Vê pêla dawî bala min lê ye jin bi haweyekî kolektîf-hevkarî diajon ser mêrên naskirî yên birçîyê qûndetîyê.
Weke di her civakê de, mixabin di civaka me kurdan de jî ji ber "bîrçîbûna nîyhandinê" ku ev jî ji tabûyên civakî-ehlaqî dizê, gelek mêr nikarin bi nefsa xwe û destdirêjî anku zimandirêjîya nefsa jinê dikin.
Berê, ev destdirêjayî bêtir ji alîyê şêx û meleyan ve diqewimî;
ji bo derd û kul, gilî û gazin, nerehetî û nexweşîyên jinan, ji dêvla doktor û psîkolog û psîkîyatran, şêx û mele li çareyan digerîyan û pirê caran doxîna xwe weke rê û rêbazeke çareserîyê pêşnîyarî wan dikirin.
Nezanî, tirsa ji desthilatîya mêr û qeydeyên civakî-ehlaqî her tim ser bûyerên qirêj dinixumand-nixumandîye.
Ew jinên bi doxîna şêx û meleyan "rehet" dibûn, ji bo qebheta xwe veşêrin, neyê bihîstin û nehetikin-neyên kuştin, dev li zimanê xwe dikirin, heta hetayê bi zimanê xwe re dixeyidîn.
Jixwe jinên zarokên wan çênedibûn (Heger problem ji mêr bûya jî, jixwe kesî nedixist stuyê mêr, yên zuwa û zarok çênedikirin, jin bûn) piştî serdana cem wan şêx û meleyan pirê zarokên çêdibûn, dola wan şêx û meleyan bûn, mixabin.
Îro roj jî sîyasetvan, rewşenbîr, zanist, akademîsyen, hunermend û nivîskar bi haweyekî din (Qelem û huner û zanîna xwe bi kar tînin) destdirêjî û zimandirêjîya jinan dikin.
Berê, şêx û meleyan bi rêya dîn ew civaka nexwende hîpnoze dikirin û digîhaştin mexseda xwe, îro roj jî sîyasetvan, rewşenbîr, zanist, akademîsyen, hunermend û nivîskar bi rêya populîzmê vê civaka xwende hîpnoze dikin û digihêjin mexseda xwe.
Carina hin jin jî ji bo bigihêjin hedef û mexseda xwe (bêyî dilê xwe be jî), çavên xwe ji van bûyerên qirêj re digirin û ji bo berjewendîyên xwe yên şexsî-karîyerî, li hember qirêjîyên van mêran bêdeng dimînin.
Bi kin û kurmancî,
tevna civakê xera bûye; bi jin û mêrên xwe civak ji qirêjîyê diçêrin...
Gotina Dawîn: (ne Darwîn...)
Hey qûndeyên binhişgenî!
Nîyhandina bi zorê xêr tê de tune ye.
Bêyî dilê yekê destê xwe neavêjin qûn û pêsîrên wê,
yan jî qelem û huner û zanîna xwe di xizmeta doxîna xwe de wek çekekê bi kar neynin.
Heger kêfa we ji yekê re hat, bi zimanekî kubar û nazenîn bixwazin;
heger bi dilê wê be, jixwe ew ê bibêje erê û hûn ê di hev nin, na heger ne bi dilê wê be, ew ê bibêje na û hûn li mala xwe, ew li mala xwe.
Îja ev destdirêjayî çi ye!
Ev tacîz çi ye!
Xwe bikin însan, însan...
Hey meymûnên Darwîn!
Nîyhandina bêyî dilê jinê, cureyeke masturbasyonê ye; heta bi min masturbasyon jê xweştir e, qe nebe bi rêya fantezîyan bi haweyekî xeyalî meriv bi ya bi meriv wê dixwaze re dilê xwe rehet dikî û kurmê xwe dişikîne,
lê nîyhandina bi zorê anku bêyî dilê jinê!..
Ku destên jinê bi haweyekî hunerî bedena te miz nede, nepelîne, nefirkîne, ku tilîyên wê mîna li ser dilê pîanoyê direqisin li ser bedena te nerin û neyên, ku mîna çivîkeke baskokirî li ser bedena te bi hemdê xwe neperpite, xwe dîn, te jî gêj neke û bi cizbeke efsûnî nefesê li xwe û te neçikîne, ji çi re ye!
Ka bibêje, ji çi re ye?
