Silêman motorsiklêta xwe dişixulîne û ji bo Hamid jî di rê de pê re rêhevaltîyê bike, bangî wî dike; dibêje ka were xwe biavê ser...
Hamid jî hîn nuh av di gunikan de dawerivîye, ji mêşa li dora serî dihere û tê û dike vizeviz re dibêje "min di te kirê!"
Tevî derpîkê kinik e û wek her tiştî, di wê kelekela havînê de kîr lê kişîyaye mîna qamişekî.
Hamid mîna xwe biavêje ser pişta kerekê, xwe diavêje ser pişta motorsiklêt û cîyê qûna xwe xweş dike.
Piştî Silêman dinere Hamid cîyê xwe xweş kir, çîpekî xwe diavêje hêla motorsiklêt a din û qûna xwe datîne ser wî kîrê Hamid ê li ber wê kelekela germa havînê mîna qamişekî vezelîyaye;
ji ber ku li ser Silêman jî pantorekî qumaştenik heye, kîrê Hamid dihere di qelîşeka nava her du ferşên qûnê de bi cî dibe.
Motorsiklêt bi rê dikeve...
Hamid ji ber fedîya dinyayê dev li zimanê xwe dike; dengê xwe nake.
Û ev motorsiklêt di wan rêyên xam ên keremkortî de hey hilor dibe.
Û her ku hilor dibe, qûna Silêman a ji bêhna kîr bi cizbê ketiye, hol dibe û bi ser kîr de tê xwarê!..
Heta Silêman û Hamid digihên qonaxa xwe ya dawîn, bê hemdê Hamid pişta Hamid tê, bi gotineke din, bi Hamid xweş tê...
Lê wê pişthatin û pêxweşhatina Hamid, di bin qûna Silêman de çi agir vêxist, em nizanin!
Gotina Dawî
Di her mêrî de potansîyela qûnektîyê heye; li gorî şert û merc û derfetan ew qûnektî carinan xwe dide der, carinan jî heta hetayê mîna çîyayekî volkanîk ê temirî, asê dimîne.
