Apocî bi xwe jî pir dixwestin/dixwazin vê xeyala we pêk bînin, lê em ê nehêlin hûn bigihêjin miradê xwe,
lewra ev zîhnîyeta teres, hov, dirinde û durû çi qasî zû bibe hîç û pîç, ew qasî baş e.
Heger gotin/daxwaz û rêbaz/pratîk li hev rûnenin, seqetîyek mezin çêdibe,
loma jî…
di şerê PKKê de, mixabin nakokî û paradokseke bi vî rengî heye.
Xayîntî, nekurdbûn, berjewendîperestî li hêlekê…
Heyran,
em bibêjin û qebûl bikin ku konsey anku lijneya rêvebir a serokatîyê û hin xwelîserên oportunîst ne tê de, pirê şervanan serxwevûnxwaz in, azadîxwaz in, kurdperwer in û kurdistanîperwer in
û her weha ev jî kifş û eşkere ye, ji ber ku esker in anku binemir in û fermandarên wan berê wan bide ku nikarin li dijî wê fermanê derkevin, ji mecûrî diherin wê fermanê tînin cîh.
We got erê?
Heya vir me fêhm kir,
lê divê hûn ji xwe bipirsin şerê hûn dikin tenê di xizmeta dewleta dagirkeran de ye.
Ma qey hûn nabînin bi wê stratejîyê tenê hûn ji xwe re xera dikin?
Jixwe kaos û tevlihevî jî bi kêrî rejîm û sîstemên weha dîktatorîyal tên.
Ew bi xwe jî dizanin heq çi ye û heger bên ser rêya heq, heqê wan ê nemîne li ser vê erdnîgarîyê,
loma jî her dixwazin şerek hebe û ew şer jî di bin kontrola wan de be.
Erê şervanino,
hûn şer dikin û hûn dixwazin pişta dewletê deynin erdê, lê mezinên we (baronên oportunîst ên aparat) tu carî wek hûn şer bi dewletê re dikin, nakin û dê nekin jî.
Bi qasî destûrdayina dewletê destûrê didin we hûn şer bikin.
Bala xwe baş bidinê, ku ji dewletê re hizûr û aramî pêwîst be, PKK jî xwe sist dike, ku ji dewletê re kaos û şer pêwîst be, bi haweyekî dewlet mahne/bahaneyekê derdixe û PKKê dikişîne nav şer û şer dest pê dike.
Aqilê xwe li bêjinga mentiqê bixin û ji taşaronan re nebin pîyon û maşe.
Bi kin û kurdîya kurmancî,
bi vê stratejîyê, serxwebûn û rizgarîya Kurdistanê tenê xeyaleke utopîk e.
Gotina Dawî
Êdî hingî hûn ji kîsê ca xwe diherin, di binê kîs de tişt nema!..
