Nivîskar û Weşanger:
Îroj, min têkilîya xwe bi weşanxaneya kitêbên min çap dikir re qut kir, ez ê êdî dosyayên xwe ne ji weşanxaneya xwe ya berê re bişînim, ne jî ji weşanxaneyeke din re...Dosyaya nuh ê wek PDF bigihêje ber destê xwendevanan.
Jixwe tu xêra weşanxaneyê jî tune bû; ne bi kêrî min dihat, ne jî bi kêrî xwendevanan.
Çapkirina kitêban tenê bûye wek quretîyekê û li kartvîzîta nivîskêr navekî din zêde dike; ew nav jî ji min re ne pêwîst e.
Bi mehan ez li ser dosyayekê dixebitîm, ez çavên xwe li ser dikim, ez û heval bi hev re edîtorî û redaksîyona wê dikin û dû re dişînim ber destê weşanxaneyê, weşanxane jî ji xwe re dişîne çapê û li ser wê berhemê him pereyan qezenç dike, him jî quretîyên entelektuelî.
Oxx! Kêf kêfa we ye weleh!
Em nivîskar di mejîyê xwe nin, bi mehan bifikirin, binivîsînin, biafirînin û ew rabin li ser hesabê me quretîyên entelektuelî bikin.
Xêra Xwedê ye weleh!
Xêr di nivîskarîyê de tune ye.
Weşanger mîna patronên holdîngan li ser qoltixên xwe rûdinin, nigên xwe diavêjin ser hev û kîrê xwe diqirpînin.
Ez ê ji hevalên xwe yên li Kanada-Amerîkayê dijîn, rica bikim, bila herin Kubayê ji wan re çend qutî piro jî bişînin.
Ne tenê dosyayên xwe yên nuh, ez ê dosyayên berê çap bûne jî hêdî hêdî bikim PDF û belav bikim. Bila xwendevan li ser telefon û tablet û komputerên xwe bar bikin û bixwînin.
Wek şîrê dêya we li wan xweş helal be!
Madem em quretîyan dikin û xwe dikin şowalye û parêzvanê zimanê xwe, em ê bi vî haweyî belav bikin, qe nebe bila şowalyetî û parêzvantîya me bi cî were û rast bigere.
Ya din jî, ji dêvla em li pêş bin, ew ji me bêtir li pêş in.
Ma mîratê weşangerî ne tucaret e û weşanger jî ne patron in ku bi çavê karkeran li nivîskaran dinerin.
Xwezî bi çavê karkeran...
Bi çavê mirîşkên hêk dikin, li nivîskaran dinerin.
Jixwe ji mêj de ye kêfa min hew ji ruhê girseyî-kîtleyî re tê.
Girse, pez e û jixwe tu carî min hez nekirîye li pey şivanekî herim...
Her tenê bûm, her tenê me û ez ê her tenê bim; balo bi vî haweyî bila tenêtîya min teqez bibe.
Rexne û Rêxne:
Min bi xwe jî hin caran mamoste Îsmaîl Beşikçî rexne kirîye û dikim jî û ez ne mecbûr im ji sedî sed wek wî binerim, bifikirim jî, lê divê meriv bextê xwe jî xera neke.
Mamoste Beşikçî wek sosyologekî akademîk li ser neheqîya li kurdan bûye-dibe gelek xebatên akademîk kirîye û ji ber van xebatên xwe bi salan di zindanên dewletê de girtî maye.
Ne bawer im tu kes bixwaze salên xwe yên herî xweş di navbera çar dîwaran de derbas bike, çendî ew kes welatperwer û netewperestekî qewî be jî...
Rexne û rêxneyê tev li hev nekin û xwe nehetikînin!
Bi salan Dogu Perînçek û Yalçin Kuçuk di nav rêxistina we de lotik avêtin, lê bi qasî hûn ziman dirêjîya Îsmaîl Beşikçî dikin, we zimandirêjîya wan her du tahjî û pûştan nekir.
Gotina Dawî:
Berî her tiştî divê sekn û helwesteke meriv hebe, lê ji bo vê jî kesayet-karakter divê...
