Îşev, bi xwe re nabînim tiştekî binivîsînim; ma jixwe tu ji kê re dinivîsînî?
Şîreta kîrê ker e ya min jî…
Ker jî êdî dema çav li min dikeve, kîrê xwe ji min re rep dike!
Ez ê kîrê ker ji xwe re bikim qelem û pê binivîsînim, li ser qantirên bavker.
Bavê meriv ker be, zehmet e; yan tu dahşik î yan tu qantir î.
Û şerê me bi bavkeran re ye.
De were ji qantiran re çîroka azadîyê bibêje!
Bav ker, dê mihîn…
Lê têra xwe serhişk û gumre ne ha!
Tew!
Yanî min got îşev ez bi xwe re nabînim tiştekî binivîsînim, lê pêşîyan belasebeb negotîye, “Kurmê şîrî heya pîrî.”
Îja ya min jî ew e.
Qûna ku elimîbe tilîkan, xwedîyê wê qûnê yan homo ye yan bîseksuel e.
Lê Xwedê heye, heya roja îro doxîna min li hevcinsên min venebûye, hetero lawê heteroyan im û hûn min di beroşa quzan de bikelînîn, têr nabim.
Axir…
Tir li ku das li ku!
Xuya ye tesîra bêxwedîya şerabê ye, mijar li bin guhên hev ketin û hew dizanim ez ê çawa ji nav derkevim.
Doh, her kê li ser koça dawî ya Bavê Teyar bi tirkî sersaxî da, ez di kovika qûna wî nim!
Gotina Dawî
Kurmê darê ji darê ye, lê wext were eynî ez ê di wan kurman nim!
