Otobus ji Taksîmê diçû Gazîosmanpaşayê.
Jin bi nav salan de çûbû, lê ji bedewîya wê tişt kêm nebûbû;
ji berê mêrkujanetir û seksîtir xuya dikir.
Mêr jî li ser xwe bû;
erê, di nav por û rîhê de tayên spî zora tayên reş biribû, lê wan tayên spî jî karîzmayek li karîzmaya wî zêde kiribû.
Dema nuh çav li hev ketin, kelecanekê her du jî dîl girtin.
Hundirê otobusê qelebalix bû.
Û piçekî ji hev dûr bûn.
Xwe li nav pêla însên qewimandin û hêdî hêdî ber hev ve hatin;
xwe gîhandin hev.
Jinê parfuma xwe neguherîbû; heman parfum bû.
Serê mêr gêj bû li ber bêhna parfuma wê û wê bêhnê ew li ser baskên xwe kir, ber bi bîranînên berê ve bir.
Wek her car mêr parfum bi kar nedianî, lê bêhna xwêdana wî jî tune bû;
wek hin mêran bêhna nêrîyê hulorî jê nedifûrîya...
Sabûna ku wê sibehê pê serê xwe şuştibû, jin ber bi zaroktîya wê ve bir.
Salên dêya wê ew di teşta mîqa de dişuşt hat bîra wê.
Jinê devê xwe xist guhê mêr, got, "Wek berê, hîn jî bêhna welatê min ji te difûre."
Mêr di bin simbêlan de kenîya, piçekî din xwe bi wê ve zeliqand; nermayîya memikan di sînga xwe de hîs kir.
Got, "Ev deh sal in li pey şopa vê nermayîyê her rêwî me..."
Jinê di nav şeqên xwe de hinikayîyek hîs kir; şilîyek ber bi jêr ve herikî.
Otobus sekinî; li rawestgehê peya bûn.
Rasterast derbasî hotelekê bûn.
Çawa ketin odeyê, hîç nepeyivîn;
kincên xwe ji xwe kirin û xwe avêtin ser nivînan.
Bi qasî nîv seetê tenê hevdu maçî kirin, mêtin, alastin û firkandin.
Êdî gîhaştin asta herî jor a harbûnê.
Mêr ket nav şeqên wê, xwe bi ser de dahf da, lê kîrê wî rê bi ser qulê nexist; çi qasî bi vir de û wê de bir û anî jî, negîhaşt miradê xwe û kîr di goşt de sekinî.
Çav di serî de bûn tas; şaş û metel li jinê nerî.
Destê xwe berjêr daxist.
Navik...
Berzik...
Destê xwe li bin berzikê gerand negerand, rê bi ser quz nexist.
Got, "Quz?"
Jinê got, "Piştî te, min kîr mîr li xwe heram kirin û quzê xwe dirût..."
