Min ne quzê jinê hişt, ne jî quzê dê, çi hat ser zimanê min, bi awayekî hosteyî û hunerî min li pey hev rêz kirin...
Di xeber û dijûnan de jî estetîzm pêwist e:
Ez li zorava, tu li zorava, min nîyha te, ca te go gomleksoro mala te ava!
Ez li ser dara çinçinî, tu li ser dara çinçinî, kîrê min bû topeke hesinî, di kezeba quzê ca te de sekinî!
Ez xelîl im celîl im, perda qûna te bi vî kîrî diqetînim!
Ez li ser cihokê, tu li ser cihokê, bavê te nîyha çêlika pîrebokê!..
Lê bira jî ew kîrquzdêyên ku tirimbêlan drîft dikin anku pê li firênê dikin û teker di cî de îstop dikin û bi deng bi xwêr re diherin, meriv li ser rê wan ji tirimbêla wan daxe, şûtîtazî bike û berde...
Bi qasî pênc deqeyan bi vir de wê de min xwe qulipand, lê ew xew çû û careke din hew hat.
Min got de hey ew xew çû û hew hat, ez jî rabim ji blogê re nivîsekê binivîsînim.
Min her du çavên xwe girtin, serê xwe xist bin bahlîfê û min her du çîpên xwe jî di bin betanîyê re derxistin derve- nigên min hewê nestînin, sebra min nayê- û ez fikirîm û hey fikirîm;
yanî ez piçikekî din jî zêde bifikirîyama wê kêlîyê, teqez min ê xwe negirta û ez ê biçûyama ser tirba Arîsto û bi awayekî feylesofane min ê bibeliqanda û ew tirb av bida,
lê tam min xwe li ber feylesofîyê xweş kir, hevaleke jin ji min re peyameke qahpikane şand û civat ber bi mijareke din ve qulipî. Ez nebûm feylesof û tirba Arîsto jî bi mîza min nenermijî.
Axir, piştî kurtesohbeteke sanal ez rabûm ser xwe, min taştê xwar û ketim ser dilê kitêbekê, tê de çêrîyam bi qasî du seetan.
Piştî min kela xwe ya xwendinê rijand, dîsa bi wê xanimê re min dest bi kurtesohbeteke sanal kir, lê min kin birî û ji bo ji blogê re binivîsînim min destûr jê xwest û min dest bi nivîsê kir.
Hevokek, du hevok, dîsa peyamek hat, got, "Ka tu yê kengî derkevî meşê, ez dixwazim telefonî te bikim, dengê te bibihîzim?"
Min got, "Ka bise bila nivîs biqede..."
Min hîs kir bê dilê wê ye. Min komputer girt û ez rabûm çûm, min kincên xwe yên sporê li xwe kirin û derketim derve.
Lê berî derkevim, min jê re nivîsand ku deh deqeyên din li derve me. Û jixwe piştî deh deqeyan telefon kir...
Ma nizanim min gotibû ez feyz û îlhamê ji jinan distînim?
Heger min negotibe jî, va ye min got û bila jin li ser dereke xwe binivîsînin.
Min got, "Keçê, tam ez dikira bibûma feylesof û te bi min niqurçî û nigekî min li wê hêlê, nigekî min li vê hêlê ma.
Kenîya, got, "Ku sermîyanê te quz be, ji bo te afirandin ne pirsgirêk a." û berdewam kir, "Ka berê xwe bide qada dengbêjîyê, doh jî, îroj jî pirê dengbêjan feyz û îlham ji jinê stendine û hîn jî distînin.
"...
Xesûyê bang kir bûkê ye
Eyb e şerm e ji dinyê re
Mêrik li ber mirinê ye
Bûkê bang kir xesûyê ye
Xema min mêrê xelkê ye
Wexta mêrê min bimire
Wa ye birakê min heye
Xwedîyê qelenê xwe ye
Çavê wî li hezarkî zêde ye
Eman eman cîranê
Eman eman cîranê..
Mêr bimire...
Bira bimire...
Xesû bimire...
Ez nakim terka dîlanê
Qurbana cîrana xwe bim
..."
Yanî tu dibînî bê çi agir di cîranê de ye û bi vê mebestê kilambêjê me jî çawa xefik li ber cîranê vedaye û nêt li cîrana xwe xera kirîye. Û cîranê jî aqil ji serî birîye...
"...
Weyla Nofa Nofelê
Xwezî bi wan demê berê
Tahma memkê te xweş in
Qeymaxê li ser mexmerê
Ava bîra Çetelê
Şevekê ez ketim berê
Ez bi qurbana çavlerê
De lê lê û lê lê Nofa
...."
Li vir jî kilambêj li tahma memikên Nofê nerîye û ji memikên Nofê feyz û îlham stendîye û ev huner bexşî me kirîye.
"...
Carekê dibû fermana
Memikê keçikê gîhana
Him sêv e û him pirtiqal a
Şeftelî ye û hinar a
Ji canê min re derman a.
Heçê dosta wî nebe
Li vê dinyê heywan a
Û ne dîn e û ne îman a
..."
Piştî van gotinan min got, Ka telefonê bigire, ez ê li mijara nivîsê germ û hûr bibim."
Agirpêketê, bû likelika wê kenîya, got, "Hey bêîman! Ma hewce ye piştî ew qas gotin tu li mijarê hûr bibî; jixwe mijar derketîye?"
Ez sekinîm, fikirîm, min got, "Kerê ez zanim heqê te çi ye! Lê..."
Ew jî kenîya, got, "Erê erê, ez zanim heqê min çi ye û ew heq jî li te dikeve kafirbavo!"
Bi hev re bû hakehaka me, em kenîyan.
