Destê kê di xwîna kê de ye, kifş e, lê ehmeqî û nezanî yê çawa çareser bibe, ew ne kifş e!
Lê berî em serserkî xwe li mijarê biqewimînin û serê me di nav çiravê de cit nebe, ka werin du gotinan, erê tenê du gotinan em li ser van her du têgehan bikin:
Nezanî:
Bi çêbûn û derketina derfetan re rojekê îhtimal e çareser bibe û wê bibe jî.
Ax veguhere xwe, sînorên te dîyar bibin, dora wan sînoran bi kurdî lê bibe, navê vê axê jî li qada navnetewî bi netewên din re govendê bikişîne û bi dewlemendîyê re xwendin û xwendin û xwendin...
Ehmeqî:
Ez di qedera vê têgehê nim!
Mixabin derman û çare ji vê têgehê re tune ye. Û yê ehmeq hatibe dinyayê, min nîyha qedera wî, nahletbûyî ye û heta hetayê wê nikaribe wê nahletê ji ser xwe rake; li hêla din heger hebe xwedayek, ew ê ji wî xwedayî hesab bipirse, lê bawer im ehmeq ê li vir jî, li wir jî ehmeq bin.
Û ehmeqên me ji nezanên me pirtir in, mixabin.
Di nav gur û wawîk û keftaran de meriv bêdewletîyê biparêze.
Erê, ev bi serê xwe wêrekî ye, lê jixwe wêrekî jî ne tu hawe ye di nav destên ehmeqan de...
Ev çû û em wê deynin kêlekekê.
Min got destê kê di xwîna kê de ye, kifş e, lê bi nav de neçûm.
Di 10ê Mijdarê de hinan ji me di roja salvegera mirina Atatirk de qesasê-kujerê bav û kalên xwe bi bîr anîn...
Doh jî, wan kesan kalkê xwe yên ji alîyê Atatirk ve hatibû kuştin bi bîr anîn...
"Tir li ku, das li ku!"
Ev rewşa tiravmatîk jî mixabin di nav kurdên elewî de xurt e.
Elewîyên bi dîroka elewîtîyê nizanin, elewîtî jî kirine mezhebeke îslamî û ji Alî dest pê dikin ku tu eleqeya Alî bi elewîtîyê ve tune ye.
Elewîtî, versîyoneke yaresanîyê ye û mîna zerduştî û kakaîtî û êzîdîtîyê berî îslamê derketîye, lê dema ehmeqî û nezanî dibin destbirak û govendê dikişînin, elewîtî dibe mezhebeke îslamî, pêxemberê wê dibe Alî û Atatirk jî dibe rizgarkerê wan...
Alî lawê apê Muhamed e û herweha zavayê wî ye.
Muhamed pêxemberê îslamê ye û bi fermana wî, şwîrê Alî û şwîrê yên ji Alî zêde bûn, her li dora stuyên "kafir"an reqisîye.
Bêguman elewî jî dikevin kategorîya kafiran...
Û Atatirk jî him fermana elewîyan rakirîye, li Dêrsimê ew qir kirine, him jî êrişî ser kurdên misilman kirîye, medreseyên wan (dibistanên îlm û îrfan û zanîna kurdî) bi ser serê wan de hilweşandine, rêber, rîhspî û pêşengên wan li qada bajarê wan daliqandine û darbeyeke mezin li hereketa kurdî xistîye.
Îroj jî ew kesên bi jahra Alî û Muhamed û Atatirk gej û sewsî bûne, Ahmet Kaya bi bîr tînin.
Ahmet jî, carina pesnê Atatirk dida, carina piştgirî dida Erdogan, carina jî du sê gotin bi kurdî direqandê...
Û Ahmet Kaya jî bi serê xwe nîqaşa mijareke din e jixwe.
De nuha ew qas!
