Hema min got ji îroj çêtir tune ye û ez rabûm ser xwe, çûm marketê, min mirîşkek kirî, bi qesêb da hûrkirin û hatim malê.
Ka ew mirîşkên kurmancî! Ew mirîşkên bi aqlê heft jinan xwe qure dikirin û digerîyan.
Jixwe Seadetê têra 10-15 şîvan bilxur ji min re şandibû.
Çendî tahma bilxurê berê nede jî, ne xerab e, îdare dike.
(Ka bilxurê berê heyran!)
Bi destê kê dikeve ku bi destê min keve.
Çûû!
Û tiştê çû jî divê em nedin dû...
Vê jîyîna kapitalîst nîyha ruhê civaka resen, tevna civakê xera kir.
Hindik maye em pereyan bidin ser êgir, bikelînin û bicûn û bixwin.
Ne pir dûr, berî nuha bi 30-35 salan bi vê xezebê jîyana kapitalîst tesîr li civakê nekiribû.
Berê her malê bilxur û sindikê xwe bi xwe çêdikir.
Di qirneyan de genimê xwe dikelandin, dû re ew genimê dibû dahn, dibirin li ser xanîyan radixistin, ew dahn li ber tavê zuwa dibû û pişt re jî ew dahn di curnan de bi mîrkutan dikutan. Piştî ew genim di van hemû qonaxan re derbas dibû, êdî dor dihat qonaxa dawîn, ew jî çi bû? Bi xirxirkên bilxur ew dahn dihêran û bilxur û sindik hazir dibû.
Herweha şihîre jî bi keda destan bû, wî zemanî.
Kîjan malê dest bi hazirîya şihîreyan bikira, cîranan alîkarîya hev dikirin.
Keç û jinên cîran li hev vedihewîyan û di bin atmosfera civat û sohbeteke germ û xweş de, bi seetan ew hevîr bi sebir û kedeke mezin dikirin şihîre û li ser wan sinî û sifreyan rêz dikirin.
Piştî ew şihîre zuwa dibûn jî, êdî merheleya dawîn dima; bi qeloka şihîreyan ew şihîre radiqelandin û diqedîya.
Civatên wan şevan ji bo me zarokan jî taybet bûn; kêf, henek, serpêhatî, çîrok, pêkenok...
bi wan civatan di nav xeyalan de em derdiketin rêwîtîyeke fantestîk...
Axir, ew jî zemanek bû.
Li ser têla zemên her ku teknolojî bi cizbê ket, tesîr li jîyîna me jî kir; tahm jî guherî, em jî bi xwe re guhererî.
Ka ew tahmên berê!
Wek min li jor jî gotibû,
çû û tiştê çû jî divê em nedin dû...
Erê, bi qasî ez ji Seadetê hin bûme, ez rabûm ketim mitbexê û min got "mineta jinan li ser gîyarê han" û min dest bi savara xwe kir.
Nahlet li çavê xeraban bê!
Berî savarê, min mirîşka xwe xist beroşekê, baş keland û dû re bi avdonka mirîşkê min dest bi savara xwe kir.
Off!
Tiştekî muhteşem çêbû.
Ji bêhna wê bilxurê mîrîyan serî rakirin û silav dan min.
De bixwe Devlikeno, bixwe, wek şîrê dê li te xweş helal e.
Bila îroj jî weha be.
Ma her tim sîyaset, her tim huner û edebîyat dibe?
Na, carina jî jîyîn û civak; jixwe çêkirina xwarinê bi xwe jî huner e.
Û hunermend wek di her karê xwe de, pêwîst e ji bo çêra zikê xwe û derdora xwe jî hunermend be.
Û ez dibêjim qey ez hunermendekî ne xerab im!
We got çi?
