Li Farqînê du jin ketibûn pêxîla hev, şer dikirin.
Ji nişka ve yekê her du destên xwe vekir, li jor nerî û qîrîya:
"Hêviya min ji Xwedê ew e, tu yê şeqeşeqa gunikan li ber quzê xwe nebînî!"
Hahoo!
De were kirasê xwe neçirînin û romanan li ser vê ziraforîzmayê nenivîsînin.
Piştî vê aforîzmayê,
Arîsto di nav felsefeya xwe de can da, mir!
Sokrates qûna xwe pêşkêşî Eflatûn kir!
Ker ket dêya mezinên Zeûs!
Xwedayê dizan Hermes, kîrê xwe xwar!
Pirîapos ji mêranî ket, careke din hew lê rabû!
Afrodît bû feminîst!
Poseîdon tam dikira di behrê de xwe helal bikira, behr miçîqî, av zuwa bû!
Hades di bin erdê de dest bi çandinîya petat û tirp û binerdkan kir!
Û Xwedê teqawît bû!..
