ZIMAN! ZIMAN! ZIMAN!
Lê wer xuya ye em şaş in û di derekê de xwe şaş dikin.
Çi ye ew şaşî?
Kesayet têk çûye!
Ê wextê kesayet têk here jî,
namûs bi derekê ve dipengize,
xîret bi derekê ve dipengize;
ne sekn dimîne, ne helwest
û di nav vê xirecir û kaosê de tu ziman girê bidî jî, nasekine!
Loma...
Hewcedarî tovan heye; bi tovên kesayetê;
bi kin û kurmancî,
heger li ser wê beyara xopan tovên kesayetê nereşin û kesayet şîn û şên nebe, ziman ê negire,
mîna erda meriv tov lê direşîne û piştî baran lê dike, bi wê baranê tov li ser wê erdê şîn û şên dibe û ber digire;
erê ji bo ber bigire anku ji bo li ser wê axê ziman bigire, tov hewce ye, tovên kesayetê...
Vê tofanîyê ez rabûm ji malê derketim û ber bi Taksîma xopan ve çûm.
Wek her car dîsa min rêya xwe bi ser sikaka Mîsê xist û li cîyê xwe yê her tim ez lê rûdinim, rûniştim û min bîrayek vexwar.
Piştî di bin wê atmosfera romantîk de min bîraya xwe vexwar, ez rabûm, min heqê bîraya xwe de û min xwe li nav pêlên berfê qewimand; berf kulî bi kulî dihat...
Ji bo li fîlmê derhêner Mehmet Alî Konar yê bi navê Govenda Alî û Zîn binerim, ber bi Navenda Çanda/Kultura Fransîyan ez ketim rê.
Lê...
Ma nizanim ez fîlm rexne bikim!
Ka berî şorbeya min bicemide, ez şorbeya xwe bixwim;
dû re heger min bi xwe re dît, ez ê du kelaman li ser bikim.
Vê gavê ji min re noşîcan be, ji we re jî her hûn çi dixwazin, ew...
Ez hatim!
Lê...
Axir, bila nuha bimîne; heger bû qismet, ez ê sibê li ser bisekinim.
