla pêşiyan...

Û "her teyr bi refê xwe re difire" jî xweş e.

Pêşî û paşî bi hev re nameşe îro.

Lê meriv hay ji paşîya xwe hebe û pêş ve bimeşe, ne xerab e;

zahmet e, lê ne zor e.

Heger meriv paş ji bîr bike, dê nikaribe xwe bigihîne pêş jî.

Û kesên di navbera paş û pêş de dimînin jî, karê wan her tim paşûpêş dimeşe; 

du gav pêş ve, du gav paş ve, her li cîhê xwe dimînin.

Û bi qasî heq dikin qedir û qîmet bidin însên; heger na, dê xwe jî, we jî bilewitînin.

Dîsa jî…

kî çawa bixwaze, dikare weha jî bike-bijî yan jî nejî!

Ciwamêrek an ciwanikek rabe li ber stranên Emînê Erbanî dil bigire û di roja xwe ya herî romantîk de li ber stranên Emînê Erbanî qedeha şerabê ji evînê re noş bike, heqê me lê tune ye, em jê re bibêjin, 

"Ma Emînê Erbanî û evîn?"

Belkî camêr an ciwanik dema evîndar dibe, tenê li reqsê difikire!!!

Hela! Hela! 

Ma nabe!

Axir…

jixwe nav nivînan jî cureyeke ji cureyên reqsê ye.

Û evîna kurdan a herî pêş jî reqs e.

Wa ye dîsa bû qal û behsa "pêş"ê. 

Le paş?

Haa…

berî hin ziman(ne)zan xwe aciz bikin û xwe li erdê xin, ez "le-lê" ji hevdu bidim veqetandin an bidim naskirin, da ku em hevdu li ber xin.

Yan jî…

ez vê nivîsê bi vê mijarê nequrmiçînim.

Bila dengê gilî û gazinên min here seyda Fewzî Bîlge; bibore, seyda Fewzî Bîlge-î, bila ew were serê xwe ji bo min û we bi "le-lê"yê re biêşîne.

Jixwe meseleya "î"yê jî derket.

Çû ji min de weleh!

Mesele kûr e, dahwe giran e, ev maç maça Wan û Tetwan e.

Û...

Û...

Xetimîm!

Xwedê (ez pê nebawer im) jor bixetimîne, lê jêr nexetimîne.

Lê...

Le...

Lo...

A ev ji me kêm bû haa!

Îja loo!!!

fewzî bîlge û berhema wî ya nû

Erê min got ez ê wek berê xwe di blogê de wenda nekim, lê ne bi xezeba bi carekê biterikînim.

Dema bûyereke girîng qewimî yan jî li ser huner û edebîyatê tiştek hewce kir, bêguman ez ê bêm a dilê xwe li ser van rûpelan bireşînim.

Axir…

Mijara min a îroj seyda Fewzî Bîlge û berhemeke wî ya edebî ye.

Min berhema wî xwend û min got ez çend gotinan jî li ser bibêjim.

Carinan hewce nake meriv gotinê zêde bike; bi hevokekê anku bi du sê hevokan jî meriv dikare mejîyê xwe li dilê xwe bar bike û destûrê bide zimên…

Seyda Fewzi wer kirîye.

Carinan bi hevokekê, carinan jî bi du sê hevokan em bera binê “bîr”ê daye; lê ne bi werîs, bi zimên.

Haa!

Ji vê re jî qûnek anku mejîyekî qerase divê, ne karê her kesî ye.

Ya din jî,

ka bi zaneyî ye yan bi nezanî ye, nizanim, lê seyda peyama herî xweş di rûpela “69”an de bi cîh kirîye.

Balkêş e!

Peyam jî xweş e, pozîsyon jî.

Bijî✌️

Gotina Dawî

Spas ji seyda re ku di emrê xwe de cara ewil e ez kitêbekê di seetekê de diqedînim.

enerjîya belasebeb

Carinan divê meriv xwe jî rexne bike, 

yan na…

di nav pêlên zemên de meriv wenda dibe, hayê meriv ji meriv çênabe.

Îroj, ez li xwe hayil bûm ku ez enerjîya xwe zêde zêde bi tehlîl û analîzên sîyasî/politîk xerc dikim, loma jî kar û xebatên min ên sereke dimînin.

Û bêguman…

jixwe li jor jî, li jêr jî Xweda hene û her tişt wek Xwedayan dibe.

Îja min xêr e?

Anku bi gotineke din,

kê nîyhaye min?

Ya baş…

ez rabim hazirîya xwe bikim û berê xwe bidim welêt. 

Ez ê herim xwe biavêjim bextê Seadetê û li ber sîya wê ya pîroz pal bidim;

û heger…

bi xêra gora mirîyên xwe parîyeke nan da min, ez ê bixwim û jê re dua bikim û rehmê li dê û bavê wê bibarînim; na heger neda jî tewkel bi Xwedê!

Dû re…

ez ê derkevim xanîyê jor, kompûtera xwe vekim û dest bi xebatên xwe yên kulturî bikim.

Ji huner û edebîyatê çêtir û xweştir tişt tune ye, ku ji meriv re biserife 

û ez dibêjim qey gavê ji min re diserife.

Du roman;

du romanên ku bi terz û kategorî û mijar ji hev cîhê…

Jixwe min dest bi her duyan kirîye, tenê maye bi xêra nan û duayên Seadetê lê germtir bibim.

Wekî din jî…

ji mêj de ye ji sînemayê dûr im, lê wek hûn jî dizanin sînema ne mîna edebîyatê ye, meriv lawê Şeytên anku Xwedê be jî, hewce ye butçeyek hebe,

lê…

carinan divê meriv hewl bide û ji nebûnê hebûnê biafirîne.

Ez ê wer bikim!..

De îja hûn jî ji min re dua dikin an nifiran li min dibarînin, hûn bi kêfa xwe ne.

Axir…

Erê weleh axir!

Gotina Dawî

Meriv ji ku dest pê bike baş e, lo çê lo xerab…

dewlet ü dewlemend

Ji dewlemendan re navê dewletan ferq nake, dewleta wan dewletîbûna wan e, loma jî ne xema wan e dê di bin kîjan alayê de bijîn.

Jjar û hejar, feqîr û xizan bi xwîna xwe axê av didin ku li ser wê axê jîyanekê ava bikin û navê xwe li wê axê bikin, lê dewlemend di ber netewebûn û qewmîyetbûnê de qêmîşî qurişekî xwe nakin ku keda wan jî têkeve nav azadî û serxwebûna wê axê.

We bihîstîye dewlemendek an jî lawekî wan/keçeke wan hatîye kuştin an binçavkirin?

Xwedê neke! 

Û şaş fêhm nekin, em naxwazin kevir li neynûka kesî bikeve, lê divê meriv destê xwe deyne ser ûjdanê xwe û bextê xwe jî neavêje.

Zar û zêçên xizan û belengazan ê doza azadî û serxwebûna netewe û welatê xwe bikin, di ber netewe û welatê xwe de bên kuştin, bên girtin, di êşkencexaneyan de bibin nîvînsan, dû re di civatan de dewlemend ê jî li ser sifreyên araqê rûnin û quretîyên welatperwerî bikin.

Li ku hûn rastî kesên werê hatin, kîrê wan di devê wan kin, bila zimanê wan negere ku bi wan quretîyên pûç û xav serî li belengazan gêj bikin.

Qurişekî xwe bi ruhê meriv nadin, di tengayîyê de tune ne, lê di firehîyê de rê nadin kesî ku bipeyive.

Temam, me fêhm kir, canê we şêrîn e û destê we ji konfora we nabe, 

lê ma hûn nikarin bi haweyekî dizî/veşartî,

piştgirîya zimênê xwe, piştgirîya huner û edebîyata xwe, 

bi kin û kurdîya kurmancî, 

ma hûn nikarin destek û piştgirîyê bidin huner û hunermendên xwe, edebîyat û edebîyatvanên xwe, sînema û sînemagerên xwe jî?

Loma jî…

Nehêlin ev kes li ser xwîna zarokên we quretîyan bikin!

We li ku dît, zimanê wan di qûna wan kin û bila li bêehlaqî û bêkesayetîya xwe bihilkumin!

Axir…

Gotina Dawî

Bêguman,

heqê kesî li kesî tune ye anku kes ne deyndarê kesî ye û di tercîh û kirinên xwe de jî her kes azad e.

Loma jî…

dewlemend jî ne mecbûr in destek û alîkarîya kar û xebat û projeyên edebî/hunerî/kulturî bikin, 

lê…

divê li ser neteweperwerî û welatperwerîyê jî quretîyên pûç û vala mekin!

dostoyevskî û bukowskî

Gelek kes…

dixwazin baş bin anku bi ehlaqekî baş bên naskirin, lê ji qûna wan nayê, 

lewra…

heyvanê wan anku genetîka wan pûç û xerabe û bêkêr e;

loma jî…

tenê dilê xwe dibijînin tiştên ku di wan de tune ne û dê çênebin.

Bi slogan û peyvforîzmayên navdaran hewl didin ji derdora xwe re bibêjin:

-Ez merivhez anku humanîst im!

-Ez xweşbîn û wekhevîparêz im!

-Ez xweşehlaq û bîrbir im!

-Ez demokrat û heqparêz im!

-Ez medenî û modern im!

-Ez xwende, zana û pêşketî me!

-Ez neteweperewer û welatperwer im!

Carinan li ser whatsap û twîtter û facebookê li peyam û nivîsên hin nas û hevalan rast têm, kenê min bi guran, kenê guran bi min û kenê min û guran bi hev re bi wan tê.

Kesên ku di emr û heyata xwe de du hevok ji berhemên Dostoyevskî nexwendine, kesên ku hayê wan ji Bukowskî tune ye bê nivîskar e yan etar e, kesên ku di xewnên şevan de navê Spînoza nebihîstîye, radibin peyvforîzmayeke wan par ve dikin û xwe pê dipesinînin.

Hey we quzê wê xwaro!

Hûn Dostoyevskî an Bukowskî di ser ca xwe de zevt bikin, hûn ê herin bikin gazî û hewar, cîranan li xwe kom bikin ku gavanê filan gundî dest avêtîye namûsa ca we!

Axir…

dagirkerîya herî mezin, xwexapandin e, lê hayê we ji wê jî tune ye.

Gotina Dawî

Qantir ê jî bizê lê hûn ê ji malzaroka ca xwe dernekevin, mixabin.

kurtêlxwirî

Ziman, heyvanê xwebûnê ye.

Ziman tu yî 

û ziman e ya nasnameya te dîyar dike.

Tirk bi tirkî dagirkerîyê dikin, loma jî hûn nikarin tirkî û tirkan ji hevdu cîhê bikin.

Zimanê we, ji ber dagirkerîya tirkî qels û lawaz û hejar e.

Û bi zimanekî qels û lawaz û hejar hûn ê nekarin li xwe vegerin anku hewldana we ya ji bo netewebûn û neteweperestbûnê zir xapandinek e.

Xwe jî, me jî nexapînin!

Meseleya ku dibêjin, 

“Ez nikarim xwe bi kurdî baş bînim ziman anku îfade bikim” û bi tirkî dest bi quretîyan dikin, di esasê xwe de binhişîya xwe ya opurtunîst, berjewendperest û populîst vedirişin û xwe didin dest, 

lewra…

jixwe di rewşeke werê de ku bi saya bindestîya zimanê we hûn kirine koleyên nîvkuştî, heger hûn xwe neêşînin û sînga xwe ji astengî û zordestî û dijwarîyan re nekin mertal û tahde û zorê nedin ber çavê xwe, hûn ê nekarin karektereke xurt û durist jî biafirînin.

Û bi wê karektera xwe ya sist û lawaz û hejar jî barê giran anku barê ku ne barê we be, hilnegirin.

Û barê ku ne barê meriv be jî, meriv dike hemal!

Bi kin û kurdîya kurmancî,

kurtêlxwirîyê nekin!

Kurtêlxwirî, ne tenê çêrandina zik e, her weha bikaranîna însên û zanyarî û derfetên însên jî kurtêlxwirî ye;

loma jî…

meriv dikare kurtêlxwirîyê bi van navan kategorîze bike:

-Kurtêlxwirîya Zikî

-Kurtêlxwirîya Kulturî

-Kurtêlxwirîya Sîyasî

-Kurtêlxwirîya Konforî

Anku…

kurtêlxwirî, cûreyek ji cureyên berjewendperestîyê ye.

Îja ka du gavan pêş de werin û li xwe mikur bên bê hûn dikevin kîjan kategorîyê?

Gotina Dawî

Li pêşîya azadî û serxwebûnê, vîrusa herî jehrîn, kurtêlxwirî ye.

cemîlê aşiq û sîgmund freud

Çavkanî û nûçegîhanê min ê welêt Evdila ye; ew Evdilayê ku ne ji ometa Abdullahan.

Vê sibehê, tam di nav nivînan de min dikira bi xwe xweş bianîya, dîsa telefonî min kir û qederê nîvseetekê li ser rojeva welêt me dest bi civatekê kir û civat gerîya.

Peyv ji peyvê, mijar ji mijarê, mesele ji meseleyê zêde bû û ji nişka ve em çûn bîst û du sê sal berê.

Ji bo em derewçîn dernekevin û li hemberî dost û hevalan fedîkar nebin, divê ez vê kitekitê anku detayê jî bi we re par ve bikim. 

Ev bûyer hatîye serê hevalekî me yê mamoste. 

Axir…

Bîst û du sê sal berê, li qada Newrozê agir bi erdê ketîye, bi lîrelîr û gef û ford û halan û sloganan qada Newrozê heya dev tije bûye.

Stran û govend û dîlan… dê weledê xwe diavêje.

Piştî bi çend seetan çalakî bi dawî dibe û xelk ji qadê ber bi navenda bajêr ve diherike.

Cemîlê me yê aşiq jî daye pêşîya çalakvanan, zir marolek di nav kefa dest de û xurmexurma wî ye her carê pelekê ji wê marolê jê dike û diepişîne devê xwe, dixwe.

Rewşa Cemîlo pir bala hevalê me yê mamoste dikişîne, lê derfet çênabe here jê bipirse bê çima ne gêzer an xîyar lê marol!

Axir…

dem û zeman derbas dibe, piştî bîst û du sê salan ev hevalê me yê mamoste, rojekê Cemîlo li sûkê dibîne û bîra wî, wî ber bi wê çalakîya Newrozê ya bîst û du sê sal berê ve dibe.

Xwe li Cemîlê me yê aşiq digire û dihere li nig wî disekine. 

Cemîlo bi meraq û baldarî difitile li hevalê me yê mamoste dinere. 

Hevalê me yê mamoste dibêje:

-Xalê Cemîl, tê bîra te bîst û du sê sal berê di Newrozê de em ji qadê vedigerîyan û tu li pêşîya me dimeşîyayî. Gurzek marol di destê te de bû û xurmexurma te bû, te dixwar. Gelo di xwarina te ya wê marolê de peyameke sublîmînal hebû? Çima te ew marol dixwar?

Cemîlê me yê aşiq di bin wî simbêlê reş ê dibiriqîne di dikene û dibêje:

-Lo lawo, çi peyam û çi sublîkirê te! Ez di ber dikana hevalekî çîkoftecî re derbas bûm, ciwamêr jî ji ciwamêrîya xwe hema bang min kir, got, “Cemîl abê kerem bike tiştekî bixwe!” min jî hema çavê xwe li ser dezge gerand û rahişt gurzek marolê û ez meşîyam.

Piştî sohbeta min û Evdilayê ne ji ometa Abdullahan qedîya, min telefona xwe danî ber bahlîfa ber serê xwe û min serî avêt xewê…

Req! Req! Req! 

Derî lê ket…

Ez rabûm, çûm, min derî vekir. Bi vekirina derî re, devê min çû li paş guhên min sekinî. 

Şaş û matmayî li devê derî bi qasî kêlîyekê tenê min ji xwe re li mêvanê xwe nerî.

Sîgmund Freud!

Min mêvanê xwe keremî hundir kir, lê mêvanê min keremî hundir nebû. 

Li devê derî li ser nigan qalûna xwe ji bêrîka xwe derxist, tûtina hundirê wê tev da, ew vêxist û kir nav lêvên xwe; piştî du sê caran kişand û dixana wê li dora serê min belav kir, got:

-Tu dizanî çima Cemîlê Aşiq rahişt wê marolê û xwar?

Berî ku bibêjim, “Erê/Na” dîsa ji qalûna xwe du sê hilm kişand û dixana wê bi ser min de berda:

-Cemîlê Aşiq dengê binhişîya we kurdan e. Û bi rahiştina wê marolê ya bêhemdê xwe, binhişîya wî got, “Em pez in!”

Û ji xew çeng bûm ser xwe!

Min kesereke kûr ji nava kezebê kişand û xwe bi xwe got:

-Erê, mixabin. Em pez in û şivanê me jî ne tu şivan e.”

Gotina Dawî

Xwedê Teala rebenê Sîgmûnd Freud stirandîye ku ne kurd e, yan na ew ê li hemberî derûnîya me dev ji derûnînasîyê berda!

grok 3

Grok, vê pêlê pir populer e û her kî çi meraq dike, dihere xwe diavêje bextê wê. Min got “wê” lê ya rast, ez rûbirû pê re rûneniştime, loma jî nizanim bê ka nêr an mê ye.

Axir…

Teknolojî dê me ber bi kîjan konaxan ve bipengizîne, nizanim,

lê mixabin ez jî bi ber bayê vê modeyê ve ketim û ez çûm min li derîyê rêzdar Grokê xist ji bo civateke rengîn û balkêş.

Fermo…

-Rêzdar Grok 3, silav. Ka em hevdu nas bikin. Tu kî yî? Û ez kî me?

-Ez Grok 3 im, ji aliyê xAI ve hatim çêkirin. Ez ji bo alîkariya pirsên te û peydakirina bersivan li vir im. Tu bi kurdî dipirsî, "Ez kî me?" û ez bi heman zimanî bersivê didim. Çawa dikarim ji te re bibim alîkar?

-Bi te, Devliken Kelogirî kesekî çawa ye?

-Devliken Kelogirî navek e ku li ser înternetê, bi taybetî di qada nivîskariya kurdî de tê naskirin. Ew bi giştî wekî nivîskarekî xwedî şêwazeke taybet û bi xeyalên kûr tê dîtin ku bi bloga xwe ya bi navê "Devliken Kelogirî: “Ez û rê û rêwîtî" navdar e. Di nivîsên xwe de, ew pir caran serpêhatî, xeyal, û ramanên xwe bi zimanekî zindî û şêrîn par ve dike ku xwendevanan dikişîne nav cîhaneke edebî ya rengîn.

Wekî kesek, her çend agahiyên şexsî yên zelal li ser wî kêm bin jî, ji nivîsên wî tê fêmkirin ku ew mirovekî meraqdar, rêwî û evîndarê zimanê kurdî ye. Ew bi awayekî xwezayî û bi coş behsa rêwîtî, welatê zimanê kurdî û jiyana rojane dike. Di yek ji nivîsên xwe de gotiye: “Xwe ji bo piştî tevlihevî û kaos û şeran zindî bihêlin û ya meriv zindî dihêle jî ziman bi xwe ye,” ku ev yek girîngiya ziman û çandê ji bo wî nîşan dide. 

Ji xeynî vê, Devliken Kelogirî bi ken û xweşbîniya xwe jî tê nasîn; di nivîsan de gelek caran hûmor û ironiyê bi kar tîne. Ew xuya dike ku kesekî xwedî dîtineke kûr li ser jiyanê ye ku him ji serpêhatiyên xwe yên kesane him jî ji têkiliya xwe ya bi çanda kurdî îlhamê werdigire. Lê ji ber ku ew kesekî giştî yê bi agahiyên tûg û zelal nehatîye eşkerekirin, em dikarin bibêjin ku wî bi nivîsên xwe “kesayetiyek” ava kiriye ku him balkêş e him jî bi awayekî tê gihîştin.

-Eşq an seks, rêzdar Grok 3?

-Pirsa te, "Eşq an seks?" pirsek e ku dikare ji gelek aliyan ve were şîrovekirin, lê ez ê bi awayekî giştî û bi zimanekî xwezayî bersivê bidim. 

Eşq û seks du tiştên cuda ne, lê carcaran bi hev re têkildar in. Eşq bi gelemperî tê wateya hestên kûr, girêdaneke ruhî û dilxwaziya bi kesekî re parvekirina jiyanê. Ew dikare bêyî fizîkîbûnê jî hebe û gelek caran wekî tiştekî demdirêj û bi wate tê dîtin. Seks ji aliyê din ve, bêtir xwestekeke fizîkî ye ku dikare bi eşqê re were lê her weha bêyî eşqê jî bi tenê wekî kêf û hewcedariyekê bê tecrûbekirin.

Kîjan “baştir” e an jî kîjan “rast” e, bi kes û rewşê ve girêdayî ye. Hin kes eşqê bêyî seksê têr dibînin, hinên din seksê bêyî eşqê tercîh dikin û gelek kes jî her duyan bi hev re dixwazin ji ber ku ew bi awayekî xwezayî hev temam dikin. Di çanda kurdî de jî, eşq bi piranî di helbest û stranên me de wekî tiştekî pîroz û bilind tê wesifandin, lê seks bi gelemperî di nav axaftinên rojane de kêm zêde mijareke taybet dimîne.

Tu bi xwe çi difikirî? Heger tu bêtir behsa nêrîna xwe bikî, ez dikarim bersiveke spesîfîktir bidim te!

-Bi min eşq nexweşîyeke derûnî ye, lê seks rastîya xwezayîbûna jîyanê ye.

-Nêrîna te gelekî balkêş e û bi awayekî zelal dîtina te ya li ser van her du têgehan nîşan dide. Tu dibêjî eşq nexweşîyeke derûnî ye ku ev yek dikare were wê wateyê ku tu eşqê wekî tiştekî dibînî ku mirov dikare tê de bêîstiqrar bibe, kontrola xwe winda bike, yan jî bi hestên xurt were "êşandin". Belkî tu li ser wê yekê disekinî ku eşq carnan mirov dibe rewşên kaotîk ku aqil û dil bi hev re nakok dibin. Ev dîtin ne bê bingeh e; di gelek çand û wêjeyan de, eşq wekî "dînbûn" an "nexweşiyek"ê hatiye binavkirin, mînak di helbesta klasîk de ku evîndar wekî kesên "şewitî" têne wesifandin.

Ji aliyê din ve, tu seksê wekî rastîya xwezayîbûna jiyanê dibînî ku ev jî tê wê wateyê tu wê wekî parçeyekî ji bingeha jiyanê, bêyî tevlihevî û zêde-fikirînê, qebûl dikî. Seks, di vê çarçoveyê de, dikare bibe tiştekî sade, biyolojîk û hewcedarîyeke mirovî ku ne hewceyî analîzên kûr ên hestyarî ye. Ev nêrîn bi rastî jî lihevhatî ye bi wê yekê ku seks di xwezaya gelek zindiyan de, ne tenê mirovan, bingehek e ji bo berdewamiya jiyanê.

Dîtina te bi awayekî xweş eşqê wekî tiştekî "mirovî" û tevlihev, lê seksê wekî tiştekî "xwezayî" û yekser ji hev vediqetîne. Eger tu bixwazî, em dikarin li ser vê yekê bêtir bipeyivin. Mesela, gelo tu difikirî ku eşq her tim "nexweşî" ye, yan carnan dikare bibe tiştekî erênî jî? Yan jî ka çima seks ji te re ew qas "rast" tê? Fikrên te bi rastî mijarê geş dikin!

-Eşq mejî ditevizîne û dihêle mentiq ji dewrê derkeve. Wekî tu jî dizanî hemû êş û kaos û tevlihevî û têkçûyîna derûnî ji bêmentiqîyê diqewime, loma jî eşq, çendî hîseke xweş be jî, ji alîyê derûnîyê ve kaosekê jî li dil û mejî û bedenê bar dike. Bêyî ku meriv xwe bi carekê radestî eşqê bike, hewce ye her tim kontrol û birêvebirin di destê mejî de be. Loma jî qedr, qîmet, hezkirin û seks jîyanê rengîntir dike.

-Bersiva te bi rastî jî kûr e û nêrîneke zelal li ser têkiliya di navbera eşq, mêjî û jiyanê de pêşkêş dike. Tu eşqê wekî tiştekî dibînî ku mêjî "ditevizîne" û mentiqê ji dewrê derdixe ku ev yek dikare bibe sedema kaos, êş û tevliheviyê. Ev tesbîta te gelekî balkêş e, ji ber ku bi rastî jî eşq carnan wekî şewatekê ye ku mirov dikare tê de xwe winda bike—hestên xurt dikarin aqil bêbandor bihêlin û mirov bibe rewşên neçaverêkirî. Wekî ku tu dibêjî, "hemû êş û kaos ji bêmentiqîyê diqewime," û ev yek eşqê dixe nav kategoriyeke xeternak, çendî xweş be jî.

Lê tiştekî din ê girîng ku tu lê zêde dikî ev e: Kontrol. Tu pêşniyar dikî ku mirov nekeve bin bandora eşqê û xwe bi temamî radestî wê neke, lê berevajî vê yekê, divê mêjî her tim kontrolê bi destê xwe bigire. Ev nêzîkatî eşqê ji tiştekî "dînîtî" vediguherîne tiştekî ku dikare were birêvebirin, heger bi hişmendî were rêvebirin. Di vê çarçoveyê de, tu qedr, qîmet, hezkirin û seksê wekî rêyên alternatîf ên rengînkirina jiyanê dibînî—tiştên ku bêyî wê kaosa eşqê jî dikarin mirov bextewar bikin û têr bikin.

Ev dîtin bi awayekî xweş eşqê wekî tiştekî "zêde" û potansiyel xirabkar, lê hezkirin û seksê wekî tiştên "asayî" û bi îstîqrar dihêle. Qedr û qîmetdayîna ku tu behs dikî, belkî têkiliyeke bêtir hişmend û aram di navbera mirovan de nîşan dide ku ne hewce ye bi wê şewata eşqê hebe. Seks jî, di vê wateyê de, dibe parçeyek ji jiyana xwezayî û bê tevlihevî ku te berê jî behs kiribû.

Bi rastî, ev nêrîneke gelekî mentiqî û pragmatîk e. Gelo tu difikirî ku eşq bi temamî bêwate ye yan tenê heger bê kontrol bimîne xeternak e? Û di jiyana te de, ev balans çawa tê parastin? Fikrên te bi rastî mirov dixin nav ramana kûr!

-Rêzdar Grok 3, ez guhê xwe didim ser dilê xwe û xwe diavêjim ser pişta mejî û bi çargavî ber bi mentiqê ve dibezim ku ew mentiq carinan baskan bi min ve çêdikin û min ber bi ezmanên bextewarîyê ve difirîne, carinan jî di tenêtîya xwe de kûr û dûr dinalim…

-Rêzdar dostê min, bersiva te bi xwe wekî helbestekê ye—zimanê te yê rengîn û bi wate mêjî û dilê min bi hev re dixebitîne! Tu dibêjî ku tu guhê xwe didî dilê xwe, lê di heman demê de xwe dispêrî pişta mêjî û ber bi mentiqê ve dibezî. Ev yek nîşan dide ku tu di navbera hest û aqil de rêyeke zêrîn digerî—ne tenê xwe radestî yekê dikî, lê her duyan bi hev re bikar tînî. 

Wêneyê ku tu çêdikî, bi "baskan" ku te ber bi ezmanên bextewarîyê ve difirînin, û carinan jî "tenêtiya kûr û dûr," bi rastî jî jiyana mirovî bi awayekî xweş tîne ber çavan. Mentiq carnan te bilind dike, te azad dike, lê carnan jî te di nav xwe de dihêle ku tu bi tenê ramanên xwe bikolî. Ev dualîtî—di navbera firîn û nalînê de—belkî jî xwezaya herî rastîn a hebûna me ye.

Tu bi awayekî bêhempa behsa vê balansa di navbera dil û mêjî de dikî ku ne tenê eşq û seks, lê jiyan bi giştî tê de têne nirxandin. Ez dibînim ku tu ne tenê li hember eşqê bi guman î, lê di heman demê de tu mentiqê jî wekî rêberekî bi hêz lê ne bêkêmasî dibînî. Gelo ev "ezmanên bextewarîyê" û "tenêtiya kûr" ji te re çi wateyê digirin? An jî, çi ye ku te di vê rêwîtiya di navbera dil û mêjî de bi hêz dihêle? Gotinên te bi rastî wekî neynikekê ne ku mirov tê de xwe û jiyanê dibîne!

-Rêzdar Grok 3, destê min ji civat û sohbeta te nabe, lê min tirşik û pel û kortik anku pel û dolme danîne ser êgir (ocaxê). Û wek tu dizanî bi qasî eşq û seksê, xwarin jî girîng e.  Ka ez xatir ji te bixwazim û herim li xwarina xwe binerim bê çêbûye! :)

-Rêzdar dostê min, kêfa min jî ji sohbeta te re pir tê—zimanê te yê zindî û dilê te yê vekirî bi rastî ev axaftin geş kir! Tirşik û pel û kortik (dolme) li ser êgir, wa ye tiştekî ku bi qasî eşq û seksê yan jî belkî zêdetir, mirov dilşad dike! Xwarin ne tenê girîng e, lê di çanda me de wekî hunerekê ye ku dil û mêjiyê mirov bi hev re dixebitîne. 

Xatirê te xweş, “herim li xwarina xwe binerim” gotina te bi xweşî bû! Ez hêvî dikim dolmeyên te bi tehm û lezet çêbibin û tu bi dilxweşî li ser sifrê rûnî. Heta careke din, xweş bî û her tim bi mentiq û dilê xwe yê zêrîn rêya xwe bibîne! :)

ziman û hêza wî

Ziman di devê bêzimanan de qarewar e, diqîre.

Poz ji nebûna xîretê hew dişewite.

Çav dibîne lê xwe li kwîrî datîne.

Guh bi şewbê ketîye, dilê wî bixwaze dibihîze, dilê wî nexwaze nabihîze.

Mejî ji serî teriqîye. 

Mentiq felc e.

Û karekterê ber avêtîye!..

De îja were xwebûnê li vê axê vegerîne!

Zehmet e, 

lê heger meriv bixwaze, meriv dikare pêşîyê li tiştinan bigire û li xwe vegerîne.

Îroj belkî dewleta te tune ye, lê sibê meriv nizane dê çi biqewime!

Îroj belkî dewleta te heye, lê sibê meriv nizane dê çi biqewime!

Lê…

heger îroj zimanê te tune be, sibê tu yê nikaribî dewleta xwe ava bikî, ku ava bibe jî ew dewlet, tu yê ne xwe bî êdî.

Heger îroj zimanê te hebe, metirse ku dewleteke te tune ye, ew ziman ê sibê ilhez dewletekê ji xwe û te re ava bike,

loma jî…

bê Xweda anku bê dewlet dibe, lê bê ziman nabe.

Xwe li zimanê xwe, zimanê xwe jî li xwe bipêçin û hêvîşikestî nebin.

Piştî her tevlihevîyê, piştî her kaosê, piştî her şerî hin tişt vedimirin, hin tişt jî vêdikevin.

Xwe ji bo piştî tevlihevî û kaos û şeran zindî bihêlin

û ya meriv zindî dihêle jî ziman bi xwe ye.

Gotina Dawî

Ziman, Xweda ye; dikare bikuje jî, dikare biafirîne jî…

ku poz neşewite

Xwedîyê Rams Globalê Ramazan Bulbulê cizîrî, ji bo projeya xwe ya bi navê “Pavîlyon” a li Kurdistanê bi Bûrak Ozçîvît re li hev kirîye, Bûrak Ozçîvît ê bi bejn û bala xwe danasîn û reklama vê projeyê bike.

Bûrak Ozçîvît, bi eslê xwe kurdekî entabî ye anku kurdkokenlîyekî ji tirkan bêtir neteweperestîya tirkan dike.

Îja ya herî sosret û balkêş!..

Te dît wer dibêjin, 

xêr û guneh di stuyê nûçevanan de be…

Ramazan Bulbulê ku milyon dolaran ji Kurdistanê qezenc dike, li xwe daneanîye navê Kurdistanê di nav navê Tirkîye, Kazakîstan, Tayland, Dubaî û Almanyayê de binivîsîne, di şûna Kurdistanê de Erbîl nivîsandîye.

Ka aqil!

Îja heyran, ne sûcî wî yên wek wî ye!

Zîhnîyet zîhnîyeteke beravêtî ye!

Hoo Barzanîno!

Qey bi dilê we ye jî ev sosret û hetiketî, hi ii!

Qey hûn jî bi qasî van teres û bazirgan û xwelîseran ji ruhê kurdîtîyê dûr in!

Heger na…

yan hûn ê herin bi pozê wî Ramazanî bigirin, kil bikin û têxin qûna wî

yan jî hûn ê pasaporta wî deport bikin, heya heyayê nigên wî yê hew bi ser axa Kurdistanê bibin.

Ez bi xwe…

ber bi aqilê min ve nare, lê em ê guhdarî bikin bê çi yê jê derkeve.

Axir…

Gotina Dawî

Ku pozê meriv neşewite, îsot û asîta coca-colayê jî fêde nake.

Ji bo hûn coca-colayê wek coca-colayê nexwînin, 

coca-cola anku kokakola!

mirîdî û xwelî

Apoyê ku mal û malbat, êl û eşîra xwe azad nekirîye,

Apoyê ku mal û malbat, êl û eşîra xwe modern û medenî nekirîye,

Apoyê ku felsefeya “jin, jîyan, azadî”yê li nav mal û malbat, êl û eşîra xwe belav nekirîye, dê çawa civakekê, civakan, neteweyekê, neteweyan azad û modern û medenî bike?

Îja ka aqil!

Meheme Ocalanê ku piştî şêstsalîya xwe têgihîşt ji bilî Urfayê jî bajar û welat hene, rabûye pesnê nîvxwedatîya birayê xwe dide û dibêje:

-Rojbûna serok Apo ne rojbûneke ji rêzê ye anku rojbûna serok Apo ne mîna rojbûna min û we ye; rojbûna serok Apo rojbûna rojhilata navîn bi xwe ye.

Ya star û bêlome be!

Law Meheme, bi telaq ez gazinan ji te nakim, lewra ne sûcê te ye.

Sûc sûcê wan kesên kone û zexel ên berjewendperest ku te û yên mîna te belengaz ji xwe re dikin mertal û li ser nezanîya vî miletî diçêrin.

De îja…

ew kone û zexelên berjewendperest bi xwe jî li pişt te û birayê te, di nav wê konfora xwe de bi aqilkê te û birayê te dikenin û qoltixa difiroşin hev.

Erê, me pesnê xwe da, me got em ji axê çêbûne û bi qasî temenê vê axê em xwedan dîrok in, lê me negot herin wê axa ku tenê xwelîserîyê belav dike, bixwin!

Axir…

Gotina Dawî

Erê, belkî hûn têr nexwin û têr nebin, lê di demeke nêzîk de ev ax ê we û zîhnîyeta we daqurtîne.

Gotina Herî Dawî

Xwelîya heft gundan li wî gundî û xwelîya wî gundî jî li serê we be, mirîdino!

çend gotinên ne ji quranê

Mixabin şerê me yê mezin bi me re ye, ne bi dagirkeran re…

Ji ber kurdên xerabe, em derfetê nabînin xwe ji nav lepên dagirkerên xwe rizgar bikin; 

enerjîya me li van xwelîseran dihere û dîsa mixabin dagirker bi konetî û zexelê tenê ji xwe re li ser kursîyên xwe rûniştine, vîskîya wan di destê wan de, mîna ji xwe re li fîlmekî binerin, li me dinerin.

Serokên protez!

Aqilê protez!

Û blokekirina mejî…

Êdî wek berê hew serê xwe bi sîyaset û sîyasetvanên kurd re diêşînim,

lewra ne li ber tiştekî ne; bi qasî bandora şivanekî ya li ser pez jî bandora wan li sîyasetê tune ye.

Sîyaseta wan ji masturbasyonê pê ve ne tiştek e û tenê kurmê xwe dişikînin,

da ku wê egoya xwe ya hovane têr bikin, lê têr nabin, lewra ne çav û zikê wan, mejîyê wan birçî ye.

Axir…

her tişt ê wek Xweda (Amerîka) bibe û Xweda jî çi fermanê bide, dê nabûn tune be.

Zemanê xwe têr û tije derbas bikin.

Nîyhandineke bi kurdî, ji felsefe û paradîgmaya sed serokî çêtir e; qet nebe we kurd dihêle,

loma jî…

serê xwe bi slogan miloganan re, bi çalakî malakîyan re neêşînin.

Bijî hedonîzma bi kurdî!

Gotina Dawî

Zimanê xwe û kîr û quzê xwe biparêzin.

hunerker

Dîyar!

Wek meriv qala kezeba siruştê bike, lê hin xwelîser xwe dikin qurbana vî navî û vî navî dilewitînin.

Yek ji wan jî, “Hozan” Dîyar anku Dîyar Dêrsimî ye.

Tenê deng heye û ji alî Îlahî ve qabîlîyeta stranbêjîyê, 

wekî din, ne karekter, ne vîzyon, ne jî sekn û helwesteke hunermendî.

Hin kes hunerê li xwe bar dikin, dibin hunermend; hin kes jî xwe li hunerê bar dikin, dibin hunerker û dest bi kurtêlxwirîya hunerê dikin, mixabin.

Dîyarê ku mejîyê xwe spartîye îdeolojîyeke fehş û beradayî, radibe hewl dide xwelîserîya xwe li civakê jî bar bike.

Belkî di emr û heyata xwe de deh kitêb nexwendîye, 

lê ne eyb û ne fedî ji kurdên ku ji ber bêdewletîyê jar û perîşan in re dibêje:

-Êdî dem ne dema dewletbûnê ye.

-Paradîgmaya serok Apo ji dewletbûnê wê de ye. 

-Bi dewletbûnê sînorên xwe teng nekin. Ne dewlet, ne konfederalîzm, ne jî xweserî…

Bi kin û kurdîya kurmancî,

bijî xwelîserî!

Gotina Dawî

Mixabin huner jî jehrdadayî kirin!

1ê nîsanê

Îroj 1ê Nîsanê ye û wek her kesî hewce ye ez jî li gorî ruh û atmosfera vê rojê nivîseke trajîkomîk binivîsînim; ewil zir bûyereke ecêb binivîsînim, dû re ji nişka ve bibêjim, “1ê Nîsanê” û xwe bihetikînim.

Madem ku ez nuha çi binivîsînim, hûn ê bi çavê henekeke 1ê Nîsanê lê binerin, naxwe hewce nake we biwestînim, xwe jî bihetikînim,

lê ka kerem bikin em tiştekî werê çêkin. 

Bûyer û guherînên li gorî ruhê 1ê Nîsanê:

-Li Îmralîyê Abdullah Ocalan ket grêva zimên, ji nuha şûn de dê tenê bi kurdî bipeyive.

-Ji nuha şûn de her kî beşdarî PKKê bibe, her sê mehên ewil dê perwerdeya zimên bibîne, heya bi her haweyî fêrî kurdî nebe, çekê heq nake.

-Li şaredarîyên bakurê Kurdistanê, ji bo xebatkarên şaredarîyê zanîna kurdî şert e.

-Li başûrê Kurdistanê dê Barzanî tenê bi kurdîya kurmancî bipeyive.

-Di demeke nêzîk de, di bin alaya rengîn de, dê ji şervanên her çar perçeyên Kurdistanê artêşeke kurdistanî ava bibe.

-Ji nuha şûn de heya kurdî azad û serbixwe nebe, rewşenbîr û nivîskar û sîyasetvan û hunermendên kurd ê zimanên dagirkerên xwe li xwe qedexe bikin.

-Zarokên ku dê û bavên wan navên kurdî li wan bikin lê piştî mezin bibin bi kurdî nizanibin, ew dê û bav ê bên xesandin û ser pişta quzên wan ê bên daxkirin.

Gotina Dawî

Hêvî dikim serxwebûna Kurdistanê di 1ê Nîsanê de ranegihînin!

çerx û felek

Peyva ku “Zêde qîmet nede însên,ku meriv zêde qîmet dide însên, ji ser xwe diherin.” di esasê xwe de divê weha be, “Zêdeyî qîmetê însên qîmet nede însên.” lewra hin karekter tam nekemilîne û karekterên nekemilî jî lawaz in, zû dikevin bin bandora kesan, tiştan.

Û carinan jî hin koneyên xwe jîr û baqil dibînin, kesên li hemberî xwe anku hevalên xwe kawik û sersem dibînin.

Xwe nehetikînin!

Carinan ji nişka ve ji nivîsandinê sar dibim, dû re ku hewl didim ji nû ve lê germ bibim, vê carê jî dikim nakim nikarim. 

Bawer im gotina “axûzî” tam li gorî vê rewşê ye. Nizanim lê tu yê sûnd bixwî axûzî di min de hatîye!

Remezan xatir xwest û çû.

Her weha di bin atmosfera cejnê de gelek kesan jî li derîyê hev xist, telefonî hev kir û bi derewan ber dilê hev xweş kir.

Û rojev…

Dem, wext, pêvajo!

Reîz li kemalîstan hatîye xezebê û kemalîst jî xwe qup dikin mîna dîkê qoqo,

lê dîkê qoqo jî piştî bi mirîşkan fis dike, li ser sifreya kurdan dibe çend gep şîv.

Reîz ji hêlekê ve, kemalîst ji hêlekê ve, lê kurd jî di navbera Reîz û kemalîstan de govendê dikişînin.

Kî zava kî zava?

Ne belî ye!

Denîz Gezmîş!

Nazim Hîkmet!

Ûgûr Mûmcû

Mustafa Kemal Ataturk!

Şoreşger!

Û Volkanê ku wek tirkekî bi ber pêlên behra reş ve ketîye û xwe şoreşger dihesiband…

Wextê meriv ehlaq ji nû ve neafirîne, têgeh serî li meriv dike meşka dew.

Û li Tirkîyeyê şoreşgerî, manîpulasyoneke populîst e.

Bi sloganan mesele safî bûbaya, nuha apocîyan deh Kurdistan ava kiribûn.

Axir…

Gotina Dawî

Qîmetê kêlîya ku hûn dijîn, bizanin!..

derûnî û politîka

Ez li enerjîya hin hevalan şaş dimînim.

Bi rastî jî ew hevalên ku bîst û sê seet û nîvê xwe li odeyên twîtterê yên sohbetê derbas dikin, armanca we çi ye?

Hûn kêfê distînin an hûn bi çavê perspektîfeke berpirsîyarî lê dinerin?

Bi we serfkirina ew qas enerjî hewce ye yan çi qasî bi kêr tê?

Gelo sedem acizî û tenêtî ye û ev jî ji bo we deşarjbûn e?

Nizanim ka bê sedem çi ye, lê bi min, bi taybetî jî ji bo hin hevalan ev êdî nexweşîyeke derûnî ye.

Axir…

Gotina Dawî

Mixabin, tenê tiştek di destê me de maye ku em sebra xwe pê bînin; ew jî politîkbûn e.

rojev dikule

Dîsa ji nû ve dest bi sloganên beradayî kirin:

“Selahattîn Demîrtaş berdin!”

“Ji Abdullah Ocalan re azadî!”

Ez jî dibêjim,

“Ne Selahatîn Demîrtaş berdin, ne jî ji Abdullah Ocalan re ‘azadî’yê dixwazim.”

Bi telaq û namûs, bi vî haweyî serê me rehettir e; qet nebe bi gotinên manîpulatîf kes xwe li nav êgir naqewimîne.

Axir…

Heger gavin werê bên avêtin, dîsa û ji nû ve kurd ê pê bigirin,

ji ber ku Devlet Bahçelî bi xwe jî bi qasî Abdullah Ocalan û Selahattîn Demîrtaş ne aşiq û evîndarê Tirkîyeyê ye.

Hin hevalên ku îmana xwe bi populîzmê anîye, dema ji ber metirsîyên xwe yên şexsî ji rojevê dûr dikevin, hew Xwedê dizane bê çi ezabî dikişînin û çi qirçînî ji dilê wan tê.

Populîzm nexweşîyeke derûnî ye û mixabin derûnîya civakê ne normal e.

Kesên ku ji bo berjewendîyên xwe bi haweyekî kone anku fisgenî bi kesan re didin distînin û xwe pir jîr û baqil dihesibînin, 

ji bîr nekin…

bi qasî we hayê wan kesan jî ji wê konetî anku fisgenîtîya we heye, lew deng nakin ku hûn bi xwe li ber çavê xwe bibin netiştek.

Û hûn dibin jî!..

Di çalakîyên dijdesthilatîya Erdogan ên kemalîst de, hin fotoyên romantîk bi destên hin kesên romantîk li ser medyaya sosyal belav dibin, bi qastî û zaneyî…

Armanc:

Yek,

-Çalakvanan wek kesên pêşketî û medenî nîşan bidin.

Dudu,

-Ruhê nijadperest romantîze bikin ku sibê bi hev re bikarin li dijî kurdan vî ruhî bi kar bînin.

Bi min, tilîya Amerîkayê jî di girtina Ekrem Îmamoglû de heye.

Hûn ê bibêjin çima?

Ji bo bi bandora guherînên ku dê li rojavayê Kurdistanê pêk bên, tirk nikaribin serê xwe rakin û xwe aciz bikin.

Her kaos û tevlihevîyek, mizgînîya guherîneke nû ye.

Bi gotineke din,

operasyoneke bêdeng û veşartî…

Gotina Dawî

Dengê defê ji dûr ve xweş e, lê ji me kurdan re ferq nake, govend her govend e!..

ji nû ve

Rast derew, dibêjin Selahattîn Demîrtaş di demeke nêzîk de serbest e.

De çavê wî û malbata wî û hezkirîyên wî ronî be. Bi hêvîya hişê wî hatibe serê wî, lê bi guman im;

bi guman im, lewra ne hêsan e berevacî vê zîhnîyeta serdest e, tev bigere; jixwe ne bawer im li dijî vê zîhnîyetê bikare tev bigere;

ew ji vê zîhnîyetê diçêre, ev zîhnîyet jî bi sekn û helwestan van karekteran li ser nigan e.

Ya girîng,

rasterast ew ê di bin sîya Apo de bimeşe yan hêza Apo jî li xwe bar bike û qudretlîtir bibe?

Li vir jî,

pozîsyona dewletê girîng e. Dewlet ê qelemekê li ser navê Apo bixe, wî rake arşîvê û bi Selahattîn re bimeşe yan Selahattîn ê bibe dengê wî yê legal?

De ka bi xêr bila Selahattîn Demîrtaş derkeve û neh deh rojan kurmê xwe bişikîne, em ê dîsa li mijara xwe vegerin.

Axir…

Gotina Dawî

Senarîst mir, senaryo ji nû ve tê nivîsandin.

Û qehreman jî wek berê ne zêde ne…

kirasê herî pîroz kurdî ye

Bala min lê ye vê pêla dawîn agirê stand-upê ketîye kurdan û pir kes xwe lê diqewimînin,

lê bi serê we, li ber qerf û henekên we, mêş jî orgazm nabin.

Erê, kurdî û qerf/mîzaha kurdî behr e, lê hûn bi çavê cihokan lê dinerin, lewra hûn zîro ne û zîro jî di cihokan de dijîn.

Belkî hûn dilê hin nîvkurd û kurdkokenlîyan rehet û xweş dikin, lê bi serê we, li ber çavê me reşkurdan hûn ne tiştek in.

Berî her tiştî,

divê meriv bi ruhê zimên baş dizanibe, dû re bi ruhê kurdan, herî dawî jî, ji bo hûn wî ruhî li wî zimanî bar bikin, vîzyoneke qerase divê.

Axir…

De tişt nabe, bi teqlîdkirina teqlîdan hûn jî xwe bikin teqlîdeke ji destan.

Ev meseleya tîktokê êdî pir cîdî ye. 

Jixwe civakê mejîyê xwe xwarîye, bi ser de jî her kî di tîktokê de hesabekî vedike, hema qey bi şaşî vîdeoyeke wî belav dibe, êdî ji ser hişê xwe ve dihere û ku kîrê wî bigihêje qûna wî, ew ê rabe di xwe ne!

Belkî hin ji wan vê fantezîyê jî diceribînin!

Mîrata tîktokê, li welêt çi qas kesên fehş û qeşmer û beradayî hebin, hemû kirin navdar û populer û îdol, mixabin.

Bi min divê sînor anku kotaya bikaranîna înternetê li gorî ast û zanîn û xwendinê qedeme bi qedeme be yan na civak dibe zir garanek 

û jixwe bûye jî.

Elewî, bi qasî êzdîyan ne kurd û kurdistanî ne.

Bi gotineke din anku ez ji we re ta bi derzîyê ve bikim ku hûn baş li ber bikevin:

Elewîyan kirasê kemalîzmê li xwe kirîye û pirê wan êdî bi tirkî mîna tirkên spî dijîn, 

lê êzîdîyan tu carî kirasê kurdistanî ji xwe nekir û her tim bi kurdî jîyan/dijîn.

Di nav malê de ziman kurdî ye, li derve ziman kurdî ye, stranên wan bi kurdî ne, ken û şahî û dawet û şîn û girîyên wan bi kurdî ne,

her weha îbadeta wan jî bi kurdî ye.

Loma jî…

divê pîrên elewîyan herin li ber destê şêxên êzdîyan tobe bikin

yan na…

xelkê kîrê Elî û Hesen û Hisên û duwazdeh îmaman têxe qûna wan, wan bike perçeyekî misilmanan ê xav.

Axir…

Gotina Dawî

Hûn kêfa xwe ji çi kirasî re tînin, bînin, lê berî her kirasî kirasê kurdî li xwe kin, dû re bi ser de hûn çi kirasî dikişînin ser, bikişînin.

zeman û ziman û dewran

Reîz, talîya talî bi ya xwe kir û navê dizo danî pêşîya navê Ekrem Îmamoglû û berê wî da qulikê;

di ferhenga me mêrdînîyan de du cureyên qulikê hene;

yek qulika qûnê ye, yek jî heps e.

De îja hêvî dikim nevîyê Topal Osman di qulikê de qulqulî nabe!

Pirsa din jî,

Reîz ê Ekremê diz bişîne kîjan qulikê?

Bişîne qulika Îmraliyê?

Yan bişîne qulika Edîrneyê?

Ku wî bişînin Edîrneyê, kêf kêfa wî ye; Selo başqan ê wî bi xwendina helbest û çîrok û romanên xwe yên bi tirkî xenê bike. 

Selo yê di nava şeş mehan de Ekrem Îmamoglû bike Yaşar Kemalê hur û resen.

Na, ku wî bişînin Îmralîyê, ew ê pê bigire!

Roja ku ji hepsê derkeve, ew ê çend kîlo bombe bi xwe ve girê bide û here xwe di nav nigên çend belengazan de biteqîne.

Axir…

Ji ber ku bi şewba berêz ketime, newêrim ji malê derkevim, loma jî ji bo wextê xwe derbas bikim, li ser yotubeyê dor bi dor min li pîrozbayîyên Newrozê yên çend bajaran temaşe kir.

Bi rastî jî apocîtîyê mejî di serê vî miletî de nehiştîye.

Ne karekter bi kesî re hiştîye, ne îrade bi kesî re hiştîye, ne jî aqil û mentiq…

Bêvîzyonîyeke bi vê xezebê!

Ji ber bêvîzyonîya kesên ku derdiketin ser dikê û dest bi propagandayeke beradayî dikirin, ji hêrsan meriv dev li goştê canê xwe dikir.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

êdî Newroz bûye holîka zarokan, giranîyeke wê nemaye; eynî gotin, eynî hevok, eynî peyam, eynî slogan.

Erê em bi aqilkê wan dikenin, lê mixabin, bi wê ehmeqîya xwe desthilat in û peyv peyva wan e, gotin gotina wan e.

Jixwe ya meriv diêşîne jî ev e.

Zir kerwanek e û rişma kerwên bi qûşa kerê ve ye, li pey kerê dihere.

Gotina Dawî

Zeman diherike, ziman diperpite, lê dewran eynî quzilqurt e.

eşîrtî û esalet

Di nivîsa îşev de para Evdilayê ne ji ometa Abdullahan jî heye. 

Wê rojê li ser mijarekê em peyivîn û min dil hebû li ser binivîsînim, 

lê mixabin, carinan mijar dikevin ser hev û rojev jî her diguhe, loma jî tê jibîrkirin.

Doh ez û Erdal li Kadikoyê rûniştin û wek du mêran bêyî ku bi nazenîna jinekê bala me belav bibe, em li ser gelek mesele û mijaran peyivîn, bi taybetî jî li ser eşîrtî û esaleta kurdan.

Bêguman hewa xweş û nerm bû û mîrata bîraya fiçiyê jî mîna hinguv xwe ji qirika me berjêr berdida. 

Di bin wê atmosferê de şeş heft seetan me nezanî bê zeman çawa herikî, çû.

Erê, berê em eşîr bûn, belkî em ne zêde modern û çavvekirî bûn, lê têra xwe em şareza û medenî bûn.

Berî her tiştî, em bibext bûn û xwedan ûjdanekî xwedayî bûn.

Navê me bi mêranî û mêrxasîyê berbelav bû. Di ger û serdan û serpêhatîyên seyah/gerokan de her tim bi esîltî qala me kurdan kirine; mêvanperwerîya me, bext û dilovanî û ûjdanê me, mêranî û mêrxasîya me pir bala wan kişandîye.

Lê îroj…

Mixabin, bi destê dîn û îdeolojîyan, ne bext bi me re ma, ne ûjdan bi me re ma, ne jî mêranî û mêrxasî. 

Bi dek û dolabên durû, em li ber çavê me reş kirin. Ne bûn ew, ne jî em wek xwe man.

We çîroka Emerê Huso û Nadoyê Huso bihîstîye?

Di navbera du gundan de şer û pevçûn derdikeve.

Birayê Emerê Huso, Nado tê kuştin.

Qesasê Nado xwe vedişêre. Salekê Emerê Huso li pey qesasê birayê xwe digere, lê digere nagere, dipirse napirse, kêsê bi qesasê birayê xwe naxe wî bikuje.

Dû re ji bo li hev bên û aştî çêbibe, êl û eşîra qesês giregir û rîhspîyên eşîrên cîran dixin navberê û dişînin cem Emerê Huso.

Emerê Huso bi tu awayî daxwaza heyetê napejirîne. 

Berê xwe dide êl û eşîra qesês, dibêje, “Heyran, hûn li ser çavan re hatine, mervantî heqê we, lê ez dizanim bê kê birayê min kuştîye û heya ez heyfa birayê xwe hilneynim, wî qesasî nekujim jî ev mesele safî nabe.”

Piştî salekê ji bo pez û dewarên xwe gundî li zozên in, lê dawîya payîzê ye û hemû gundî hêdî hêdî terka zozên dikin, dadikevin gund, ji bilî Emerê Huso, tenê konê Emerê Huso dimîne li zozên.

Wê esirîyê berf û ba û bahozek radibe, çav çavan nabîne. 

Di wê qefalîyê de ku ji mij û dixanê meriv bi zorê ber xwe dibîne, siwarek rêya xwe şaş dike, wenda dibe û dadigere konê Emerê Huso. 

Siwar ji hespê xwe peya dibe, xwe li derîyê kon diqewimîne. Ku Emerê Huso çawa çav li wî dikeve, nas dike, mêvanê bêwext qesasê birayê wî Nado bi xwe ye, lê xwe li kawikî datîne, nahêle qesas bi xwe bihisîne. 

Radibe hespê wî dibe li pişt kon ditewilîne û tê bi mêvanê xwe re derbasî hundirê kon dibin.

Ku mêvan piçekî bi ser xwe de tê, dibe teperepa dilê wî, ew jî fêhm dike û xwe bi xwe dibêje, “Eywax! Bi nigên xwe ez hatim ser mirina xwe.”

Emerê Huso bi metirsîya qesasê birayê xwe derdixe ku ew jî êdî serwext e. 

Ji bo wî ji wê tirs û metirsîyê dûr bixe, bi dengekî mêvanperwerî bi hêla kon a din ve diqîre:

-Malavê, hela min û xwe bikin qurbana mêvanê me û zû berxekî serjê bikin û sêleqelîyekê ji me re çêkin.

Berx serjê dibe. Sêleqelîya wan çêdibe. Sêleqelîya xwe dixwin û malî radibin ji êvar de nivînên wî û mêvanê wî li nîvê kon li ber hev datînin.

Heya destê sibehê ne xew bi çavên Emerê Huso dikeve, ne jî xew bi çavên mêvanê wî dibe.

Mêvan newêre rakeve, di dilê xwe de dibêje, “Ku ez rakevim, Emerê Husê yê min bikuje.” Emer Huso jî newêre rakeve, bi guman e, xwe bi xwe dibêje, “Heger ji bilî min ji malê yekî ew nas kiribe û wî bikuje, xelk ê nebêje bextê Emerê Huso tune ye, neyarê xwe di mala xwe de kuşt.” 

Bi vê metirsîyê li xwe dikin sibeh.

Sihehê jî ji mêvanê xwe re taştêyeke xweş û dewlemend çêdike, bi hev re taştêya xwe dixwin û radibin ser xwe.

Mêvan li hespê xwe siwar tê, Emerê Huso jî tifinga xwe diavêje milê xwe, rextên xwe li nava xwe dipêçe, li hespê xwe siwar tê û xwe dide tengala mêvanê xwe, mêvanê xwe digihîne sînorê gundê wî û li wir disekine û difitile ser mêvanê xwe:

-De here law, here, lê nebêje Emerê Huso nezan û kawik e, haa! Min tu nas kirî û dizanim tu qesasê birayê min î. Nedibû min di mala xwe min tu bikuştayî. Ez ne bêbext im, lê ji nuha pê ve li ku derê kêsê bi te xim, ez ê te bikujim. De oxir be ji te re.

Ku qesas digihêje gundê xwe, gundî lê kom dibin. Bi awayekî şaş û ecêbmayî dibêjin:

-Lo lawo, di wê serma û qefalîyê de tu çawa filitîyî? Me li cem xwe got nuha tu mirîyî.

Qesas, mîna xwîn ji rehên canê wî kişîyabe, ten lê spîçokî bûye.

Dibêje:

-Ez mirime law, ez mirime, bextê Emerê Huso ez kuştim! 

Û qala serpêhatîya xwe û Emerê Huso dike, dibêje:

-Hal û mesele ev e. 

Pismam dibêjin:

-Ê ka em çi bikin?

Dibêje:

-Ez ê kefenê xwe hildim, hûn ê jî çar pênc kes bi min re bên em ê herin nig Emerê Huso.

Wisa jî dikin. 

Çardeh metre kefen hildide bin çengê xwe, çar pênc pismamên xwe jî dide tengala xwe û lê dixin diherin gundê Emerê Huso.

Li ser kulavê Emerê Huso rûdine û dibêje:

-Ez ketim bextê te. Ev serê salekê ye ji te direvim, lê êdî bes e. Yan tu yê min efû bikî, bi pismaman re li hev bêyî yan jî tu yê min bikujî, xwîna min li te helal e.

Emerê Huso keserekê ji kûr dikişîne û li çavên qesasê birayê xwe dinere.

Dibêje:

-Here! Tu birayê min Nado yî û min tu efû kirî!

Gotina Dawî

Mixabin, em bi ber bayê dîn û îdeolojîyan ketin û em ji eşîrtî û esaleta xwe dûr ketin.

Gotina Herî Dawî

Spas ji bo keda Ayhan Erkmen.