Li ser çavan, ez narsîst,
lê…
heger ez narsîst bim jî, narsîstîya min di ber kurdî û kurdîtîyê de ye,
lê ya we hinekan?
Narsîzma we, we kurmî dike û bi wê kurmîbûnê jî bêhneke genî ji we difûre.
Quretîyeke vala!
Populîzmeke erzan!
Û kaosa ego û kompleksan!..
Doh ez bi hevaleke xwe ya berê re peyivîm ku ev bîst sal in têkilîya me qut bûbû.
Ev xanim ka ji kîjan qewmî ye nizanim lê wek her welatîyê Tirkîyeyê, dê û bavê wê jî di wext de ji xwe re gotîye tirk û ew jî maye tirk, çendî em nizanibin bezê paş guhê bavê wê ji ku ye jî.
Lê divê meriv bextê xwe neavêje û ûjdanê xwe xera neke.
Wî zemanî…
ev jin jineke hêja, durist, dilovan û têra xwe jî xwedan vîzyon bû- nuha çawa ye çilo ye nizanim, lê hefteya pêşîya me em ê hevdu bibînin û qedehek du qedeh araq bi hev re vexwin bê çi li xwe zêde kirîye çi li xwe kêm-
Li Almanyayê ji dawa dêya xwe ketîye û li wir mezin bûye. Piştî bîstsalîya xwe hatîye Tirkîyeyê.
Xanimeke rûken, kubar, maqûl û têra xwe bedew e.
Axir…
tibabekî em peyivîn û wek her car dîsa mijar hat ser sîyaset û kurdî û kurdîtîyê.
Got:
-Ez tiştekî ji parvekirinê te fêhm nakim. Bala min li te ye tenê tu bi kurdî dinivîsînî, loma jî tênagihêjim bê tu qala çi dikî, çi dibêjî! Ma hewce dike bi vê xezebê meriv li dijî tirkî be û nijadperestîyê bike? Sûcê tirkî çi ye?
Kenîyam…
Min got:
-Berxê, ne ku ez nijadperestîyê dikim, ez zimanê xwe ji nijadperestîya tirkî diparêzim.
Û hew peyivî…
Gotina Dawî
Bi tu haweyê xwe ez naşibim we, her weha bi narsîstîya xwe jî û bi doxînsistîya xwe jî…
