Berî bigihêje mizgeftê kevirek hat li nav şeqên wî ket; agir bi kîr û gunê wî ket; qîrînîya wî çû di erşê Xwedê re derket.
Li dora xwe nerî, kes nedît.
Xwe bi xwe got, "Hela hela! Ev karê Şeytên e" û di nig de vegerîya malê; neçû mizgeftê.
Jina wî li devê derî rûniştibû, bi cîrana xwe re dipeyivî.
Mele got:
-Ha Hesîna!
Jina wî got:
-Haa!
Mele got:
-Keçê, doh bi şev, piştî me nîyha hev, min xwe helal kir an min xwe helal nekir?
Jina wî destê xwe da ber devê xwe, got:
-Weyla li min porkurê! Ma tu dikî bixurifî, Seyda? Nîyhandina çi, halê çi! Doh ji êvar de ez ketim nav nivînan, min serî avêt xewê, raketim. De îja heger te di xew mew de nenîyhabe min, nizanim. Ma weleh xewa min jî ne pir giran e. Ez dibêjim ez ê bi xwe bihisîyama. Dîsa jî xêr û guneh di stuyê te de...
Mele got:
-La hewle wela! Keçê heger doh me nenîyhabe hev, ka tu ji min re nabêjî wê çaxê min nîyhaye kê?
Jina wî got:
-Ma ez ne nobedarê kîrê te me. Ez ji ku dizanim te nîyhaye kê, Seyda! Qey te nenîyhaye kesî wîî! Hela hela!
Mele got:
-Heger ez ne bi cenabet bûma, li ber mizgeftê kevir nedihat li kîr û gunê min nediket. Ew kevir ji esmên hat; ev, ji alî îlahî ve işaretek e. Nexwest ez bi heramî pê li mala wî bikim.
Jina wî fikirî, ji nişka ve got:
-Weleh doh destê sibehê hey inteinta te bû; girêz bi dora devê te ketibû. Ka îja te dinîyha hinekan, hinekan dinîyha te, nizanim.
Melê got:
-Temam, hat bîra min. Doh di xew de cin ketibû quzê yekê, min cin jê derdixist! Ez herim serşokê xwe helal bikim û dû re herim mizgeftê.
Cîranê got:
-Subhan ji navê te re! Çi meleyekî pîroz! Heta di xew de jî nasekine, şûrê wî di dest de her li pey cinan e.
Berî mele derbasî hundir bibe, xwe çend kir şalika Mele, sê caran maçî kir û da enîya xwe. Mele gava xwe avêt hundir û ber bi serşokê ve meşîya. Hîn derbasî serşokê nebûbû cîranê got:
-Seyda, bi şev carinan li dora mala me jî here û were. Ez ji cinan pir ditirsim. Û wek tu jî dizanî Hecî ji qawet de ketîye. Xêra te ye.
