Hin jin ne jin in, lê jinên din çi ne?
Yan jî…
yên ne jin çi ne?
Û bextê Xwedê jî tune ye;
jixwe di sîstema wî de navê heq qedexe ye, edalet jî tenê navê çend qehpikan e,
li kerxane û pawyonên metropolan.
Anuha ez li sporgehê me, sporê dikim, lê ji kerema xwe re min nericimînin û bi çavê sapiqane li min nenerin.
Axir…
Jinek di ber min re derbas bû…
Ya star!
Çavên min ji qotê serê min bazdan, çûn xwe li ser wê qûnê danîn,
lê qûn jî…
na na, gunehkarî ye meriv ji wê re bibêje qûn!
Erê, ez ji pisporî û hunermendî û sinhetkarîya Xwedê ne xweş û razî me, lê rêzdaro heqê vê qûnê daye, haa!
Ka îja nizanim temenê wî çi qas e, lê rehet nêvîyê temenê xwe bi çêkirina vê qûnê re bihurandîye û serê xwe pê re êşandîye.
Gotineke Têmûrê Xelîl hat bîra min, digot, “Karê meriv bi dilê xwe dike, ne serêşayî ye, kêf û kêfxweşî ye.”
Gotina rast jî, ji Xwedê bêtir Şeytan jê hez dike.
Heger îroj,
vê gavê,
vê kêlîyê,
anuha…
Van Gogh, Salvador Dalî, Pablo Pîcasso, Modiglîyanî, çi zanim Leonardo Da Vîncî û Çîdem Baran Maranê li vir bûna û bi çavên serê xwe ev şahberhema Xwedê bidîtana, ez dibêjim ew ê firçe mirçe û tuval muvalên xwe hemû bişewitandana û heya talîya temenê xwe ji dêr û mizgeft û sînagogan derneketana, bi dua û nimêj û îbadetan wan ê xêr ji temenê xwe nedîta.
Jixwe nedîtine!..
Wek min got, ew ne qûn bû, lê çi bû, ez nizanim.
Axir…
Ez herim avekê bi ser canê xwe de berdim, bila tîna canê min bişikê.
Gotina Dawî
Ez bikutim jîyanê. Zêde cidî tev negerin. Di ku de zirav bû, bila di wir de biqete.
