Lenîn li ber sekratê ye, Ruhsitîn li ber serê wî veketîye, di bin simbêlan de dikene.
Lenîn ji xulamê xwe re dibêje, here pêy Stalîn, bila ew lawê min were vir.
Xulamê wî dihere pey Stalîn, Stalîn wek bayê bezê di hundirê çend deqeyan de tê nig Lenîn.
Wexta Stalîn çav li Lenînê nexweş dikeve, kêfa wî tê, di ber xwe de dibêje, "Min kirê ew jî çû!"
Lenîn bi çavan ji Stalîn re dibêje, nêzîk were.
Stalîn tê li ber serê wî rûdine.
Lenîn:
-Kuro Sto, xuya ye vê carê ev bênamûsê Ruhsitîn ê dev ji min bernede.
Stalîn:
-Erê weleh Seyda, heşayî te, xuya ye vê carê te pê girtîye!
Ruhsitîn di bin simbêlan de dike xirexir dikene.
Êdî zimanê Lenîn bi zorê digere.
Lenîn:
-Piştî ez bimirim, gelo kî were şûna min ji bo xelkê baş e?
Stalîn:
-Ez! Ma ji min çêtir kes heye, Seyda?
Lenîn:
-Le ku xelk li pey te neyê?
Stalîn:
-Heger li pey min neyê, wê li pey te here, Seyda!..
