Bêbavan dilê meriv li futbolê rehet dikin; meriv li ber televîzyonê mest dibe.
Futbola serketî jî bi serê xwe hunerek e, heger futbolîs bi çavê hunermendî li xwe binerin.
Û Chelsea bi ser ket.
Çendî ji Pep Guardiola hez bikim jî, doh Manchester Cityê heq nekir.
N'Golo Kantê rebê Cityê leqand, bi tena serê xwe, mîna Sedat Peker ku bi tena serê xwe bi qefleya bênamûsan re şer dike.
Haa!
Hûn ê bibêjin ma Sedo pir paqij e?
Hîç ne xema min e.
Ji berê de ez hevalê êqil im, loma jî,
ji Xwedê bêtir, qîmet didim Şeytên.
Heger ne heval Şeytan bûya, îro em ê jî mîna bedewîyên dewar, tirkên sunîfaşîst û farisên şiîcah pez bûna.
Şikir ji Şeytên re ku em di rêya aqil û zanînê de dimeşin.
Û Sedat Peker jî bi haweyekî jîrane mîna meriv bi şahmatê bilîze,
geh pihênekê li qûna şebekeya Teyo dixe,
geh tilîya xwe li çavê rojnameparsekan dixe,
geh jî tavê dide qûna çepgir û sosyalîst û mirîdên qeşmer, li hemberî çavê raya giştî û çapemenîya dinyayê hemûyan dixe qûna kûçik û derdixe.
Ciwamêr,
bi felsefeya Sigmund Freud û Abraham Maslow dipeyive; qala pisîkanalîza humanîst û nizanim çi dike,
kurdan jî xwe daye hêvîya rêber û rêvebirên ku hîn li pey pêxemberan li hêvîya kulmek xwelî ne.
Jixwe hin ji wan êdî ultrapêxember in.
Gotina Dawî
Qirçeqirça derizînê ji temelê dewletê tê, lê gelo em kurd wî dengî dibihîzin!
