Rewşenbîrî,
erk û wezîfeyeke ehlaqî ye.
Û tew…
di ser de jî tu nivîskar û rojnamevan bî, hewce ye tu sînga xwe bidî ber top û guleyan,
ji hemû tundî û alozî û êrîşan re bikî sîper, bikî mertal.
Îja heyran…
Wek her tiştî, li vî welatî rewşenbîrî jî tenê ji quretîyên xav û populîst pêk tê,
mixabin.
Hoo guhê gê!
Ka di kîjan qulê de li ser çi fantezîyan bi xwe xweş tîne, romannivîsî binavûdeng ê navneteweyî rêzdar Ahmet Altan?
Hoo rewşenbîro!
Ma ne tu bûyî!..
te digot, “Ez bikutim poşmanîyê. Here were deh panzdeh sal emrê min maye yan nemaye ku koç bikim û herim hêla dinê. Ma hêja ye ji bo deh panzdeh salên din jî bijîm, ez rabim xayintîyê bi wan heftêsalên xwe yên têr zanîn, têr ehlaq, têr tecrûbe, têr karekter, têr prensîb bikim?”
Ka dengê te nayê min!..
Hoo rewşenbîro!
Ka tu ji min re nabêjî, te ew zanîn û tecrûbe û ehlaq û karekter û prensîbên xwe bi çi firotin?
Di rewşeke weha kaotîk de ku dewlet ji dewletbûnê ketîye û kes nizane destê kê di bêrîka kê de ye, ka Ahmet Altanê romannivîs ê xwedîyên romanên qerase?
Qey rewşa nuha ya dewletê ji bo romaneke nuh sûd û îlham e, loo!
Axir…
Yan xwe qure nekin û bêvila xwe nexin nav kar û barên rewşenbîrî yan jî ku we bêvila xwe carekê xistê, heya neşikê, nekişînin.
Nabe meriv qûna mirîşkê deyne ser hêka betê, nabe!..
Min got…
Ji yên navê xwe yan jî paşnavê xwe kirîye “Xwenas” hîn min yekî xwe naskirîye nedîtîye.
We tim dilê xwe bijandîye tiştekî di we de ne mevcûd anku tune ye,
lê we tu carî hewl nedaye ku hûn xwe veguherin wî tiştî,
lewra…
ew qûn li ser we tune ye.
Û ku peyv tê peyvê jî, ne eyb û ne fedî, hûn radibin qerf û henekên xwe bi yên ku hûn dilê xwe dibijînin wan dikin.
Berî her tiştî divê hûn xwe ji vê nakokî û paradoksê rizgar bikin
yan na…
bi van kompleksan tenê hûn ê ruhê xwe bitengijînin û bi çavê dijminayî li her kesî, her tiştî binerin.
Jîyan ne pir dirêj e,
loma jî vê jîyana ku li ser perîkên pinpinîkê bar bûye, nehêlin ji nav kefa destên we bifire.
Ji wê pinpinîka temenkin hînî xweşîya jîyanê bibin bê di wî temenê xwe yê kin de bi çi xezebê li dora wan gul û kulîlk û çîçekan difire, zîz dibe, dibeze, dipengize.
Axir…
Ma ez ji kê re dibêjim!
Anuha ew ê dîsa werin van gotinên min bixwînin, dilê xwe bibijînên vîzyon û feraseta van gotinan,
lê piştî nivîs biqede, ew ê dîsa herin li serê kîrê xwe yan jî li ser pişta quzê xwe binivîsînin,
lewra di kurdîya kurmancîyê de ji vê nakokî û paradoksê re dibêjin,
“Şîreta kîrê ker!”
Gotina Dawî
Heya hûn nebin xwe, hûn ê nebin tu gû jî!..
