ne li paşerojê difikirim, ne li pêşerojê difikirim, mîna bêjîyekî bêxem im.
Li ber sîya gunê bavê xwe zarokekî zirç û şûm û bêedeb im.
ne mizgeft li ser bala min e, ne dêr li ser bala min e, mîna serserîyekî tercal im.
Ev serê çend rojan e li ser medyaya sosyal mijar hunermend û stranbêjên kurd e; lê ji wan stranbêj û hunermendan deng dernakeve, kerr û lal in.
Ditirsin an şerm dikin?
Şerm nakeve serê min, lê bi îhtimaleke xurt tirs ê hebe, lê ne tenê tirs, bi min hin jî weha dinerin anku difikirin, dibêjin,
“Tiştê çû hey çû, qe nebe em ji tiştê heyê nebin.”
Mîrata kapitalîzmê kirîye ku êdî her kes bi haweyekî oportunîst tev digere.
Berê zik, dû re binzik…
Û Devlet Bahçelî bi çar çavan li benda derketina Selo başqan e, lê ji Îmralîyê jî pêlên gazinan li bin guhên hev dikevin.
Dansala anku sezona masîyan jî dest pê kir, lê li welatê ku bi sê çar alîyan bi behrê dorpêçkirî masî ji goştê kahr û berxan buhatir e.
Nizanim em ber bi ku ve dibezin lê hin xwelîser berê me didin kêş.
Axir…
Gotina Dawî
Destpêka her tiştî durustî ye.
Durust bin!..
