lê ew jî tune bûya min ê çi xwelî li serê xwe bikira?
Ji rojên sembolîk ên bi destê kapitalîzmê çêbûne hîç hez nakim;
çi roja dêyan, çi roja mamosteyan, çi roja dildar û xoşewîstan, çi roja zimanê dê û xaltîk û metikan, nizanim çi roja pirça paş guhê kalikan û nizanim çi û nizanim çi…
De îja ev ne bes bûn, tew îja rabûn roja bavan jî çêkirin wek zêdayîya ser kezebê.
Axir…
dema ez çav li hin zarokan dikevim- nifşê z ku jê re dibêjim nifşê ziqûm û quzilqurtê- xwe bi xwe dibêjim, “Xwezî kîrê hin bavan tenê ji bo mîzê hebûya…”
Bêguman…
hin bav jî hene ne hêja ne bişkulekê lê zarokên wek zêr ji pişta wan ketine;
ê loma jî divê meriv li ser heq be û bextê xwe navêje, here hin quza jî maçî bike.
Gotina Dawî
Xwezî kontrolkirina serjimara însên anku nifûsa însên ne hewceyî şer meran bûya, me bi xwe bikarîya şîret li kîrê xwe bikira,
lê mixabin…
aqilê gelekan di serê kîrê wan de ye û jixwe quz jî tenê direqise.
Axir…
