Min kalek nas kir, piştxûz û rîhspî.
Her êvar wexta di sikakê re derbas dibû, zarok li xwe dicivandin, ji pêncsalîyan heta dehsalîyan...
Bêrîkên wî tije çikolata bûn.
Ji wan zarokan, tenê li zarokên keçik belav dikir ew çikolatina, nedida lawikan.
Min rojekê jê pirsî:
-Kalo, çima tenê tu didî keçikan?
Fitilî ser min, bi çavên şil lê bi bişirîneke dilovan got:
-Berxê min, Xwedê deh law da min, lê tenê keçikek jî nekir qismetê min. Wexta ez çav li keçikan dikevim, kizînî ji dilê min tê.
Û piştî ku çikolatên xwe li zarokên keçik belav kir, bi hesreta hezkirineke keçikanî, hêdî hêdî ji min dûr ket.
Qîmetê keçikên xwe zanibin û ji wan hez bikin an na hûn ê bi hêleke vala ji vê dinyayê koç bikin.
