lê wî zemanî…
bajar mîna gundekî mezin bû jixwe, xanîyên bi kerpîç û ax û hewşên dorlêkirî, me xanîyên duqato bi tilîyan rê hev dida.
Bêguman xwedîyên wan xanîyan jî têra xwe fantezî û qure bûn.
Me ji wan re digot bajarî.
Û bi herikîna zemên re hêdî hêdî ew xanîyên bi kerpîç û ax, ew hewşên dorlêkirî yek bi yek xera bûn, di şûna wan de xanîyên beton û apartmanên mîna qefesan lê bûn.
Dû re…
hew me dît, ne papor maye li şûna me, ne jî destar
û me xwe qure kir bi jîyana modern bi haweyekî postmodern!.
Axir…
