Ez jî li pey wî me…
Bi zorê, bi alîkarîya ciwamêrekî xwe bi kêleka derîyê otobusê girt û derbasî hundirê wê bû.
Otobus heya dev, serî di ber serî de tije bû.
Xortek ji ber wî rabû, cîyê xwe da wî. Çû li şûna wî xortî rûnişt, serê xwe spart cama otobusê û otobus bi rê ket.
Min dizanî di bin wê cama reş de li dîmenên xweşahenga Stenbolê dinere û di bin simbêlan de bi ehmeqîya rêwîyan dikene.
Hêdîka min serê xwe ber bi wî ve xwar kir, devê xwe xist guhê wî û bi dengekî nizm ku ez û ew ji qûna hev fêhm bikin, min got:
-Ez di wê qûna te ya xwar nim ku tu kwîr î!
Wek şeytan pê bikene. Ji cîyê xwe pengiz bû û xwe li nav wê qelebalixîya rêwîyan qewimand. Gîhaşt ber derîyê otobusê yê dawîn ê fitilî hêla şofêr, bi dengekî bilind bang kir:
-Qaptan qaptan! Ez li otobusa şaş siwar hatime. Li cîyekî musaîd bisekinîne, ez ê peya bibim.
Îja heyran…
Di sîyaset û meseleyên kurdan de jî eynî wilo ye.
Hinek xwe li kwîrî, hinek jî xwe li ehmeqî datînin û her du alî jî bi qûna hev dizanin.
Êê?
Ê êê!
Kêrtêl û hestî ji her du alîyan re pir e!..
Gotina Dawî
Kurdên ku kurdî ji xwe re nekirbe qible, ne ji tifaqa wan bawer bikin, ne yekîtîya wan bawer bikin, ne jî ji kurdistanîbûna wan.
Gotina Herî Dawî
Hewce ye yekî wek min fiqur jî mîna meseleya yê kwîr her tim ji van teres û xwelîseran re bibêje, “Ez di we nim!”
