Berê, wextê em zarok bûn, heger yekî neheqî bikira yan jî yekî cira xwe ne xweş bikira, di nav me de yê herî desthilat radibû ji yê neheq re digot, "Xwe fahş neke, yan na ez ê rabim te bidim ber pihênan haa!"
Dema ez guh didim rojeva Tirkîyeyê, ew rojên zaroktîyê mîna fîlmekî tê ber çavê min, di bin simbêlan de ez li bêkêrî û belengazîya me dikenim.
Heyf!
Erê weleh, heyf e ku zirmiletekî mîna me îro ro di bin desthilatîya van qeşmer û teresan de ye.
Reîs îro ji Kemal Kiliçdaroglû re digot:
-Heger tu mêr î, tu yê gazî girse û heval û hevalbendên xwe bikî û hûn ê derkevin qad û sikak û kolanan! De ha de! Em ê kerrên we di kwîrên we re derxin! Em ê bidin pey we hata hûn li ser stuyên hev siwar tên!..
Bi serê Şêx, Reîs hesabê jina xwe dike, hesabê Kiliçdaroglû û muxalefetê nake!
Heyf û heyf!
Di nav me kurdan de, hîn jî hin xwelîserên teres ên ji xewa bêhişîyê şîyar nebûne, ji bo Evdila Ocalanê kes nizane bezê paş guhê bavê wî ji ku ye û ji kê re xizmetê dike, ne eyb û ne fedî, radibin ji kurdan re çêr û xeberan didin.
Heyf!
