-Xalo, qutîya te heye?
Got,
-Erê, heye, berxê xalo.
Got,
-Xalo, wê çaxê tûtin û pelên te jî hene?
Got,
-Erê, ew jî hene.
Got,
-Tu dikarî bi xêra gora mirîyên xwe ji min re cixareyekê bipêçî?
Xalo qutîya xwe ji bêrîka xwe derxist, jê re cixareyek pêça û da destê wî.
Ciwamêrê me jî cixare ji destê xalo girt, di nav lêvên xwe de bi cî kir.
Got,
-Ê qey agirê te yê jî hebe?
Xalo destê xwe avêt bêrîka xwe, hesteyê xwe derxist, cixareya wî vêxist û hesteyê xwe dîsa xist bêrîka xwe.
Ciwamêrê me li ser hev du sê caran cixareya xwe kişand û dixana wê bi ser xalo de berda...
Got,
-Dêya min dibêje vexwarina cixareyê zirar e!
Xalo dîn bû.
Got,
-Tûtin ji min, pel ji min, agir ji min, kê nîyhaye dêya te, dibêje cixare zirar e!
De îja meseleya me û îsraîlî û ereban jî eynê ev e.
Axa me dagirkirî ye.
Tirk û ereb û farisan welatê me di nav xwe de parê kirine.
Perçeyê ku em li ser dijîn,
zimanê me qedexe ye;
nav û paşnavên me qedexe ne;
kurdbûna me belaya serê me ye;
jinên me kirine mêr, mêrên me kirine nêromê;
zarokên me kirine dijminên ziman û nirxên me, êdî bi çavê dewar û hovan li me dinerin;
kultura me bermeqlûb kirine;
zikekî têr, zikekî birçî em li bin guhê dîwaran dikevin;
zimanê me li ser me wek zir pîneyekê xuya dike.
Û qûna tazî tembûrê dixwazî!
Ha ha em dibêjin ne bes e, minareyên xwe jî biebînin qûna me!
Ya Xwedayê ku ne bi şev, ne bi roj, tenê carekê jî neketîye xewna min ku haya min ji hebûna te tune ye, wexta te aqil belav dikir, kurd li ku derê bûn?
Kurdan çi gû belav dikir?
Kurdan çi xwelî li serê xwe dikir?
Gotina Dawî
Ji kurdan re ne azadî, ji kurdan re mejî hewce ye!
