Baş e, îroj ez ê hewl bidim bêyî ku qala kîrê xwe bikim ji we re nivîsekê binivîsînim.
Lê hûn rastîyê bixwazin, tu carî devê min negîhaştîye kîrê min, loma jî kîrê ku neketibe devê min, ew ê çawa ji devê min bikeve, nizanim.
Çend caran ez şûtîtazî li ser nivînan rûniştim,
min şeqên xwe ji hevdu vekirin ji bo xwe daqûl bikim
û devê xwe bigihînim kîrê xwe,
lê hindik mabû pişta xwe bişikînim, dîsa jî min kir û nekir devê min negîhaşt kîrê min;
çendî min rep jî kiribû, bi ser neketim;
lê heger meriv bi jimnastîkê re mijûl bibe, bawer im bedenê di nava çend rojan de nerm û vezelokî bibe û wê çaxê jî meriv ê karibe bi rehetî devê xwe bigihîne kîrê xwe,
lê hewce nake, jixwe kîrê min her di nav dev û lêvan de ye...
Yezdan kêmanîya jinan nede.
Lê ji bo qûnekan, ev rê û rêbaz ne xerab e,
lewra pirê caran kîr bi destê wan nakeve;
qet nebe bi vî haweyî xwe bi xwe ew ê karibin vê meseleyê çareser bikin;
ji dêvla herin stuyê xwe li ber mêrên ji pîvazeke xerabe re nabin, xwar bikin
û li ber wî kîrê wan ê qermîçokî yê mîna xîlka elokan bigerin, ev, rêbazeke baş e; ne teq û ne req.
Bila qûnek van gotinên min bikin guhar û têxin guhê xwe.
Van gotin û şîret û pêşnîyaran, bav ji ewladan re nakin...
Qedrê min bigirin!
Erê, çendî kîrê wan hevalên gazinan dikin jî heye, lê dîsa jî gazinan dikin...
De tişt nabe, gazinên wan li ser ser û çavan,
ez ê jî ji bo xatirê çavên wan îroj nivîseke li gorî dilê wan binivîsînim;
ez ê hîç qala kîrê xwe nekim.
Lê tiştê ez fêhm nakim, ma meriv ji kîrê xwe hez bike,
yan jî meriv bi kîrê xwe serbilind û bextewar be, xerab e, yan qebhet e?
Ez ji kîrê xwe hez dikim û bi kîrê xwe serbilind û bextewar im,
lewra bi kîrê xwe ez xwe wek mîrekî hîs dikim.
Mîr û kîr!..
Ji bo hinekan jîyan, xwarin û vexwarin e,
ji bo hinekan jîyan, kêf û ger e,
ji bo hinekan jîyan, zewac û çêkirin û mezinkirina zarokan e,
ji bo hinekan jîyan, qezenckirina pereyan û karîyer e,
ji bo hinekan jîyan, xwendin, nivîsandin, muzîk û fîlm e,
ji bo hinekan jîyan, şer û pevçûn û berxwedan û serhildan û têkoşîn û şoreş e,
ji bo hinekan jîyan, qumar û kişandina esrarê û bikaranîna eroînê ye,
ji bo hinekan jîyan, ji bilî xwe ji bo her kesî fedekarî ye,
ji bo hinekan jî jîyan, nîyhandin e.
Û yên dixwin-vedixwin jî,
yên mîna kûçikan li pey pere û karîyerê dibêzin jî,
yên dixwînin-dinivîsînin û li muzîkê guhdarî dikin, li fîlman dinerin jî, heta bi dilê xwe nîyhandinekê nekin, bêhna wan fireh nabe û xwe rehet hîs nakin.
Jixwe şer û pevçûn û têkoşîn û şoreş û fedekarî dijminên kîr in...
Erê rast e, daxwaz û arezû piçekî jî bi kêmbûn û zêdebûna lîbîdoyan ve girêdayî ye;
na weleh ne piçekî, pir zêde bi kêmbûn û zêdebûna lîbîdoyan ve girêdayî ye.
Û lîbîdoyên min jî piçekî ji lîbîdoyên wan hevalên gazinan dikin, zêdetir e...
Çi bikim?
Dana Xwedê ye, ala ala!
Ji nîyhandinê hez dikim û ji bo ez karibim nîyhandinê bikim jî, kîrek divê;
loma jî kîrê min ji devê min nakeve, lê ne bi wê wateya hûn fikirîn...
Û yên ji nîyhandinê re bêvila xwe xwar dikin jî, heger bi destê wan keve, karin ji gore û kîlodên jinan quzekî çêbikin û têninê!
Axir, ev ne problema min e û ji min re ne derd e jî,
lê ji ber ku hin hevalan gazin ji kîrê min kirine, îroj ji bo xatirê çavên wan ez ê nivîsekê bêyî ku qala kîrê xwe bikim, binivîsînim.
