Di esasê xwe de fen jî kifş e, ben jî, lê em hewce nabînin herin xwe biavêjin bextê mejî, loma jî xwexapandin dibe qedera me.
Di bin navê pêvajo mêvajoyan de, armanca wan tenê dîzaynkirina kurdan e;
anku “çê û xerab”an ji hevdu vediqetînin.
Û xerabên wan çêyên me, xerabên me jî çêyên wan in.
Di sîyaseta kurdan a legal de, şerê çê û xeraban e û çêyên dewletê bi fen û fûtan bi dora çêyên me dikevin, lê di esasê xwe de her du alî jî têk diçin;
çêyên dewletê ji bo konforeke xapînok ji kesayet û ruhê xwe yê kurdî dûr dikevin, çêyên me jî bi sloganên xapînok dibin qurbanîyên fantezîyên xwefiroşan.
Îja…
divê çêyên me hay ji xwe û çêyên dewletê ango nêtxeraban hebin,
lew li pêş perdeyê konfor û karîyer û fors û şatafateke serxweşane heye, lê li paş perdeyê fen û fût, dek û dolab pir in.
Hew we dît nigê we şemitîye û hevalê nigê şemitî jî tune ye.
Baqil û baldar bin!
Axir…
ez dizanim, ya min jî şîreta kîrê ker e û dîsa hûn ê nexwazin ji wê serxweşîyê derkevin.
Ê wê çaxê…
ez jî ji dîwêr re dibêjim, lê bûk jî ne bûkên berê ne ku guh bidin dîwêr.
Û jixwe…
dîwar jî êdî hew ji zimanê xwedîyê xwe fêhm dike!..
Tew ziman!
Ax ziman!
Di devê kulîyan de bûye gepeke nan.
Axir…
Gotina Dawî
Li Tirkîyeyê, şer ne şerê kurd û tirkan e, di esasê xwe de ev şer şerê kurd û nekurdan e, lew tirk tune ye.
