Nav:
Dê û bavên ku wan bi xwe jî di vê jîyana kambax de bi qasî navên xwe tesîr li derdora xwe nekirine, navên ecêb li zarokên xwe dikin, da ku ew zarok bi qasî kûrayî û wateya wan navan jîr û jêhatî û kêrhatî bin û di nav civakê de nav û deng bi wan bikeve, lê...
êrê lê ji bîr dikin,
gen genetîk e û heger gen genî be, ne nav ne jî paşnav bi kêr tê.
Zanyar, Jêhat, Bahoz, Çîya, Ronî, Şervan, Jîr, Serxwebûn, Brûsk, Huner, Pîroz, Felat, Serfiraz, Mamoste...
Heger ev şewb weha dewam bike, gelek navên hur û resen ê herin ber golikan.
Şemsa, Bozê, Rihanê, Berfo, Xelef, Evdî, Dewrêş, Cemîl, Seadetê, Felît, Faris, Binevşê, Temo, Seydo, Bedirxan...
Birçî:
Birçî xwe birçî dihêlin xwedêgiravî ji bo birçîyekî ku tu carî xwe "birçî" nehiştîye û her tim nan çandîye şorbeyê...
Tirs û Paranoyakî:
Berê, cîyê ku kurd bi şev diçûnê, tirk bi roj newêrîbûn herinê, lê ji ber zulm û zordestîya dagirkeran û sendroma bêxwedîtî û bêdewletîyê gelek ji me ziravqetîyayî bûn, mixabin!
Rojekê ji qereqolê dişînin pey Hecî Evdî. Hecî Evdî jî kurmek pê re ye, ku qirika wî nexwire, kuxik zorê nedê jî, bi zorê dike exxkexxk heta wê belxemê kom dike û xwe dikuxîne.
Hecî Evdî li ber derîyê odeya qomutan sekinîye, li benda îfadeya xwe ye.
Wek her car dîsa li devê derî du gavan pêş de, du gavan paş de dihere û tê û dibe exxkexxka wî û belxemê di devê xwe de kom dike.
Tam hewl dide wê belxemê biavêje, qumutan dîn dibe, destê xwe li maseyê dixe û çeng dibe ser xwe, ber bi derî ve dimeşe, tê nig Hecî Evdî, bi hêrs dibêje, "Ulan sen kimsin, ulan!" û çav di serî de li hev diqulipin.
Ji tirsa zimanê Hecî Evdî li hev digere, dibêje, "Qomutanim! Alahima ben turkim, anam turktur, babam turktur!"
Qomutan ji kuxik û belxema wî aciz dibe, lê Hecî Evdî ditirse ku hinekan li ser meseleya kurdîtîyê tiştin bera stuyê wî dane...
Jinên kurd û nîyhandin:
Wek hinek dibêjin "jinên kurd ji nîyhandinê fêhm nakin" ne werê ye.
Jin jin in, lê hûn çi qasî mêr in û mêrtîya xwe bi cî tînin?
Yê jinê dike jin jî, yê jinê dike jan jî mêr e. Heger mêr ne azad be û bi azadî nenere, nefikire, tevnegere, heqê wî tune ye gazinan bike,
ji ber ku...
di civakê de mêr serdest in û heger mêr xwe azad nekin, jin bi agirê wan dişewitin.
Mêrê ku ji bo nîyhandineke fantestîk û rengîn here li derîyê qahpikekê xe û di himbêza wê qahpikê de fantezîyên cûr bi cûr biceribîne, lê dema dor were jinê, tenê di tarîyê de û di nava pênc deqeyan de pişta xwe bîne-xwe rehet bike, heqê wî mêrî tune ye bibêje, jinên kurd ji nîyhandinê fêhm nakin!"
Roja ku te bi çavê qahpikekê li jina xwe nerî û tu bi xwe jî ji bo jina xwe bûyî qehpikek, heger hîn jî jina te dil û bedena xwe nexist xizmeta zewq û bextewarîya te û bi hunereke qahpikane dilê xwe û te li nîyhandinê rehet nekir, wê çaxê tu gazinan bikî û bibêjî, "jinên kurd ji nîyhandinê fêhm nakin" tu mafdar î,
lê divê ewil tu mejîyê xwe terbîye û perwerde bikî, da ku raman şûtîtazî azad bin.
Gotina Dawî:
"Qûna tazî tembûrê dixwazî!"
