Ez dibêjim qey tu sahne wek wê sahneya Evdila Ocalan û Yalçin Kuçuk rûniştine û Evdila Ocalan dibêje, "Di tarîxa Tirkîyeyê de Mistefa Kemal zilamê herî biçûk e" ne komîk e.
Çi cara ez li wê vîdeoyê dinerim, piqînî bi min dikeve, ez bi deng dikenim.
Ji dêvla Evdila Ocalan agir bi kezeba ew qas dê û bav xist û ew qas keç û law di ber fantezîyeke beradayî de dan kuştin, xwezî tenê stand-upî kiribûya;
qet nebe dema kêf li me biqewitîya û em aciz bibûna, em biçûna, me yê ji xwe re lê guhdarî bikira û em ê ji wê stres û acizî û bêhuzûrîya xwe xelas bibûna...
Haa!
Berî ez ji bîr bikim, ew hevpeyvîna ku Mehmet Alî Bîrand pê re çê dike jî muhteşem û ecêb xweş e.
Tew dema bi hevalan re bi futbolê dilîze...
Hahahahahahahaha!
Law Evdila, bi şeref tu heyat î!
Çendî ne bi qasî te be jî, ez ji qerf û mîzaha Dewlet Bahçelî jî hez dikim.
Nenere li mirûz, binere li gurûz!
Baran birazîyê min e. Temenê wî, ji pêncan dagerîyaye şeşan...
Bavê wî, bi destê wî digire, wî derdixe gerê.
Li derve li zilamekî ji xwe kiniktir rast tê. Ziq dimîne li mêrik dinere; dû re difitile li bavê xwe dinere.
Dibêje, "Ev çi zilamekî ecêb e, yaw!"
Deng dihere zilam. Zilam li Baran dinere, li bavê Baran dinere, dibêje, "Heger bavê te ne zilamekî ecêb bûya, pîçekî wek te jê nediket!"
Bavê Baran û zilamê cûce di nav qelebalixîya însên de xwe çend dikin hev û şer dikin.
Zilamê cûce bi hêl serê xwe li nav şeqên bavê Baran dixe, kîr û gûnê bavê Baran jan didin. Bavê Baran di cî de li ser tutukan rûdine, xwe tev nade, heta bêhna wî tê ber wî.
Bavê Baran di nav wê qelebalixîyê de ewil li zilamê cûce dinere, dû re di ser stuyê xwe re dizîvire, li Baran dinere.
Dibêje, "Ev çi zilamekî ecêb e, yaw!"
Baran serê xwe kil dike, dibêje, "Erê baba, ma min jî ji te re negot!.."
Gotina Dawî
Kesl bi qasî Erdogan bi şerefa tirkan nelîst!
