Gundîyan pez û dewarên xwe, rez û erdên xwe difirotin, dihatin li sûkê ji xwe re dikanek kirê dikirin û qaseyeke pereyan û maseyek û çend qoltixên bi çerm jî lê datanîn û dest bi danûstendina mark û dolaran dikirin.
Mala xelkê xera kirin; di rûyê wan de gelek kesan top avêt, gelek malbat serobinî hev bûn.
Hin bi ser ketin, hin têk çûn!
Yên bi ser diketin, xwe dihetikandin.
Ger û kêf û qahpik û araq...
Xwîna însên vedixwarin, ew pereyê bi xwîna însên qezenc dikirin, diçûn li Mersîn û Îzmîr û Stenbolê li gerê û kêfê, li qahpik û araqê xerc dikirin.
Her yekî ji xwe re dostikek çêkiribû.
Tew hinekan ji wan îş mezin kiribû; heta Kibrisê jî diçûn.
Evdilselamê me jî yek ji wan serketîyên fahşketî bû.
Têra xwe pereyan qezenc dike; ne Mersîn û Edenê dihêle, ne Îzmîr û Stenbolê dihêle, ne jî Kibris û gazîno û qahpikên Kibrisê; ciwamêr berî here Hecê, çi hewce ye, dike, lê tenê meraqeke wî dimîne.
Kampa Tazîyan!
Ew kamp dibe kurm û dikeve nav mejîyê wî, mejîyê wî dikemirîne.
Rojekê ji ber meraqa xwe nake der û lê dixe, berê xwe dide Antalyayê.
Te dît dibêjin, "Bi pirsê meriv digihêje Marsê!"
Erê, belkî tam ne weha bû ev gotin, lê weleh ji xursîyan aciz im; çendî pîrka min anku dêya dêya min xursî be jî, loma ji dêvla ez bibêjim, "Bi pirsê meriv digihêje Xursê" min got, "Bi pirsê meriv digihêje Marsê"
Axir...
Evdilselamê me bi pirsê xwe digihîne kampa tazîyan.
Lê li ber derî du peya anku securîty hene.
Evdilselam silavê dide û xwe li derî diqewimîne, lê her du peya ji ber ku jin bi Evdilselam re tune ye, tenê Evdilselam û şiva kîrê xwe ye, destûrê nadinê.
Eman, yeman, Evdilselam di ber wan de reş û şîn dibe, her du peya ji ya xwe danayên.
Evdilselam bi dizî çend dolaran dixe bêrîka wan û derbasî nav govenda berîberdanan dibe.
Tu li van memikên gilover dinerî, tu li van qûnên mîna zebeşên amedî dinerî, tu li van quz û çîpên bedew dinerî, çav di serê Evdilselam de dibin du tas; li emrê xwe yê çûyî poşman dibe û kîrê Evdilselamê me mîna mûzek çikîta rep disekine;
li wê kampê kîr ji kîrê Evdilselam reptir tune ye.
Evdilselam bi ber fedîyê dikeve.
Destê xwe jê re dike talde nabe, bi rojnameyekê vedişêre, nabe û li wê ortê zîz dibe.
Du jinên agirpêketî di ber Evdilselam re derbas dibin; kîrê Evdilselam ê repbûyî bala wan dikişîne, ji kelecana wê kêlîyê şaş û metel dimînin, devê wan dihere li paş guhên wan disekine.
Bi tirkî di ber xwe de dibêjin, "Aboo! Ev çi zir kîr e!" mîna mihînên hatibin fahl dibe hîrehîra wan û didin pey Evdilselamê me.
Evdilselam dadigere ku derê, ew her du xanim jî li pey wî diherin.
Li cîyekî xewle xwe digihînin Evdilselam, bi çengûrê wî digirin û wî dikişkişînin bin sîya darekê.
Yek li ser devê Evdilselam rûdine, yek jî li ser kîrê Evdilselam...
Piştî her du xanim têr didin Evdilselam, Evdilselamê me jî dibe yek ji şênîyên kampê; kîrê wî mîna xîlka elokê daliqîyayî, heta roj dihere ava, bi haweyekî jihaldeketî li qiraxa behrê ji xwe re dimeşe...
Gotina Dawî
Çi tê serê meriv, ji meraqê tê...
