Û di têkilîyekê de heger hesta dilxerabîyê miribe, êdî xêr di wê têkilîyê de nemaye.
Li herêma me anku li derdora Mêrdînê, ji bo mêrên bi sihûd/bi şens em dibêjin, “Filankeso quzê gur pê ve ye.”
Lê nizam ji bo jinan çi tê gotin?
Kîrê gur?
“Filankesê kîrê gur pê ve ye.”
Na na bawerî bi miletê me nabe, bi qasî dikarin bibêjin, “Filankesê kîrê gur tê de ye.”
Nebû. Nabe…
Hewce ye em tiştekî din jê re bibînin.
De ka em bifikirin bê heya sibê çi tê hişê me!
Ji girseyeke nexwende ku hîç naxwîne re em radibin xwe aciz dikin, dibêjin, “Ma ev di guhê gê de ne anku di guhê gê de dijîn?”
Heyran!
Dinya biguhere, zeman bide teqleyan, teknolojî û ragîhandin bi çargavî bibezin jî ev girse li ber sîya xwe di xewa bêhişîyê de raketî ne, loma jî kê çi gotîye, çi guherîye, ne li ser bala wan e.
Li du sloganan dinere û jixwe bi du sloganan qible û qiblegeha xwe dîyar dikin.
Jin ecêb û balkêş in.
Him bi cil û bergên xwe, bi awir û tevger û hereketên xwe dek û weynekîyan dikin, qûn û pêsîrên xwe dixin hundirê çavên me, him jî radibin gazinan dikin û dibêjin, “Çima hûn mîna gurên har û birçî li me dinerin?”
Heyran!
Ne şil li we tê, ne jî zuwa!..
Hûn ê rabin ji bo bala mêran bikişînin ser xwe, her jehrê bixwin/bikin- lê ku tu ji wan bipirsî, ne ji bo mêran dikin- dû re ku mêr dilê xwe dibijînin we jî, hûn radibin xwe dînomîno dikin û navê sapiqtî û sût û serserîtîyê bi pey wan dixin.
Biryarê bidin, hûn dixwazin çi bikin anku çi dixwazin?
Bi serê we ku em mêr tune bin, xwe bi xwe hûn ê di hev nin, bêguman hûn jî tune bin em ê xwe bi xwe di hev nin, lê jixwe êdî nîyhandina xwebixwe jî bûye cureyeke ji cureyên fantezîyan.
Axir…
Gotina Dawî
Dilê we çi çawa xwest wê bikin, gunehên we di stuyê min de!..
