Axir…
Carinan ji xwe, carinan ji hinan û ji hin tiştan aciz dibim, lê carinan jî ji mecbûrî paşîya qûna xwe didim blogê û jê dûr dikevim.
Lê wek ku ciwamêr jî gotîye…
Divê ez bêhnê li entegrasyonîst û asîmilasyonîstan fireh nekim û her li ser pişta wan bim.
Kurdekî bi kurdî bizane, gelo çi sedem, sendrom û travma dikare bihêle li Ewrûpayê jî wî li zimanê dagirkerê wî germ bike?
Xelîserî?
Belengazî?
Bêkesayetî?
Pepûkî?
Nezanî?
Bi min, hemû…
Û bila kes xwe nespêre sedem û sendrom û travmayan.
Madem tu kurd î û madem axa te, welatê te hatîye dagirkirin, heqê tune ye tu bi zimanê dagirkerên xwe bi xwe xweş bînî.
Dîsa axir…
Lê axir li me kirin axur û tenê qarewara pez û dewêr dikeve guhên me.
Zeman xerab e lê em jî bi zimanê zemên bi zemên re napeyivin, mixabin, loma jî em qebheta xwe dikin qebheta zemên.
Lê zeman jî dibêje ziman!
Û roj bi roj ziman di devê zemên de lal dibe.
Lal!
Lalûte!
Axavtina bi zimanê ne zimanê xwe jî lalbûn e, lalûtebûn e.
Û pirê kurdan lal in, lalûte ne.
Gotina Dawî
Spas ji Remezan re ku hişt ez li vê sêwîya li ber diwarê dagirkeran maye sêwî vegerîm.
