Sofî Seydoşê diranzêr di qelîşteka dîwarê mizgeftê re bi çavê xwe yê kwîr li wan dinerî û bi destê xwe yê seqet bi xwe xweş dianî.
Meleyê mizgeftê xwe ji bîr kiribû azan bide û cara duduyan xwe li ber avê xweş kiribû ji bo destmêja xwe nuh bike.
Û Hesîna delingsor a jinebî kîsikê xîyaran di dest de ji bazarê vedigerîya wê kêlîyê.
Ne wê ji kûçikan şerm kir, ne jî kûçikan ji wê û di ber xwe de nifir li mêrê xwe yê zûçûyî kir bi pistepisteke melûl.
Ew pistepista wê bi sura bê re belav bû li seranserê sikakê heta mizgeftê.
Kûçik li ber xwe ketin, terka nîyhandinê kirin.
Zimanê Sofî Seydoş di nav dirananên wî yên ji xwarina çikolatayên siwîsreyî kurmîbûyî de, destê wî yê seqet hew çû û hat.
Mele bê destmêj derket qotê minareya mizgeftê bang kir û dengê wî li taxê belav bû:
"Allah û Ekber Allah û Ekber!
Xweda jî zane çima ez dibêjim Allah û Ekber!
Heger we nimêj kir xêr yek be!
Her kî bi xêra xwe di Hesîna delingsor a jinebî ne cîyê wî cenet e!.."
