Piştî deh-panzdeh deqeyan reşê Medo jî li devê derî xuya bû.
Ji rû û awirên wan meriv pê derdixist ezmûnên wan baş derbas bûne; li hev dinerîn û di bin simbêlan de dimizicîn.
Ketin pîyên hev û ji zanîngehê dûr ketin; berê wan li çarçîyê bû...
Her du xort bi eslê xwe ji Mêrdînê bûn û herweha hevalên hev ên zaroktîyê bûn jî;
dibistana seretayî, dibistana navîn û dibistana amadeyî bi hev re xwendibûn; destê wan ji hev nebûbû, bi hev re qeyda xwe li heman zaningehê jî çêkiribûn.
Sala wan a dawîn bû û bi kêfxweşî û serfirazî ji fînalê anku ji ezmûna dawî derketibûn.
Şîveke xweş ji xwe re çêkirin û bi bêhna fireh zikê xwe dan ber, têr xwarin.
Piştî şîvê derketin li derve li ser xwe gerîyan.
Berî vegerin malê, rêya xwe bi bufeyekê xistin; ji xwe re çend şûşe bîra kirîn.
Di bin awazên Mehemed Şêxo de her yekî sê şûşe bîra vexwarin; hêdî hêdî serî li wan çeqilkêf dibû.
Û kîr li wan rep bû!
Di salên xwe yên çûyî de ji xwe re qewadek nas kiribûn; carnan wexta li xwe diheyirîn, diçûn xwe diavêtin bextê wî.
Remo li Medo nerî, Medo ji awirên Remo hîs kir Remo li finêsîyekê difikire;
jixwe awirên qûndeyan dîyar in...
Di bin simbêlan de mizicîn; hewceyî gotinê nedikir, her duyan jî sincirandibû, agir bi doxînê xistibûn.
Medo destê xwe avêt telefonê, telefonî qewadê xwe kir.
Piştî nîv seetekê, hîn dem bi ser nîvê şevê neketibû, zîla derî lê ket.
Her du tolaz, berî jin werin, rabûbûn, piçekî dora xwe dabûn ser hev; hundirê xênî kiribûn wek bizbilêq.
Yek rûsî bû, yek jî gurcî; ji xopanê kominîstanê bûn û dîsa wek her car ji bo çalakîyeke komînal hatibûn.
Ji bo jinan zemanekî ne xweş bû; çendî ew hevrêyên dozekê bin jî, dewletên wan ketibûn ber hev, di navbera wan de şerekî dest pê kiribû;
şerê rûsan û gurcîyan dest pê kiribû; rûsan tofanî ji gurcîyan re çêkiribû.
Cîyê ku êrîş biribûn ser, serobinî hev kiribûn.
Û jixwe em kurd jî heta piçekî li ser sîyasetê nepeyivin, ne sebra me tê, ne xewa me tê, ne jî kîrê me radibe.
Berî çi çalakîyê be, divê ilhez meriv bi sîyasetê kurmê xwe bişikîne.
Remo û Medo jî wer kir.
Erê, jin bîyanî bûn, lê bi salan li ber sîya kîran kêm-zêde hînî tirkî bûbûn;
jixwe zimanê tirkî jî tenê bi kêrî qûndetîyan tê...
Axir, mijar kûr û dahwe giran bû.
Jina gurcî dilê xwe bi xwe şewitand, dest bi gilî û gazinan kir û go qûr û girîya.
Remo û Medo çi qasî li ber gerîyan jî, girîyê wê nesekinî; ji bo bi wê re negirîn, bi zorê xwe digirtin...
Li ser zilma rûsan dawî li gilî û gazinan neanî, bêbavê;
hindik mabû destên xwe biavêje pêxîla xwe û kirasê xwe biçirîne.
Remo û Medo li hev nerîn û di ser kîrê xwe de ponijîn.
Kêlîyekê bêdengî çêbû...
Dû re Remo ji jina gurcî re got, "Ka tu rabî ji me re bi destên vê bêbava rûs bigirî, em ê heyfa we jê hilînin!"
Ewil jina gurcî tênegîhaşt bê Remo qala çi dike.
Her duyan bi dev û destan jê re got tu ji me re pê bigirî, ew ne îşê te ye.
Jina gurcî bi mirûzekî tênegihiştî rabû çû li pişt jina rûs sekinî, bi her du destên wê girtin û ew li ser piştê xwar kir.
Serê jina rûs ket valayîya navbera her du memikên jina gurcî.
Remo û Medo rabûn bi alîkarî kincên jina rûs jê kirin û yek ket bin wê, yek jî ket ser dilê wê û axîn û qîrîn û axûwaxa wan bi ser sewta Mehemed Şêxo ket...
Gotina Dawî
Xêra nîyhandina bi feqîr û belengazan re tune ye.
