Her sal eynê kes, eynê henek…
Vekirina fitarê,
sifreya dewlemend ku tu nizanî tu yê ji kîjan sênîkê dest pê bikî,
pêçandina cixareyan,
û gelek tiştên din ên fehş!..
Axir,
her tişt li hêlekê, ev kîrquzdêyên daholvanan, ez ê bibêjim min ji dîn û îmanê derdixin, lê ew jî bi min re tune ne, mixabin.
Hey kîrquzdêno!
Ez bi xwe rojîyê nagirim û jixwe ji navê Remezan jî hez nakim.
Û heya nuha min çi qas Remezan nas kirine, yek ji yekî kîrquzdêtir derketîye.
Îja heyran,
ez ne misilman im û rojîyê jî nagirim
û jixwe bi şev dixwînim, dinivîsînim, li fîlman dinerim.
Seeta ku ez ê xatir ji şevê bixwazim û herim rakevim jî, ev kîrquzdê yê rabin dest bi gumîn û himînê bikin.
Gum û gum, gum û gum…
De îja wek însên miqam jî tune ye; gum û hey gum!..
Bi hêvîya welatekî bê dîn û dîndar…
Rebenek jî…
ev serê mehekê ye masî kirîye, ew masî xistîye cemedokê û hewar hewara wê ye, dişîne pey min, da ku ez herim û em bi hev re li ser wê sifreyê rûnin, masîyê xwe bixwin, araqa xwe vexwin û civatekê bigerînin,
lê ez bi xwe re nabînim û ya rast dilê min jî zêde tune ye.
Carinan divê meriv bibêje berê çû ji berê re, ji qewla pêşîyan.
Û ez ranebûm û ez ê ranebim!
“weleh govend ranabe,
bileh govend ranabe
xelîl mêrê xerab e,
rûniştîye ranabe”
Bêguman, ev bixwerenedîbûnî jî ne belasebeb e; hin kes an hin hest nahêlin.
Axir…
Gotina Dawî
Xwedê ji Xwedê ne razî be ku rişma me dixe destê ehmeqan!
