Bi zaroktî, ez jî mîna wî qut û gilover bûm, lê bêtir min ji Pele hez dikir û min lîska Pele ji xwe re dikir mestere.
Jixwe reşik bûm, çendî îroj piçekî dûrketina ji tavê rengê min genimî kiribe jî.
Lê dema havîn tê, dîsa li zaroktîya xwe, li resenîya xwe vedigerim, reşekî çikolatayî...
Ji bo min Pele xwedayê futbolê bû, Maradona jî pêxember û ez (em) jî mirîd.
Mîna du hunermendên dema ronesansê, bi wê hunera xwe devê me dibirin li paş guhên me disekinandin.
Ya wan temaşe bû, temaşeyeke hunerî, ne lîsk. Mîna meriv li ber tabloyên Leonardo Da Vîncî Mikelancelo, Rafaello û Donatello sermest bibe, meriv li ber wê lîska wan a hunerî jî sermest dibû.
Ji ber ku ez bi xwe jî futbolîstekî jêhatî bûm û zêde jî bi ser futbolê de bûm, hema hema çi qas futbolîsên jêhatî yên wê demê hebûn, min navên hemûyan li ser mejîyê xwe tomar kiribûn. Dema em zarok bûn û xwe bi xwe me dilîst, ez him futbolîst bûm him jî spîker.
Bi spîkerîya min em di nav gola xwêdanê de diman.
Yek ji me dibû Pele, yek ji me dibû Maradona, yek ji me dibû Platînî, yek ji me dibû Rossî, yek ji me dibû Gullît, Marco Van Basten, Lîneker, Sokrates, Zîco, Maldînî...
Me nizanîbû betilandin çi ye, li nav wan erdên hîn jî bêhna ceh û genim û nîskan jê difûrîya.
Mixabin, ew tahma futbola doh îroj tune ye. Huner û estetîzm çûye, futboleke mekanîk hatîye.
Kêf çûye, pere desthilat e êdî;
her kes bi qasî pereyê distîne xwe lê dide û dilîze.
Loma jî,
çendî Salah, Mane, Messî, Ronaldo, Falcao, Lewandoskî, Neymar, Tottî xwedan kabîlîyet bin jî, lîska wan mîna jenerasyona berê, kêfa nade meriv.
Bi qastî min navê Ronaldînio nexist nav nifşê nuh, lewra Ronaldînio jî hunermendekî ji wan hunermendên berê bû,
lê mixabin nehişt em ji hunera wî têr bibin, zû dev ji qadan berda û ew tahma hunera wî di bin zimanê me de ma.
Pêxemberê futbolê, Maradona!
Li hêla din "destê xwedê" li pişta te be!
