Na!
Pirê caran tikîtenê me.
Di bêdengîyê de guhên xwe bel dikim û li ber peyvekê, li ber hevokekê, li ber agahîyekê kemînê datînim.
Carinan,
bi seetan di nav nivînan de bi vî alî ve û bi wî alî ve diqulipim naqqulipim, dikim nakim xew nakeve çavên min.
Difikirim…
Xeyal dikim…
Û bi xwe re anku xwe bi xwe dipeyivim û dengê dilê xwe, dengê mejîyê xwe bi we re par ve dikim.
Jixwe ne mumkun e bi heman bandorê ez bala kesan bikişînim;
hin kes kêf û zewqê jê disitînin, hin kes jî aciz in, aciz dibin, acizîyan dikin.
Mixabin,
peyvên ku ez wan bibask dikim, dilê hinekan xweş, lê dilê hinekan jî reş dike.
Çendî bi peyvên populîst û qure em xwe li bêterefîyê rakişînin jî, helbet talîya talî meriv jî bivê nevê dibe terefek anku terefek e;
dil û mejî û mentiqa meriv, meriv ber bi terefekê ve dikişîne.
Axir…
Min xwest bibêjim ez ê her xwe bispêrim mejî û mentiqa xwe û ya dilê xwe bibêjim/binivîsînim.
Gotina Dawî
Ji nakokî û paradoksan dûr, berî her tiştî divê meriv bi xwe re rast û durust be,
heger na, piştî demekê poşmanî dibe kurmek û ew kurm mejîyê meriv xerab û pûç dike ku kesayet hebe!..
Axir.
